Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ktoś w mojej rodzinie musiał popełnić w przeszłości ciężki grzech. Umarł, nie spłaciwszy win na ziemi i teraz ten obowiązek spadł na mnie. Ewentualnie byłam ofiarą jakiejś klątwy, bo nie wydawało mi się normalne, żeby niespełna dwudziestoletnia dziewczyna mierzyła się z tyloma klęskami „.

Dzisiaj chcę wam opowiedzieć o niezwykle emocjonalnej książce, jaką miałam przyjemność ostatnio czytać. Jest to bolesna historia młodej Jemenki, która z mamą i siostrami wylatuje do Dubaju miasta słynącego z blichtru i dobrobytu. Jednak aby rozpocząć tam życie potrzebne są jakiekolwiek fundusze, chociażby na mieszkanie, czy żywność, których niestety rodzinie Almas brakuje. Dlatego, gdy jej kuzynka wychodzi z propozycją szybkiego zarobku dziewczyna nie zastanawia się długo. Tym bardziej że jej zadaniem ma być zabawianie rozmową gości zorganizowanego balu. Rzeczywistość okazuje się jednak przerażająco inna…

„Almas. Diament pustyni” to książka, która wywołała we mnie całą masę sprzecznych emocji.
Z jednej strony czułam złość i byłam sfrustrowana, obserwując, na co godzi się Almas z drugiej zaś czułam żal i byłam pełna podziwu dla jej poświęcenia rodzinie. Robiła co mogła by żyło im się lepiej.

Jest to bardzo trudna historia dziewczyny, która miała swoje marzenia i zupełnie inny obraz życia niż ten, w który została wrzucona. Dubaj miał być spełnieniem jej marzeń, tymczasem doświadczyła jego ciemnej strony, która przyniosła ból, łzy i upokorzenie.
Śledząc losy Almas współodczuwałam jej ból. Dopiero pojawienie się Nasira dało nadzieję, że młodziutka Jemenka może być jeszcze szczęśliwa, że może wyrwać się z tego zepsutego środowiska, który wessał ją niczym bagno. Choć wątpię, by kiedykolwiek zapomniała o tym, jak ohydny smak miało…

Najbardziej wstrząsająca była dla mnie ściana pokryta tysiącami kreseczek, ale o tym, co oznaczała i do czego służyła musicie dowiedzieć się sami, sięgając po „Almas. Diament pustyni „.

„Tak to już było w tych naszych arabskich rodzinach. Nikt nie mógł poszczycić się uczciwością. Na zewnątrz prezentowaliśmy czystość, a brudy zamiataliśmy pod dywan”.

Polecam gorąco

„Ktoś w mojej rodzinie musiał popełnić w przeszłości ciężki grzech. Umarł, nie spłaciwszy win na ziemi i teraz ten obowiązek spadł na mnie. Ewentualnie byłam ofiarą jakiejś klątwy, bo nie wydawało mi się normalne, żeby niespełna dwudziestoletnia dziewczyna mierzyła się z tyloma klęskami „....

Rozwiń

Zwiń

Przedstawiam Wam Hebe, boginię zrodzoną z kwiatu i tak samo delikatną jak jego płatki. Ale niech Was ta delikatność nie zwiedzie, bo kto zajdzie Hebe za skórę ten poczuje boski gniew i marny wtedy będzie jego żywot 🤭.

Hebe od zawsze czuła się na Olimpie obco. Od towarzystwa innych bogów wolała obcowanie z naturą. Zatracała się w jej melodii, omijając huczne zabawy szerokim łukiem. Na co dzień pełniła funkcję podczaszego dbając by kielichy biesiadujących bogów zawsze były pełne. Roznosiła ambrozję, będąc jednocześnie pod stałą obserwacją Hery. Matka nigdy nie była dla niej łaskawa. Ciągle czegoś wymagała, krytykowała i skąpiła uczuć. Hebe nienawidziła jej, a czara goryczy przelała się, w momencie gdy Hera pod groźbą śmierci próbowała zmusić ją do ślubu z własnym bratem. To wtedy Hebe podjęła decyzję, z którą biła się od dłuższego czasu. Uciekła z Olimpu na Ziemię, gdzie już czekały na nią jej kochane siostry.

Czy dane jej jednak będzie zaznać spokoju? Czy świat zwykłych śmiertelników okaże się miejscem, w którym będzie szczęśliwa?

To, że uwielbiam twórczość Klaudii wiadomo nie od dziś, jednak w takiej odsłonie jeszcze jej nie znałam. I wiecie co? To mi się naprawdę podobało. Oprócz świetnej rozrywki i śmiechu, ta książka zagwarantowała mi również wiele momentów, w których emocje brały górę. Doświadczyłam ich cały wachlarz od radości poprzez złość i frustrację po chwile wzruszeń.

„Hebe" jest czwartą częścią serii Boginie, wspólnego projektu czterech wspaniałych autorek – Katarzyny Amber, Darii Jędrzejek, Klaudii Max i Klaudii Leszczyńskiej.
Historia zaczyna się dość spokojnie. Poznajemy codzienność Hebe i możemy zorientować się, jaka relacja łączy ja z matką. Za to od momentu „zstąpienia” bogini na Ziemię dzieje się, i to grubo.

Mój ulubiony moment – reakcja Henrego po tym, jak Hebe pozbyła się brata. Najzabawniejszy z kolei to rozbrojenie pedofila. Nie zdradzę, jak do tego doszło, ale autorka całkowicie mnie tym rozwaliła, nie mogłam opanować śmiechu.

Bogowie są bezwzględni i bezlitośni, a Klaudia Leszczyńska znakomicie ukazuje to w swojej powieści. Znajdziecie tu wiele intryg, które w pewnym momencie doprowadzają do tragedii… Naszej dobrej, empatycznej Hebe podarowano coś najwspanialszego na świecie by po chwili brutalnie jej to odebrać. To właśnie wtedy nastąpiła w niej największa przemiana. Z delikatnej, niewinnej i naiwnej dziewczyny zrodziła się silna, pragnąca zemsty i zdeterminowana kobieta. Czy są jakieś granice, których Hebe nie przekroczy w walce o swoje szczęście? Nie ma…

Kochani, polecam Wam z całego serca serię Boginie, a „Hebe" w szczególności. 💜

Przedstawiam Wam Hebe, boginię zrodzoną z kwiatu i tak samo delikatną jak jego płatki. Ale niech Was ta delikatność nie zwiedzie, bo kto zajdzie Hebe za skórę ten poczuje boski gniew i marny wtedy będzie jego żywot 🤭.

Hebe od zawsze czuła się na Olimpie obco. Od towarzystwa innych bogów w...

Rozwiń

Zwiń

„- Duma i honor już niejednego sprowadziły na manowce – Z niezadowoleniem pokręciłam głową. – Wiem, że jesteś świetny w sztukach walki, że uwielbiasz rywalizację. Ale igrasz z siłą, która może cię zaskoczyć. Obawiam się tylko, że to może być bolesne zaskoczenie… „.
~
Nie wiem, jak wy, ale ja, gdy tylko dowiedziałam się o tej książce nie mogłam doczekać się aż wpadnie w moje ręce. Monika Magoska-Suchar odważyła się wydać „Hadesa” sama i choć nie jest to jej pierwsza książka to myślę, że dla niej najważniejsza. 💜
Widać i czuć, że Monika włożyła w tę powieść całe swoje serce. Książka jest cudownie wydana, a stworzona przez nią historia gwarantuje świetną rozrywkę, która nie chciałam by się kończyła.
~
Wychowana na wsi Kora w wieku osiemnastu lat pragnie zachłysnąć się zapachem wielkiego miasta. Wyjeżdża do Olimpionu, gdzie chce rozpocząć studia, choć wciąż waha się nad kierunkiem. Nie jest pewna, czy pójść za głosem nadopiekuńczej matki, czy własnego serca.
O przyjeździe Kory dowiaduje się Hera, żona rządzącego miastem Zeusa, która z jakiegoś powodu żywi ogromną nienawiść do matki dziewczyny. A że Hera jest pamiętliwa i mściwa to nie wróży dla młodej Kory szczęśliwego pobytu. W głowie Hery już rodzi się diaboliczny plan mający na celu kompromitację córki znienawidzonej Demeter.

Bal, na który Kora dostaje zaproszenie jest spełnieniem jej marzeń. W końcu pozna zwyczaje tu panujące i nawiąże nowe znajomości. Niestety, jest nieświadoma tego, że właśnie została wplątana w misternie uknutą intrygę organizatorki tej imprezy.

Nie da się ukryć, że obecność Kory na balu budzi ogólne poruszenie, ale większą uwagę przyciąga inny gość. Hades – brat Zeusa nieustannie ratujący mu tyłek z opresji. Król Podziemia. Pan Ciemności. Powszechnie uważany za bezwzględnego gangstera, którego na krok nie odstępuje jego pupil – trzygłowy Cerber o kłach ostrych jak brzytwy.
Kto by się spodziewał, że to właśnie on będzie próbował wybawić Korę z opresji.
~
„Powinnam uciekać. Ostrzegano mnie przed nim i jego ludźmi. Teraz on klęczał przede mną, a ja nie mogłam nawet zobaczyć jego oczu, bo skrywały je ciemne okulary, w których odbijała się moja nieidealna sylwetka. Pewnie miał mnie za totalną idiotkę i głupią gęś, tak samo jak tamten brodzacz. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, w piekielne czeluści… Ach, nie. Zapomniałam. One należały do niego, więc to nie był właściwy kierunek „.
~
Światło i Mrok. Piękna i Bestia. Kora i Hades. I przeznaczenie, które pchnęło ich ku sobie i otworzyło oczy na własne pragnienia, na to czego brakowało im w życiu, a czego nie byli do tej pory świadomi. Nie wszystkim, jednak ten związek jest na rękę. Naszym bohaterom przyjedzie walczyć z przeciwnościami, jakie pod nogi rzucać im będą bezwzględni bogowie.
~
Monika Magoska-Suchar po raz kolejny udowadnia, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Wiecie już, że kocham jej twórczość i jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. To taki mój pewniak. 😉 Powieści Moniki za każdym razem zabierają mnie w inny świat, w którym zatracam się bez pamięci. Tym razem było tak samo. „Hades. Król podziemia” wciąga od pierwszej strony. Hipnotyzuje. Fascynuje. Rozczula. Bawi. Całkowicie zniewala. Tę książkę pochłania się na jeden chaps. Pragniesz poznać kolejny rozdział, ale smuci cię świadomość, że każda kolejna przeczytana strona przybliża cię do końca historii. A uwierzcie mi, nie chciałam, żeby się kończyła.
~
Jestem pod wrażeniem, jak niesamowite postacie wykreowała Monika. Choć kocham Korę i Hadesa całym sercem (wiadomo 😍) to z radością wczytywałam się też w rozdziały innych bohaterów, których nie da się nie polubić. No może z małymi wyjątkami…
Moimi ulubieńcami zdecydowanie są Hera (uwielbiam tę jędzę) oraz Tanatos. Ten facet potrafił rozbawić mnie do łez.

„- Duma i honor już niejednego sprowadziły na manowce – Z niezadowoleniem pokręciłam głową. – Wiem, że jesteś świetny w sztukach walki, że uwielbiasz rywalizację. Ale igrasz z siłą, która może cię zaskoczyć. Obawiam się tylko, że to może być bolesne zaskoczenie… „.
~
Nie wiem, jak wy, ale ...

Rozwiń

Zwiń

Na trzeci tom serii „Wojenne ścieżki” czekałam, obgryzając ze zniecierpliwienia paznokcie, bo pokochałam historię Sophii i Maxa całym sercem. Tym razem jednak poznajemy losy Damona Larsona – przyjaciela Maxa, na którym wojna odcisnęła niewyobrażalnie bolesne piętno. Tego wszystkiego, czego doświadczył na froncie, co zobaczył i jak wiele stracił nie da się wymazać z pamięci. Wszystko to sprawiło, że mężczyzna zbudował wokół siebie gruby mur, nie dopuszczając do siebie nikogo. Cały swój czas poświęcił jedynej miłości, jaka mu została, czyli zakładowi mechanicznemu, który od zawsze był jego marzeniem.

Isabella Hudson to całkowite przeciwieństwo zamkniętego w sobie i nieufnego Damona. Młoda, energiczna, zarażająca wszystkich dookoła uśmiechem kobieta, która nie wyobraża sobie by mogła zajmować się czymś innym niż psychologia. Wychowywana w ciepłej i wspierającej rodzinie pragnęła dzielić się otrzymywanym codziennie dobrem, z każdym, kto go potrzebował. Wraz z przyjaciółką otworzyła poradnię psychologiczną, oddając jej całe swoje serce. Poprawa zdrowia psychicznego ludzi stała się dla Isabelli powołaniem, któremu oddawała się z radością.

Jakie plany ma los, stawiając tę dwójkę na swojej drodze?

Myślałam, że już żadna książka nie dorówna historii Sophii i Maxa. Błąd. „Ponad wszystko, Kochanie" też robiła z moim sercem niestworzone rzeczy. Karolina Wilczęga z książki na książkę staje się coraz lepsza w tym, co robi. Czuć, że świetnie się bawi, wymyślając dla swoich czytelników kolejne poruszające historie i tworząc nowych bohaterów, których nie chcemy opuszczać, o których myślimy i za którymi tęsknimy.

Kogoś takiego, jak Isabella chciałoby się mieć obok siebie. Ta dziewczyna jest jak lekarstwo na chorą duszę i właśnie tym była dla Damona – lekarstwem, które podawane w odpowiednich dawkach rozkruszało mury fortecy, w której się schował.

Autorka porusza tu bardzo trudne tematy, jak, chociażby nieprzepracowana żałoba, czy PTSD. Damon nie potrafił porzucić przeszłości. Nie umiał pogodzić się ze stratą ukochanej, co blokowało go na inne kobiety. Miał wyrzuty sumienia i czuł, że spotykając się z kimś innym zdradza Lucy…
*
Jestem pod absolutnym wrażeniem i gratuluję autorce kolejnej tak wspaniałej powieści. A wy, Kochani wsiądzie na emocjonalny rollercoaster, do którego zaprasza Karolina Wilczęga i dajecie się porwać tej niesamowitej historii. Polecam gorąco. ⭐5/5.

Na trzeci tom serii „Wojenne ścieżki” czekałam, obgryzając ze zniecierpliwienia paznokcie, bo pokochałam historię Sophii i Maxa całym sercem. Tym razem jednak poznajemy losy Damona Larsona – przyjaciela Maxa, na którym wojna odcisnęła niewyobrażalnie bolesne piętno. Tego wszystkiego, czego...

Rozwiń

Zwiń

„… Ta podstępna franca przychodziła zawsze po cichu. Zwodząc i udając, że to nie ona. Kamuflując się pod osłoną zmęczenia. Czasem niewyspania, przepracowania, przeciągających się tygodniami. A potem nie chciała odejść przez wiele miesięcy…".
•
Depresja – tego pojęcia nikomu nie trzeba wyjaśniać. Każdy z nas ma w swoim otoczeniu osobę zmagającą się z tą podstępną chorobą lub sam jej doświadcza.
Dzisiaj chcę opowiedzieć Wam o Amandzie, której historię w znakomity, niezwykle emocjonalny sposób przedstawiła Natalia Raginia w swojej powieści „Ocalenie".
•
Amanda ma idealne życie. Świetna praca, mężczyzna kochający ją nad życie, przyjaciele. Patrząc z boku dostrzec można szczęśliwą, pełną życia kobietę. Nikt, jednak nie wie, że pod fasadą szczęścia, pod maską z wymalowanym uśmiechem Amanda toczy swój wewnętrzny bój. Walczy sama ze sobą, ze swoimi myślami, lękami i obawami. Coraz bardziej zagłębia się w mroczne zakamarki swojego umysłu kompletnie, zatracając rzeczywistość. Gubiąc się w tym, co tu i teraz, a tym, co jest tylko wytworem jej wyobraźni.
•
Czy jej nieme wołanie o pomoc zostanie zauważone? Czy Amandzie wystarczy sił by wyjść z mroku i podążyć ścieżką ocalenia?
•
Czytając tę książkę miałam czasami wrażenie, że autorka zagląda w moją głowę i spisuje wszystko to, co tam widzi. To była dla mnie niesamowicie trudna emocjonalnie podróż. Podróż, która wywołała wiele wspomnień zarówno tych dobrych, jak i tych, o których wolałabym nie pamiętać. Myślę, że nie tylko ja, ale również wielu z Was będzie w stanie w mniejszym lub większym stopniu utożsamić się z historią Amandy.
•
Ta książka pokazuje jak ogromny wpływ na psychikę człowieka ma dzieciństwo oraz relacje z rodzicami.
Od małej Amandy wymagano zbyt wiele. Krytykowano a rzadko, a w zasadzie nigdy nie chwalono. Szczędzono jej uczuć, przez co czuła się niekochana, niepotrzebna, samotna.
Amandzie odebrano dzieciństwo, zmuszając do tego by szybko dorosła. To na nią spadł obowiązek opieki nad młodszym rodzeństwem, kiedy tak naprawdę sama potrzebowała tej opieki. Te przeżycia głęboko zakorzeniły w niej lęk przed niepowodzeniem i strach przed skrzywdzeniem najbliższych. Kotłowanina myśli i niezrozumiałych dla niej wówczas emocji wywoływały wewnętrzny ból. Ból, który z biegiem lat przybierał na sile, doprowadzając ją niemal do obłędu. Pragnęła tylko jednego. Uwolnić się od niego. Przestać czuć…
•
Czasem przychodziły lepsze momenty. Chwile, w których przez pogrążoną w ciemności świadomość Amandy przebijało się światło. Wystarczył jednak jeden cios z zewnątrz by jej umysł ponownie pogrążył się w mroku.
Bardzo ważne było, że miała wokół siebie ludzi, którzy trwali przy niej nieustannie, nawet gdy próbowała ich odepchnąć. Miłość, którą jej okazywali poruszyła mnie dogłębnie.
•
Natalia Raginia prowadzi nas przez umysł człowieka zmagającego się z depresją. Pokazuje, jak głęboko się w nim zakorzenia i jak destrukcyjny ma na niego wpływ. Uświadamia, jak wiele lęków i bólu potrafi w sobie dusić i jak ważne jest by sobie uświadomić, że sami sobie z depresją nie poradzimy. By nie bać się poprosić o pomoc i ją przyjąć.
•
Dziękuję Natalia, że mogę być dumną patronką „Ocalenia". A Wy kochani pozwólcie Amandzie by opowiedziała wam swoją historię.

„… Ta podstępna franca przychodziła zawsze po cichu. Zwodząc i udając, że to nie ona. Kamuflując się pod osłoną zmęczenia. Czasem niewyspania, przepracowania, przeciągających się tygodniami. A potem nie chciała odejść przez wiele miesięcy…".
•
Depresja – tego pojęcia nikomu nie trzeba...

Rozwiń

Zwiń

Od wydarzeń z pierwszej części minęło sześć lat. Ellie w końcu uporała się z przeszłością i śmiało zapatruje się w przyszłość u boku Christiana i z pewnym, małym, uroczym i niesamowicie rezolutnym aniołkiem imieniem Emily.
Jednak czy aby na pewno przeszłość to zamknięty temat? A co, jeśli postanowi o sobie przypomnieć?

To co podobało mi się najbardziej w tej książce to przemiana Ellie. Z rozkapryszonej, infantylnej i naiwnej dziewczyny przerodziła się w dojrzałą, racjonalnie myślącą i pewną siebie kobietę. To sprawiło, że zaufałam jej i szczerze polubiłam.

Zdecydowanie bardzo mocną stroną tej książki, zaraz obok porywającej fabuły, jest postać małej Emily, która kradnie serce od pierwszej chwili. Ta przeurocza i niewinna istotka sprawiła, że nie raz podczas lektury ściskało mi się gardło ze wzruszenia.

Nie miałam pojęcia, czego mogę się po tej książce spodziewać. Nie wiedziałam, w którą stronę autorka popchnie fabułę. Czytałam i zaciskałem kciuki, by historia zakończyła się happy endem, by nie spełniło się moje czarnowidztwo, bo to roztrzaskałoby mi serce w drobny mak.
To, jak się wszystko potoczyło i czy moje serce potrzebowało kleju pozostawię w tajemnicy, by nie odbierać wam przyjemności z czytania. Powiem, tylko że będziecie zaskoczeni.

Ta książka zdecydowanie warta jest polecenia, jednak aby zrozumieć całą historię musicie najpierw sięgnąć po „Until Death ".

Od wydarzeń z pierwszej części minęło sześć lat. Ellie w końcu uporała się z przeszłością i śmiało zapatruje się w przyszłość u boku Christiana i z pewnym, małym, uroczym i niesamowicie rezolutnym aniołkiem imieniem Emily.
Jednak czy aby na pewno przeszłość to zamknięty temat? A co, jeśli ...

Rozwiń

Zwiń

„Until death" to książka, która niestety bardzo mnie rozczarowała, bo o ile pomysł na fabułę uważam za świetny to cała reszta mnie nie przekonała.

Powieść rozpoczyna się potężnym tąpnięciem, po którym idealne życie Ellie legnie w gruzach. Pewne dramatyczne wydarzenie sprawia, że dziewczyna przez długie miesiące walczy sama ze sobą, próbując wyleczyć rany, jakie ta jedna noc po sobie zostawiła. Kiedy jest już w końcu gotowa podnieść się z kolan i ruszyć dalej napotyka mur w postaci ojca. Ojca, któremu przez swoje decyzje mocno się naraziła. Z opresji wybawia ją Alessandro – nieznajomy Włoch, który zabiera ją do siebie, gdzie będzie zmuszona stoczyć kolejną walkę. Tym razem przeciwnikiem jest niezadowolona z całej sytuacji matka Alessandro oraz jego narzeczona…

Ellie to postać, która jak na swoje dwadzieścia jeden lat jest bardzo niedojrzała. Jej irracjonalne zachowanie i naiwność sprawiały, że miałam ochotę potrząsnąć nią by się w końcu ocknęła. Wiem, że przeszła koszmar i nie mam pojęcia jak sama poradziłabym sobie w takiej sytuacji, ale nie rozumiałam niektórych jej zachowań.
W Alessandro z kolei zabrakło mi stanowczości i tej aury niebezpieczeństwa, którą roztaczają wokół siebie książkowi gangsterzy.
Relacja między tą dwójką była niesamowicie dynamiczna, jak dla mnie za bardzo. Wydała mi się ona przez to mało autentyczna. Nie uwierzyłam w ich uczucia.

Końcówka książki wbiła mnie za to w fotel i powiem wam jedno, druga część serii to mistrzostwo świata, ale o tym w osobnym poście.

„Until death" to książka, która niestety bardzo mnie rozczarowała, bo o ile pomysł na fabułę uważam za świetny to cała reszta mnie nie przekonała.

Powieść rozpoczyna się potężnym tąpnięciem, po którym idealne życie Ellie legnie w gruzach. Pewne dramatyczne wydarzenie sprawia, że dzie...

Rozwiń

Zwiń

„Ośmieszył mnie publicznie. Zmiażdżył. A przecież ja nic mu nie zrobiłam. To on zrobił coś złego mnie i mojej siostrze. To on był winny i powinien cierpieć, nie ja. Ja wycierpiałam się już wystarczająco. W tym momencie dotarło do mnie z całą mocą, że chichot, który rozległ się wokół mnie to nie tylko śmiejący się ze mnie i drwiący współpracownicy, ale przede wszystkim okrutny los”.

Do książek Moniki Magoskiej-Suchar podchodzę z całkowitym spokojem, bo wiem, że mnie nie zawiedzie i z ogromną ciekawością, czym mnie tym razem zaskoczy.

Jeśli czytaliście i tak jak ja przepadliście dla serii „Symfonia zmysłów „Moniki, to i tym razem będziecie zachwyceni. W nowej serii „Neurochirurdzy” mamy bowiem do czynienia z podobnymi motywami, a mianowicie różnicą wieku, zakazaną miłością, relacją profesor – uczennica z tą różnicą, że zamiast do filharmonii autorka zabiera nas na salę operacyjną. Miłośnicy klimatów medycznych i romansu będę usatysfakcjonowani. 👌

Celia Harris wycierpiała w swoim życiu wiele, a winą za swój los obarcza Ralpha Wagnera, człowieka który postanowił zabawić się w boga i decydować, kto będzie żyć, a komu tę szansę odebrać. To on, bowiem odmówił leczenia eksperymentalnego chorej na glejaka siostrze Celii, skazując ją tym samym na śmierć. Celia ma, więc powód sądzić, że doktor jest w posiadaniu leku na raka tylko z jakiegoś powodu nie chce by ktokolwiek o nim wiedział. Pchana chęcią zemsty postanawia obnażyć tajemnice Wagnera. W tym celu Celia przystępuje do egzaminów na rezydenturę neurochirurgiczną, które pozwolą jej zbliżyć się do profesora. Nie wie jeszcze z, jak potężnym przeciwnikiem przyjedzie jej się zmierzyć…
🤎
Ależ to była ekscytująca lektura. Iskrzyło, że ho ho. 🙆
Już pierwsze spotkanie Celii i Ralpha było zapowiedzią intensywnej wręcz spalającej relacji.
🤎
Ralph to dupek, i to taki do kwadratu. Pewny siebie, chamski, megaloman nieliczący się z uczuciami innych. Trzęsą się przednim nie tylko studenci, ale też współpracownicy. Nieziemsko przystojny z awersją do kobiet, które toleruje jedynie do zaspakajania swoich potrzeb. Żadnej nie pozwolił się dotknąć, żadnej nigdy niczego nie obiecywał, żadna nie zagrzała w jego sercu ani myślach miejsca na dłużej. Do czasu, aż trafił na nią.
🤎
Celia to dziewczyna, która jako pierwsza nie bała się postawić człowiekowi, który ma zbyt wysokie mniemanie o sobie. Okej, bała się, ale była też mega zdeterminowana by mu nieco to jego ego przydeptać. Była prowokowana przez Wagnera, ale i ona umiała prowokować, i to skutecznie, zajmując coraz więcej jego myśli.
Jak zakończy się starcie wielkiego talentu i graniczącej z megalomanią pewności siebie z wybitną inteligencją i wolą walki?
To będzie widowiskowy spektakl. 😍
🤎
Z niecierpliwością wyczekuję już kontynuacji, a Was gorąco zachęcam do lektury.

„Ośmieszył mnie publicznie. Zmiażdżył. A przecież ja nic mu nie zrobiłam. To on zrobił coś złego mnie i mojej siostrze. To on był winny i powinien cierpieć, nie ja. Ja wycierpiałam się już wystarczająco. W tym momencie dotarło do mnie z całą mocą, że chichot, który rozległ się wokół mnie t...

Rozwiń

Zwiń

Ivy to młoda, ambitna dziewczyna, która oddała się całkowicie swojej pasji, jaką jest redagowanie powieści. Od zawsze uwielbiała książki i zabawę słowem, dlatego też zaraz po ukończeniu studiów podjęła pracę w Harris Publishing jednym z największych wydawnictw w Nowym Jorku. Natomiast każdą wolną chwilę poświęcała swoim przyjaciołom. Jeden z nich, Mathias okazał się być jej bratnią duszą. Ivy wie, że może mu się zwierzyć dosłownie ze wszystkiego i że zawsze może na niego liczyć. Przyjaciel nigdy by jej nie skrzywdził w odróżnieniu od jego starszego brata, któremu nieopatrznie oddała serce, które on z kolei brutalnie wyrwał jej z piersi, podeptał i wyrzucił do kosza. To bolało. Ivy wciąż nie może pogodzić się ze świadomością, że człowiek, którego pokochała zostawił ją w momencie, gdy najbardziej go potrzebowała.

Matthew Walker to jeden z założycieli W&L&C Media i człowiek uważany za najlepszego dziennikarza. Nic dziwnego, bo Matt jest bezkonkurencyjny w tym, co robi. Do każdego tematu podchodzi profesjonalnie, skrupulatnie go badając i zbierając wszystkie istotne informacje nawet te najpilniej strzeżone, a potem wystawia je na światło dzienne. Nienawidzi kłamstwa, dlatego w tej kwestii jest bezlitosny dla ludzi, którzy próbują udawać kogoś, kim nie są, którzy mówią jedno, a robią coś zupełnie innego. Taką osobą stała się dla niego Ivy Thomson, której jako jedynej udało się go złamać… Matthew Walkera, człowieka uchodzącego za niezniszczalnego…

Co wydarzyło się w życiu Ivy i Matta, co oddaliło ich od siebie? Co sprawiło, że zamiast miłości zrodziła się między nimi nienawiść?
🤎
„- Miłość powinna być nieskazitelna, czysta, pełna niewyczerpanej studni nadziei oraz wiary. To uczucie powinno uskrzydlać, a nie przybijać do ziemi. Powinno największego grzesznika wznieść wyżej, aby widział światełko, dzięki któremu będzie chciał żyć".
🤎
Karolina Wilczęga po raz kolejny zabrała mnie w fascynującą podróż po meandrach ludzkich myśli i pragnień. Pozwoliła zatopić się w historii, która dostarczyła mi nie tylko niezapomnianej rozrywki, ale również napełniła solidną dawką rozmaitych emocji.
🤎
Nie będę ukrywać, że najwięcej i najsilniejsze emocje wzbudził we mnie Matthew. To taki typ bohatera, który początkowo wywołuje same negatywne uczucia. Dopiero wraz z rozgrywającymi się wydarzeniami poznajemy go lepiej i odkrywamy, co kryje się za jego zachowaniem. Ale czy to go usprawiedliwia? Absolutnie nie i choć próbował w późniejszym czasie odkupić swoje winy to jednego nie jestem w stanie mu wybaczyć, a mianowicie tego, jak brutalnie gorzkimi słowami obrzucił Ivy. To był cios poniżej pasa. Słowa potrafią ranić mocniej niż czyny. Czy Ivy w takim razie będzie w stanie ponownie zaufać mężczyźnie i dać mu drugą szansę?
Współczułam Ivy z całego serca. Ewidentnie los postanowił sobie z niej zadrwić, jednak ona mimo wszystko nie poddawała się. Z dumnie uniesioną głową brała wszystko, czym ją raczył i próbowała w każdej sytuacji dostrzec jakieś pozytywy, i to na nich się skupiała. Miała kochającą mamę, wspaniałych przyjaciół i wymarzoną pracę. I choć to czego doświadczyła od Matthew nie przestawało boleć to wierzyła, że kiedyś w końcu zapomni… Ale czy Matt jej na to pozwoli?
🤎
W cudowny sposób przedstawiona w tej książce została przyjaźń Ivy i Mathiasa, jak również relacja rodzic – dziecko. Zarówno mama Ivy, jak i rodzice braci Walker, to ciepli ludzie, którzy są wielkim wsparciem dla swoich dzieci. Najważniejsze i najpiękniejsze zarazem jest to, gdy wiesz, że z każdym problemem masz, do kogo pójść, że jest ktoś, kto zawsze cię wysłucha i doradzi, kto będzie cię wspierał i motywował.
🤎
Kochani, gorąco polecam wam tę książkę i życzę tego by historia Ivy i Matta skradła również wasze serca.

Ivy to młoda, ambitna dziewczyna, która oddała się całkowicie swojej pasji, jaką jest redagowanie powieści. Od zawsze uwielbiała książki i zabawę słowem, dlatego też zaraz po ukończeniu studiów podjęła pracę w Harris Publishing jednym z największych wydawnictw w Nowym Jorku. Natomiast każd...

Rozwiń

Zwiń