Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystkie historie o awansie społecznym są do siebie podobne, ale każda na jest swój sposób interesująca.

Lubię tego rodzaju literaturę, zawsze mocno kibicuję osobom, które los (urodzenie) postawił w niskiej pozycji społecznej i które nie godząc się z tym wydeptują sobie własną ścieżkę do lepszego życia. Okropnie przybijające musi być obserwowanie, jak gdzieś obok ciebie, "za szybą" oddzielającą cię od nich, żyją sobie w dostatku i harmonii ludzie: szczęśliwe spokojne rodziny, w których dzieci mogą się uczyć i wybierać sobie dowolną drogę życiową, podczas gdy ty masz wszystkie drogi zamknięte i żyjesz w beznadziejnym poczuciu, że to się nigdy nie zmieni. Jak trudnym musi być dzieciństwo, gdy zdajesz sobie sprawę, że musisz je tylko przeczekać, przetrwać w tej kondycji nie do zniesienia, a gdy tylko dobijesz do wieku, gdy możesz o sobie decydować - uciekniesz, daleko.
Na podziw zasługują te osoby, które nie poddają się paraliżującej niemocy i odważają się sięgnąć po lepsze życie. Na przekór złemu pochodzeniu i często smutnej historii rodzinnej. Pokonując strach i poczucie gorszości stawiają kolejne kroki na drodze do rozwoju, na drodze do totalnej przemiany, na drodze do siebie. Bo każdy człowiek odnajduje siebie tylko poprzez rozwój, wolność, rozkwit.

Na początku miałam skojarzenia z Ferrante, ale Ditlevsen była pierwsza. Cechuje ją też większy chłód, dystans, oszczędność stylu. O ile u obu autorek opisywanie dzieciństwa było trochę nudne (ile można czytać o wyimaginowanych lękach parolatka), w momencie gdy bohaterka zaczyna mieć dojrzałe przemyślenia, robi się ciekawie i tak pozostaje do końca. Bardzo dobra lektura, cenię takie pisarstwo, lekki styl, lekkie pióro, zwięzłe opisy - pomimo poważnych treści.

Wszystkie historie o awansie społecznym są do siebie podobne, ale każda na jest swój sposób interesująca.

Lubię tego rodzaju literaturę, zawsze mocno kibicuję osobom, które los (urodzenie) postawił w niskiej pozycji społecznej i które nie godząc się z tym wydeptują sobie własną ścieżkę do lepszego życia. Okropnie przybijające musi być obserwowanie, jak gdzieś obok ciebie,...

Wielka uczta, czytać teksty tego autora to sama przyjemność. Jego zabawa stylem, słowem, oczko co chwilę puszczane do czytelnika. Wszechwiedza narratora doprowadzona do absurdu. Smaczne to bardzo i świetnie się czytało.

Wielka uczta, czytać teksty tego autora to sama przyjemność. Jego zabawa stylem, słowem, oczko co chwilę puszczane do czytelnika. Wszechwiedza narratora doprowadzona do absurdu. Smaczne to bardzo i świetnie się czytało.

Bardzo dobrze poprowadzony kryminał, a w zasadzie coś pomiędzy kryminałem a literaturą obyczajową, z domieszką psychologii i astrologii. Ujął mnie przede wszystkim tym, że nie ma brutalnych opisów. Swojego czasu przestałam czytać kryminały, bo aż mi się włosy na skórze jeżyły od okrucieństwa, krwi, krzywdy. Po co się tym karmić (no chyba, że ktoś potrzebuje tego typu wrażeń).

Tutaj, pomimo że mamy morderstwo i kilka innych niezbyt miłych zdarzeń, nie ma grania na emocjach. Są inteligentne zagadki, kluczenie, mylenie tropów. Kilkakrotnie poległam typując sprawcę zbrodni! To naprawdę dobrze skomponowany kryminał. Do tego błyskotliwy i dowcipny. Ma dobra energię (jeśli tak można pisać o tego typu literaturze) i jest ciężko odkładalny. Przeczytałam go w dwa dni i aż żal, że się skończył!

Bardzo dobrze poprowadzony kryminał, a w zasadzie coś pomiędzy kryminałem a literaturą obyczajową, z domieszką psychologii i astrologii. Ujął mnie przede wszystkim tym, że nie ma brutalnych opisów. Swojego czasu przestałam czytać kryminały, bo aż mi się włosy na skórze jeżyły od okrucieństwa, krwi, krzywdy. Po co się tym karmić (no chyba, że ktoś potrzebuje tego typu...