Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Liczyłam na ciekawą, wyczerpującą monografię, a dostałam książkę, gdzie 1/3 objętości (ponad sto stron) to przypisy i bibliografia - często zbędne, wydrukowane ogromną czcionką, żeby zająć jak najwięcej miejsca. Znaczną część stanowią losy Mieszka I, Chrobrego i Mieszka II, więc właściwie o tytułowym Kazimierzu Odnowicielu zostaje nam tylko jakieś sto stron. Podkreślam, że czcionka jest naprawdę duża, a akapity są na pół strony i w rzeczywistości tekstu jest niewiele. Co więcej, autor w żaden sposób nie podejmuje się analizy tematu, przytacza tylko teksty kronikarzy i podaje suche fakty.

Liczyłam na ciekawą, wyczerpującą monografię, a dostałam książkę, gdzie 1/3 objętości (ponad sto stron) to przypisy i bibliografia - często zbędne, wydrukowane ogromną czcionką, żeby zająć jak najwięcej miejsca. Znaczną część stanowią losy Mieszka I, Chrobrego i Mieszka II, więc właściwie o tytułowym Kazimierzu Odnowicielu zostaje nam tylko jakieś sto stron. Podkreślam, że...

Książka miałaby więcej sensu, gdyby główny bohater był starszy. Trochę żenująco czyta się o 12-latku, który wymachuje mieczem niczym zawodowy szermierz i ot tak zabija wszystkie możliwe potwory z greckiej mitologii.

Książka miałaby więcej sensu, gdyby główny bohater był starszy. Trochę żenująco czyta się o 12-latku, który wymachuje mieczem niczym zawodowy szermierz i ot tak zabija wszystkie możliwe potwory z greckiej mitologii.

Nie podobała mi się narzucona w tej książce nieobiektywna narracja. Cały czas miałam wrażenie, że jedynym celem autorów nie jest ukazanie rzeczywistości, a po prostu udowodnienie, że niemieccy archeolodzy byli tylko złodziejami, którzy chcieli zagarnąć starożytne skarby dla siebie. No nie, nie było tak. Zajmując się archeologią, a właściwie jej początkami, musimy poszerzyć horyzonty myślowe. Nie możemy mówić, że jeśli ktoś wywiózł zabytek z kraju, w którym został on odkryty, to miał tylko i wyłącznie złe zamiary. Musimy wziąć pod uwagę uwarunkowania polityczne, gospodarcze, poziom edukacji i świadomości kulturowej. Najprawdopodobniej gdyby zabytki nie zostały wywiezione z krajów arabskich, to zostałyby przerobione na materiały budowlane przez miejscową ludność albo uległyby samoistnemu zniszczeniu przez czynniki naturalne. Tam właściwie nikt o nie nie dbał i nikt ich nie badał właśnie ze względu na brak świadomości kulturowej, funduszy i wyspecjalizowanej kadry. Czy możemy oczerniać pierwszych archeologów za to, że chcieli prezentować wykopane przez siebie starożytne zabytki w ojczystym kraju i że badaniom często poświęcali całe swoje życie?
Zamiast stawiać tezę "byli złodziejami bez skrupułów" należy raczej zadać sobie pytanie "gdzie zabytkom było lepiej?" - w niestabilnym, biednym, rozchwianym Imperium Osmańskim czy w Niemczech, gdzie miały opiekę i przyczyniły się do rozwoju wiedzy na temat starożytności? Oczywiście kwestia współczesnej restytucji i podejścia do zabytków to już zupełnie oddzielny temat rzeka.
Duży plus za fragmenty prywatnych korespondencji i eleganckie wydanie książki.

Nie podobała mi się narzucona w tej książce nieobiektywna narracja. Cały czas miałam wrażenie, że jedynym celem autorów nie jest ukazanie rzeczywistości, a po prostu udowodnienie, że niemieccy archeolodzy byli tylko złodziejami, którzy chcieli zagarnąć starożytne skarby dla siebie. No nie, nie było tak. Zajmując się archeologią, a właściwie jej początkami, musimy poszerzyć...