Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Krwawnica" to moje drugie spotkanie z twórczością autora.

Historię rozpoczyna "początek" czyli opis tego co robi stara kobieta wraz z dzieckiem w mrocznej piwnicy. Po tym krótkim wstępie w mojej głowie pozostał taki oto fragment książki:

"Kobieta podnosi odrąbaną głowę i wrzuca ją do kosza stojącego obok stołu. Głuchy odgłos roznosi się po piwnicy i milknie", lecz w mojej głowie nie zamilkł, ale trwał przez cały czas czytania tej książki.

To jest historia Weroniki i Rafała, którzy stojąc na rozstaju życiowych dróg podejmują decyzję o przeprowadzce z dużego miasta jakim jest Wrocław do wsi Bagniska. Wkrótce okazuje się, że dom, w którym zamieszkali kryje w sobie mroczne tajemnice z przeszłości, które zaczynają "wkradać" się do ich nowego życia.

Jakie tajemnice skrywa to miejsce? Kim/czym jest krwawnica?

Mieczyslaw Gorzka zaprosił mnie do świata, w którym kłamstwa, szaleństwo i strach rozgościły się na dobre; gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje, a przeszłość ma ogromne znaczenie i wpływ na teraźniejszość.

"- Nieprawda, przeszłość ma znaczenie, ponieważ kształtuje przyszłość. Muszę znać prawdę, inaczej nic nie będzie miało sensu, a ja, do cholery, chcę, żeby moje... (...) nasze życie miało sens".

" – Łatwiej jest kłamać. Prawda ma kolce i rani, kiedy przeciska się przez gardło. Kiedy nie mówi się prawdy, świat jest prostszy, łatwiejszy, bardziej kolorowy i nie ma w nim zła".

"Granice dobra i zła zacierają się, zostają jedynie szarości, zgnilizna i smród".

Fabuła od pierwszych zdań zaintrygowała mnie. Wspomniany "początek" wywołał we mnie ciekawość, a późniejsza część historii przepełniona ogromem bólu, tajemnic, ale i nadziei czy chęci nowego/lepszego życia zapraszała mnie, bym wszedł i rozgościł się. I zrobiłem to. Towarzyszyłem Rafałowi i Weronice w ich codziennym życiu. Polubiłem ich, szczególnie Rafała, którego pragnienie "ucieczki" od przebodźcowanego świata do głuszy w lesie jest mi bliskie.

Zresztą znaczną część książki czytałem będąc w leśnej głuszy nad kaszubskim jeziorem, a finałowe sceny powieści poznawałem, gdy nade mną zaciągnęły się ciemne, mroczne chmury, zaczęło grzmieć i padał deszcz. To było niesamowite doświadczenie.

Bohaterowie. Głównymi są tutaj Rafał i Weronika i to na nich autor zbudował tę opowieść. To ich życie tu i teraz oraz ich przeszłość są kanwą tej historii. Ich emocje stały się moimi. Towarzyszyłem im... Autor świetnie pokazał zmiany jakie zachodzą w człowieku kiedy staje twarzą w twarz z prawdą; kiedy długotrwały niepokój zaczyna przeradzać się w ogromny lęk, a szaleństwo przeszłych wydarzeń paraliżuje i odbiera chęć do życia.

"Umysł ludzki jest księgą, z której wciąż nie przeczytaliśmy zbyt wiele, zaledwie wstęp i początkowe rozdziały".

Emocje targały moim umysłem i ciałem właściwie przez cały czas czytania książki. Z trudem utrzymywałem je w ryzach. Mój umysł próbował uciekać w inny, lepszy świat... Chciałem zniknąć, rozpłynąć się i niczego nie pamiętać. Niestety coraz bardziej ponure myśli nie pozwalały mi na to. Fałsz i szaleństwo zalewały mnie – infekowały mój umysł. Miałem totalny mętlik w głowie. Nic nie zapowiadało takiego emocjonalnego zrujnowania, jakiego ostatecznie doświadczyłem.

Po lekturze pozostałym w *osłupieniu, gdyż takiego zakończenia się nie spodziewałem; nie wiem czy się nim cieszyć, czy jednak mieć w sobie lęk, że tak też może być poza książkowym życiu oraz w *zadumania nad myślą czy może w życiu fałsz już na zawsze zmienić się w prawdę?
Mieczysławie Gorzka, autorzy. Dziękuję tobie za tę opowieść. Pokazałeś mi różne oblicza strachu, plątaninę kłamstw oraz wpływ szaleńczych myśli na codzienność. To był dobry czas z twoją książką.
Polecam! Czytaj!

"Krwawnica" to moje drugie spotkanie z twórczością autora.

Historię rozpoczyna "początek" czyli opis tego co robi stara kobieta wraz z dzieckiem w mrocznej piwnicy. Po tym krótkim wstępie w mojej głowie pozostał taki oto fragment książki:

"Kobieta podnosi odrąba...

Rozwiń

Zwiń

Ta historia rozpoczyna się mocnym, wręcz dramatycznym zdarzeniem. Pewnego dnia dochodzi w szkole do strzelanin. Młody człowiek odziany w białą szatę strzela bez opamiętania do uczniów. Na koniec wypowiada słowa: "Zbawca pragnie sprawiedliwości" i celując sobie w głowę oddaje ostatni strzał.

To zdanie: "Zbawca pragnie sprawiedliwości" jeszcze wiele razy pojawiło się w książce i długo po lekturze wybrzmiewało w mojej głowie.

Fabuła książki "Zbawca" w mojej ocenie, jest bardzo dobrym fundamentem pod scenariusz filmowy. Mięsisty, gęsty od bólu i tajemnic oraz przepełniony autentyzmem kryminał, który czyta się szybko. Autentyzm jest wynikiem tego, że książkę napisał policjant wydziału kryminalnego, który zna tę robotę od podszewki.

Mamy więc morderstwo w szkole. Następnie w różnych miejscach miasta pojawiają się kolejne dzieci w białych szatach, które giną w dziwnych i niezrozumiałych okolicznościach. Policyjny duet - Julia i Marcin próbują rozwiązać sprawę. Zaczyna się pościg za sprawcą – kimś kto w przeszłości porywał dzieci, a dziś uwalnia je w celu... No właśnie, w jakim celu?

Szybko wcieliłem się w rolę trzeciego policjanta i podjąłem trop, by poznać motywy sprawcy i przeciwdziałać kolejnym zbrodniom.

Bohaterowie są tutaj ukazani w przystępny sposób. Byli dla mnie jak znajomi. Autor zajrzał w głąb ludzkiej duszy, pogmerał w traumach z przeszłości i uwidocznił to w codziennym zmaganiu się bohaterów. Nie są oni superbohaterami, którzy "kłaniają się kulą" lecz ludźmi z krwi i kości, którym nie zawsze wszystko się układa jakby człowiek chciał. Takich bohaterów lubię, tak przedstawionych kupują.

Emocje zawsze są, a gdy w grę wchodzi krzywda dzieci to jest ich zdecydowanie więcej i bardziej wyniszczają. Stałem się świadkiem koszmaru, który pchał mnie w najgorsze odmęty duszy. Emocje buzowały. Przez głowę przelatywały setki myśli. Nieprzyjemne obrazy niczym rozpędzona ciężarówka uderzały w moją głowę powodując autodestrukcję.

"Zbawca" to wielowątkowa powieść kryminalna z ogromną ilością bólu i cierpienia; to koszmarna historia, która może się zdarzyć w każdej chwili obok nas; to wreszcie książka, która jest nieodkładalna, a jej zakończenie pozostawia w ogromnym osłupieniu.
Jeśli szukasz mocnej historii to jest to książka dla ciebie. Polecam! Czytaj!

Ta historia rozpoczyna się mocnym, wręcz dramatycznym zdarzeniem. Pewnego dnia dochodzi w szkole do strzelanin. Młody człowiek odziany w białą szatę strzela bez opamiętania do uczniów. Na koniec wypowiada słowa: "Zbawca pragnie sprawiedliwości" i celując sobie w głowę oddaje osta...

Rozwiń

Zwiń

Mój dobry duch bookstagrama Bartosz Bliskiespotkania tak pięknie napisał o tej książce, że zapragnąłem wyruszyć w tę osobistą podróż, gdzieś pomiędzy światy.

"Żyjemy na pozór razem, lecz w rzeczywistości osobno". Zatopieni we własnych myślach, uczuciach i światach. I tak przemierzamy to nasze ziemskie życie.

Autorka zaprosiła mnie do innego świata. Pokazała jak go doświadczać: pełniej, szczerzej, w zgodzie ze sobą...

To nie była łatwa lektura. Ja podchodziłem do niej dwa razy. Pierwsze podejście było nieudane nie ze względu na treść, lecz na brak gotowości z mojej strony. Bo tutaj trzeba się otworzyć; trzeba znaleźć w sobie gotowość na przyjęcie tej opowieści – opowieści pięknej, budującej, choć pełnej gorzkich doświadczeń. Bez cukierkowatości i pudrowania autorka porusza tutaj trudne tematy jak przemoc w związku czy toksyczne w nim relacje.

Zaciekawiłem się. A im głębiej zanurzałem się w tej czytelniczej podróży, tym bardziej i więcej jej chciałem. Pragnąłem smakować, doświadczać, podążać... Być!

Książka "Ukłon świata" zostaje ze mną na dłużej. Zdecydowanie chcę jej kosztować – wracać do zaznaczonych fragmentów i delektować się nimi.

"– Zamiast wierzyć w istnienie wyimaginowanych przeszkód, odważ się pójść za głosem serca i po prostu spróbuj!" - ta myśl jest ze mną dziś i z nią pozostaję planując najbliższy czas.

A ciebie zapraszam. Sięgnij po tę książkę i daj się porwać gorzko - słodkiej podróży w poszukiwaniu radości życia.

Mój dobry duch bookstagrama Bartosz Bliskiespotkania tak pięknie napisał o tej książce, że zapragnąłem wyruszyć w tę osobistą podróż, gdzieś pomiędzy światy.

"Żyjemy na pozór razem, lecz w rzeczywistości osobno". Zatopieni we własnych myślach, uczuciach i światach. I tak przemie...

Rozwiń

Zwiń

Zanurzanie się w tej historii było jak smakowanie dobrego wina. Okładka, niczym etykieta na butelce wina, zwróciła moją uwagę i zaciekawiła. Zajrzałem. Prolog lekko musnął moje podniebienie. Im dalej wchodziłem w tę opowieść, tym wyraźniej i głębiej odczuwałem jej ciężar i smak. W moim umyśle przyjemnie zaczęło szumieć od napięcia, ciało przepełniał barwny wachlarz emocji, a serce chwytał nieprzenikniony mrok. Przestałem widzieć. Przestałem myśleć. Cały świat dookoła poszarzał i nagle znikł. Byłem tylko ja i ona – książka, w której zamknięty został ból i szaleństwo.

"Żółć", czwarta część serii Kolory zła to kolejna książka spod pióra Małgorzaty Oliwii Sobczak . Jak to bywa z książkami autorki za każdym razem, gdy zanurzam się w nich poziom adrenaliny w moim organizmie wzrasta do maksimum. Emocje sięgają zenitu rozrywając moje serce na drobne kawałki.

Cytując Błażeja, jednego z bohaterów: "Co tu się dzieje? Co tu, kurwa, się dzieje?" mogłoby to wystarczyć za całą recenzję.

Kolejny raz spotkałem się z ulubionymi bohaterami – prokuratorem Leopoldem Bilskim wraz z policjantami Pająkiem i Kitą oraz prokurator Anną Górską, z którymi przemierzałem karty tej opowieści poszukując rozwiązania kryminalnej zagadki.

I jak to bywa u Sobczak zanurzyłem się w mrocznych odmętach ludzkiego umysłu. Wpadłem w głębinę ciemnej strony człowieczeństwa – głębinę zalaną żółcią.

"Krzywdzenie kogoś, kogo kochasz, jest najwyższym wyrazem okrucieństwa", które doświadczyłem w tej opowieści. W kryminalną historię autorka po raz kolejny wplotła ogrom ważnych społecznie spraw, z którymi na co dzień, świadomie lub nie, mamy do czynienia. Ogrom fobii, przemocy fizycznej i psychicznej, stres tłumaczenia się, lęki – to tylko część trudności z jakimi muszą sobie radzić bohaterki i bohaterowie "Żółci".

"Uciekać, uciekać, uciekać, alarmował ją cały organizm". Ileż razy odczuwałem podobnie szukając sposobu rozwiązania trudnych sytuacji w jakich się znajdowałem. Nie każda i każdy potrafi "wywlec wszystkie swoje cienie na wierzch".

Książka autorki jest dla mnie jak maszyna do popcornu. Z każdą przeczytaną stroną w moim umyśle wybuchały, jak z kukurydzy popcorn, emocje, a każda z nich z inną mocą, w innym kształcie i wielkości. Doświadczałem emocji, bólu i strachu, jakich adresatami byli bohaterki i bohaterowie "Żółci". Upadałem pod ciężarem doświadczanej przemocy, szczególnie psychicznej, – która podkopywała moją samoocenę.

Jeżeli chodzi o bohaterki i bohaterów moją uwagę zwróciła jedna z nich – Halszka. Osoba, która mierząc się ze swoją fobią społeczną jako autoterapię stosuje sztukę – rzeźbi. "Gdy tworzyła, przestawała myśleć, a co najważniejsze, przestawała widzieć. Miliony bodźców, które nacodzień w nią uderzały, po prostu znikały. Cały świat szarzał, cichu. Była tylko ona. I rzeźba, w której zamykała cały swój ból. Całe swoje szaleństwo ". A do tego była synestetką, tak jakby, gdyż w synestezji chodzi o odczuwanie między zmysłowe, a ona widzi... aury - widzisz światło wokół ludzi, przede wszystkim wokół ich głów, a kolor światła ma znaczenie. Umieszczenie postaci z tego rodzaju umiejętnościami to znak rozpoznawczy Sobczak. Lubię to u niej. Za każdym razem jej książki uczą mnie czegoś nowego.

Autorka rozciągnęła przede mną ogromną ilość żółtych niteczek, pourywanych, pozornie nic nieznaczących. Nic bardziej mylnego. Każda z nich była odzwierciedleniem trudnym doświadczeń, a związane w jedną całość dawały obraz wskazujący możliwe rozwiązanie.

Po lekturze "Ja po prostu chciałem zapomnieć. Chciałem, żeby to wszystko nigdy się nie zdarzyło". Pragnąłem zanurzyć się w ciemności, marząc, by wyciszyła ona zewnętrzny świat.
Zdecydowanie polecam! Czytaj!

Zanurzanie się w tej historii było jak smakowanie dobrego wina. Okładka, niczym etykieta na butelce wina, zwróciła moją uwagę i zaciekawiła. Zajrzałem. Prolog lekko musnął moje podniebienie. Im dalej wchodziłem w tę opowieść, tym wyraźniej i głębiej odczuwałem jej ciężar i smak. W moim umy...

Rozwiń

Zwiń

"Porządny nekrolog nie tylko dostarczał informacji na temat osoby, która już nigdy nie przekroczy progu własnego domu, albo o tym, jaka kobieta już nie będzie musiała kupować butów. Zdradzał on namiętności, nienawiść, odrazę i ból tych, którzy pozostają żywi".

Nekrolog. Kawałek papieru. Dla jednych ostatni znak/symbol osoby, której już nie ma wśród nas. Dla innych element trwającej żałoby, a jeszcze dla kogoś forma "kontaktu".

Początek tej historii jest spotkaniem z Antonią Delgado - osobą, która kolekcjonuje nekrologi. Sama siebie nazywa historyczką śmierci. Zbiera nekrologi. Chodzi na ostatnie pożegnanie. Uczestniczy w mszach za zmarłych. Od 10 lat, co roku 15 kwietnia natrafia na nekrolog Cornelii, nastolatki, która zaginęła podczas szkolnej wycieczki. To wydarzenie wstrząsnęło bliskimi dziewczyny, a także jej szkolnymi przyjaciółkami, które razem z nią brały udział w wycieczce.

Dzisiaj już dorosłe koleżanki ze szkolnych lat prowadzą wydawałoby się spokojne życie. Wśród nich jest Manuela, policjantka, która pracując przy innej sprawie, natrafia na zastanawiające ślady, które finalnie prowadzą do tajemniczego zaginięcia sprzed lat. Czy uda się jej rozwiązać tę sprawę?

Fabuła została tak zbudowana, że poznawałem tę historię z dwóch perspektyw czasowych: dzisiaj i wtedy. Lubię takie rozwiązania. Ono daje mi szeroki obraz całej sprawie. Dodatkowo pozwoliły autorce rozbudować fabułę i opowiedzieć różne "punkty widzenia" bohaterek i bohaterów. Dla kogoś te opisy mogą być zbyt długie, nużące, ale dla mnie były ważnym źródłem informacji. Znalazłem się w samym środku argentyńskiego społeczeństwa – bezlitosnego i pełnego mrocznych tajemnic. Autorka bardzo obrazowo pokazała mi wpływy jakie na społeczność lokalną ma świat przestępczy; jak układami są ze sobą powiązane wszystkie warstwy społeczne.

Książkę należy czytać niespiesznie, uważnie zanurzając się w ten świat. On jest mroczny, gęsty– przeszywa bólem i strachem. Przerażał mnie realizm opisywanych zdarzeń i ta niemoc...

Bohaterowie. Autorka za ich pośrednictwem pokazała mi przekrój społeczeństwa argentyńskiego, w którym głęboko zakorzeniona jest przemoc wobec kobiet. To obraz odarty z szacunku i godności, gdzie ciało kobiety jest nic nie wartą "maszynką" do zarabiania pieniędzy.
"Handel kobietami przeznaczonymi na wyzysk seksualny to coś więcej niż przestępstwo lub naruszenie prawa: to suma zbrodni dotykających różnych aspektów kobiecości. To unicestwienie praw człowieka".

Emocje. Ta historia boli. Cały czas... "Wchodząc" w nią nie miałem pojęcia, że aż tak ona na mnie wpłynie. W pewnym momencie rozpadłem się na kawałki i już myślałem, że nie dam rady się poskładać. Pomogła mi nadzieję, ta nitka w kłębku codzienności, za którą musiałem pociągnąć, by wybudzić się z letargu. I poszedłem dalej. Sam pozwoliłem na to, by autorka treścią tej książki popychała, szarpała i uderzała mnie. W moim umyśle pojawiła się myśl, by przejąć ten ból od innych kobiet i by w ten sposób choć trochę im ulżyć w cierpieniu.

"Kiedy człowiek przestaje bać się bólu, kiedy poddają go torturom i bierze pod uwagę, że śmierć może być dla niego wyjściem, zmienia się w kogoś potężnego, niezwyciężonego".
Jeśli szukasz historii pełnej okrucieństwa i strachu, wywołującej ogrom skrajnych emocji to jest to pozycja, po którą powinnaś/powinieneś sięgnąć.

Zdecydowanie polecam! Czytaj!

"Porządny nekrolog nie tylko dostarczał informacji na temat osoby, która już nigdy nie przekroczy progu własnego domu, albo o tym, jaka kobieta już nie będzie musiała kupować butów. Zdradzał on namiętności, nienawiść, odrazę i ból tych, którzy pozostają żywi".

Nekrolog. Kawałek ...

Rozwiń

Zwiń

"Na co dzień żyjemy w iluzji, którą sami sobie tworzymy, żeby przykryć prawdę. Udajemy szczęśliwych, kiedy coś boli, uśmiechamy się, kiedy kłamiemy, snujemy plany na przyszłość, gdy dopada nas śmiertelna choroba. Taka jest prawda o świecie".

"Lilie" Mieczysława Gorzki to mroczny kryminał pokazujący w jak ogromnej iluzji żyjemy. W chaosie wydarzeń nadkomisarz Marcin Zakrzewski podąża śladami bestii. Ścieżki, którymi autor prowadzi policjanta są bardzo kręte, a każda z nich wiedzie go w zupełnie innym kierunku. Czy uda mu się doprowadzić tę sprawę do finałowego końca?

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Mieczysława. Długo się przed tym broniłem. Słyszałem same dobre słowa o książkach autora i po prostu bałem się, że jak sięgnę po pierwszą z nich, to już nie będę mógł się od nich oderwać. A przecież stos hańby nie maleje. No i poddałem się. Uległem dzięki namowom. I co? I żałuję, że tak długo zwlekałem.

Fabuła jest wielowątkowa/wielowymiarowa. Składa się z ogromu elementów, które próbowałem ułożyć w jedną całość. Długo się gubiłem – zdobyte elementy musiałem ciągle przekładać, by finalnie... No właśnie. Czy udało mi się ten obrazek ułożyć?

Szybkie tempo akcji. Mroczny klimat. Ciągła niewiadoma. Wszystko To powodowało, że książka była nieodkładalna, a ja dla niej poświęciłem wiele z codziennego życia.

Historia wciągnęła mnie bez reszty jak bagna w Kamiennej. Już po kilku stronach wiedziałem, że nie zaznam spokoju, zanim nie dowiem się jaki będzie finał tej opowieści. Brnąłem więc, a im dalej "wchodziłem" w ten literacki świat tym dopadał mnie ogrom bardzo różnych emocji.

Dzięki sposobowi w jaki autor napisał tę książkę odczuwałem obrzydzenie i poczucie bezsilności, bezgraniczną wściekłość i rządzę zemsty. Mój umysł odpływał w świat iluzji i imaginacji, by za chwilę stąpać po ziemi twardą stopą. Zmagałem się z gonitwą myśli. Układałem fakty w głowie. Uspokajałem emocje. A i tak ciągle błądziłem jak we mgle.

I cały czas towarzyszyło mi to niespokojne wrażenie bycia obserwowanym. Często. Zdecydowanie za często.

Bohaterowie. Wyraziści i pełni tajemnic. Wzbudzili we mnie skrajne emocje – od sympatii po niezrozumienie do nielubienia. Odkrywałem ich powoli, a to co autor mi serwował było tak niespodziewany i oszałamiające, że gdzieś w środku dręczyło mnie niepokojem.

Zakończenie książki było jak zderzenie z ceglanym murem. Nie mogłem sobie z tym poradzić. To jak autor je poprowadził przeczyło wszelkim założeniom. Miałem wrażenie jakby ten mur z cegieł się rozsypał i przysypał mnie. Z trudem powróciłem do rzeczywistości. Zamyślony, zadumany, wpatrzony w ciemności za oknem trawiłem i układałem sobie to wszystko czego tutaj byłem świadkiem.
I ta finalna scena na jednym z Wrocławskich osiedli...

Polecam! Czytaj!

"Na co dzień żyjemy w iluzji, którą sami sobie tworzymy, żeby przykryć prawdę. Udajemy szczęśliwych, kiedy coś boli, uśmiechamy się, kiedy kłamiemy, snujemy plany na przyszłość, gdy dopada nas śmiertelna choroba. Taka jest prawda o świecie".

"Lilie" Mieczysława Gorzki ...

Rozwiń

Zwiń

"Skontrastowałam Zapkios i Riverview, aby pokazać jak samotny może być człowiek niezależnie od tego, czy jest otoczony tysiącami ludzi, czy naturą i pustką. Chciałam też udowodnić, że nie każdy, kto doświadczył zła, staje się zły". Karolina Wójciak

"Zamieć" do historia kryminalna z wątkiem obyczajowym, która od pierwszych stron mnie wciągnęła i nie pozwoliła się odłożyć, aż jej nie skończyłem czytać. A i potem nie było lepiej – w mojej głowie kłębiło się mnóstwo myśli, które analizowałem. Z zamkniętymi oczami zapadłem się w sobie.

Fabuła jest gotowym scenariuszem na film. Autorka utkała tę opowieść z życia kilku bohaterek i bohaterów, które połączyła w całość. Ogromnie cennym dla mnie z racji pracy zawodowej było usadowienie w tej historii bohatera z niepełnosprawnością intelektualną, bo dzięki temu otrzymujemy obraz pokazujący "istnienie" takich osób wśród nas, co cały czas nie dla wszystkich jest oczywistym. Akcja toczyła się w taki sposób, że nie było nudy. Angażowała wszystkie zmysły. Budowała napięcie. Ciekawym zabiegiem był fakt pokazywania wydarzeń z dziś i z przeszłości – lubię takie poczynania pisarskie, bo wtedy dostają szerszy obraz wydarzeń.

Bohaterowie. Osamotniona stacja benzynowa w Zapkis w Kanadzie stała się tłem do pokazania na co jest gotów człowiek, gdy zostanie odcięty od świata. Stałem się obserwatorem ludzkich zachowań. Dobrowolnie zgodziłem się na udział w tym szalonym, nasączonym emocjami spektaklu.

"Są bagaże, których dźwiganie nie ma sensu. Idź przez życie z otwartą głową, a nie objuczona jak wielbłąd strachem, niespełnionymi oczekiwaniami i niepewnością. Nie pozwól, żeby ominęło cię coś pięknego tylko dlatego, że się boisz ".

"Zamieć" ma drugie dno. To wątek obyczajowy – trudny i bolesny – który stał się pretekstem do przekazania ludzkich dramatów. Przygniatał mnie on. Miażdżył i sprawiał, że traciłem panowanie nad własnymi emocjami...

Tak więc otrzymałem tutaj historię z ogromnym wachlarzem emocji, które do tej pory we mnie pracują.

Polecam! Czytaj!

"Skontrastowałam Zapkios i Riverview, aby pokazać jak samotny może być człowiek niezależnie od tego, czy jest otoczony tysiącami ludzi, czy naturą i pustką. Chciałam też udowodnić, że nie każdy, kto doświadczył zła, staje się zły". Karolina Wójciak

"Zamieć" do historia...

Rozwiń

Zwiń