Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Pokaż mi, kim jesteś”, Anna Falatyn

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+


“ - Poskładam cię, Słońce - szepnął. - Kawałek po kawałku.
- Po co… - wydukała. - Po co chcesz mnie składać?
- Bo efekt będzie fenomenalny i niepowtarzalny”.

“Pokaż mi, kim jesteś” to drugi tom serii “Chicago”, który także mnie pochłonął - gdybyście kazali mi wybrać pomiędzy tym tomem, a pierwszym, to prawdopodobnie oberwalibyście patelnią (jak Flynn od Roszpunki), bo są one u mnie numerem jeden, absolutnie.

[opis pochodzi od Wydawcy]
William Reed porzucił karierę lekarza i rozpoczął pracę w koncernie farmaceutycznym, gdzie w bardzo krótkim czasie dotarł na szczyt. Teraz jako prezes znalazł się w samym środku walki z kryzysem opioidowym w Stanach Zjednoczonych.
Audrey Evans nie planowała zostać lekarzem, lecz jej rodzina wymusiła na niej obranie właśnie takiej drogi zawodowej. Jednak kobieta w tym obowiązku odnalazła swój życiowy cel – zrezygnowała ze wszystkiego, by nieść wsparcie tym, których nie stać na otrzymanie pomocy.
Will nie miał pojęcia o istnieniu młodej, energicznej pani doktor, aż do momentu ich pierwszego spotkania w Nowym Jorku i pewnego incydentu, o którym grzmiały media. Wtedy nie przypuszczał, że Evans od dawna śledzi jego poczynania i szczerze go nienawidzi.
Audrey nie zamierza mu tego ułatwiać, a tym bardziej dać mu odetchnąć.


Zapewne nikt nie będzie zdziwiony, kiedy powiem, że uwielbiam bohaterów. Mają swoje dziwactwa, specyficzne zachowania, ale mimo to w jakiś sposób ich historie - zarówno te osobne, zanim się znali, jak i późniejsza, już wspólna - do mnie trafiają i już jakiś czas po odłożeniu książki stale trwają w mojej głowie.

William, dotychczas kreowany na człowieka, który wszystko i wszystkich traktuje z dystansem, pokazuje, jak czuły i oddany potrafi być, kiedy mu na kimś zależy. Audrey z kolei zrzuca swój pancerz i zauważa, że sztuczne poczucie bezpieczeństwa nie ma nic wspólnego z tym prawdziwym, wynikającym z zaufania.

“ - Przez wiele lat chciałam umrzeć. Zniknąć z tego świata, żeby nie musieć już czuć, myśleć słuchać ciebie. A gdy byłam o krok od śmierci, stwierdziłam, że panicznie się jej boję i cholernie chcę żyć”.

“Pokaż mi, kim jesteś” to książka pełna emocji - zarówno tych, które wiele wspólnego mają z bólem, ale także tych ocierających się o szczęście. Przyznać trzeba, że każdy z bohaterów ma w swojej przeszłości coś bolesnego, co go w jakiś sposób ukształtowało i wpływa na teraźniejsze decyzje, natomiast to, że oboje odnajdują drogę do siebie i mimo początkowych nieporozumień się dogadują, wiele w ich życiu naprawia. Choć dzieli ich różnica wieku, to zdaje się ona być niezauważalna.

Historia Audrey i Will’a z pewnością jest nietuzinkowa, i zasługuje na o wiele większy rozgłos. Zdecydowanie polecam!

Asia xx

“Pokaż mi, kim jesteś”, Anna Falatyn

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+


“ - Poskładam cię, Słońce - szepnął. - Kawałek po kawałku.
- Po co… - wydukała. - Po co chcesz mnie składać?
- Bo efekt będzie fenomenalny i niepowtarzalny”.

“Pokaż mi, kim jest...

Rozwiń Zwiń

“My most beautiful nightmare”, Wiktoria Stemplewska

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]’

ograniczenie wiekowe: +18

„Gdyby nic mnie nie powstrzymywało, całowałbym cię w nieskończoność. Ciebie i tylko ciebie. Bo tylko twoje usta pasują do moich”.

Jestem przesycona MMBN, ale to nie znaczy, że książka jest zła, wręcz odwrotnie - jest całkiem ciekawa i niesamowicie zawiła. Dla mnie jednak natłok zdarzeń był przytłaczający, zdążyłam się pogubić co, gdzie, jak i z kim, naprawdę. Treści było dużo (śmiało możemy tę książkę nazwać cegiełką), dużo się też działo..  Cóż, ten, kto czytał MMBN wie, o czym mówię.

[opis pochodzi od Wydawcy]
Astrid Houston, córka zamożnego biznesmena, to oczko w głowie rodziców i uosobienie idealnej, grzecznej panny z dobrego domu. Jej bliscy nie mają pojęcia, że istnieją pewne rysy na tym pięknym obrazku.
Wszystko się zmienia, kiedy przez próg domu Houstonów przechodzi Ares Julius Hammond.
Chłopak szybko odkrywa sekret, który Astrid usilnie ukrywa przed rodzicami, i proponuje, że zawrą pewien układ. Ich niepisana umowa pozwala mu przejąć nad dziewczyną kontrolę. A ona z każdym dniem jest coraz bardziej poirytowana obecnością uciążliwego gościa trzymającego ją w garści.
Co zrobi Astrid, gdy to, co skrywają ciemności, stanie się jej największym koszmarem?
Koszmarem, który okaże się najpiękniejszy.

„Zerwaliśmy zakazany owoc, choć nie byliśmy w stanie zapanować nad konsekwencjami”.

Nie mogę nie wspomnieć w tej recenzji o dwóch aspektach:

po pierwsze: emocje. Jedno wielkie wow. Podziw absolutny co do tego, jak autorka potrafiła zmanipulować moją głowę pisanym tekstem i sprawić, że te najcięższe chwile w życiu Astrid odczuwałam głęboko w sobie;
po drugie: nie macie nawet pojęcia, jak bardzo denerwował mnie brak szacunku głównej bohaterki, jej odzywki; zupełnie jakby postawione miała za cel upokarzanie ludzi, pokazanie, że to ona jest “górą”.

Z tym drugim punktem wiążą się też nierozerwalnie zaburzenia i matka dziewczyny. Nie chcę mówić więcej, by nie spojlerować, ale… Wyobraźcie sobie chore ambicje rodzica przerzucane na dziecko. No właśnie.

Ares to postać możliwie najbardziej tajemnicza w tym tomie - każde otworzenie się chłopaka przed Astrid pokazuje, że kolejnych serketów jest jeszcze więcej.

Styl Wiktorii nie jest może moim ulubionym, na pewno potrzebowałam dwóch-trzech rozdziałów, by do niego przywyknąć, ale ostatecznie i tak uważam, że nie jest dobry albo ogarniczający dla książki. 

Tyle ode mnie, dajcie znać, czy mieliście już w rękach MMBN, czy może jednak zastanawiacie się nad zakupem 

Asia xx

“My most beautiful nightmare”, Wiktoria Stemplewska

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]’

ograniczenie wiekowe: +18

„Gdyby nic mnie nie powstrzymywało, całowałbym cię w nieskończoność. Ciebie i tylko ciebie. Bo tylko twoje usta pasują do moich”.

Jestem przesycona MMBN, ale to n...

Rozwiń Zwiń

“Night Shift”, Annie Crown

Dziękuję @wydawnictwoyana za egzemplarz recenzencki
[współpraca reklamowa]

“Mamy przed sobą więcej niż kilkaset stron wyselekcjonowanych wspólnych chwil. Nie ma pośpiechu. Nie ma ostatniej strony. Mamy czas. Bardzo dużo czasu”.

Czy ktoś tutaj zamawiał książkę o niepoprawnej romantyczce i kontuzjowanym koszykarzu? Oto ona!

Dzisiejsza premiera - “Night Shift” to historia skupiająca się na losach Kendall i Vincenta - pozornie niepodobnych do siebie bohaterów.

Holiday jest osobą, która zamiast pijackich i głośnych wieczorów wybiera pracę. Szczególnie w piątki, gdzie na nocnej zmianie w uniwersyteckiej bibliotece może w ciszy rozkoszować się kolejnymi, jakże gorącymi, romansidłami. Książki są jej odskocznią, dają jej możliwość ukrycia się przed światem.
Vincent Knight - kapitan uniwersyteckiej drużyny koszykarskiej - nieco zmienia podejście Kendall do życia. Kiedy zjawia się w bibliotece razem ze swoją arogancją, ręką w temblaku i… prośbą o pomoc w znalezieniu poezji na zajęcia, sprawia, że oboje wpadają w romans niczym z książek, którym Holiday poświęca wieczory.

Nie wszystko jest jednak tak proste i łatwe, jak na kolejnych stronach sprośnych książek - w końcu ich relacja nie jest tylko zlepkiem paru motywów, a życie, ich przyzwyczajenia i ludzie, którymi się otaczają, wiele weryfikują.

Ciekawi jesteście, jak Kendall zmieni się pod wpływem relacji z Vincentem i kim naprawdę jest ten przystojny koszykarz? Cóż, ja byłam.

I dalej siedzę zachwycona całą aurą, jaka utrzymuje się podczas czytania “Night Shift”.

Przyznać na pewno muszę, że nie jest to książka w pełni przesłodzona - choć fakt, urocze sceny i gesty się jej trzymają. Annie Crown postawiła też na spicy moments, które szczerze mówiąc, zostawiły po sobie trochę rumieńców.

“Nigdy nie przestanę czytać. I na zawsze pozostanę romantyczna”

Główna bohaterka przechodzi swego rodzaju przemianę, może nie niesamowicie głęboką, ale zmienia się w osobę bardziej otwartą, wychodzi z niej w pewien sposób skrywana kobiecość, o której dziewczyna nie miała w zasadzie pojęcia. Mimo wszystko dalej jest fanką literatury, i ani myśli to zmieniać. Vincent - kreujący się na aroganckiego i przemądrzałego kapitana, w rzeczywistości jest niesamowicie uczuciowym i wrażliwym facetem.

Sama książka była całkiem niezłą rozrywką i raczej nie powiedziałabym, że brakowało mi tutaj głębokich myśli, sentencji. “Night Shift” to po prostu rodzajowo taka literatura, która ma wywołać w Czytelniku wiele emocji i dać poczucie komfortu, i właśnie takie odczucie mam po jej odłożeniu. Co uważam za jeszcze lepszy plus? Otóż to, że w całej historii podkreślana była istota komunikacji między ludźmi oraz skutki jej braku.

Ja zdecydowanie polecam!

Asia xx

“Night Shift”, Annie Crown

Dziękuję @wydawnictwoyana za egzemplarz recenzencki
[współpraca reklamowa]

“Mamy przed sobą więcej niż kilkaset stron wyselekcjonowanych wspólnych chwil. Nie ma pośpiechu. Nie ma ostatniej strony. Mamy czas. Bardzo dużo czasu”.

Czy ktoś tutaj zamawiał książkę...

Rozwiń Zwiń

“Bad liar”, Aleksandra Kondraciuk

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +16

„ - Bo nikt nie będzie dotykał cię bez twojej zgody - odparł poważnie. - Nawet ja sam. To, że jesteś kobietą, wcale nie znaczy, że nie masz wyboru. Masz go zawsze. I skrzywdzę każdego, kto cię go pozbawi”.

Może za dużo oczekiwałam od książki licząc na jakąkolwiek przyjemność z czytania… A może wręcz zbyt mało. W każdym razie, nie mogę ocenić książki dobrze, gdy filarem historii jest bohaterka, której zasób słowny i kultura osobista są na tak niskim poziomie. No po prostu nie.

Zdaję sobie sprawę, że literatura nie musi być wybitnym dziełem, tego też się nie spodziewałam, ale moim zdaniem fajnie byłoby, gdyby Czytelnik mógł się wczuć w historię, a nie irytować chamstwem, prostactwem i brakiem szacunku do siebie oraz innych - bo w głównej mierze to właśnie prezentowała Nessa.


[opis pochodzi od Wydawcy]
Siedemnastoletnia Nessa Queen prowadzi niemalże idealne życie. Ma dobre wyniki w nauce, cudowną przyjaciółkę oraz popularnego w szkole chłopaka. Wkrótce okazuje się, że nie wszystko jest tak perfekcyjne, jak myślała. Jej życie zmienia się, gdy nakrywa chłopaka na zdradzie.
Nessa natychmiast z nim zrywa, jednak Matteo nie zamierza pozwolić jej odejść. Przecież zawsze dostawał to, czego chciał. Nie był przyzwyczajony do odmowy, dlatego zaczyna nękać dziewczynę, błagając o drugą szansę. Nie ma natomiast świadomości, że wszystkiemu przygląda się jego starszy brat.
Michael Holden, widząc, co się dzieje, składa dziewczynie propozycję – układ, z którego oboje będą czerpać korzyści. Plan jest prosty. Mają udawać parę, by dziewczyna pozbyła się natrętnego byłego i odzyskała spokój, a przy okazji Michael odegra się na bracie za to, co kiedyś mu zabrał.
Wszystko idzie dobrze do czasu, aż Nessa odkrywa, że jej nowy chłopak ma sekrety, o jakich jej się nie śniło, a które równocześnie mogą sprawić, że znajdzie się ona w poważnym niebezpieczeństwie.
Nie wszystko jest takie, jak się wydaje, a ich wspólne oszustwo okazuje się złym kłamstwem.


Nessa to postać charakterystyczna i - moim zdaniem - dość kontrowersyjna. Mnie osobiście bawiły jej głupie żarty czy powiedzonka, ale cała reszta - jej zachowanie, odnoszenie się do innych - skreśliło ją w moich oczach; po prostu nie mogłam tego przeboleć. Nessa to taki trochę zlepek młodzieńczej głupoty, jej świadomości i… filozoficznych wstawek. Nie spodziewaliście się tego? Ja też nie; zupełnie mi one nie pasują do całokształtu książki, mam wrażenie, że wstawione są - prawdę mówiąc - trochę na siłę.

Dlatego też cała treść “Bad liar” była dla mnie - wybaczcie za to słowo, ale innego użyć nie mogę - beznadziejna. Fabułę przewidziałam po pierwszym rozdziale, relację Nessy i Michaela również (swoją drogą, jest ona strasznie sztuczna). Emocji tutaj było mam wrażenie… nie mało, a wręcz ujemnie.
„Ale prawda była taka, że zwyczajnie bałam się uczuć. Bałam się, że pokocham niewłaściwą osobę i skończę sama, cierpiąc”.
Choć główni bohaterowie nie byli zlewającą się plamą nijakości to - niestety - ale reszta postaci właśnie taka była. Mają być w tle historii, ale nie jej tłem… Moim zdaniem także powinni coś sobą reprezentować, cokolwiek.
Umówmy się “Bad liar” to nie jest najgorsza książka, na jaką możecie się natknąć, ale ma ‘swoje za uszami’. Gniotem też bym jej nie nazwała; ma po prostu swoją specyfikę i przede wszystkim tę wulgarność, dla mnie nie do przyjęcia.

Dajcie znać, co myślicie o tej książce, bo opinie, na jakie ja się natknęłam to: 10/10 albo 1/10, nic pomiędzy.

Asia xx

“Bad liar”, Aleksandra Kondraciuk

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: +16

„ - Bo nikt nie będzie dotykał cię bez twojej zgody - odparł poważnie. - Nawet ja sam. To, że jesteś kobietą, wcale nie znaczy, że nie masz wyboru. Masz go zawsze. I skrzywdzę każd...

Rozwiń Zwiń

“Powiedz, żebym został”, Hannah Bonam-Young

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

“Być może w rodzicielstwie chodzi o to, by zawsze stawiać siebie na drugim miejscu”.

Dawno nie czytałam tak komfortowej książki. Bohaterowie, mimo potknięć i trudności na swojej drodze, potrafili być szczęśliwi i umieli też podać to szczęście dalej.

[opis pochodzi od Wydawcy]
Chloe nie ufa swojej matce. Właśnie dlatego postanawia zostać prawną opiekunką dopiero co narodzonej siostry. Wątpliwa sytuacja finansowa Chloe nie stawia jej jednak w najlepszym świetle. Dziewczyna zostaje postawiona przed trudnym wyborem: albo pozwoli, by młodsza siostra trafiła do rodziny zastępczej, albo weźmie udział w nowym programie socjalnym o nazwie: Razem Raźniej.
Warren jest gburowatym mechanikiem, który ponad wszystko ceni swoją prywatność. Pewnego dnia i on staje przed nie lada wyzwaniem – pragnie zdobyć prawo do opieki nad piętnastoletnim głuchym bratem. Choć trudno mu w to uwierzyć, los się do niego uśmiecha i razem z Chloe dostają szansę na lepsze życie. Jest tylko jeden haczyk: muszą ze sobą zamieszkać. Dzięki temu ona nieco podreperuje budżet, a on będzie miał dom dla siebie i brata.
Ich relacja jest napięta, ale nie mają wyjścia – trwają w tym niezręcznym układzie, skupiając się na celu, jakim jest lepsza przyszłość. Ale gdy w grę zaczynają wchodzić emocje, sytuacja staje się wręcz nieznośna.
Czy dla kilku chwil uniesienia warto aż tak ryzykować?


Zarówno Chloe, jak i Warren wykazują się ogromną dojrzałością, kiedy w grę wchodzi szczęście ich rodzeństwa. Ciężko jednak zachować zdrowy rozsądek, kiedy w grę wchodzą uczucia, a pod dachem ma się zbuntowanego nastolatka i płaczące niemowlę.

“Nie ma już we mnie samotności. Jestem kompletna. To uczucie, którego nigdy nie chcę zapomnieć”.

Prawdę mówiąc, ta książka jest tak realna w opisach, tak szczera, że ciężko uwierzyć, że to tylko fikcja literacka.

Przeczytałam tę książkę, mam wrażenie, w dosłownie chwilę i dalej nie mogę wyrzucić tej historii z głowy. Fakt, że po drodze bohaterowie nie mieli łatwo, czego Autorka nie pominęła, ale końcówka wynagrodziła wszystko.

Styl Hannah jest naprawdę przyjemny, łatwo przyswoić czytany tekst, i przede wszystkim utożsamić się z bohaterami. Wczułam się w tę historię, wkręciłam wręcz. I teraz mam dodatkowo fioła na punkcie drugiego tomu, którego chyba jeszcze nie ma w planach….

“ - Gołąb jest symbolem pokoju. [...] Tym właśnie dla mnie jesteś… pokojem”.

„Powiedz, żebym został” to książka niezwykle emocjonująca; to opowieść o trudnościach życia i o wyborach, które w efekcie zmieniają całokształt i sprawiają, że pewne wizje przyszłości ulegają niespodziewanej aktualizacji.

Gorąco Wam polecam tę historię, bo łączy w sobie tak naprawdę wszystko, co powinna: realizm i wątek miłości, a wszystko to oparte na dążeniu do szczęścia.

Asia xx

“Powiedz, żebym został”, Hannah Bonam-Young

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

“Być może w rodzicielstwie chodzi o to, by zawsze stawiać siebie na drugim miejscu”.

Dawno nie czytałam tak komfortowej książki. Bohaterowie, mimo potknięć i trudności na swojej drodze, potrafili być szc...

Rozwiń Zwiń

“Czterech ojców River Conway”, Milena Grabowska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

“Czuła się taka szczęśliwa, że wydawało się to niemal nierealne. Jakby nie była w swoim ciele ani nie żyła swoim życiem, a zamiast tego została wyjęta z jakiejś bajki i umieszczona w tej idealnej scenie”.

[opis pochodzi od Wydawcy]
River Conway zawsze miała krótkie włosy, bo według jej ojców tak było praktyczniej

Krótkie włosy nie potrzebują czasochłonnej pielęgnacji, a sposobów, w jakie można je ułożyć, nie jest za dużo – i chwała Bogu! Mała River nigdy nie bawiła się lalkami. Wolała spędzać czas w domku na drzewie rosnącym pośrodku podwórza. W wieku piętnastu lat potrafiła wymienić koło w samochodzie, pamiętała reguły gry w piłkę nożną, ale znała też wszystkie piosenki i dialogi ze swoich ulubionych seriali. Jedynie smażenie naleśników wciąż sprawiało jej pewną trudność.

Znała odpowiedzi na wiele pytań, ale nie rozumiała, dlaczego jej matka zostawiła ją w domu dziecka, gdy była malutka. Dziewczynka długo czekała na ojca. Wreszcie przybył, jednak nie sam. Wraz z Loganem Conwayem w życiu River pojawili się również jego najlepsi kumple: Ray Aston, Vincent Snow i Isaak Meyer. Wychowali ją we czterech na dziewczynę zbyt ciekawską, by mogła pozostawić w spokoju tajemnicę swojej przeszłości…

“Wspólnie tworzyli pewną rodzinę. Nie była ona najlepsza i miała swoje dziwactwa, ale była. Istniała. I nie zostawiała nikogo pod drzwiami domu dziecka”.

„Czterech ojców River Conway” to książka niesamowicie wartościowa; poza prawdami ogólnymi, jakimi jest miłość i szacunek pomiędzy członkami rodziny, pokazuje też walkę ze stereotypowym podejściem ludzi z zewnątrz, istotę przyjaźni w życiu, nie tylko nastoletniego człowieka oraz co zauroczenie robi ze zdrowym rozsądkiem.

Szczerze uwielbiam postaci, które stworzyła Autorka. Ich historie, choć są połączone w jedną, są też osobne na swój sposób i to - moim zdaniem - stanowi ich wyjątkowość. Każdy z bohaterów ma swoje grzeszki, typowe zachowania, nastroje, charakter. To właśnie sprawia, że czytając książkę, nie da się pomylić jednej osoby z drugą, a wręcz zapamiętuje się rzeczy lub czyny związane z danym bohaterem.

“Bo czy nie na tym powinny polegać relacje międzyludzkie? Gdy bliska nam osoba z czymś się zmaga, powinniśmy na chwilę zabrać od niej złe myśli, zdjąć ciężar z jej ramion, aby mogła odetchnąć”.

Książka jest niesamowicie przyjemna i komfortowa - od pierwszej strony czułam się, jakby Autorka, dzięki swojemu stylowi pisania, zaopiekowała się moją głową, i sprawiła, że czas czytania był naprawdę szybki, a jednocześnie wyjątkowo sielankowy.

Wątek nietypowej rodziny to tylko osłona dla tego wszystkiego, co znajdziemy w fabule „Czterech ojców River Conway” - mamy tutaj również nastoletnią miłość, grzeszki, kłamstewka, a przede wszystkim - tajemnicę.
Właściwie, jest to tajemnica tylko dla River - po prostu ojcowie ukrywają przed nią pewien fakt, z obawy.. No właśnie, przed czym? Tego musicie dowiedzieć się sami, ale uwierzcie na słowo - nawet jeśli nie planowaliście tej książki w swoim TBR, to jest tego warta.

Asia xx

“Czterech ojców River Conway”, Milena Grabowska

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]

“Czuła się taka szczęśliwa, że wydawało się to niemal nierealne. Jakby nie była w swoim ciele ani nie żyła swoim życiem, a zamiast tego została wyjęta z jakiejś bajki i umieszczona w tej idealnej sce...

Rozwiń Zwiń

“I’d let you win”, Natalia Antczak

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+

" - Jesteś moją ostoją, Ian. Człowiekiem, do którego wiem, że zawsze mogę wrócić”.

Chyba jeszcze nigdy żadna trylogia nie przypadła mi tak do gustu, jak “Legacy” Natalii Antczak. Zawsze mogłam wytknąć coś, co mi nie pasowało, jakieś niedociągnięcie, na które zwróciłam uwagę.
Natomiast ta seria wydaje się być po prostu idealna. Nie dość, że podczas czytania nie byłam w stanie się oderwać od żadnej z książek, to jeszcze długo po ich odłożeniu w mojej pamięci trwa obraz wspomnień historii Delilah i Ian’a.

[opis pochodzi od Wydawcy]
Ianowi w końcu udaje się odnaleźć mordercę i wraz z Delilah mężczyzna może wracać do Nowego Jorku. Nareszcie przyszła pora na odpoczynek. Detektywi postanawiają wyjechać na wspólne wakacje.
Podczas urlopu dzieje się coś, czego tak naprawdę nie planowali. Para bierze ślub. Teraz ich relacja staje się znacznie poważniejsza niż wcześniej. Jednak w ich świecie nie ma miejsca na sielankę i błogie cieszenie się sobą.
Po powrocie do pracy oboje znowu wpadają w wir kolejnych śledztw.
Czy spontaniczny ślub połączy ich na zawsze? Czy okaże się wielką pomyłką?


Szczerze, tak zupełnie od serducha, mogę powiedzieć, że Autorka stworzyła idealne połączenie wątku enemies to lovers z motywem zbrodni. Czytając, ani trochę nie męczyły mnie przekomarzanki głównych bohaterów, wręcz nadawały im charakteru, a sama relacja, jaka powstała krok po kroku, nie była absolutnie wymuszona. Wszystko, co miało miejsce w książce, nawet wątki poboczne, miało też swój jasny, w pewien sposób uzasadniony początek, czasem i koniec.

Ze względu na to, że “I’d let you win” to kontynuacja, to zarzucenie spojlerem byłoby zupełnie nie na miejscu, dlatego przywołam takie sytuacje, które są też w opisie. :))

„Przyszłość była jedyną wątpliwością, której nigdy nie mogła zrozumieć. I na którą nigdy nie była gotowa”.

Czy spodziewałam się, że Ian i Delilah wezmą ślub? Jasne, od początku było to dla mnie klarowne i nie do podważenia. Ale absolutnie nie byłam w stanie przewidzieć, że zrobią to w tak nieoczekiwanym miejscu i w stanie niezbyt… Trzeźwym.
Jednak, choć szczęśliwi, nie mogą cieszyć się sobą - Nowy Jork daje znać o swojej mrocznej stronie; kolejne morderstwo czyha za rogiem. Praca nie oszczędza ani detektywów, ani też ich przyjaciół. Dzieje się wiele, ale.. Tak właściwie jest jeszcze więcej niewiadomych. Pytań, na które szukają odpowiedzi.

Wszyscy jednak wiemy, że praca policyjnego detektywa to nie przelewki, szczególnie, jeśli mordercą jest psychopata, który się nie zawaha. Nigdy.
Dlatego też zarówno Delilah, Ian, jak i ich przyjaciele są w niebezpieczeństwie. Bo „czasami łatwo zapomnieć, że przyjaciel może stać się wrogiem”.

Co więcej mogę powiedzieć… Mam nadzieję, że ta historia porwie Was równie mocno, co mnie. I wywoła tak wiele emocji, które w kulminacyjnym momencie sprawią w was uczucie zawału.

Buziak!
asia xx

“I’d let you win”, Natalia Antczak

@wydawnictwoniezwykle
[współpraca reklamowa]

ograniczenie wiekowe: 16+

" - Jesteś moją ostoją, Ian. Człowiekiem, do którego wiem, że zawsze mogę wrócić”.

Chyba jeszcze nigdy żadna trylogia nie przypadła mi tak do gustu, jak “Legacy” Natalii Antczak. Z...

Rozwiń Zwiń

“All roads lead to hell. Powrót do nieba” #2, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]
ograniczenie wiekowe: 16+

“Bo kiedy nie chcesz dopuścić do siebie ludzi, inni nie będą otwierać się na ciebie”.

Jeśli śledzicie mnie odrobinkę dłużej, to macie pewnie świadomość, jak bardzo przypadła mi do gustu pierwsza część tej dylogii. Skończyłam właśnie czytać drugi tom… I powiem szczerze: zachwyt stale się utrzymuje. Nie wiem, czy nawet nie większy, niż wcześniej.


“Byliśmy odważni, a takich czeka tylko walka”

Chory system stworzony w Lord Private High School przez najbogatszych mieszkańców Feartown działał perfekcyjnie. Przynajmniej do czasu, kiedy dwoje samotnych i zdesperowanych dzieciaków zdecydowało się sprzeciwić łamiącej charaktery bezdusznej instytucji. Joyce Torres i Cole Holder postanowili za wszelką cenę odkryć prawdę o swoim liceum. Nie mieli pojęcia, że rozpętają przy tym prawdziwe piekło.
Okazało się, że miasto Feartown w pełni zasługuje na swoją nazwę, a siły, które zebrały się, by zniszczyć dwójkę nastolatków, wystraszyłyby wielu starszych i silniejszych. A jednak Joyce i Cole rzucili wyzwanie miejskim elitom ― by przy okazji odkryć prawdę o sobie i swoich uczuciach.

Prawdę, która nawet dla nich samych była zaskakująca.
Ostatecznie wszystkie drogi prowadzą do ciebie…

Wiele się tutaj działo, z pewnością akcja była szybsza, niż w pierwszym tomie. ARLTH jest stosunkowo krótkie, ale tutaj ja osobiście musiałam robić sobie przerwy - wydarzenia zdawały się mieć na mnie spory wpływ, przez co dawałam sobie chwilę na przyswojenie opisywanej sytuacji.

Co jest zdecydowanie atutem? Relacja Joyce i Cole’a. Choć wyczuwalna pomiędzy nimi swojego rodzaju ‘chemia’ ma wpływ na ich decyzje, to jednak nie przysłania im całkowicie postrzegania świata. Coś między nimi kiełkuje, ale w odrębnym, niewymuszonym czasie - ma po prostu osobną przestrzeń na istnienie.

“Najgorzej, gdy zwycięstwo przeradzało się w zgubę i szybko okazywało się, że z wygranego stawałeś się ofiarą losu i największym przeciwnikiem świata”.

Choć książka jest napisana tym samym stylem, co poprzednia część, to jednak da się zauważyć pewien progres autorki. Widać jeszcze większe skupienie się na emocjach, na kreowaniu charakterów postaci, tworzeniu tła historii - czytelnik po prostu wie, co czyta, i jest w stanie utożsamić się z bohaterami, zrozumieć ich poglądy, decyzje i rozważania.

W książce, poza ciekawą i dobrze poprowadzoną fabułą, można znaleźć wiele naprawdę mądrych słów i upewnić się, że “po burzy zawsze wychodzi słońce”.

“All roads lead to hell” to w zasadzie książka na jeden wieczór (gdybyście się zawzięli, to nawet obie części dalibyście radę przeczytać jedną po drugiej), także ode mnie ogromna polecajka, bo jest to połączenie naprawdę dobrej lektury z nieprzedłużonym sztucznie czasem czytania.

asia xx

“All roads lead to hell. Powrót do nieba” #2, Gabriela Smusz

@wydawnictwobeya
[współpraca reklamowa]
ograniczenie wiekowe: 16+

“Bo kiedy nie chcesz dopuścić do siebie ludzi, inni nie będą otwierać się na ciebie”.

Jeśli śledzicie mnie odrobinkę dłużej, to macie pewnie świadomość, jak bar...

Rozwiń Zwiń

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ostatnie 150 stron mnie niesamowicie pochłonęło.

W świecie, w którym rządzi zimna kalkulacja, miłość jest jedynym wybawieniem.

Nowy początek, nowa szansa… miałam nadzieje, ze los się do mnie uśmiechnął. Bo jak wytłumaczyć to, że dziewczyna znikąd nagle znalazła się w świecie luksusu, bogactwa i władzy? Brzmi jak bajka, która od teraz miała być moja codziennością.

Ale jak to w bajkach bywa, tam, gdzie jest bohater, pojawia się i wróg. Mój przybrał postać trzech kuzynów Silvestro, którzy zdawali się mieć władze nad naszym małym światem. Musiałam przygotować się na wojnę z każdym z nich. Gage, Micah i Conner popełnili jednak błąd – nie docenili mnie. Zyskałam szacunek jednego z nich, przyjaźń drugiego i… miłość trzeciego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Mówiono, ze Gage Silvestro nie ma serca. To nie była prawda. On stał się moja bratnia dusza. Ale i człowiekiem, który skrzywdził mnie najboleśniej.

Minęło osiem lat, od kiedy oszukał nas wszystkich i zniknął. Teraz powrócił z uśmiechem na ustach i historia, która miała zniszczyć nas bezpowrotnie.

“Podoba mi się to. Podoba mi się, że nie próbuje naśladować innych. Za dużo rzeczy mi się w niej podoba”.

Tak jak już Wam wspominałam: większość książki była dla mnie jedną wielką plamą, która zdawała się nic do fabuły nie wnosić - to w zasadzie nieprawda, bo każde wydarzenie miało swój udział w tej historii, jednak z jakiegoś powodu wydawało mi się to nudne i bohaterowie, zamiast być odrębnymi osobami, też były jednym wielkim zbiorem dwóch, może trzech cech charakteru. Szczerze mogę po prostu przyznać, że po przeniesieniu czasu, dodaniu kilku lat bohaterom, zaczęli oni być odrębnymi jestestwami, a sama fabuła była po prostu ciekawa.

Może to tylko moje wrażenie, ale też właśnie po tym czasowym odcięciu zdawało mi się, jakby autorka nieco bardziej poświęciła się historii, dodawała więcej opisów uczuć, emocji, sprawiła, że tę książkę chciało się po prostu czytać. Nie tak jak wcześniej, że z każdą kolejną stroną zastanawiałam się, kiedy koniec (trafiłam nawet na moment, w którym chciałam pozostawić ją jako nieprzeczytaną, tak bardzo się męczyłam), ale dotrwałam do końca i przyznaję wszem i wobec, że końcówka po prostu naprawiła błędy ‘pierwszej’ części.
Możliwe, że Cora Brent nieco zmieniła styl pisania po drodze i stąd ta zmiana w moim odbiorze (na początku, mimo, że bohaterami byli nastolatkowie, był on bardzo ciężki w czytaniu, później zyskał na lekkości).

Non stop się do czegoś przyznaję z każdym marginesem tej recenzji, więc i w tym również powiem Wam coś od serducha: ostatecznie mogę powiedzieć, że wkręciłam się w tę historię i ciekawa jestem, co Autorka zaprezentuje nam w drugiej części. Mam też szczerą nadzieję, że pociągnie dalej ten lekki styl i skupi się na emocjonalnych odczuciach oraz charakterach bohaterów.

Tyle ode mnie, dajcie znać, czy czytaliście już “Znienawidzonego”, albo czy macie go w planach.

Asia xx

“Znienawidzony”, Cora Brent

@wydawnictwoale
[współpraca reklamowa]

„Może nigdy nie zrozumie, nigdy się nie dowie, że była dla mnie powodem wszystkiego.”

Muszę Wam się przyznać, że mam z tą książką relację hate-love, bo choć w większości nie mogłam totalnie wkręcić się w fabułę, tak ost...

Rozwiń Zwiń