Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Janusz Górski (znakomity projektant i wykładowca) ma na swoim koncie wiele publikacji dokumentujących i popularyzujących dokonania polskich projektantów. „Ballada o dziewczynie” to raczej rzecz pomniejsza na tle jego opasłych prac monograficznych, ale równie interesująca. Postać Ewy Frysztak pozostawała dotąd w cieniu jej słynnych kolegów z roku jak Starowieyski czy Cieślewicz, ale dzięki Górskiemu mamy okazję zapoznać się z jej bogatym dorobkiem (zajmowała się głównie projektowaniem i ilustrowaniem książek) i barwną osobowością. Zadanie ewidentnie nie było łatwe, bo pani Frysztak nie jest łatwą rozmówczynią, ale kiedy już coś powie, to mówi rzeczy ciekawe i błyskotliwe. Wywiad jest niestety dość krótki, ale z jajem, ostatecznie mamy do czynienia z osobą, której głównym środkiem wyrazu był obraz.

Na brak samych obrazów czytelnik nie może już narzekać – liczne reprodukcje okładek i ilustracji oddają wachlarz możliwości projektantki, która była niezwykle wszechstronna (projektowała okładki, ale także typografię i ilustracje), choć w przeciwieństwie do swoich bardziej znanych kolegów, mniej skupiona była na autopromocji i budowaniu rozpoznawalnego stylu, a przede wszystkim zorientowana na rozwiązywaniu problemów projektowych – oddaniu charakteru konkretnej książki.

To rzetelne podejście rozświetlają pojedyncze rozbłyski zachwytu i choć wielkich olśnień tu nie tak wiele, to jest za to przyjemność z obcowania z solidną robotą i warsztatem, który może być wzorem dla kolejnych pokoleń polskich projektantek i projektantów.

Janusz Górski (znakomity projektant i wykładowca) ma na swoim koncie wiele publikacji dokumentujących i popularyzujących dokonania polskich projektantów. „Ballada o dziewczynie” to raczej rzecz pomniejsza na tle jego opasłych prac monograficznych, ale równie interesująca. Postać Ewy Frysztak pozostawała dotąd w cieniu jej słynnych kolegów z roku jak Starowieyski czy...

„Historie o zwykłym szaleństwie” wraz z „Najpiękniejszą dziewczyną w mieście” zostały pierwotnie opublikowane w 1972 jako całość pod uroczym tytułem: „Erections, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness”. U nas te zbiorek opowiadań wydany został dopiero w 2015, jako jedna z ostatnich książek z Bukowskiej serii wydawnictwa Noir sur Blanc (nie licząc pozycji typu „O kotach”, „O piciu”, itp. o dupie Maryni, które są tematycznymi kompilacjami tekstów, dziełem wydawców i spadkobierców żądnych kaski).

Jeśli ktoś jest purystą i woli poznawać twórczość autorów chronologicznie, to może śmiało zacząć przygodę z prozą Buka od tego zbiorku. Dostanie w twarz tekstami czasem wulgarnymi i obrzydliwymi, często zabawnymi i poruszającymi, przeważnie zaś napisanymi krwią, zmieszaną z innymi wydzielinami. Co zaś tyczy się dobrego smaku, poszukiwania piękna, ale też polerowania zdań i tzw. laboratoryjnej prozy – tego tu nie znajdzie. Bukowski często prowokacyjnie przyrównywał pisanie do wypróżniania, co raziło (i razi do dziś) pięknoduchów, którzy traktują tę metaforę zbyt dosłownie. I choć nie ma w tej prozie tematów tabu, a żadne nieestetyczne aspekty rzeczywistości nie są w niej pomijane, to w tym szaleństwie jest metoda. W przeciwieństwie np. do naszego rodzimego turpizmu, język Bukowskiego nie posługuje się brzydotą poprzez stosowania sztucznych stylistycznych osłonek, jest bardziej chropawy i dziki, ale też do dziś uderza świeżością frazy (mimo, że zalatuje ona nieraz prawdziwym smrodem fizycznego rozkładu).

Bukowski pozostaje wciąż osobnym zjawiskiem – nawet kiedy podeprze się tanim żartem i niekiedy zwyczajnie epatuje obrzydliwością. Bo ostatecznie – nawet kiedy się popisuje i ściemnia – pozostaje autentyczny, a przez te jego pijackie historie (wśród których trafiają się pojedyncze słabsze teksty), mimo ich schematyczności, przebija coś więcej. Pulsuje w nich życie. Może i niezbyt piękne, ale prawdziwe.

„Historie o zwykłym szaleństwie” wraz z „Najpiękniejszą dziewczyną w mieście” zostały pierwotnie opublikowane w 1972 jako całość pod uroczym tytułem: „Erections, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness”. U nas te zbiorek opowiadań wydany został dopiero w 2015, jako jedna z ostatnich książek z Bukowskiej serii wydawnictwa Noir sur Blanc (nie licząc...

To (wg chronologii wydań oryginalnych) ostatni zbiór opowiadań Bukowskiego. Zawarte w nim krótkie historyjki utrzymane są w klimacie poprzednich tomów – to głównie scenki z życia marginesu, trochę obrazków autobiograficznych i jak zawsze brud, seks i przemoc, przyprawione czasem humorem i groteską. I choć powtarzalność pewnych motywów może czasem nużyć, bo Bukowski – wzorem np. Raymonda Chandlera – czasem po prostu kanibalizował swoje wcześniejsze teksty, to najlepiej przyjmować go w dużych dawkach i nie rozcieńczać. Dla mnie najmocniejszą stroną jego pisarstwa pozostaje jego język, który, choć prosty i wulgarny, jest też plastyczny i precyzyjny.

To (wg chronologii wydań oryginalnych) ostatni zbiór opowiadań Bukowskiego. Zawarte w nim krótkie historyjki utrzymane są w klimacie poprzednich tomów – to głównie scenki z życia marginesu, trochę obrazków autobiograficznych i jak zawsze brud, seks i przemoc, przyprawione czasem humorem i groteską. I choć powtarzalność pewnych motywów może czasem nużyć, bo Bukowski –...