Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno nikt nie zaserwował mi tak odmiennego dzieła jak zrobił to autor w "Fizyce smutku". Georgi Gospodinow jako doświadczony, bułgarski literaturoznawca w swojej książce pokazuje wszelkie możliwe doświadczenia życiowe, dotykające pojedynczej jednostki. Ukazuje retrospekcje, być może dotyczące nawet w jakimś stopniu jego osoby i zmienia płaszczyznę pierwszoosobowej narracji w każdym rozdziale. Początkowo trzeba zapoznać się z koncepcją, którą stworzył, bo nie jest to oczywista i niewymagajaca lektura. Jest to raczej książka angażująca wszystkie zmysły czytelnika, którą można potraktować w pewien, nawet mistyczny sposób.

Cała akcja powieści skupia się postaci, jednostce, bohaterze w różnym "stadium rozwoju". Rozpoczyna ją jedynie dwunastoletni chłopiec, który osamotniony trafia na pewien miejski jarmark. Z racji tego, że od swojego ojca otrzymał monetę o nie tak małej wartości, postanawia skorzystać z zaprezentowanych tam stoisk. Jego uwagę przyciąga mężczyzna, który delikatnie mówiąc nagabuje wszystkich przechodniów do obejrzenia jego atrakcji. Atrakcją tą jest stwór zwany Minotaurem.

Jak przebrniemy przez pierwszy etap powieści to dalej balansujemy między życiem a śmiercią, pomiędzy złotymi myślami i trafnymi metaforami, które serwuje nam Georgi. Wiele z nich wymaga od nas pewnej refleksji, dlatego łatwość skupienia się na powieści można ocenić przez pryzmat wysiłku, który nasz umysł włoży w szczególne zrozumienie tej lektury.

Wpleciony w powieść duch Minotaura idealnie wpasowuje się w rytm powieści, który nadał autor. Często chociażby na ułamek sekundy zabiera nas do mitycznego świata greckiego stwora, po czym nawet nie zauważając znów znajdujemy się wraz z główną postacią powieści w poprzedniej lokazalicji.

Z całą pewnością raczej nikt nie będzie wątpił, że książka zasłużenie zdobyła nagrodę Jana Machulskiego. Twórczość autora jest bardzo wysublimowana i traktuje o rzeczach czasami błahych, lecz niemniej ważnych, a autor daje nam prawdziwe lekcje...prawdziwego życia.

"Spis należytych odpowiedzi na pytanie " Jak się masz?

- Trochu chory, jutro grzebiem.
- Wcale.
- Lepiej niż teraz to grzech.
- Niech się ten dzień już skończy. "

Może faktycznie niech się już skończy, chociaż dopiero się zaczął, ale oby zawsze było tak dobrze, że lepiej niż teraz to grzech (bez ironii).

Już dawno nikt nie zaserwował mi tak odmiennego dzieła jak zrobił to autor w "Fizyce smutku". Georgi Gospodinow jako doświadczony, bułgarski literaturoznawca w swojej książce pokazuje wszelkie możliwe doświadczenia życiowe, dotykające pojedynczej jednostki. Ukazuje retrospekcje, być może dotyczące nawet w jakimś stopniu jego osoby i zmienia płaszczyznę pierwszoosobowej...

Rozpoczynając lekturę "Zaginionego świata" trzeba się przyszykować niczym na prawdziwą wyprawę. Należy spakować plecak i uwzględnić wszystkie niezbędne przedmioty, które mogą się przydać przy ewentualnym zderzeniu z dinozaurami. Zdaję sobie sprawę, że takiej listy na żadnym blogu nie znajdziecie, ale po przeczytaniu tej lektury staniecie się specjalistami w kontakcie z tymi stworzeniami. A raczej w ucieczce przed nimi.

Dlatego też prawdziwe wyrazy uznania należą się autorowi. Pan Michael Crichton do swojego dzieła wprowadza wiele zaskakujących ciekawostek o świecie roślin, jak i zwierząt. Pomimo tego, że akcja książki momentami zwalnia swoje tempo, to i tak można na tym skorzystać zapamiętując i skrupulatnie notując liczne nowinki. Bardzo szczegółowe opisy natury oraz zachodzących w niej zjawisk mogą stać się momentami nużące, a już na pewno nastąpi to wtedy, gdy będzie toczył się wątek, w którym ze zniecierpliwioniem będziecie czekać na jego zakończenie. Jednak nie dajcie się zwieść pozorom. Autor prawie za rękę oprowadza czytelników po wyspie Isla Sorna, na której to niegdyś istniało owiane tajemnicą laboratorium służące do "produkcji" dinozaurów. W poszukiwaniu prawdy na Sornę wyrusza nieco ekscentryczny paleontolog Levine. Dla niego liczy się tylko ta najszczersza prawda, aby zebrać wszelkie możliwe dane na temat stworzeń, których istnienie zostało już dawno zagłuszone. Po dotarciu na miejsce ślad po nim ginie, dlatego też z pomocą wyrusza między innymi Ian wraz kilkorgiem swoich towarzyszy. Mają ze sobą niezawodny sprzęt, wszelkie programy oraz ogromną wiedzę. A jednak... dzieją się tam rzeczy, o których nawet im się nie śniło.

Okazuje się, że przed niebezpieczeństwami może ich uratować trzeźwe myślenie, czasami gwałtownie podjęte decyzje staną się tymi najtrafniejszymi, a w tym wszystkim nie zabraknie również sprzyjającego im szczęścia.

Wyprawa przygotowana przez autora jest bardzo wymagająca i męcząca fizycznie. Ah tak, ponieważ czytając książkę mamy wrażenie, że na polu bitwy jesteśmy razem z nimi. Delikatnie i nieśmiale otwieramy drzwi laboratorium, których przez ponad 500 stron nie będziemy w stanie zamknąć. I nie będzie to się działo z naszej winy. Może wyłamie je jakiś dinozaur? Przecież to się (chyba) zdarza...

Myślę, że stworzony świat, w którym żyją dinozaury jest niewyobrażalnie zaskakujący, a do tego książka jest niezwykle pouczająca. Dlatego śmiało mogę Wam polecić. Oczywiście książkę, a nie spotkanie z opisanymi tam stworzeniami.

Rozpoczynając lekturę "Zaginionego świata" trzeba się przyszykować niczym na prawdziwą wyprawę. Należy spakować plecak i uwzględnić wszystkie niezbędne przedmioty, które mogą się przydać przy ewentualnym zderzeniu z dinozaurami. Zdaję sobie sprawę, że takiej listy na żadnym blogu nie znajdziecie, ale po przeczytaniu tej lektury staniecie się specjalistami w kontakcie z tymi...

Nikt mnie nie ostrzegł, że książka autorstwa Piotra Kościelnego będzie nadzwyczaj brutalna. Będzie emanować tyranią, nieludzkim traktowaniem i uprzedmiotowieniem człowieka. "Nielat" pomimo tego, że dźwiga ogromny ciężar poruszanych w nim problemów jest pewnego rodzaju kunsztem. Autor opisał bardzo dosadnie sytuacje oraz zachowania ludzkie, które są pewnego rodzaju tabu. W niektórych dziełach są poruszane incydentalnie, wręcz tylko delikatnie zaznaczone. Tutaj mamy tego wszechstronne formy w wielu przekrojach. Odniosłam wrażenie, że autor przełamał wszelkie bariery w słowie pisanym. Że czytam o rzeczach, o których samo myślenie sprawiałoby mi ogromną trudność. Dlatego też, jako czytelnik po zagłębieniu się w lekturze musiałam ją odkładać po poszczególnych rozdziałach. I nie dlatego, że jest to zła książka, a dlatego że wywoływane przez nią emocje musiały się ostudzić przed kolejnym wieczorem, gdy znajdowała się ona ponownie w moich rękach.

Autor w tytułowym "Nielacie" zabiera nas do zachodniej części Polski - Wrocławia, ale poprzedniego wieku. W trakcie tej całej historii, nielatów poznajemy wielu, ale jako pierwszy przed szereg wychodzi Michał Jurczyk. Jest to bardzo dobroduszny chłopak, który potrafi troszczyć się o dobro swojej rodziny. Odznacza się niesamowitą zaradnością i sprytem, który ma okazję co krok udowadniać. Niestety jego nastoletnie życie nie odznaczało się regulaminowym odrabianiem lekcji, gorącym obiadem po powrocie ze szkoły czy rozwijaniu własnych zainteresowań. Nie było tam nawet krzty uwagi ze strony jego rodziców. Na co dzień borykał się z problemem alkoholowym domowników, kłopotami w szkole i molestowaniem przez swojego wujka - Romana. Musi on podjąć niezwykle trudną decyzję. Jak uratować siebie od ciągłego poniżania i wykorzystywania, a ponad to jak uratować swoją rodzinę, aby nie zmagać się z panującą tam ciągle dysfunkcją.

Równocześnie możemy śledzić losy szóstki policjantów, którzy zagrzewają miejsce w wydziale zabójstw wrocławskiej komendy. Zostają wezwani, ponieważ w pewnej melinie na obszczanym i zarzyganym materacu zostaje znalezione ciało znanego aktora. Ponad to w tym samym czasie, ale w nieco oddalonej lokalizacji odkrywają zwęglone zwłoki nastolatka. Do czego będą musieli posunąć się strażnicy prawa aby rozwikłać te dwie, niesamowicie skomplikowane sprawy?

Pan Piotr Kościelny po lekturze tego kryminału wywołał u mnie ogromny apetyt na samego siebie. Nie dosłownie oczywiście, jakkolwiek źle to zabrzmiało. Jest to głód chłonięcia jego twórczości.
Nie spodziewałam się tak ostrych opisów, dosadnie przedstawionej problematyki, dotyczącej głównego bohatera książki, a także nie spodziewałam się, że ktoś wykrzyczy mi prosto w twarz o rzeczach, które dzieją się tuż za rogiem następnego budynku, a ja ich nie dostrzegam, bo przechodzę z innej strony.

Jako czytelnik, w trakcie lektury wielu książek szukam jednego. Zaskoczenia. Czegoś, czego jeszcze nie było. W tym przypadku światło dzienne ujrzała historia, której świat literacki jeszcze nie widział.

Nikt mnie nie ostrzegł, że książka autorstwa Piotra Kościelnego będzie nadzwyczaj brutalna. Będzie emanować tyranią, nieludzkim traktowaniem i uprzedmiotowieniem człowieka. "Nielat" pomimo tego, że dźwiga ogromny ciężar poruszanych w nim problemów jest pewnego rodzaju kunsztem. Autor opisał bardzo dosadnie sytuacje oraz zachowania ludzkie, które są pewnego rodzaju tabu. W...