Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spojrzenie na znane historie z innej perspektywy to nie jest żadna nowość (nie tylko w literackim świecie). Szczególnie, że ostatnio panuje moda na retellingi znanych opowieści (głównie mitologii). Różni autorzy zabierają się za takie historie w inny sposób i nie każdy podpasuje wszystkim czytelnikom. T. Kingfisher postanowiła unowocześnić znaną baśń ('Śpiącą królewnę') i tym sposobem zwróciła uwagę na inne postacie tej bajki magicznej. Jej nowelka ma kilka wad, ale zalety je przyćmiewają.

Autorka w dość krótkiej formie nakreśliła dwa światy, realny i magiczny. Dodała wiarygodnych bohaterów, z którymi łatwo można się zżyć (głównie dlatego, że nie są idealni, co jest kilkukrotnie podkreślone). A przede wszystkim wpadła na idealny zamysł, koncepcję tą rozwinęła w sposób satysfakcjonujący. Główną wadą książki jest jej długość. Szybko wchodzi się w wykreowaną opowieść i chciałoby się w niej pozostać na dłużej, brakuje także kilku detali, które w dłuższej formie musiałyby być opisane. Historia jest przedstawiona równolegle w dwóch liniach czasowych, co sprawia, że jeszcze bardziej intryguje, wciąga.

Liczę na to, że książka zostanie potraktowana jako kolejna wersja znanej baśni, z którą rodzice będą zapoznawać dzieci naprzemiennie z oryginałem, a może z czasem stanie się swoistym klasykiem. Jednak do takiej idealnej baśni (głównie dla młodszego czytelnika) brakuje w niej jakiś klimatycznych ilustracji, czy choćby delikatnych elementów graficznych, nad czym szczególnie ubolewam podziwiając przepiękną okładkę. Choć czyta się ją szybko i można ją pochłonąć w jeden dzień, równie dobrze można ją rozdzielić na kilka wieczorów, do poduszki, szczególnie, że jest podzielona na kilka rozdziałów i innych przerywników. Dla mnie przeczytanie jej było niczym powrót do dzieciństwa, do magicznej krainy baśni, dzięki czemu odczułam ogromny sentyment. Nowelka ta okazuje się potrzebna, gdyż odświeża motywy, które, choć uniwersalne, paradoksalnie stały się już przestarzałe.

'Cierń' należy do dość krótkiej formy, ale jeśli przymknie się oko na wynikające z tego błędy, zapewnia dobrą rozrywkę. Mimo to nie jest to wesoła opowiastka, bardziej ujmująca, często smuci, ale ostatecznie przynosi pewnego rodzaju pocieszenie. Autorka często korzysta z cech charakterystycznych dla gatunku, ale wychodzi także z ogranych schematów, co dodaje całej historii świeżości.

Spojrzenie na znane historie z innej perspektywy to nie jest żadna nowość (nie tylko w literackim świecie). Szczególnie, że ostatnio panuje moda na retellingi znanych opowieści (głównie mitologii). Różni autorzy zabierają się za takie historie w inny sposób i nie każdy podpasuje wszystkim czytelnikom. T. Kingfisher postanowiła unowocześnić znaną baśń ('Śpiącą królewnę') i...

Osobista i odważna książka opisująca trudy przechodzenia przez chorobę oraz obalająca stereotypy myślenia o nowotworze. W wielu momentach dość intymny obraz radzenia sobie z trudnościami życia z diagnozą. Tytuł wskazuje na emocjonujący rollercoaster i nie zawodzi czytelnika. Książka wykreowana niczym pamiętnik z wieloma dygresjami oraz anegdotkami przerywana intrygującymi wywiadami. Każdy rozdział ma specjalny, wyróżniający się tytuł. Nie tylko przedstawia rozterki Kaczanowskiej po usłyszeniu diagnozy, ale także prezentuje historię samej choroby, jak i czym wcześniej ją leczono, jakie są statystyki, oraz na co warto zwracać uwagę. Ważny temat, potraktowany dość szczegółowo.
Książka zadziwia otwartością autorki do poruszania właściwie wszystkich tematów. Obnażając wszelkie zachowania, ujmujące, ale także irytujące. Bez ostrożności. Bez wybielania. Momentami przygnębia, ale także niesie pewne pocieszenie. Wiele wyjaśnia, nawet to, o czym sobie nie zdajemy sprawy.
Ważna książka. Szczególnie warto się z nią zapoznać w październiku, miesiącu świadomości raka piersi.
Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Agora.

Osobista i odważna książka opisująca trudy przechodzenia przez chorobę oraz obalająca stereotypy myślenia o nowotworze. W wielu momentach dość intymny obraz radzenia sobie z trudnościami życia z diagnozą. Tytuł wskazuje na emocjonujący rollercoaster i nie zawodzi czytelnika. Książka wykreowana niczym pamiętnik z wieloma dygresjami oraz anegdotkami przerywana intrygującymi...

"Rodzic nigdy nie jest przygotowany na śmierć swojego dziecka."

Książka zaintrygowała mnie okładką (w moim przypadku jest to częste) i opisem (rzadko je czytam). Po przeczytaniu jej uważam, że okładka jest idealnie dobrana - niby zwykła, nienachalna, nie rzucająca się w oczy, ale adekwatna do treści. Zawiera chłopca widzianego z profilu, zacieniowanego, by nie można było dostrzec żadnych szczegółów, mimiki twarzy, itd., a sam tytuł (będący imieniem głównego bohatera) jest pozbawiony drobnych elementów wypełnienia, podobnie jak pojedyncze elementy twarzy, niczym tracenie cząstki siebie, początkowo niewidoczne, niedostrzegalne, a gdy staną się widzialne zazwyczaj jest za późno. W tle znajdują się szare blokowiska, a całość jest oblana czerwoną barwą zwiastującą niepokojące wydarzenia. Postać przedstawiona na okładce to może być Szymek, ale równie dobrze może być to jakakolwiek osoba borykająca się z problemami i nie zauważana przez nikogo. Jestem zawiedziona opisem zamieszczonym na tyle książki - gdyż jest ona zwyczajnym streszczeniem, w kilku zdaniach przedstawiono treść, którą książka ujawnia dopiero w połowie. Nie jest to dobry zabieg, wolałabym, aby tekst był inaczej zredagowany, a tym, co jeszcze nie czytali książki - nie zalecam czytać opisu.
Książka porusza wiele poważnych tematów, problemów, co także jest zawarte w opisie. Momentami czuć przesyt wszystkiego, jakby autor chciał za wiele opowiedzieć, a wtedy nie wszystko wychodzi prawidłowo i można napotkać błędy bądź zahaczać o schematyczność czy stereotypy.
Powieść nie ma klasycznych elementów gatunku, do jakiego została zaklasyfikowana. Jest napisana w formie reportażu, często suche fakty, przedstawienie wielu bohaterów z ich perspektywy przez wszechwiedzącego narratora w trzeciej osobie - i żałuję, że pisarz nie poszedł w tym kierunku, tworząc swoisty 'parareportaż', zamiast tego dodał dialogi często niczym wyrwane z paradokumentu oraz opis (ostatniego roku) życia i rozterek tytułowego bohatera w narracji pierwszoosobowej. Fragmenty te wywoływały sporo emocji, ale lepiej byłoby gdyby zostały podane jako wyrwane kartki z pamiętnika. Książka jest podzielona na przerywniki i rozdziały, ale często są one podane w dowolnym momencie, bez przemyślenia (są, aby być).
Jest to moje pierwsze spotkanie z tym autorem (na razie nie zamierzam tego zmieniać) i zauważam, że ma on lekkie pióro. Pomimo kilku elementów, książkę szybko się czyta, można ją wręcz pochłonąć (choć niekoniecznie jest to zalecane, szczególnie dla kogoś o słabszej psychice). Posiada sporo wręcz obrazowych opisów, przez co jeszcze dogłębniej można poznać to, co bohaterowie przeżyli.
Plusem dla mnie jest przedstawienie pracy policji, która w czasie akcji książki nie skupia się tylko na głównej sprawie, zajmuje się także innymi przypadkami, momentami można dać się zaskoczyć. Za dużo tu jest jednak powtarzania, czuję, że przez to książka sztucznie zyskała na swojej objętości. Posiada sporo bohaterów, prawie każdy zostaje solidnie przedstawiony, łącznie z przeszłością, a niektórym nie poświęcono ani zdania, co zaskakuje. Książka momentami przytłacza (co zrozumiałe, przez tematykę), zadaje sporo pytań. Choć wszystko zostaje rozwiązane, pozostawia jakiś niedosyt, skłania do refleksji, ale pozostawia także z pytaniami, które nie doczekają się odpowiedzi.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

"Rodzic nigdy nie jest przygotowany na śmierć swojego dziecka."

Książka zaintrygowała mnie okładką (w moim przypadku jest to częste) i opisem (rzadko je czytam). Po przeczytaniu jej uważam, że okładka jest idealnie dobrana - niby zwykła, nienachalna, nie rzucająca się w oczy, ale adekwatna do treści. Zawiera chłopca widzianego z profilu, zacieniowanego, by nie można było...