Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Butelka po soku - do plastików.
Słoik - do szkła.
Ludzkie ciało? Hmmm. Chyba pojemnik na odpady biodegradowalne, nie?

Sally Dimond jest może i dziwna, ale z pewnością inteligentna. No i skoro jej tata, tuż przed śmiercią powiedział, że "Kiedy umrę, wystaw mnie na śmietnik. Będę martwy, więc co to za różnica", no to odpady biodegradowalne, prawda?

Specyficzny "pochówek" ojca sprowadził na Sally ogrom zainteresowania ze strony policji, prawników, dziennikarzy i wszystkich mieszkańców małej irlandzkiej miejscowości. I nie tylko. Do Sally przychodzi przedziwna przesyłka, w której jest tylko krótki list i mocno styrany życiem miś. Miś, który sprawia, że mocno wyalienowana i emocjonalnie oziębła Sally zaczyna zadawać sobie pytania odnośnie swojej przeszłości. A ta skrywa w sobie niewyobrażalny mrok, traumę i ogrom zła. Kim tal naprawdę jest Sally Diamond, co zdeterminowało w niej takie a nie inne zachowanie i jak przerażająco zawiła potrafi być spirala gniewu.

Krótko o fabule, bo niczego więcej, bez spojlerowania, napisać się nie da. Zatem sprawnie przejdę do wrażeń, a tutaj mamy istny chaos organizacyjny;) Bo najpierw był szok, niedowierzanie i "omatkobosko". Kreacja postaci, zwłaszcza Sally, doskonałe wyzucie emocjonalne, które paradoksalnie uwypuklało nagromadzenie przeróżnych emocji. Świetny sposób na powolne odkrywanie kolejnych zakamarków fabuły. Wprowadzenie drugiego narratora, który fascynował czytelnika w równym stopniu jak dziwna Sally. I gdzieś około 150 stronie to wszytko zaczęło się powoli rozpływać. Zachwyt wypłukała monotonia, dreszczyk emocji zgubił się w zawiłych ścieżkach prozy życia. Autorce nie udało się utrzymać tego napięcia przez cały czas trwania powieści. Możliwe, że był to zabieg celowy, aby ukazać próby odnalezienia się Sally w zwykłej szarej codzienności, zamysł okej - ale za długo, za zwyczajnie, zwłaszcza w kontekście spektakularnego początku oraz kontrowersyjnego tematu przewodniego. Dobrnąwszy do zakończenia mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że około 150 stron ze środka można było skondensować i stworzyć naprawdę świetną, osaczającą powieść. Sama końcówka nie była wstrząsająca... ale, w moim odczuciu, bardzo wyważona i spajająca klamrą tę przedziwna historię.

Reasumując: dobry thriller, w którym przeczytamy o niewyobrażalnym wręcz bestialstwie, a który pozostawi człowieka z refleksja na temat etymologii zła i natury człowieka. Ocena 6/10

Butelka po soku - do plastików.
Słoik - do szkła.
Ludzkie ciało? Hmmm. Chyba pojemnik na odpady biodegradowalne, nie?

Sally Dimond jest może i dziwna, ale z pewnością inteligentna. No i skoro jej tata, tuż przed śmiercią powiedział, że "Kiedy umrę, wystaw mnie na śmietnik. Będę mar...

Rozwiń

Zwiń

"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kwestię:
Jak bardzo kochać można naukę. Jak bardzo można się poświęcić dla marzeń o studiowaniu. I jak przedziwnie ta piękna walka o edukację rezonuje w dzisiejszych czasach, gdzie zabrania się zadawania dzieciom pracy domowej...
W "Zanim" odnalazłam piękny fragment o tym, jak bardzo zaborca kładł nacisk na pozbawienie Polaków edukacji, dostępu do szkół. Jak bardzo zaborcy zależało, żeby naród chowany był w intelektualnej ciemnocie... Bo takim narodem łatwiej sterować 🤷
Żyjemy w wolnej Polsce - więc komu zależy, żeby nasze dzieci było matołami w ciemnogrodzie?

"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kw...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobra. Polecam =)

Bardzo dobra. Polecam =)

Stało się. Nadszedł moment, kiedy z żalem w sercu muszę napisać, że to pierwsza powieść z serii o rudowłosej Anne, która mnie nie zachwyciła. Więcej... ta powieść mnie rozczarowała...

"Zawsze żal mi dzieci, które nie spędzają chociaż kilku lat w Krainie Baśni".

Anne i Gilbert Blythe wraz z pięciorgiem dzieci opuszczają Wymarzony Dom i przenoszą się do Złotych Iskier. Początkowo Anne obawia się, że nie pokocha nowego miejsca, ale szybko okazuje się, że obawy były bezpodstawne. Wypełniają dom miłością, ale i troskami. W Złotych Iskrach na świat przychodzi Rilla. Dni pełne uśmiechu, łez i drobnych niepowodzeń. Ot, zwyczajna rodzina. Dopóki do Złotych Iskier nie przybywa ciotka Gilberta...

To już kolejna, szósta część w doskonałym tłumaczeniu Pani Anny Bańkowskiej. Ty razem nawet przekład nie uratowało tej nudnej i bezbarwnej powieści... "Anne ze Złotych Iskier" była po prostu potwornie nużąca, perypetie Anne i gromadki dzieci, a nawet wizyta drażniącej i irytującej ciotki nie tchnęła w tę historię emocji i życia. Papierowe postaci dzieci, które niczym widma były li tylko tłem powieści. Wiecznie nieobecny Gilbert. Wydumane i kompletnie pozbawione sensu dylematy Anne... To właśnie postać Anne sprawiła mi największy zawód. To była wydmuszka, nie ta zadziorna, pełna wigoru, fantazji Anne. Powidok dawnej marzycielki. Matka na autopilocie. Wyzuta z emocji, kompletnie nierealna. Najbardziej barwną była postać gospodyni - Susan.

Szkoda, że Lucy Maund Montgomery zdecydowała się na wrzucenie rodziny Blythe w ówcześnie obowiązujące ramy i schematy: wiecznie pracujący, nieobecny mąż, pozbawiona ambicji żona, gromada dzieci.

Rozczarowanie :(

"Nie mam prawa się skarżyć. A jednak... To te drobnostki wygryzają w życiu dziurki jak mole. I rujnują je w końcu do reszty".

"Śnieg w kwietniu to czysta obelga. Jakby ktoś wymierzyły ci policzek, kiedy oczekujesz pocałunku".

Stało się. Nadszedł moment, kiedy z żalem w sercu muszę napisać, że to pierwsza powieść z serii o rudowłosej Anne, która mnie nie zachwyciła. Więcej... ta powieść mnie rozczarowała...

"Zawsze żal mi dzieci, które nie spędzają chociaż kilku lat w Krainie Baśni".

Anne i Gilbert ...

Rozwiń

Zwiń

Jedna gwiazdka za okładkę.
Druga gwiazdka za genialny pomysł który zakończył się z momentem wydostania się bohaterki ze stacji.

Jak można tak bardzo zepsuć genialny pomysł i naprawdę świetne pierwsze kilkadziesiąt stron? Odniosłam wrażenie jakby tę powieść pisały dwie osoby - świetny pisarz z ogromnym dorobkiem oraz debiutująca czternastolatka 🙈.

Jedna gwiazdka za okładkę.
Druga gwiazdka za genialny pomysł który zakończył się z momentem wydostania się bohaterki ze stacji.

Jak można tak bardzo zepsuć genialny pomysł i naprawdę świetne pierwsze kilkadziesiąt stron? Odniosłam wrażenie jakby tę powieść pisały dwie osoby - świetny pisa...

Rozwiń

Zwiń

Nie powinnam była czytać "Próby sił" po raz drugi... Cztery lata temu pełna zachwytu, z poczuciem odkrycia fenomenalnej historii namawiałam każdego do lektury "Próby sił". Z ówczesnego zachwytu pozostał sflaczały balon rozczarowania i nieme pytanie "jak mogłaś nie zauważyć tylu mankamentów tej historii?".

Zima. Małe miasteczko Tensas. Sielską, senną atmosferę zakłóca pojawienie się dziwnych postaci i niepokojących wydarzeń. Rose, Katie, Stephen, Amy, Eddie, Sam, Tony zamiast rzucić się w wir bożonarodzeniowych przygotowań muszą walczyć z tajemniczym przeciwnikiem...
Niebawem już nic nie będzie takie jak dawniej, bo siły zła wystawią bohaterów na próbę.

Mój reread debiutu Tomka Sablika to doskonały przykład na to, jak my - czytelnicy ewoluujemy, jak bardzo, na przestrzeni nawet kilku lat, zmienia się nasz gust, nasze oczekiwania i jak bardzo wyostrza się zmysł dedukcji. To nie tak, że cała powieść nie przypadła mi do gustu. Raz jeszcze poczułam skok adrenaliny podczas sceny z wilkami, kiedy wygłodniała wataha atakuje Amy. Raz jeszcze poczułam zachwyt nad sceną kazania księdza i rozczuliła mnie mrugająca Migotka. Tym razem zwróciłam jednak baczniejszą uwagę na bohaterów. Doskonałe retrospektywne wtręty z życia Eddiego i Tonyego w przeciwwadze do koszmarnej kreacja postaci dziesięcioletniej Amy, która zachowywała się i mówiła co najwyżej jak pięciolatka oraz Sam, która kilka dni po brutalnym gwałcie oddaje się cielesnym uciechom na masce samochodu z świeżo poznanym chłopakiem...

Niepokojąca, osaczająca groza, która spowija nas wraz z rozpoczęciem lektury ulatnia się niepostrzeżenie po kilkudziesięciu stronach. Największym mankamentem powieści jest mało spektakularny finał, do którego z takim pietyzmem przygotowali się bohaterowie. Zostali powiadomieni, poszli, wrócili. Kropka. To mało satysfakcjonujące zakończenie sprawia, że cała ta droga wydaje się bezsensownym nieporozumieniem. Nawet lekkie zawiewy kingowskiej maniery nie uratowały ostatecznej oceny "Próby sił".

Na koniec raz jeszcze podkreślę, że "Próba sił" to debiut i autor w późniejszych powieściach nabrał wiatru w żagle i popłynął ze swoją wizją świata w nieco inne rewiry - pozostawił styl a'la King, wypracował swój własny, z którym, jak się okazało po przeczytaniu wszystkich wydanych do tej pory powieści Tomka Sablika, jest mi nie po drodze. I chociaż moja przygoda z twórczością autora dobiegła końca, to polecam zamiast "Próby sił" przeczytać "Windę".

Za imponującą szatę graficzną odpowiada Dawid Boldys a za piękne wydanie Wydawnictwo Vesper.

Nie powinnam była czytać "Próby sił" po raz drugi... Cztery lata temu pełna zachwytu, z poczuciem odkrycia fenomenalnej historii namawiałam każdego do lektury "Próby sił". Z ówczesnego zachwytu pozostał sflaczały balon rozczarowania i nieme pytanie "jak mogłaś nie ...

Rozwiń

Zwiń