Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cud w Dolinie Poskoków" opowiada o specyficznej, przywołującej ambiwalentne skojarzenia rodzinie Poskoków składającej się z pięciu psychologicznych wulkanów. Są to: ojciec Jozo Poskok (bezwzględny, gburowaty, apodyktyczny, wyzuty z empatii i uczuć w takim stopniu jak nierozumny) i jego czterej synowie o imionach Kreszimir, Branimir, Zvonimir (trio łobuzów z czynami na swym koncie przerastającymi ludzkie pojęcie) i Domagoj (wrażliwy, delikatny, odmieniec na tle pozostałych trochę jak serialowy Alf pośród ludzi).

Żyją nieco jak prehistoryczni przodkowie człowieka z krztyną udogodnień cywilizacji, wyalienowani i ukryci wśród skalistych wyniosłości Chorwacji,  kilka kilometrów od Smiljewa. Posiadają pokaźny ekwipunek militaryjny, którym ustalają własne prawa i strzegą swój areał przed intruzami (szczególnie tymi, którzy ośmielą się zażądać pieniędzy). Jakiś czas temu mieszkała z nimi matka, żona Jozego, lecz zmarła, pozostawiając ich skazanymi na własne umiejętności prowadzenia domu. Ogarnianie - jak to się mawia- wychodziło im dość specyficznie, a niepomyślne tego rezultaty w połączeniu z dyskusją z księdzem wzbudziły impuls w najstarszym z synów, by znaleźć sobie żonę i sprowadzić do Poskokowego dystryktu. Kobieta bowiem mogłaby położyć kres niedopranej bieliźnie, naczyniom ubranym w obfite wdzianko z grzybów pleśniowych, monotonnej diecie składającej się z mamałygi w wersjach nieobliczalnych połączeń smakowych.

Kreszimir wyruszył do miasta, w którym niegdyś bywał jako żołnierz. Odwiedził wuja i ciocię, którym przedstawił motywację pobytu oraz wysnuł plan dzięki ich radom. Ustalił cel łowów na żonę - Lovorkę pracującą w barze Żyrafa. Bez komplikacji jednak się nie obeszło. Trudność w namierzeniu ukochanej stanowiła jedynie rozgrzewkę przed sekwencją kolejnych, burzliwych, pogmatwanych wydarzeń, którym polityczna propaganda przypięła komiczne interpretacje.

Fanom bliźniąt też został poświęcony rozdział.
Bronimir i Zvonimir z racji braterskiej solidarności zjawili się w wielkim, nowoczesnym mieście, w którym wpadli w tarapaty, wykaraskali się z nich popisowo, wygrali zatargi i nawiązali nowe znajomości. Opisy zdarzeń autor wymieszał z humorem według przyjętej przez siebie receptury.

W każdym rozdziale zatytułowanym szczegółowo i smakowicie detekcji czytelniczej podlegają: zaskakujące, nieprawdopodobne wydarzenia, karykaturalne zachowanie postaci, dialogi wprawiające w osłupienie, kolorowe, dalekie od nudy opisy miejsc. Uniwersalizm książki polega właśnie na tym, że niezależnie od tego, czy ktoś jest nałogowym pochłaniaczem kryminałów, czy ekspertem otoczonym przez fortyfikację podręczników akademickich, trafia ona w pierwotny głód humoru i pozytywnych emocji.

Miłosne poszukiwania najstarszego syna z rodu Poskoków rozrastają się jak korzenie w kilka innych wątków, a jednoczą się one jak krzyżujące się rzeki w zabawną komedię, która dodatkowo rozsiewa w świadomości aluzje polityczno- historyczne, akcentując absurdy i ciemną stronę władz i sytuacji w kraju. Granda za grandą, afera za aferą, zaskakujące, czasem dramatyczne zwroty akcji spowite eksplozją śmiechu dokądś bohaterów prowadzą, a czy będzie to istny cud - zachęcam w celu zyskania odpowiedzi do przeczytania książki.

"Cud w Dolinie Poskoków" opowiada o specyficznej, przywołującej ambiwalentne skojarzenia rodzinie Poskoków składającej się z pięciu psychologicznych wulkanów. Są to: ojciec Jozo Poskok (bezwzględny, gburowaty, apodyktyczny, wyzuty z empatii i uczuć w takim stopniu jak nierozumny)...

Rozwiń

Zwiń

Wesoła, zabawna, ale przy tym ucząca i wychowawcza propozycja literacka dla dzieci. Napisana zadbanym językiem stwarzającym sposobność do przyswojenia w sposób naturalny trudniejszych lub rzadziej stosowanych słów. Książka wzbudza mnóstwo dobrych emocji, rozwija wyobraźnię i kreatywność oraz pozwala spojrzeć na świat z różnych perspektyw.
Osobiście nie potrafię wykryć nici porozumienia między tekstem a obrazkami-chyba są przesadnie karykaturalne i skomponowane w mało pogodnej kolorystyce.
Poza tym oceniam „Jeśli się zgadzasz, zaszczekaj dwukrotnie!” pozytywnie i polecam tę pozycję młodszym czytelnikom. Historie o psie Riko i jego ludzkiej rodzinie umilą z pewnością wolny czas.

Wesoła, zabawna, ale przy tym ucząca i wychowawcza propozycja literacka dla dzieci. Napisana zadbanym językiem stwarzającym sposobność do przyswojenia w sposób naturalny trudniejszych lub rzadziej stosowanych słów. Książka wzbudza mnóstwo dobrych emocji, rozwija wyobraźnię i kreatywność or...

Rozwiń

Zwiń

Powieść ma w sobie cechy, które pozwalają mi ulokować Simona Becketta w gronie moich ulubionych twórców kryminałów - naszpikowana jest ciekawostkami medycznymi, opisami, które w żadnym wypadku nie nudzą, a pozwalają zanurzyć się emocjonalnie w klimacie otoczenia, zawiłą, szokującą, wprawiającą w osłupienie fabułę, dialogi i monologi wewnętrzne zmuszające do refleksji oraz bohatera wzbudzającego szacunek i sympatię. "Szepty zmarłych" to moje drugie spotkanie z pisarzem- utwierdziło mnie ono w przekonaniu, że powinnam mieć tych spotkań więcej.

Powieść ma w sobie cechy, które pozwalają mi ulokować Simona Becketta w gronie moich ulubionych twórców kryminałów - naszpikowana jest ciekawostkami medycznymi, opisami, które w żadnym wypadku nie nudzą, a pozwalają zanurzyć się emocjonalnie w klimacie otoczenia, zawiłą, szokującą, wprawia...

Rozwiń

Zwiń

Recenzję zamieściłam na swoim blogu.

https://naukowe-iluminacje.blogspot.com/2024/05/powstajacy-prometeusz-robert-anton.html

Recenzję zamieściłam na swoim blogu.

https://naukowe-iluminacje.blogspot.com/2024/05/powstajacy-prometeusz-robert-anton.html