Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czym są „Skradzione dni”? Mówiąc najprościej, ta książka to opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.
Autorka stawia przed nami kilka kobiet Kirę, Marię, Erizę i Bronkę, historia każdej z nich sprowadza się właśnie do tego, że na pewnym etapie życia, każda z tych kobiet szukała swojego miejsca w świecie.
Kira poszukując prawny o swojej matce, przeniosła swoje życie do niewielkiego kampera, który umożliwiał jej swobodne przemieszczanie i dopiero w momencie kiedy dotarła do Rogożów odnalazła spokój i poczucie przynależności.
Bronka uciekając przed przemocowymi rodzicami, znalazła spokój u boku ciotki, również w Rogożach.
Eriza, po śmierci ukochanej ciotki chciała szukać szczęścia nawet poza granicami kraju, później wyrwana siłą z rodzinnej miejscowości tułała się po świecie, by ostatecznie znów wrócić do Rogożów, gdzie była najszczęśliwsza.
Maria zakochana do szaleństwa wyjeżdża z kraju za miłością swojego życia, kiedy jednak nagle traci męża, okazuje się, że spokój może odzyskać tylko w rodzinnej miejscowości.
Tyle historii, a każda kończy się w Rogożach, to miejsce było świadkiem wielu ludzkich tragedii, stało się jednak azylem i domem dla tych, których zmęczyła tułaczka po świecie.
Rogoże to parafraza domu, miejsca gdzie czujemy się bezpieczni, kochani i chciani, miejsca gdzie znajdujemy zrozumienie i akceptację, bohaterki książki „Skradzione dni” tu odnalazły spokój i szczęście.
„Skradzione dni” to pełna emocji historia o poszukiwaniu, każdy znajdzie tu coś dla siebie, bo przecież życie człowieka jest wieczną wędrówką, a ta książka doskonale to pokazuje.
Polecam ogromnie!

Czym są „Skradzione dni”? Mówiąc najprościej, ta książka to opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.
Autorka stawia przed nami kilka kobiet Kirę, Marię, Erizę i Bronkę, historia każdej z nich sprowadza się właśnie do tego, że na pewnym etapie życia, każda z tych kobiet szukała sw...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam tak wzruszającej historii. „Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o dwóch siostrach Teresie i Kasi, które wychowywały się bez ojca i przez lata były przekonane, że mężczyzna umarł, kiedy były malutkie. Ich matka, Beata nagle postanawia przenieść się do Karpacza, zabraniając jednocześnie córkom odwiedzin, bez wcześniejszej jej zgody.
Zachowanie matki i pudełko z listami odnalezione w dawnym mieszkaniu dziadków sprawiają, że siostry postanawiają dowiedzieć się prawdy o swoim ojcu.
Poznajemy zatem krok po kroku historię Aureliusza, człowieka, który nad życie kochał żonę i córki. Jednak poczucie obowiązku i obietnica złożona umierającej matce sprawiły, że życie Aureliusza stało się pasmem nieszczęść.
Historia życia Aureliusza i Beaty to niezwykle poruszająca opowieść o losie dwojga ludzi, których los potraktował nadzwyczaj brutalnie. To co spotkało tych dwoje to definicja nieszczęścia.
Autorka poruszyła bardzo ważną tematykę, którą często pomijana jest w literaturze, chodzi o bezdomność. To dramatyczne doświadczenie, które sprawia, że człowiek traci wiarę w siebie, nie traci jednak wiary w innych ludzi. Właśnie postawy, tych, którzy pomagają osobom z marginesu społecznego sprawia, że po raz kolejny przekonujemy się o tym, że człowiek potrafi być szlachetny i empatyczny.
„Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o szacunku i miłości do drugiego człowieka. Ta książka to wyciskacz łez w najlepszym wydaniu. Polecam czytać z chusteczkami pod ręką!!!

Dawno nie czytałam tak wzruszającej historii. „Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o dwóch siostrach Teresie i Kasi, które wychowywały się bez ojca i przez lata były przekonane, że mężczyzna umarł, kiedy były malutkie. Ich matka, Beata nagle postanawia przenieść się do Karpacza, zabrania...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było niepokojąco dobre, dosłownie uczta dla wielbicieli mrocznych opowieści o post apokaliptycznym świecie, który ma niewiele wspólnego ze światem, który znamy.
Mamy trzy z pozoru odrębne historie.
Hannah studentka, córka wziętego profesora wirusologa, zostaje uwięziona wraz z grupką studentów w autokarze.
Meg budzi się w wagoniku kolejki linowej, z gupą nieznajomych i trupem, który wygląda dziwnie znajomo.
Carter pracuje w azylu, w którym jest z pozoru bezpiecznie.
Co łączy tę trójkę, otóż wszyscy jak ognia boją się zarażenia śmiertelnym wirusem, każde z nich narażone jest na atak gwizdaczy, czyli chorych zakażonych najgorszym wariantem choroby. Wszyscy muszą walczyć o przetrwanie bo jakiekolwiek zdrowe relacje międzyludzkie już dawno poszły w zapomnienie. Jednak z czasem okazuje się, że każdą z tych trzech historii coś łączy. Akcja toczy się w zawrotnym tempie i nie ma czasu na nudę. Każda kolejna strona zaskakuje bardziej. Debit czyta się z wypiekami na twarzy i ciarkami na ciele jednocześnie.
Autorka w niezwykle zręczny sposób pokazała jak zachowują się ludzie, którymi przestają kierować emocje a zaczyna rządzić instynkt przetrwania. Niepokojące jest jak szybko wyzbywamy się tego co czyni nas homo sapiens by na nowo stać się drapieżnikami polującymi na ofiary.
Ten dystopijny świat wydaje się wcale nie być tak odległym i nieprawdopodobnym, bo wystarczy jeden mutujący wirus i to wszystko może się wydarzyć.
Polecam!!!

Ależ to było niepokojąco dobre, dosłownie uczta dla wielbicieli mrocznych opowieści o post apokaliptycznym świecie, który ma niewiele wspólnego ze światem, który znamy.
Mamy trzy z pozoru odrębne historie.
Hannah studentka, córka wziętego profesora wirusologa, zostaje uwięziona wraz z gr...

Rozwiń

Zwiń