Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ałbena Grabowska opowiada bardzo ciekawą historię o młodej warszawiance i jej ambicjach, o pragnieniu, by wyrwać się z socjalistycznej ojczyzny i wyjechać na Zachód. Dziewczyna jest piękna, zdolna i ambitna, a przy tym charakterna i, jak na swój wiek, bardzo opanowana i pełna godności. Choć dotknięta do żywego rozkwasza nos koleżance. Ola ma dzielną, kochającą babcię oraz mamę zamkniętą w zakładzie psychiatrycznym. Stopniowo poznaje jej przeszłość, dotąd ukrywaną przez troskliwą babcię. Próbuje uczyć się do matury, ale trochę przeszkadza jej w tym niezbyt fortunne lokowanie uczuć w niespełnionym literacie.
Aleksandra dorasta w szarej i trudnej rzeczywistości lat 60. Żywe są wciąż wspomnienia wojenne. Lepiej unikać ludzi, których kiedyś się znało. Rany jeszcze się nie zabliźniły i może nigdy nie zostaną uleczone.
Bardzo dobrze napisana powieść. Świetnie nakreślone postaci. Wciągająca i przyjemna lektura, choć momentami przygnębiająca i ściskająca za serce.
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Rebis.

Ałbena Grabowska opowiada bardzo ciekawą historię o młodej warszawiance i jej ambicjach, o pragnieniu, by wyrwać się z socjalistycznej ojczyzny i wyjechać na Zachód. Dziewczyna jest piękna, zdolna i ambitna, a przy tym charakterna i, jak na swój wiek, bardzo opanowana i pełna godności. Cho...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza książka M. Siembiedy, jaką przeczytałam. Na podstawie wielu przychylnych recenzji spodziewałam się czegoś bardziej serio niż przygody sympatycznego (takim przymiotnikiem jest on określany) prokuratora i zniewalająco pięknej Niemki. O ile zmagania Kuby Kani są po kolei relacjonowane i czytelnik śledzi jego ruchy, włącznie z jazdą malowniczą ścieżką rowerową, o tyle motywy działań dociekliwej pani dziennikarz są przed nim zakryte niemal do ostatnich stron. Ursula F. spotyka się z żulem, bo czegoś się o nim dowiedziała, on mówi jej o sprawach, o których nie wiedziała, dlatego jedzie na spotkanie z profesorem biochemii. A potem postanawia dołączyć do prokuratora „węszącego” na Śląsku – i czytelnik też nie wie, dlaczego. Nie mam cierpliwości do takich rozwiązań, a i moje zaufanie do autora spada.
Miałam wrażenie, że czytam przygodówkę w stylu „Pana Samochodzika”, a nie kryminał, w którym akcja płynie wartko. Po lekturze całości jestem rozczarowana, nawet jeśli historyczne smaczki były całkiem apetyczne, a opisy Gdyni – bardzo zajmujące i ciekawe. Miałam dać 6 gwiazdek, ale z racji zakończenia (nieco nielogicznego i dziwnego) daję 5. Mogę zrozumieć, że pisarza goniły terminy, musiał oddać tekst i nie miał na pisanie tyle czasu, ile chciał i potrzebował. Co może być tylko przestrogą przed oddawaniem tekstu do druku, zanim nie zostanie porządnie zredagowany.

Pierwsza książka M. Siembiedy, jaką przeczytałam. Na podstawie wielu przychylnych recenzji spodziewałam się czegoś bardziej serio niż przygody sympatycznego (takim przymiotnikiem jest on określany) prokuratora i zniewalająco pięknej Niemki. O ile zmagania Kuby Kani są po kolei relacjonowan...

Rozwiń

Zwiń

Nie przepadam za amerykańskimi poradnikami psychologicznymi, ale ten nie jest o psychologii, tylko o zarządzaniu i byciu liderem. Mądrzejsi ode mnie polecają, więc czytam.
Pierwsze, co uderza, o imponująca wojskowa retoryka i głoszenie etosu wojownika – nieustraszonego, odpornego, zawsze gotowego do obrony swoich braci. Świetnie się to czyta.
Drugie, co porusza, to realia wojny w Iraku i świadomość, że autorzy (siłą rzeczy) opisują je z określonego punktu widzenia. A mi przed oczami staje zdjęcie, na którym widać zapłakane, przerażone dziecko, żołnierza z bronią i krew na ścianach po zakończonej egzekucji rebeliantów.
Trzecie, co zwraca uwagę, to świetny, spójny, zwięzły wywód – zwłaszcza w części teoretycznej, gdy autorzy wyjaśniają założenia omawianych zasad ekstremalnego przywództwa. Bardzo pociągające. I tak odległe od polskich realiów… Zasady te można stosować w życiu osobistym, małżeńskim. Sama przekonałam się, że uznanie tych zasad zmienia optykę i pociąga za sobą przeobrażenie myślenia i działania. U mnie świetnie się to sprawdza choćby podczas prowadzenia auta.

Nie przepadam za amerykańskimi poradnikami psychologicznymi, ale ten nie jest o psychologii, tylko o zarządzaniu i byciu liderem. Mądrzejsi ode mnie polecają, więc czytam.
Pierwsze, co uderza, o imponująca wojskowa retoryka i głoszenie etosu wojownika – nieustraszonego, odpornego, zawsze g...

Rozwiń

Zwiń

Trochę nużąca i przygnębiająca opowieść. O czym?
Na pierwszy plan wysuwa się monolog wewnętrzny Evy – jej refleksje na temat pracy w szkole, życia u boku męża lekarza, opieki nad córkami. Jej próby dotarcia do przyczyn milczenia, ciszy, w jaką zapada jej starzejący się mąż, Simon.
Całe ich wspólne życie go uciszała, gdy chciał opowiedzieć o wojennej traumie – bo dzieci usłyszą, bo to już dawno było. Wyparła też własną traumę związaną z porzuceniem w młodości syna, którego trudno było jej pokochać.
Z perspektywy dzisiejszej wiedzy psychologicznej nie ma nic dziwnego w tym, że unikanie trudnych tematów powraca jako nieznośny ciężar, który oboje musza nieść.
Fragmenty wspomnień Simona były dla mnie najciekawszą częścią książki. Podczas wojny, jako dziecko ukrywał się wraz z rodzicami i bratem, by uniknąć losu większości Żydów. Zagrożenie inaczej wygląda z perspektywy dziecka, ono inaczej rozkłada akcenty i większym dramatem jest dla niego narastająca obcość mamy niż groźba aresztowania. Może dlatego Simona tak bardzo porusza fakt, że jego żona niegdyś pozbyła się syna.

Autorka umie budować napięcie. Pozostaje ono w kontraście z powolną narracją.
Jednen z wniosków po lekturze może być taki: nie można osądzać, oceniać bliskich/rodziców, bo nie znamy wszystkich motywów ich działań. I może nigdy nie poznamy.
Za książkę dziękuję Wydawnictwu ArtRage.

Trochę nużąca i przygnębiająca opowieść. O czym?
Na pierwszy plan wysuwa się monolog wewnętrzny Evy – jej refleksje na temat pracy w szkole, życia u boku męża lekarza, opieki nad córkami. Jej próby dotarcia do przyczyn milczenia, ciszy, w jaką zapada jej starzejący się mąż, Simon.
Całe ich...

Rozwiń

Zwiń

Początek ani nie zachęca, ani nie zachwyca. Jednak powieść po kilku rozdziałach naprawdę wciąga, autorka dość sprawnie i szybko dodaje kolejne elementy układanki, przeplata narrację osób związanych z zaginioną młodą i piękną kobietą.

Domysły czytelniczek szybko weryfikuje para śledczych – drobna Wietnamka i stary wyjadacz z nadwrażliwością na światło. Okazuje się dzięki temu, kto naprawdę cierpi, a kto symulował. Autorka dość wiarygodnie i ciekawie kreśli też postaci drugoplanowe – choćby nieco nawiedzoną kwiaciarkę obstawiającą szanse na przeżycie bohaterów programu o osobach zaginionych.

Za to końcówka zaskakuje i nieco zdumiewa. Przypomina przygodówkę dla nastolatków. Niby wszystko się wyjaśnia, a tak naprawdę się nie klei. Dość powiedzieć, że kobieta w zaawansowanej ciąży biega nocą po lesie, grzęznąc w mchu, a potem wlecze ranną kobietę do pobliskiego rowu. Po przetransportowaniu jej w bardziej ludne miejsce w końcu rodzi, ukrywa się, w połogu wspina po drabinach i na koniec – sama będąc matką – zmusza ojca rocznego chłopca do porzucenia go na stałe.

Trzeba jednak autorce przyznać, że wszystkie wątki są wyjaśnione i podomykane, a sprawiedliwość jako tako wymierzona. Brawa i dodatkowa gwiazdka za wątek antyeutanazyjny.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Początek ani nie zachęca, ani nie zachwyca. Jednak powieść po kilku rozdziałach naprawdę wciąga, autorka dość sprawnie i szybko dodaje kolejne elementy układanki, przeplata narrację osób związanych z zaginioną młodą i piękną kobietą.

Domysły czytelniczek szybko weryfikuje para śledczych –...

Rozwiń

Zwiń

Świetnie opowiedziana historia pionierki polskiej medycyny, która zrezygnowała z ambicji i badań naukowych, by prowadzić praktykę lekarską. Zanim do tego doszło, leczyła żony z haremu sułtana. Z tamtego okresu nie zostawiła żadnych notatek, więc autorka musiała nieco puścić wodze fantazji, by przybliżyć czytelniczkom kulisy pracy Anny Tomaszewicz. Wyszło zgrabnie i ciekawie, z wątkiem feministycznym przewijającym się przez całą powieść - kobieca solidarność i wsparcie, pomoc i dyskrecja, kiedy trzeba. Z czasem powieść zaczęła mnie irytować. Może dlatego że po połowie historia mocno przyspiesza i są kilkuletnie skoki chronologiczne. Nie zmienia to faktu, że książka była bardzo potrzebna, wzbogaca wiedzę i wzmacnia narodową dumę z wybitnych dokonań córek naszego narodu :)

Świetnie opowiedziana historia pionierki polskiej medycyny, która zrezygnowała z ambicji i badań naukowych, by prowadzić praktykę lekarską. Zanim do tego doszło, leczyła żony z haremu sułtana. Z tamtego okresu nie zostawiła żadnych notatek, więc autorka musiała nieco puścić wodze fantazji,...

Rozwiń

Zwiń