Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu książki po raz drugi, tym razem w polskiej wersji językowej, myślę o niej trochę lepiej. Ale tylko trochę. Wciąż jest dla mnie zdecydowanie słabsza niż 1. tom dylogii. Nie napisałabym, że to kompletna strata czasu i pieniędzy (jak jedna z osób tutaj recenzujących), ale trochę serduszko boli. Oak i Wren zasługiwali na więcej.

To jednak, co doprowadziło mnie do szału to niespójności i błędy tłumaczenia (poza paroma wpadkami ortograficznymi i gramatycznymi). „Duszek” w miejsce „sprite”, „jedwabnik” w miejsce „silkie”; „utopiec” na „merrow”, co w 1. tomie przetłumaczono jako „wodnik”.
Raz pada „drzewołaz”, raz „drzewołak” na „treefolk” (w „Sercu trolla” przetłumaczono „tree woman” na driadę, też niezbyt trafnie, ale to wznowienie „Walecznej” z 2005 pod innym tytułem, gdzie może tłumaczka była trochę bezradna w obliczu swoistości folkloru anglosaskiego). Raz pojawia się Damsel Fly, raz Ważka; raz Milkwood, a raz Mleczlas (a przecież nazwa widnieje na mapkach Elfhame w polskich wydaniach TFOTA, nie trzeba nawet czytać całości).
Zadziwia decyzja o przetłumaczeniu nazwy mieczy (Heartsworn i Heartseeker), które były podane w oryginale w TFOTA i „Lesie na granicy światów”, na Sercożer i Sercoklęk.
Królestwo Toni (Undersea) jest tutaj Głębią, choć w zdarzyło się, że w jednym akapicie padły obie nazwy! Tak samo Czarnowij i Sablecoil występujące jedno po drugim w tym samym akapicie!
Nie wspomnę już o Nicasi, która walczy o swoją własną rękę (samo zdanie sugeruje, że o rękę Loany...) oraz o Nihuar, która raz jest ambasadorem niecnych dworów, a raz ambasadorką cnych...

Gwoździem do trumny tych niespójności była „Danina” w podziękowaniach! Owszem, pierwsze polskie wydanie „Tithe” (angielski pierwodruk: 2002; polskie tłumaczenie: 2006, nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego) miało właśnie taki tytuł. Natomiast Jaguar wydał wznowienie jako „Zła królowa” (2020).

Rozumiem, że spieszono się z tłumaczeniem (dwie tłumaczki działały symultaniczne, każda przy swojej połowie), ale jedna z nich tłumaczyła też połowę 1. tomu dylogii, więc chociaż między 1. a 2. mogłoby nie być rozdźwięku. Już pal licho poprzednie książki.

Takie kaczki zdarzyć się nie powinny, bo konfundują czytelników, zwłaszcza tych, którzy nie znają oryginału i wprowadzają niepotrzebny chaos do i tak dość chaotycznej historii.

Po przeczytaniu książki po raz drugi, tym razem w polskiej wersji językowej, myślę o niej trochę lepiej. Ale tylko trochę. Wciąż jest dla mnie zdecydowanie słabsza niż 1. tom dylogii. Nie napisałabym, że to kompletna strata czasu i pieniędzy (jak jedna z osób tutaj recenzujących), ale troc...

Rozwiń

Zwiń

Grecka tragedia to nie była, choć znalazła się w niej Hamartia XD

Sporej części bolączek poprzedniej książki udało się tutaj uniknąć (czytelniejsze elipsy! Choć i tak jedna mnie skonfundowała). Była to trochę transakcja wiązana, bo i to, co podobało mi się najbardziej w 1. tomie, było mniej prominentne. Najpewniej autorka nie chciała się nadto powtarzać, bo jeszcze 2 tomy w serii przed nią.

Przede wszystkim książka ma dużo dynamiczniejszą akcję z wyraźną i to wysoką stawką (choć nie ukrywam, że zaśmiałam się, gdy Anya uznała, że najlepszym rozwiązaniem będzie wysadzić wszystko w powietrze i w ogóle wszystko to trąci rewolucją proletariacką, lol). Finał jest sprawnie przeprowadzony i jest tu sporo ciekawych pomysłów i wyborów (np. w ogniu, dosłownym, walki rozdział z perspektywy bohaterki, która już właściwie niczego nie słyszy [ale jakby trochę słyszy, ekhem...] i nie ma swojego droida, który informowałby ją o tym, co się dzieje dookoła niej). Znów — w przypadku książki tak napakowanej akcją deserowa scena erotyczna wydała mi się zupełnie zbędna, no ale taki styl ma chyba Emma Hamm, a i dwa bakłażany protagonisty zobowiązują. W ogóle wyjątkowo mało jak na nią było „oh” i to do tego pojawiały się w dużych interwałach, a pierwsze naprawdę późno! Szok i niedowierzanie!

Porusza się tu zagadnienia związane z traumą, PTSD, winą, niepełnosprawnością, czuciem się niepełnym, niekochalnym i wychodzi to nawet całkiem zręcznie. Oczywiście jest tu sporo grubej kreski, ale to zdecydowanie najlepsza z 3 książek Autorki, które przeczytałam.

Niemniej, po „Ice Planet Barbarians” już na zawsze będę naznaczona skojarzeniami z Ruby Dixon w przypadku takich monster romansów. Zresztą, jak w przypadku Dixon, tutaj też jestem ciekawa, w jaki sposób następna książka, której osią jest przecież znów międzyrasowy romans, będzie się różniła od poprzednich (zapowiadające się grumpy i sunshine trąci Aehako i Kirą, też 3. książką w IPB!).

W tej serii mamy jeszcze misję, która jest dodatkową osią fabuły i działa jako podpórka, gdyby reszta miała się kompletnie sypać, a i książek jest zapowiedzianych mniej. Choć czytelnicy już nawołują o więcej niż tylko 4, więc kto wie, może powtórzy losy IPB.

Grecka tragedia to nie była, choć znalazła się w niej Hamartia XD

Sporej części bolączek poprzedniej książki udało się tutaj uniknąć (czytelniejsze elipsy! Choć i tak jedna mnie skonfundowała). Była to trochę transakcja wiązana, bo i to, co podobało mi się najbardziej w 1. tomie, było mni...

Rozwiń

Zwiń

Budująca lektura ❤. Chyba, tak jak Crowley, również jestem w głębi duszy optymistką.

Swoją drogą w najnowszym wydaniu nie zaszkodziłoby uwspółcześnić ortografię, bo po uchwale RJP z 1997 roku nie z imiesłowami piszemy łącznie.

Budująca lektura ❤. Chyba, tak jak Crowley, również jestem w głębi duszy optymistką.

Swoją drogą w najnowszym wydaniu nie zaszkodziłoby uwspółcześnić ortografię, bo po uchwale RJP z 1997 roku nie z imiesłowami piszemy łącznie.