Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak każdą inną część tej serii, tak i tą, czytało mi się niezwykle przyjemnie. Co ja mam tu ukrywać? Kocham tych bohaterów i traktuję ich losy jak własne. Wszystkie strony pochłonęłam w zastraszającym tempie, nie robiąc przerwy nawet na siusiu, ponieważ nie mogłam ani na chwilę przestać czytać i powiedzieć do moich książkowych przyjaciół "zaraz wracam". Zanim się obejrzałam, byłam już na ostatnich stronach i beczałam jak bóbr, bo nie chciałam kończyć tej niezwykle ciekawej, wciągającej, tajemniczej i cudownej historii.

Wydaje mi się, że Finale to najlepsza książka z całej serii. Pod względem "Nora i Patch" jestem bardzo zadowolona - prawie na każdej stronie mogliśmy się z nimi spotkać, poza tym w tej części są szczęśliwi i jeszcze bardziej zakochani, więc co za tym idzie, ja również jestem jeszcze bardziej szczęśliwa i jeszcze bardziej w nich zakochana.

Biorąc pod uwagę całą tę serię, to najlepszy cykl, jaki w życiu czytała. Poważnie, chyba jeszcze nic aż tak doszczętnie mnie nie wchłonęło. Becca Fitzpatrick odwaliła kawał dobrej roboty i chwyciła mnie za serducho.

Jak każdą inną część tej serii, tak i tą, czytało mi się niezwykle przyjemnie. Co ja mam tu ukrywać? Kocham tych bohaterów i traktuję ich losy jak własne. Wszystkie strony pochłonęłam w zastraszającym tempie, nie robiąc przerwy nawet na siusiu, ponieważ nie mogłam ani na chwilę przestać czytać i powiedzieć do moich książkowych przyjaciół "zaraz wracam". Zanim się...

Nareszcie koniec burz między Patchem a Norą. Zakochani przeszli dramatyczne próby wzajemnego zaufania i lojalności, uporali się z sekretami z przeszłości i połączyli dwa światy pozornie nie do pogodzenia. Wszystko to w imię miłości przekraczającej granice między niebem a ziemią.
Ale zło nie śpi. Nora i Patch będą musieli podjąć desperacką walkę, w której stawką jest ich uczucie.

Czy ta książka jest gorsza od poprzednich? Według mnie nie. Poziom utrzymuje się ten sam a zwrotów akcji nie brakuje. Cały czas dowiadujemy się nowych rzeczy o bohaterach, a na pozór nic nie znaczące postacie stają się pierwszoplanowymi. Dla mnie nie jest problemem zanik pamięci Nory. Wręcz przeciwnie, ciesze się, że znowu mogę razem z nią odkrywać i poznawać Patcha oraz jego naturę. Upadły Anioł cały czas zaskakuje i przyciąga. Najbardziej chyba mnie wzruszył fakt ile jest on w stanie zrobić dla niej. Wyrzec się marzeń, życia, duszy a nawet pozbyć się skrzydeł.

Nareszcie koniec burz między Patchem a Norą. Zakochani przeszli dramatyczne próby wzajemnego zaufania i lojalności, uporali się z sekretami z przeszłości i połączyli dwa światy pozornie nie do pogodzenia. Wszystko to w imię miłości przekraczającej granice między niebem a ziemią.
Ale zło nie śpi. Nora i Patch będą musieli podjąć desperacką walkę, w której stawką jest ich...

Początek drugiego tomu jest tragiczny i to nie w dramatycznym tego słowa znaczeniu, a potocznym. Kłótnie Patcha i Nory są tak absurdalne, tak błahe i nielogiczne, że nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać. Wytykałam w myślach dziewczynę palcami i mówiłam: a czego się spodziewałaś, głupia gąsko, że będzie łatwo, sielsko i anielsko? Że wszystkie problemy nagle wyparują? Bardzo szybko stało się jasne, że Nora nie jest postacią dojrzałą, a skrajnie nieodpowiedzialną, wybuchową i absolutnie pozbawioną empatii. Jej świat kręci się wyłącznie wokół niej samej. Tak było na początku.

Potem jednak okazało się, że absurdalna kłótnia była potrzebna autorce do wykreowania dalszych losów bohaterów, a fakt ich niemożliwości pogodzenia i przyznania się do błędów, tylko podkręcał postępujący rozwój fabuły. Zbiegi okoliczności, wszystkie niejasności i niedopowiedzenia rozpalał – początkowo jedynie tlący się, a później już buchający na kilka metrów – płomień wzajemnej złości, podsycanej dodatkowo zazdrością i zranionymi uczuciami.

Fabuła toczy się w zawrotnym tempie. Kolejne fakty szokują, przerażają albo denerwują. Tym samym bohaterom na przemian się kibicuje lub miesza ich z błotem. Fakt, zdarzają się logiczne dziury. Nora piekli się na coś, by później zapomnieć o tym na trzy czwarte powieści, ale w obliczu pędzącej na łeb na szyję akcji, zdaje się to być naprawdę nieistotne.

Bohaterowie ewoluowali. Vee stała się kimś więcej, niż snującą za główną bohaterką postacią. Patch zyskał charakteru, rezygnując z nieustannej ironii i sarkazmu na rzecz bardziej realnych zaczątków rysu psychologicznego oraz intrygującej tajemniczości. Nora wciąż pozostaje najsłabszym punktem historii autorstwa Fitzpatrick ze względu na swoją płytkość i samolubność.

Początek drugiego tomu jest tragiczny i to nie w dramatycznym tego słowa znaczeniu, a potocznym. Kłótnie Patcha i Nory są tak absurdalne, tak błahe i nielogiczne, że nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać. Wytykałam w myślach dziewczynę palcami i mówiłam: a czego się spodziewałaś, głupia gąsko, że będzie łatwo, sielsko i anielsko? Że wszystkie problemy nagle wyparują?...