Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie do wiary. Co ci Włosi mają z tymi satanistami i rytualnymi mordami? Tylko, że podobne historie miały miejsce nie tylko we Włoszech (np. opisana przez Lawrence Wrighta w książce nomen omen "Szatan w naszym domu"). Trudno też nie mieć skojarzeń z procesami w Salem. Jasne, że tego sprawy o przemoc seksualną, zwłaszcza dotycząca dzieci, są bardzo trudne i kontrowersyjne; werdykt w którąkolwiek stronę zawsze obarczony jest oskarżeniami o sprzyjanie albo ofierze, albo sprawcy. Komu wierzyć? Jak mówi doświadczenie i znajomość ludzkiej psychiki - prawdę zawsze można nagiąć i dopasować do z góry przyjętej tezy... Jeśli nie potwierdzasz, to... zrobimy wszystko, żebyś potwierdził. Incepcja naprawdę istnieje. Tylko że mamy XX wiek, czasy nauki i przynajmniej dorośli - sędziowie, śledczy, biegli - powinni mieć więcej oleju w głowie, przynajmniej na tyle, by zadać sobie pytania, jakie zadał sobie autor tej książki. Proste, logiczne pytania. A nie wierzyć w niestworzone historie rodem z baśni braci Grimm. A jeśli sobie ich nie zadali, to dlaczego? Wszystko to jest głęboko niepokojące w kontekście tego, że opisane zjawisko ma charakterystykę samosprawdzającej się przepowiedni, napędzanej przez różnego rodzaju elementy środowiskowe. Podobnie jak "epidemia chorób psychicznych", z którą obecnie mamy do czynienia. Potem już trudno dociec, co było pierwsze: jajko, czy kura. Czy faktycznie mamy wzrost przypadków i dlatego coraz więcej o nich słyszymy, czy wzrost ten jest napędzany tym, że coraz więcej się o tym mówi?
A książka czyta się "sama".

Nie do wiary. Co ci Włosi mają z tymi satanistami i rytualnymi mordami? Tylko, że podobne historie miały miejsce nie tylko we Włoszech (np. opisana przez Lawrence Wrighta w książce nomen omen "Szatan w naszym domu"). Trudno też nie mieć skojarzeń z procesami w Salem. Jasne, że te...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem ja napiszę: "spodziewałam się czegoś innego". Jaki romans? 80% treści książki stanowi relacja z wojny domowej w Anglii (XVII). Bitwy, potyczki, ruchy wojsk, planowanie kolejnych ruchów... nudne as hell. Jeśli chodzi o wątek "romansowy", to jest to typowa relacja na tzw. bad boya, jak powiedzielibyśmy dzisiaj. Romantyzmu nie odnotowałam. Na pewno nie jest to powieść taka, na jaką wskazywałby opis, także jeśli chodzi o jakieś mroczne tajemnice. Może jeśli kogoś interesują te postaci i ich losy, oparte na faktach - to jest lepiej - ale ja nigdy wcześniej o tych bohaterach nie słyszałam.
Styl du Maurier jest ok, aczkolwiek w ogóle nie miałam poczucia, że to się rozgrywa w XVII wieku - brak realiów epoki. Zastanawiało mnie też jakim cudem główna bohaterka - niepełnosprawna - bez problemu przemieszcza się po całym kraju (i to jeszcze w trakcie wojny...). Zupełnie pogubiłam się w tych wszystkich miejscowościach, dworach i koligacjach rodzinnych, które pojawiają się w książce.

Tym razem ja napiszę: "spodziewałam się czegoś innego". Jaki romans? 80% treści książki stanowi relacja z wojny domowej w Anglii (XVII). Bitwy, potyczki, ruchy wojsk, planowanie kolejnych ruchów... nudne as hell. Jeśli chodzi o wątek "romansowy", to jest to typowa relac...

Rozwiń

Zwiń

"Wszyscy byli dla siebie mili i jesteśmy szczęśliwe, mimo, że czasem zdarzy się jakieś nieszczęście". No jest to książeczka starej daty dla młodzieży (a w tej chwili raczej dla dzieci), przekazująca kompletnie nierealistyczny obraz życia, i to nawet nie chodzi o jakieś moralizowanie. Nawet bajki braci Grimm są bardziej życiowe, gdyż występuje w nich zarówno dobro, jak i zło. W "Małych kobietkach" wszystko jest posypane górą cukru, wszyscy są dobrzy, wyrozumiali, robią całe mnóstwo dobrych uczynków, nie mają żadnych złych intencji, walczą ze swoimi wadami, szanują starszych, a nastoletni chłopcy bawią się grzecznie z nastoletnimi dziewczynkami... Z tego wszystkiego to właśnie postać Lauriego jest najbardziej nierealistyczna. Przyznam, że takiej opowieści, w której nie występowałby podstawowy dualizm dobro-zło, to chyba nigdy nie czytałam. Za stara jestem na takie coś.

"Wszyscy byli dla siebie mili i jesteśmy szczęśliwe, mimo, że czasem zdarzy się jakieś nieszczęście". No jest to książeczka starej daty dla młodzieży (a w tej chwili raczej dla dzieci), przekazująca kompletnie nierealistyczny obraz życia, i to nawet nie chodzi o jakieś moralizowa...

Rozwiń

Zwiń

Nie wszystko złoto, co się świeci... niezła powieść historyczna z epoki kolonializmu, na pewno autorkę trzeba pochwalić za piękny, literacki, dopieszczony język, ale tylko tyle. Przypomina Wszystko, co lśni raczej Dickensa albo Londona, niż nowoczesne powieści. Oczywiście to efekt stylizacji językowej, ale też doboru tematyki: opowiadania o walce o byt, często pozbawionej skrupułów, o podziałach społecznych i o ludziach z najniższych społecznych warstw, pogardzanych i pomiatanych (jak prostytutki, osoby innych ras). Mimo wszystko jest to zmarnowana okazja, by opowiedzieć o Nowej Zelandii - zamiast tego mamy historię białych mężczyzn... I czy naprawdę by opowiedzieć tę historię, trzeba było aż tylu słów? W dodatku końcówka zostawia czytelnika z uciętymi wątkami i nieodpowiedzianymi pytaniami. Jednym z nich jest: o co, u licha, chodzi tu z tą całą astrologią?

Nie wszystko złoto, co się świeci... niezła powieść historyczna z epoki kolonializmu, na pewno autorkę trzeba pochwalić za piękny, literacki, dopieszczony język, ale tylko tyle. Przypomina Wszystko, co lśni raczej Dickensa albo Londona, niż nowoczesne powieści. Oczywiście to efekt stylizac...

Rozwiń

Zwiń

Abstrahując od treści i sensu samej powieści Orwella, która tu została dobrze oddana, to adaptacja ta mi się nie podobała. Po pierwsze warstwa graficzna jest brzydka - oczywiście ma to oddawać ponury nastrój i brzydotę bohaterów, ale no... to jest brzydkie. Po drugie: za dużo tekstu. Jaki jest sens czytania powieści graficznej, jeśli teksty stanowią już w połowie zwykłą powieść? W powieści graficznej sposobem przekazu ma być obraz... A tu koncentrowałam się w zasadzie tylko na warstwie tekstowej, a grafika mogłaby w zasadzie nie istnieć. Moim zdaniem świadczy to u nieumiejętnym dokonaniu tej adaptacji.

Abstrahując od treści i sensu samej powieści Orwella, która tu została dobrze oddana, to adaptacja ta mi się nie podobała. Po pierwsze warstwa graficzna jest brzydka - oczywiście ma to oddawać ponury nastrój i brzydotę bohaterów, ale no... to jest brzydkie. Po drugie: za dużo tekstu. Jaki ...

Rozwiń

Zwiń

Geopolityka dla opornych tzn. książka w bardzo przystępny, prosty sposób tłumaczy implikacje wynikające z geograficznego położenia różnych krajów i kontynentów (zabrakło Australii). Na pozór jest to wszystko logiczne, gdyby tylko założyć, że jedynym, co determinuje losy świata jest geografia... Zwróciłam uwagę, że autor rozpatruje położenie geograficzne krajów głównie z punktu widzenia kolejnych konfliktów między państwami i szykowania się przez nie do wojny. W wielu regionach świata faktycznie “jest gorąco”, ale czy w XXI wieku kraje rozwinięte skupiają się na planowaniu wojen, by zdobyć przewagę terytorialną? Poza tym Marshall stosuje trochę takie podejście post factum, tzn: Rosja jest wielka, bo... musiała być wielka... To samo o USA - jakby fakt, że będą one mocarstwem, był od początku przesądzony. A o państwach pisze, jakby to były jakieś realne i stałe byty, rządzące się zawsze tym samym - geopolitycznym - interesem (choć sam przyznaje, że w wielu przypadkach te państwa powstały przez narysowanie kresek na mapie). Oczywiście bez uwzględnienia interesów swoich obywateli i takich drobnostek jak prawa człowieka, czy prawo międzynarodowe. Rozczarowało mnie to i nazwałam sobie to imperialistycznym podejściem…

Zatem Marshall cofa nas mentalnie o 100 lat, prezentując poglądy o determinizmie geograficznym, z początku XX wieku (najbardziej rozeźliły mnie jego wypociny dot. Europy i Unii Europejskiej; rzecz jasna państwa naszego bloku nie zostały w tej analizie uwzględnione, bo tradycyjnie jesteśmy tylko przedsionkiem Rosji; dla Marshalla w najgorszej pozycji geopolitycznej są Niemcy, gdyż są między Francją, a .... Rosją). Z drugiej strony dziękować Rosji, widzimy, że nie jest to aż tak bardzo absurdalne, jak do niedawna się nam wydawało. Dlatego najciekawszy był dla mnie rozdział o Afryce - autor odchodzi tu od spraw stricte militarnych na rzecz gospodarczych i dotyka mocno kwestii kolonializmu - dzisiejsze konflikty w Afryce, czy Bliskim Wschodzie to jest właśnie spadek po kolonializmie. Podobało mi się wyjaśnienie tego, jak bardzo nie doceniamy rozmiarów Afryki, aczkolwiek trudno się zgodzić z tezą o jej "izolacji" - najwyraźniej nie była ona aż tak odizolowana, by uniknąć ww. kolonializmu, niewolnictwa i eksploatacji zasobów. Pouczający był dla mnie fragment o sytuacji w strefie Gazy/Izrael/Palestyna - w świetle obecnej wojny. Z kolei rozdział o Ameryce "Łacińskiej" napisany bardzo po łebkach. Generalnie - im dalej od światowych mocarstw, tym omówienie bardziej pobieżne. Natomiast biedna Australia, całkowicie wypadła z radaru Marshalla.

Geografia jak by nie było ma ścisły związek z klimatem, a tego aspektu Marshall w ogóle nie uwzględnia, co jest kolejnym dowodem na dość przestarzałe poglądy autora. Już sam fakt, że zarzewiem potencjalnych konfliktów w przyszłości będą bardzo mocno zmiany klimatyczne, a o tych autor ledwie wspomina, wyjąwszy rozdział o Arktyce, gdzie już trudno zaprzeczać, że tarcia między państwami dotyczą dostępu do bogactw tego regionu. Marshall najwyraźniej nie słyszał o rezygnacji z paliw kopalnych, gdyż deliberuje o dostępie do złóż ropy i gazu, a o kurczeniu się lodu w Arktyce pisze, że “pod znakiem zapytania stoją przyczyny tego zjawiska”. Serio? Jeśli (a raczej kiedy) lód w Arktyce stopnieje, to problem będzie miał cały świat, a nie tylko kraje północne i te, które chcą na tym skorzystać. Wielki minus. Efektem takiego myślenia, wśród polityków, ale też różnego rodzaju “ekspertów” jest to, że zamiast wydawać pieniądze na walkę z katastrofę klimatyczną, wydajemy je na zbrojenia - które przecież tę ostatnią jeszcze napędzają. Ta książka jest najlepszym tego dowodem, jak również tego, że obecny porządek sił na świecie jest bardzo kruchy. Nie wiem, być może kwestię tę autor porusza w kolejnych książkach.

Żeby odnieść się do informacji zawartych w tej książce trzeba by jeszcze dorzucić perspektywę historyczną, choć to książka o historii nie jest. Daję 6, bo osoby mające małą wiedzę o historii świata, tudzież o geografii, mogą wynieść z tej pozycji jakąś podstawową, choć uproszczoną i trochę już zdezaktualizowaną wiedzę.

Geopolityka dla opornych tzn. książka w bardzo przystępny, prosty sposób tłumaczy implikacje wynikające z geograficznego położenia różnych krajów i kontynentów (zabrakło Australii). Na pozór jest to wszystko logiczne, gdyby tylko założyć, że jedynym, co determinuje losy świata jest geograf...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze opowiadanie rewelacyjne, świetne jest też ostatnie. Te pomiędzy różnie, np. analiza słynnego obrazu raczej dla koneserów. Dwa przedostatnie rozdziały mi się nie podobały, były takie "na siłę" - tu miałam poczucie, że Barnes odchodzi (a może jeszcze nie "doszedł", bo przecież to stara już pozycja) od swojej słynnej zwięzłości, umiejętności ubierania dużych konceptów w niewielką liczbę słów - na rzecz wodolejstwa.

Pierwsze opowiadanie rewelacyjne, świetne jest też ostatnie. Te pomiędzy różnie, np. analiza słynnego obrazu raczej dla koneserów. Dwa przedostatnie rozdziały mi się nie podobały, były takie "na siłę" - tu miałam poczucie, że Barnes odchodzi (a może jeszcze nie "doszedł"...

Rozwiń

Zwiń