Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocne, enigmatyczne, niewątpliwie angażujące zwieńczenie trylogii! Camilla Läckberg oraz Henrik Fexeus ponownie zapraszają w otchłań absorbującej i z pewnością niejednoznacznej zagadki kryminalnej, tym razem gwarantując dodatkową mroczną atrakcję – niepokojące zejścia do owianych ciemnością tuneli sztokholmskiego metra. Tu ewidentnie trzeba zachować czujność i konsekwentnie przeglądać podsuwane tropy, nawet najdrobniejszy szczegół, może okazać się znamienny dla złożonego śledztwa.

Tu nie ma miejsca na oczywistość fabularną, nie ma też przestrzeni na decydujące podejrzenia. Intryga rozgałęzia się z każdą przenikliwą stroną, prowadząc czytelnika przez domagające się badań znaleziska w mrocznych korytarzach podziemnego metra, przez równolegle nakreślane sceny dramatycznej przeszłości, a także przez niepokojąco szybko nadciągającą śmierć. Ludzkie szkielety dostarczają alarmujących pytań, ale to właśnie zwiastun najgorszego przeraża tutaj najbardziej – zarówno odbiorcę, wyraźnie pochłoniętego tajemniczą sprawą, jak również samych bohaterów. Bo przecież czas kurczy się z każdym spojrzeniem oka, zawężając szanse na przerwanie szalonego spektaklu. W tym przedstawieniu zdarzyć może się bardzo dużo złego, tym bardziej, że to treściwa cegiełka kryminalna – zimową aurą zawieszona w poczuciu skandynawskiej niepewności, przekrojona na kilka pozornie niezwiązanych, a jednak zrośniętych ze sobą ogniw narracyjnych, których absorbujące tło obyczajowe, pozwala dogłębnie wgryźć się w przemyślenia poszczególnych kreacji. To lektura wyraźne domagająca się czasu i wzmożonej koncentracji, w odczuciu jednak solidna, przenikliwa i satysfakcjonująca. A w tym wszystkim dwie znajome już postaci: owładnięta obsesją na punkcie zarazków Nina, a także nieco chaotyczny i jednocześnie mocno zadurzony Vincent, którego osobliwa codzienność zamienia się w zagmatwaną próbę starcia z wyznaczonym perfidnie czasem.

Charakterny, zwodniczy, nieprzewidywalny – właśnie taki okazuje się Miraż, tom wieńczący cykl powieściowy z udziałem swoistego mentalisty. Czarne tunele podziemnego metra uwalniają fetor przerażającej zbrodni, każąc zmierzyć się z niebezpiecznym sprawcą. Ktoś narzuca chore zasady gry, ktoś grozi szwedzkiemu ministrowi, ktoś bezwzględnie odlicza pozostałe dni, ktoś władczo zapowiada zbliżający się kres. Tak zacieśnia się wielowarstwowe śledztwo, tak przywołana zostaje dramatyczna przeszłość. A wszystko w obliczu rodzinnych dylematów oraz w brzmieniu sercowych słabości, w kompulsywnej potrzebie zachowania czystości i obezwładniającym strachu przed zamkniętymi przestrzeniami. To genialna intryga kryminalna!

Mocne, enigmatyczne, niewątpliwie angażujące zwieńczenie trylogii! Camilla Läckberg oraz Henrik Fexeus ponownie zapraszają w otchłań absorbującej i z pewnością niejednoznacznej zagadki kryminalnej, tym razem gwarantując dodatkową mroczną atrakcję – niepokojące zejścia do owianych ciemności...

Rozwiń

Zwiń

Ta historia złowieszczo wdziera się w zaintrygowaną wyobraźnię. Tam, gdzie pada cień to tajemniczy i z pewnością niepokojący thriller w mocno wyczuwalnym tu klimacie domestic noir – thriller wypełniony aurą zawieszonych w mrocznej przeszłości kłamstw, zagadkowy, nieprzeciętny i alarmujący. Ewelina Miśkiewicz refleksyjnie wkrada się w ciemność ludzkiej duszy, aby utrwalić pozornie idealną, a jednak doszczętnie zgnuśniałą fotografię rodzinną. To świetna i jak się okazuje, także nieobliczalna powieść, w mojej opinii wręcz nieodkładalna.

Przekraczając próg tego domu, trzeba naostrzyć czujność i bacznie przyglądać się poszczególnym twarzom. Trzy pokolenia mieszkające wspólnie pod nasączonym nieszczerością dachem – tak wizualnie zgodne, nieskłócone, spełnione, pełne wzajemnego szacunku. A jednak to jedynie skrzętnie nałożona maska, którą czytelnik – warstwa po warstwie – zdejmuje nieśpiesznie wraz z przebiegiem kolejnych niejednoznacznych scen. Podejrzane zaginięcie córki, niepokojąca śmierć matki, traumatyczne wspomnienia, nieprzepracowane smutki, niezabliźnione rany i wreszcie regularne niedopowiedzenia – właściwie nie ma komu tutaj zaufać, a każde kolejne słowa, niespodziewanie tworzą kolejne mrożące krew w żyłach scenariusze. Napięcie rośnie, eksponując nie tylko zatrważająco wiarygodną grę psychologiczną, ale też świetnie poprowadzone portrety psychologiczne oraz wyniszczający duszę nastrój – tak bardzo mglisty i nieprzenikniony. W powietrzu rozchodzi się tu fetor ludzkiego zła – to znamiona mocno toksycznej relacji, to pokłosie brudów ciągnących się za człowiekiem przez długie lata, to krwawiące rany z dzieciństwa i brak elementarnych wartości rodzinnych, to także upominająca się potrzeba akceptacji oraz szeptem przywołane pragnienie miłości. To marionetki we własnym chorobliwym spektaklu oraz nasycona dysharmonią kobieca postać, której życiu nieustannie towarzyszy śmierć...

Thriller przygnieciony kłamstwami wypełzającymi ze szczelin mrocznej przeszłości rodzinnej. Tu nie ma miejsca na zaufanie do kogokolwiek, pozostaje jedynie niepewność oraz rażąca potrzeba doścignięcia druzgocącej prawdy. Ewelina Miśkiewicz zaprasza Tam, gdzie pada cień – tym samym otwiera drzwi do domu, w którym zakorzeniło się wyczuwalne na wielu stronach zło. Duszna sceneria napełnia niepokojem, przywołując naleciałości toksycznych zachowań sprzed lat oraz brud zmyślnie wyrażanych sprzeczności. To iście pokerowa gra, której aktorzy grzęzną nawet we własnych podejrzeniach – tak bardzo kameralna, gnuśna i enigmatyczna, zacieśniająca się dosłownie na oczach czytelnika.

Ta historia złowieszczo wdziera się w zaintrygowaną wyobraźnię. Tam, gdzie pada cień to tajemniczy i z pewnością niepokojący thriller w mocno wyczuwalnym tu klimacie domestic noir – thriller wypełniony aurą zawieszonych w mrocznej przeszłości kłamstw, zagadkowy, nieprzeciętny i alarmujący....

Rozwiń

Zwiń

Tak bardzo smutna, dramatyczna i poruszająca. To kolejna bolesna książka Kristin Hannah, która tak prawdziwie wrzyna się w naruszoną wyobraźnię – historia stanowiąca hołd wobec niezwykle odważnych kobiet służących w Wietnamie. Kobiet niezauważanych, odartych ze słów bohaterstwa, ignorancko wrzuconych w szczeliny ludzkiego zapomnienia, a przecież tak niestrudzonych, dzielnych, potrzebnych w przytłumieniu wojennego bólu, nierzadko też w drodze ukojenia ostatnich minut życia. To powieść absolutnie ważna i rozdzierająca serce.

To nie miłość kształtuje przekaz tej pamiętnej historii, choć w doznaniach okazuje się znamienna i porażająca. Tak niesamowicie wyrazista, mimo niechcianego wojennego tła – tła narzuconego ofensywną polityczną władzą, autentycznego, przywołującego makabryczną rozpacz i epizody skrajnej bezradności, utrwalającego pamięć o poległych na służbie w Wietnamie. Dla czytelnika to niewątpliwie trudna i przeszywająca podróż – uformowana słowami kobiecej wrażliwości, w szpitalnej bezsilności drastyczna i niejednokrotnie ostateczna, z pewnością wywołująca łzy i jawne poczucie niesprawiedliwości, tak mocno przygnębiająca… Autorka fabularnie skupia się na odwadze pielęgniarek ochotniczo wstępujących do ram wojennego piekła – przeżywających na miejscu realny wstrząs, a jednak zawziętych i niezmordowanych w pomocy rannym, dotrzymujących towarzystwa w scenach ostatniego tchnienia, jednocześnie odrzucanych i lekceważonych po powrocie do domu, często wręcz pogardzanych i opluwanych, naznaczonych wstydem nawet przez najbliższych. To powieść wielkich emocji, a jednak napisana z wyczuwalną przystępnością, spisana z zacięciem fotografa wojennego, pozwalająca namacalnie wgryźć się w alarmującą gorycz, zrozumieć brutalność polityki, niepozbawiona też namiętności oraz siły kobiecej przyjaźni, upamiętniająca wyczerpanie oraz nienazwany jeszcze wówczas zespół stresu pourazowego, także niechęć oburzonego społeczeństwa.

Powieść przepełniona niewyobrażalnym bólem. Tak niesamowicie wstrząsająca, smutna, przeszywająca poranioną duszę, z pewnością piękna i fascynująca. Historia młodej Frankie to tak naprawdę świadectwo wielu zapomnianych, a przecież niestrudzonych, silnych i jakże heroicznych kobiet, odbywających służbę w brudzie wojennej codzienności szpitalnej w Wietnamie, w cieniu męskiego bohaterstwa, w agonii przerywanych okrutnie życiorysów. Kristin Hannah snuje tę poruszającą nić z fotograficzną dokładnością, z wyczuwalną nutą wrażliwości, z potrzebą utrwalenia politycznej bezwzględności, z namiętnością serca, wreszcie z afirmacją wyjątkowej kobiecej przyjaźni.

Tak bardzo smutna, dramatyczna i poruszająca. To kolejna bolesna książka Kristin Hannah, która tak prawdziwie wrzyna się w naruszoną wyobraźnię – historia stanowiąca hołd wobec niezwykle odważnych kobiet służących w Wietnamie. Kobiet niezauważanych, odartych ze słów bohaterstwa, ignorancko...

Rozwiń

Zwiń

Nieprzeciętna historia kryminalna. Nasączona strachem o życie zaginionych córek, zaskakująca w biegu traumatycznych zdarzeń, klimatyczna w skondensowanej przestrzeni scenicznej. Stefan Darda buduje napięcie poprzez zawieszoną w powietrzu niepewność fabularną, do ostatnich stron trzymając odbiorcę w przeszywającej niewiedzy. Zabij mnie, tato to powieść niesamowicie wciągająca, z pewnością tajemnicza i nieprzewidywalna, momentami także niepokojąca.

Autor zabiera czytelnika do małej miejscowości, gdzie w spontanicznym geście nastoletniej niesforności, zainaugurowany zostaje frapujący motyw zaginięcia dwóch sióstr. Sprawa zdaje się być mocno zagadkowa i przerażająca zarazem, zauważalnie wymaga uważnego oka i skrupulatnego dochodzenia, niechybnie trafia w doświadczone ręce zaprzyjaźnionego policjanta na emeryturze. To właśnie Zdzisław Mokryna okazuje się najbardziej kluczową postacią – to w jego perspektywie zagnieżdżona zostaje angażująca narracja pierwszoosobowa. Zajmująca i mocno chwytająca za serce, gdyż wnikliwa i dostrzegalnie osobista. Bliska relacja z poszkodowaną rodziną staje się tu naturalnym impulsem do prześcignięcia oficjalnej nieporadności służb, uruchamia zatem prywatne i z pewnością absorbujące śledztwo. Dopracowana intryga przybiera coraz bardziej rozpaczliwy kształt, nieuchronnie stając się poruszającą i brutalną walką o życie niewinnych dziewczynek, nieprzerwanie przywołuje też najczarniejsze scenariusze. Nie ma tu miejsca na emocjonalną delikatność, choć rozmowy wymagają zrozumienia i dużej subtelności, w obliczu dalszych szokujących zdarzeń, okazują się wręcz nieocenionym wsparciem. Finał można uznać za naprawdę sensacyjny, może nawet filmowy, w swoim wizerunku satysfakcjonujący.

Intryga przepełniona doskwierającą niepewnością. Mocno enigmatyczna w zaszytym tu efektownie motywie zaginięcia, tajemnicza i nieobliczalna w zarysie tragicznych rodzinnych zdarzeń, do ostatnich scen trzymająca w stałym napięciu. Hermetyczna społeczność małego miasteczka, barwnie sportretowane rysy psychologiczne, prywatnie zaaranżowane śledztwo i nieprzewidywalna sieć zagadki kryminalnej – to one sprawiają, że ten angażujący i nieodkładalny thriller, balansuje na pograniczu solidnego kryminału i poruszającego najczulsze struny dramatu. Stefan Darda zmyślnie składa elementy układanki, prowadząc czytelnika do ekscytującego zakończenia.

Nieprzeciętna historia kryminalna. Nasączona strachem o życie zaginionych córek, zaskakująca w biegu traumatycznych zdarzeń, klimatyczna w skondensowanej przestrzeni scenicznej. Stefan Darda buduje napięcie poprzez zawieszoną w powietrzu niepewność fabularną, do ostatnich stron trzymając o...

Rozwiń

Zwiń

Rozkoszna, ujmująca, niesamowicie romantyczna! Emily Henry ukradkiem wdziera się w dwa skrzywdzone niewiernością serca, aby idąc śladem spontanicznych przyjacielskich gestów, stworzyć przestrzeń dla wyjątkowego uczucia. Funny Story to rozbrajająca historia miłosna – piękna, przezabawna i rozgrzewająca duszę, ale też refleksyjna i poruszająca. A wszystko w charyzmatycznym motywie udawanego związku, który okazuje się kluczem to zaskakująco intymnej bliskości.

Jakże figlarnie autorka łączy dwie zanurzone w uczuciowym smutku twarze! Ona pragmatyczna i roztropna, nieco też spięta i rozgoryczona. On swobodny, chaotyczny i mało uważny, w swej wrażliwości znacznie mniej otwarty. Dwa skrajnie różne charaktery, które nieoczekiwanie znajdują wspólne odpowiedzi. Bo przecież ona właśnie została zdradzona przez narzeczonego, a on przez ukochaną dziewczynę – obecnie partnerkę byłego porzuconej przed samym ślubem Daphne. Tak okrutna aranżacja zdarzeń może przynieść tylko jedno – szalony plan na emocjonalne utarcie nosa. Właśnie w ten efektowny sposób, zainaugurowany zostaje motyw Fake Dating między współlokatorami – wrażeniowo zabawny i mocno żywiołowy, z każdą spędzoną razem sceną, coraz bardziej zmysłowy i prawdziwy. Dla odbiorcy to niesamowite przedstawienie – pełne uśmiechu i fotograficznie pnącej się miłości, to wgryzająca się w duszę potrzeba przyjaźni i rozczarowanie przeszłością, wybrakowaną z obecności ojca, to także mocno osobista narracja kobieca – pozwalająca obrazowo dostrzec każdą przybliżoną myśl, w swym wizerunku życiowa i wzruszająca, momentami naiwna, ale to jedynie argumentuje jej wiarygodność w oczach poruszonego czytelnika. W tym zwariowanym i jednocześnie wartościowym scenariuszu, znajduje się też miejsce na książki same w sobie, na biblioteczną codzienność i pasjonujące zajęcia z dziećmi.

Ta miłość wymaga charyzmatycznej i wartościowej definicji! Osadzona na kanwie parszywie zaognionej zdrady, pełna temperamentnej zadziorności, impulsywna i fascynująca, w swym przebiegu przyjemna i odczuwalnie spontaniczna. Emily Henry szeptem wdziera się w otchłań dwóch skrzywdzonych wrażliwości, tworząc pretekst do wspólnego i jak się okazuje, niezwykle namiętnego spektaklu. Szalony motyw Fake Dating dopieszczony zostaje usilnym zapotrzebowaniem na siłę kobiecej przyjaźni, niepełną przeszłością rodzinną oraz hermetycznością męskiego serca, które wyraźnie domaga się emocjonalnej ekspozycji. To niezaprzeczalnie piękna i porywająca powieść.

Rozkoszna, ujmująca, niesamowicie romantyczna! Emily Henry ukradkiem wdziera się w dwa skrzywdzone niewiernością serca, aby idąc śladem spontanicznych przyjacielskich gestów, stworzyć przestrzeń dla wyjątkowego uczucia. Funny Story to rozbrajająca historia miłosna – piękna, przezabawna i r...

Rozwiń

Zwiń

Genialny thriller psychologiczny. Nasączony przenikającą duszę tajemnicą, hipnotyzujący i nieodkładalny. Bianca Iosivoni przekonująco wdziera się w odmęty naruszonej kobiecości, przywołując nie tylko fotografie trującej w swym wizerunku namiętności, ale otwierając też drzwi do nieobliczalnej intrygi kryminalnej. Tu nie ma miejsca na przejrzystość narracyjnej wypowiedzi, każde słowo zmyślnie osnute zostaje bowiem mgłą sekretów i świadomych niedomówień. Niepokój natomiast wzrasta odczuwalnie z każdą niejasną i jak się kilkukrotnie okazuje, także zgubną podpowiedzią.

Wystarczy kilka pierwszych stron, aby odkryć enigmatyczny, wręcz niepokojący wydźwięk tej powieści. Niespodziewane zaginięcie byłego partnera okazuje się pretekstem do przedarcia się przez nasyconą pozorami przeszłość, przez pierwsze epizody fascynującej znajomości, przez żywiołową intymność i zacieśniające się dzień po dniu granice kobiecej wolności. Julian to zagadka sama w sobie – zdaje się być niczym ideał mężczyzny, nieziemsko przystojny, oddany i przerażająco bogaty, a jednak ujawniona w myślach nienawiść bohaterki każe zobaczyć w tej wyidealizowanej twarzy, także przenikliwą ciemność. Skrajnie pedantyczne skłonności, nieustanna krytyka, wpędzanie w paskudne poczucie winy, coraz bardziej chorobliwa zazdrość – budząc do życia niełatwe wspomnienia, autorka obrazowo szkicuje tu portret toksycznej relacji. Tym bardziej wiarygodny, iż przedstawiony krok po kroku na bazie mocno przejmujących scen. Sama Robyn to także kreacja owiana dozą niejednoznaczności, dla odbiorcy jedyna, której słowa może poddać fabularnej analizie. Przeszywający strach, doskwierające zaburzenia snu, brak zaufania nawet do samej siebie, wreszcie niewypowiedziana na głos ulga – postawa tej kobiety regularnie tworzy znaki zapytania, w jej kreacji zakorzeniony zostaje dodatkowo motyw trójkąta miłosnego. Bliska przyjaźń z Cooperem dopuszcza kolejne możliwe scenariusze – sprawia tym samym, że mocno intrygująca układanka, staje się jeszcze bardziej zawikłana. Gdzieś ukradkiem wplecione zostają także niełatwe relacje rodzinne oraz absolutnie zaskakujący motyw uzależnień.

Wyrafinowana intryga w mroku obsesyjnych skłonności. To już nie tylko wyrażona przenikliwym strachem próba doścignięcia szokującej prawdy o zaginięciu byłego partnera, to także intrygujący motyw trójkąta miłosnego oraz niezwykle obrazowy przegląd toksycznych w swym przebiegu wspomnień. Naiwność odczuwalnie zadurzonego serca i brak zaufania nawet do samej siebie, kontra usilna potrzeba władzy, manipulacja, dziwnie podejrzane gesty – ten thriller wymownie osacza wyobraźnię, niejednokrotnie zmieniając kierunek myślenia. To Bianca Iosivoni w charakternym i zauważalnie niebezpiecznym scenariuszu – nadal pełna żarliwości, ale też tajemnicza i nieobliczalna.

Genialny thriller psychologiczny. Nasączony przenikającą duszę tajemnicą, hipnotyzujący i nieodkładalny. Bianca Iosivoni przekonująco wdziera się w odmęty naruszonej kobiecości, przywołując nie tylko fotografie trującej w swym wizerunku namiętności, ale otwierając też drzwi do nieobliczaln...

Rozwiń

Zwiń

Każda z Czternastu nocy wybrzmiewa osobliwą nutą. Każda dostarcza innych, czasami prozaicznych, innym razem wręcz zdumiewających doznań. Każda staje się aktem unikalnego, angażującego i niezaprzeczalnie wielowarstwowego przedstawienia, którego nowatorski scenariusz, stworzyło łącznie aż trzydziestu sześciu twórców literatury, pod przewodnictwem niesamowitej pisarskiej dwójki, Margaret Atwood oraz Douglasa Prestona. To niewątpliwie wyjątkowy projekt literacki – w swej formie szkatułkowy, w przekazie refleksyjny, w emocjach zaskakująco różnorodny.

Dla bohaterów tej niecodziennej opowieści, dach niszczejącego w oczach budynku, okazuje się swoistą kryjówką, przystanią, schronieniem przed pandemicznym przerwaniem społecznego życia. To przestrzeń nasączona nowojorskim powietrzem, pozwalająca złapać oddech, nadal jednak narzucająca normy izolacji, tym samym wymuszająca zachowanie bezpiecznej odległości. Klaustrofobiczna. To właśnie ta fizycznie otwarta, jednocześnie zamknięta sceneria, staje się miejscem nieśpiesznie snutych przypowieści. Późnymi wieczorami, w świetle księżyca, w dziwnie opuszczonym, choć niegdyś zawsze tętniącym mieście – tak zwizualizowany klimat uderza odmiennością, pozwala wiarygodnie wedrzeć się w słowa poszczególnych opowiadań. Każde z nich dostarcza znamiennych wrażeń, od tych zwyczajnych, nakreślonych szarością nie zawsze ciekawego dnia, poprzez te intymne, zabawne, dramatyczne i poruszające, aż po te przerażająco straszne, może nawet nieobliczalne. Ta literacka mnogość doznań domaga się pewnego dystansu, zachęca do odważnego spojrzenia na rozbieżność ludzkich charakterów, pomaga przedrzeć się przez narzucone dawniej horyzonty, ukradkiem staje się niezapomnianym i z pewnością wielokulturowym doświadczeniem. Dla czytelnika to także szansa na przeżycie czegoś nieszablonowego, to baczna obserwacja twarzy i zachwyt nad wieloosobową narracją, tak przeróżną, a jednak skorelowaną w intrygującą całość. Odbiorca od początku czuje się tak, jakby sam siedział na tym samym dachu – z własnym odrapanym krzesłem, z chłodnym drinkiem w dłoni i z ciekawością wypisaną w oczach, zasłuchany w gawędziarski ton kolejnych nocy.

Sąsiedzka gawęda na dachu podniszczonej nowojorskiej kamienicy. Dziwnie wyciszone miasto, wymuszona pandemią izolacja i wreszcie schronienie od dusznych, wręcz okopconych wrastającą w ściany samotnością mieszkań. Wieczorne spotkania można zdefiniować jako formę swoistego buntu, ale to przede wszystkim przejmująca próba zachowania normalności w zaburzonym wizerunku dnia – to ucieczka w barwną otchłań nieśpiesznie snutych opowieści, tak różnorodnych w swym portrecie, czasami zabawnych, innym razem druzgocąco smutnych lub przeciętnych, jeszcze innym przenikliwych lub przerażających. Ta mozaika literackich doznań to niezaprzeczalnie największy atut tej szkatułkowej podróży.

Każda z Czternastu nocy wybrzmiewa osobliwą nutą. Każda dostarcza innych, czasami prozaicznych, innym razem wręcz zdumiewających doznań. Każda staje się aktem unikalnego, angażującego i niezaprzeczalnie wielowarstwowego przedstawienia, którego nowatorski scenariusz, stworzyło łącznie aż tr...

Rozwiń

Zwiń

Tej lekturze niezaprzeczalnie towarzyszy szeroki uśmiech. Poszukująca weny i z pewnością nieprzeciętna autorka erotyków oraz nieziemsko przystojny mechanik, który nawet pojedynczym ognistym spojrzeniem, potrafi wskrzesić obłęd w niespokojnie zadurzonych oczach. Amy Daws brawurowo wkrada się w otchłań dwóch skrzywdzonych niegdyś wrażliwości, aby poszukać dla ich potrzeb pociągających odpowiedzi. Na co czekasz, kochanie? to urocza komedia romantyczna, w której nie brakuje obscenicznych słów i mocno zaakcentowanych scen fizycznego pożądania.

Przekraczając próg tej szalonej opowieści, trzeba nabrać dystansu do rzucanych regularnie wulgaryzmów, trzeba też otworzyć się na fotograficznie i bezpruderyjnie opisaną bliskość bohaterów. Przekleństwa to niejako znak impulsywnego charakteru Kate, dla odbiorcy to natomiast zbędny atrybut, uszczuplający sympatię do tej hardej kobiety. A przecież to naprawdę wyrazista twarz – piękna, rudowłosa, charakterna, w swym pisarskim fachu, właśnie szukająca zmysłowych inspiracji. Poczekalnia warsztatu samochodowego staje się tu znamienną scenerią – to w niej dzień po dniu wraca potrzebne natchnienie, to w niej osadzona zostaje znajomość pobudzająca wyobraźnię. Miles Hudson uwodzi nawet nieświadomie – obłędne ciało, zabójcze spojrzenie, brak jakichkolwiek zahamowań. W kreacji tego bohatera zapisany zostaje jednak nie tylko chutliwy ciąg męskiego pożądania, ale też rozczarowanie życiem we wcześniejszym związku oraz refleksyjny aspekt związany z niedowartościowaniem pracy fizycznej. Ta dwójka filmowo i dość przewidywalnie wypełnia strony miłosnej historii, spontanicznie sycąc żądze i nie oszczędzając na wzajemnym pieprzu – w perspektywie czytelnika, okazują się nienasyceni, frywolni, zwariowani i nie zawsze szczerzy, choć ich naprzemienna narracja, okazuje się być przejmująca i mocno osobista. To lektura idealna na poprawę humoru, czysty relaks – bez większych czytelniczych zobowiązań.

Rozkoszna, charyzmatyczna, pikantna i nieokiełznana – tak można nakreślić namiętność dwóch wyraźnie niespełnionych serc. Amy Daws nie szczędzi swoim bohaterom gorszących wulgaryzmów, nie żałuje też brudnych i z pewnością wyuzdanych epizodów, wręcz nasyca ich znajomość ostrymi, nieokrzesanymi w słowach aktami intymności, prowokuje także fabularną nieszczerością. Dla czytelnika to historia wypełniona komediowym animuszem, pełna soczystego szaleństwa, w odczuciu przewidywalna, ale też przyjemna i rozbrajająca. Okraszona także motywem książek, gdyż zadurzona w mechaniku rudowłosa słodycz, to autorka szukająca zmysłowych inspiracji.

Tej lekturze niezaprzeczalnie towarzyszy szeroki uśmiech. Poszukująca weny i z pewnością nieprzeciętna autorka erotyków oraz nieziemsko przystojny mechanik, który nawet pojedynczym ognistym spojrzeniem, potrafi wskrzesić obłęd w niespokojnie zadurzonych oczach. Amy Daws brawurowo wkrada si...

Rozwiń

Zwiń

Ten rejs pozostawia po sobie niezapominane fotografie. Trzecia część Renegatów okazuje się tak samo niebezpieczna i ekscytująca, jak poprzednie dwa tomy, lecz zdaje się być jeszcze bardziej intensywna w przebiegu mocno ryzykownych scen – wszystko przez trudny do okiełznania i z pewnością fascynujący motyw zakazanej miłości, jaka nieoczekiwane dotyka głównych bohaterów. Rebecca Yarros zachęca do ponownego zachwycania się spektakularnymi pokazami, jednocześnie barwnie utrwalając piękno szalonej namiętności.

Nie trzeba wielu stron, aby odkryć buntowniczy charakter Penny Carstairs. Ta kobieta potrafi błyskawicznie sprowokować męską wyobraźnię, potrafi też odważnie balansować na granicy życia, choć przez jej skruszoną duszę, wyraźnie przenika żal związany z ukochaną siostrą. Mocno zaakcentowana tu adrenalina, to nie tyle atrybut sportowego pożądania, co raczej towarzyszka ekstremalnych i niezaprzeczalnie pasjonujących wyczynów sportowych – to ona czyni tę serię tak angażującą, swoistą i nieobliczalną, to ona pomaga konfrontować się ze słabościami, to ona zasila pragnienie przekroczenia fizykalnych granic. Dla odbiorcy to niewątpliwie imponujące widowisko, to także okuta morzem sceneria luksusowego statku, który tworzy wyjątkową przestrzeń dla rozwoju niedozwolonych uczuć. Romans wykładowcy z seksowną studentką wymusza czujność oraz fabularną konspirację – dla tych kreacji to nie tylko ryzyko utracenia znanej sobie codzienności, to znacznie więcej. Bo przecież były żołnierz ma swoją kubańską tajemnicę, ma też dokładnie przemyślany plan. Czytelnik wdziera się w ten naukowy rejs z rosnącym zainteresowaniem, śledząc nie tylko pięknie opisaną i bezapelacyjnie szczerą bliskość, ale podziwiając też błyskotliwy humor, doceniając ciekawostki polityczne i geograficzne, ceniąc także podjęte przez autorkę motywy poboczne, wśród których najbardziej wyeksponowane zostają miłość do rodzeństwa, siła przyjaźni oraz godne podziwu zaufanie. Ta lektura przynosi dużo rodzinnych wzruszeń, ale przede wszystkim dostarcza sportowej ekscytacji oraz miłości splecionej z najważniejszymi wartościami.

Brawurowa, pasjonująca i zmysłowa – właśnie takie słowa wypełniają myśli po najbardziej niebezpiecznym tomie porywającej serii Renegaci. Rebecca Yarros wkrada się do dwóch uwrażliwionych serc, dociera do głębi uzależniających doznań, przemierza otchłań zniewalających, choć przecież zakazanych uczuć. Rebel to romans zanurzony w pragnieniu przekraczania granic sportowych możliwości, przyciągający odwagą i adrenaliną, niejednokrotnie zapierający dech, z pewnością efektowny i fascynujący. Ta miłość domaga się starcia z własną ostrożnością, wymaga zaufania i przyjacielskiego wsparcia, przede wszystkim natomiast potrzebuje zrozumienia rodzinnych intencji.

Ten rejs pozostawia po sobie niezapominane fotografie. Trzecia część Renegatów okazuje się tak samo niebezpieczna i ekscytująca, jak poprzednie dwa tomy, lecz zdaje się być jeszcze bardziej intensywna w przebiegu mocno ryzykownych scen – wszystko przez trudny do okiełznania i z pewnością f...

Rozwiń

Zwiń

To zauważalnie lekka, przyjemna i raczej niezobowiązująca lektura, choć skrywa w sobie także wartościowe treści. Dni obciążone niepełnosprawnością, wymowne tęsknoty i wreszcie prawda o przywołanej szeptem namiętności – Edyta Świętek wdziera się do dwóch wyraźnie niespełnionych serc, aby krocząc fabularnie grząską drogą, pomóc im zapleść pokruszone życiorysy. Lato o smaku miłości to historia dostrzegalnie romantyczna i w swym uczuciowym kształcie raczej spodziewana, której fundamentem okazuje się nie tylko kobieca łatwowierność, ale też ogrom męskiego zrozumienia.

Tu nie ma wielkiego zaskoczenia, tym bardziej nie ma spektakularnych zwrotów akcji, dla czytelnika to przede wszystkim fabuła targana burzą miłosnej przewidywalności. Spontaniczna ucieczka sprzed ołtarza, raptowny powrót do rodzinnego miasteczka i dyskretne wznowienie dawnej znajomości – właśnie w tak szalonych okolicznościach odbiorca spotyka główną bohaterkę. Nie każdemu spodoba się postać Wiktorii – to dusza skąpana niepewnością doznań, temperamentna, targana łatwą w spostrzeżeniu naiwnością, jednocześnie spragniona dojrzałej relacji i fizykalnej bliskości. W jej kreacji naszkicowana zostaje także codzienność z niepełnosprawnością oraz wymowna potrzeba naprawienia relacji z rodziną. Te akcenty zdają się być podstawą do ewentualnych wzruszeń, ale autorka dopieszcza ich nieco refleksyjny smak, także bardziej donośnymi przyprawami. Perfidne kłamstwa, oburzające zdrady, intryga rozkosznie zadurzonych dziadków i nowe uczucie, które ewidentnie chce zostać usłyszane. To jedna z tych historii, w której można doszukać się krótkich filmowych epizodów, przy której kilkukrotnie można się uśmiechnąć, niewątpliwie można się też zrelaksować i odprężyć.

To nie tylko historia niespodziewanych doznań, to także konfrontacja z dawną namiętnością i wewnętrzna walka z poczuciem życiowej bezradności. Może niełatwo pokochać damską postać, której impulsywny temperament ściera się z widoczną naiwnością, ale z pewnością warto docenić szczerość jej uczuciowych pragnień oraz naszkicowany w jej kreacji motyw niepełnosprawności. Edyta Świętek zachęca do odrobiny życiowej refleksji, zaprasza też w podróż do malowniczego miasteczka – to właśnie tam tworzy gorzką przestrzeń dla kobiecych wątpliwości, dla brudnych kłamstw i karygodnych zdrad, tam też aranżuje sceny babcinej przebiegłości oraz delikatnie skadrowanej, choć przewidywalnej fuzji pokruszonych serc.

To zauważalnie lekka, przyjemna i raczej niezobowiązująca lektura, choć skrywa w sobie także wartościowe treści. Dni obciążone niepełnosprawnością, wymowne tęsknoty i wreszcie prawda o przywołanej szeptem namiętności – Edyta Świętek wdziera się do dwóch wyraźnie niespełnionych serc, aby kr...

Rozwiń

Zwiń