Stephon Alexander

Książka zapowiadała się fenomenalnie… ale jest trudna do przejścia. I chyba niczego tak naprawdę nie wyjaśnia. Jej walor edukacyjny gdzieś znika; zwyczajnie rozmywa się i gubi – dyfunduje w niejasności gąszczu. Głównie chyba z powodu przekonań autora. Wydaje się, że jest on tak bardzo pewny, że czytelnicy wiedzą o czym on pisze, że wielu rzeczy jasno nie precyzuje, nie wyłuszcza, nie ujawnia. Szkoda. Czytałem obszerne fragmenty w bólach… a reszta była nijaka, nie porywała. Książka opowiada o analogiach muzyki jazzowej (a ściślej akustyki) i fizyki kosmosu, ale autor nie wyjaśnia naprawdę ani tego co ma namyśli w kontekście dźwięku i fal oraz muzyki jazzowej ani nawet nie wchodzi dostatecznie głęboko w fizykę wszechświata, tak by uchwycić niuanse i prawdziwie czytelnikowi przybliżyć podobieństwa. Po za tym do tekstu nie ma co sięgać bez wiedzy z zakresu teorii dźwięku, czy muzyki – tak mi się zdaje. Treść to czasem bełkot muzyczny. No i co – czy zakres możliwych i przyjemnych dla ucha improwizacji jazzowych i struktura czasoprzestrzeni to analogia… Kto jest jednak operatorem instrumentu? Jazz nie bierze się znikąd. A co jest przyjemne w jazzie zależy od stanu mózgu słuchającego… osobiście np. nie lubię Johna Coltranea, choć uwielbiam eksperymenty, preparację instrumentów i swobodę tonalną oraz jazzowe galopady…Cenię też notację graficzną i grę poza schematem - np. taką: https://www.youtube.com/watch?v=FZx920oDjTA https://www.youtube.com/watch?v=71hNl_skTZQ https://www.youtube.com/watch?v=B0cpe9iEe5E https://www.youtube.com/watch?v=ZZMDTNBbNwo https://www.youtube.com/watch?v=dkB20l3w5-c https://www.youtube.com/watch?v=qUDvO_kHCYM&app=desktop https://www.youtube.com/watch?v=CPxW7KGbHFk ...itd. Autor chyba książkę pisał dla własnej satysfakcji i może dla pieniędzy :) Czy warto? Chyba nie…