profesor Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, japonistka specjalizująca się w badaniu teatru, literatury i kultury Japonii. Studia ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskała stopień doktora (1994) i doktora habilitowanego (2004). Kilka razy przebywała w Japonii jako stypendystka japońskiego Ministerstwa Edukacji oraz Fundacji Japońskiej. Jest autorką m.in. książek "Teatr japoński. Powrót do przeszłości" (1996),"Maska na japońskiej scenie. Od pradziejów do powstania teatru nō" (2003, Nagroda im. Wojciecha Bogusławskiego). Należy do rady naukowej serii "Oblicza Japonii" (Wydawnictwo TRIO).
Tak, to jest książka, której bardzo brakowało na polskim rynku i w dodatku tak się szczęśliwie składa, że nie zawodzi pokładanych nadziei. Może Estera Żeromska jako autorka nie olśniewa taką lekkością pióra jak chociażby Maciej Kanert, ale ostatecznie mamy do czynienia z monografią i pracą naukową, a nie powieścią.
Poza wiadomościami, które uważny czytelnik wyłapie z innych książek (Melanowicz, Varley),"Japoński teatr klasyczny" to kopalnia szczegółowej, rzetelnej wiedzy. Jest więc i rys historyczny, i wywiady z artystami, i drobiazgowe wręcz omówienie budowy sceny, charakterystyki ról, typy postaci oraz przynależnych im fryzur, strojów i makijaży, streszczenia najbardziej znanych sztuk, wreszcie doskonałe ilustracje.
Jedyne, do czego można mieć zastrzeżenie, to zasygnalizowanie pewnych kwestii zamiast dogłębnego omówienia, ale rozumiem, że przy takiej objętości nie sposób było koncentrować się na każdym aspekcie z jednakową wnikliwością a tym samym czynić pracę tym bardziej hermetyczną.
Jest to krótkie - co nie znaczy, że skrótowe - opracowanie dotyczące nurtu post-shingeki w historii teatru japońskiego, datującego się od lat 60. XX wieku, przedstawiające jego polityczne, ideologiczne i kulturowe zaplecze i analizujące, jak twórcy japońskiego teatru awangardowego ona nowo odkryli i twórczo zaadoptowali tradycję klasycznego japońskiego teatru z jednej strony, a z drugiej twórczo włączyli w obręb swoich zainteresowań dokonania europejskiego teatru awangardowego.
Opracowanie jest niewielkie objętościowo i pewne problemy są tylko zasygnalizowane, natomiast wartość niewątpliwie podnosi analiza trzech sztuk, dokonana przez autorkę.