Dahlia de La Cerda

"Wściekłe suki" to opowiadania, które przyprawiają o gęsią skórkę, a czasami fizyczny ból. Autorka przytacza historie oparte na faktach, albo zebrane z kilku wątków, aby pokazać w jak najszerzej przedstawiony obrazek życia kobiet w Meksyku. Dostajemy obrazy z część globu, w których przemoc wobec kobiet jest niewyobrażalna. Przypomnę za autorką, że „Co trzy godziny i dwadzieścia pięć minut w Meksyku ginie kobieta, rozczłonkowana, uduszona, zgwałcona, pobita do nieprzytomności, spalona żywcem, rozpruta ciosami noża, z połamanymi kośćmi i siną skórą. (…) Meksyk to olbrzymi potwór, który pożera kobiety”. Autorka w swoich opowiadaniach przytacza różne oblicza tej przemocy, niewiarygodnej, brutalnej, nieuzasadnionej, spektakularnie agresywnej, wymyślnej i obrzydliwej. Same bohaterki to młode kobiety, przepełnione buntem wobec otaczającej je brutalnej codzienności. To czasami mścicielki, biorące odwet za okrutne akty agresji wobec najbliższych im przyjaciółek, sióstr, koleżanek. To kobiety z różnych środowisk, z różnymi możliwościami życia, jednak mierzące się z tym samym potworem, okrucieństwem ze strony mężczyzn. Obezwładniane niemocą przeciwstawienia się lawinowej pogardy, nienawiści wyssanej z systemu, z zakorzenionych schematów, głęboko utrwalonego ultrapatriarchatu. Opowiadania bardzo różne, ale każdy daje jakiś wycinek, z którego można poskładać wielowarstwowe oblicza przemocy. Gwałty, niechciane ciąże, porzucenia, samotność, wykorzystywanie, zabójstwo zwykłe, ze szczególnym okrucieństwem, z nadzwyczajną brutalnością. Niełatwo je czytać, zwłaszcza niektóre, oplatają wręcz lękiem, np. list do zamordowanej przyjaciółki, ale zdecydowanie warto, żeby wiedzieć, że świat składa się z różnych kafelków, nie tylko tych kolorowych i cukierkowych, ale tych czarnych, brudnych, zakrwawionych. Świat jest pełen przemocy, wobec tych najsłabszych i trzeba dawać temu odpór w postaci świadomości, wiedzy, edukacji i wsparcia. Czasem mówienia a czasem nawet wrzeszczenia o nim.