Biały głód

Bardzo ciekawy temat, ale sama powieść raczej taka sobie. Ollikainen pisze bardzo schematycznie - całość czyta się jak typowy reportaż dla inteligenckiego tygodnika - historia biednej rodziny z licznymi przerywnikami z życia elit, które mają z jednej strony stworzyć kontrast, a z drugiej polityczne i społeczne tło ostatniej wywołanej przyczynami naturalnymi klęski głodu w Europie. To skojarzenie jest dla mnie dość oczywiste, bo sam takie reportaże kiedyś pisałem.

Niemniej jest to okazja dowiedzieć się czegoś o historii Finlandii. Ale jeśli wyłącznie to jest celem, to można od razu sięgnąć po literaturę faktu, którą mi ta książka stylistycznie przypomina.

Bardzo ciekawy temat, ale sama powieść raczej taka sobie. Ollikainen pisze bardzo schematycznie - całość czyta się jak typowy reportaż dla inteligenckiego tygodnika - historia biednej rodziny z licznymi przerywnikami z życia elit, które mają z jednej strony stworzyć kontrast, a z drugiej polityczne i społeczne tło ostatniej wywołanej przyczynami naturalnymi klęski głodu w...

Książka nie przypadła mi do gustu. Spodziewałam się więcej informacji na temat Finlandii. Tymczasem nie było ich prawie wcale. Owszem temat klęski głodu poruszony w książce jest przerażająco przygnębiający. Jednak w książce autor przytacza same ogólniki przez co historia mnie nie wciąga.

Książka nie przypadła mi do gustu. Spodziewałam się więcej informacji na temat Finlandii. Tymczasem nie było ich prawie wcale. Owszem temat klęski głodu poruszony w książce jest przerażająco przygnębiający. Jednak w książce autor przytacza same ogólniki przez co historia mnie nie wciąga.

Książka, która dobija. Niszczy realizmem głodu, śmierci i prostoty człowieka. Krótka ale esencjonalna. Polecam.

Książka, która dobija. Niszczy realizmem głodu, śmierci i prostoty człowieka. Krótka ale esencjonalna. Polecam.

Bardzo smutna i przygnębiająca historia. W trakcie czytania czułam, jak przenika mnie chłód i burczy mi w brzuchu z głodu. Dobrze, że była krótka, bo więcej bym tej zimy nie wytrzymała.

Bardzo smutna i przygnębiająca historia. W trakcie czytania czułam, jak przenika mnie chłód i burczy mi w brzuchu z głodu. Dobrze, że była krótka, bo więcej bym tej zimy nie wytrzymała.

Czy trzeba napisać powieść tak obszerną jak Hamsun, aby przedstawić głód? Fińskiemu pisarzowi wystarczyło 105 stron, a ten dopust nie-boży opisał w całej okrutnej pełni.

Skandynawski naturalizm znalazł tu swe kolejne wcielenie, niemniej moim zdaniem to tylko dobra - czy też: aż dobra - książka. Szkoda, bo liczyłem na nieco więcej.

”- Ci, co nie mają już chleba, wszyscy ruszyli w drogę. Choć gdzie indziej też niczego nie znajdziesz, nieważne, w którą stronę się udasz. Szukacie wiatru w polu, ale co innego wam pozostaje”.

Pewnie m.in. dlatego ktoś porównał tę rzecz do „Drogi” McCarthy’ego, ale to chyba chybiona analogia. Owszem, zimno się robi, gdy czytać dramatyczną narrację, ale tam ciarki chodziły po mnie liczniej, dogłębniej i dłużej. No i język Mistrza jednak przewyższał stylistykę Ollikainena, choć jest równie minimalistyczna, tak jak lubię.

Najmocniejsze wrażenie wywiera - jak przy każdej klęsce, która spada na ludzi – nie tylko generalny brak ich solidarności, ale i coś znacznie więcej: nienawiść do wszystkich innych, którzy są konkurentami do ostatniego kęska chleba. „Gdy wszystkim brakuje jedzenia, gonią za kawałkiem mięsa, jak stado psów, gotowi rozszarpać się nawzajem” (analogia znajduje swe potworne urzeczywistnienie….).

Jak zawsze, najgorszy jest los najsłabszych, w tym kobiet, czego doświadcza m.in. główna, wydawałoby się, bohaterka.

Niektórych głód dotyka w mniejszym stopniu:

„- Teraz wszyscy wyglądają na wygłodniałych. Kiedyś ty ostatni raz widziała człowieka przy kości gdzie indziej niż na ambonie?”

Albo taki cytat: „Marja patrzy na kościelną wieżę – bezsilny, chudy palec, wymierzony oskarżycielsko w stronę nieba”.

Celne porównania:

„Jeśli cierpienie ma być próbą, to dla kogo? Czyją wiarę próbuje się oczyścić cierpieniem tych ludzi? Kto tu jest Hiobem? Ci żebracy? Nie, przecież Bóg chronił Hioba. Cierpieli tylko ci, którzy byli blisko niego”.

„Głód trzebi naród z najsłabszych, tak jak ogrodnik jabłoń z suchych gałęzi”.

„Żebra konia przypominają splecione w modlitwie palce. Jego rżenie brzmi jak biadolenie starej kobiety”.

Znając, jak brzmi przerażający krzyk nura, nie dziwię się, że często słyszą go nieszczęśnicy, wędrujący w beznadziejnym poszukiwaniu jakiegokolwiek pożywienia.

Narracja jest dość brutalistyczna, ale czy mogła być inna? Równie bezwzględny, pozbawiony jakiegokolwiek ciepłego uczucia jest tu także i seks, który jest wyłącznie przemocą.

Zakończenie ma jakiś rys optymizmu:
„- Przecież dziecka nie można ot tak sobie wziąć.
- Nie można go też ot tak zostawić”.

PS Nie rozumiem tylko jednego: dlaczego podczas gry w szachy ktoś traci „chłopka”. Domyślam się, że tak po fińsku nazywa się pionek, ale zastanawiam się, czy można tak dosłownie tłumaczyć to na polski….

Czy trzeba napisać powieść tak obszerną jak Hamsun, aby przedstawić głód? Fińskiemu pisarzowi wystarczyło 105 stron, a ten dopust nie-boży opisał w całej okrutnej pełni.

Skandynawski naturalizm znalazł tu swe kolejne wcielenie, niemniej moim zdaniem to tylko dobra - czy też: aż dobra - książka. Szkoda, bo liczyłem na nieco więcej.

”- Ci, co nie mają już chleba, wszyscy...

Zawsze...ZAWSZE staram się w każdej książce znaleźć coś czego może mnie nauczyć. W tym przypadku nauka brzmi: chyba nie po drodze mi z fińską literaturą. Chociaż doceniam niektóre opisy wewnętrznych rozmyślań bohaterów - poetyckie i oniryczne. Reszta.. Muszę to przemyśleć :)

Zawsze...ZAWSZE staram się w każdej książce znaleźć coś czego może mnie nauczyć. W tym przypadku nauka brzmi: chyba nie po drodze mi z fińską literaturą. Chociaż doceniam niektóre opisy wewnętrznych rozmyślań bohaterów - poetyckie i oniryczne. Reszta.. Muszę to przemyśleć :)

Trudna i dość depresyjna. Surowa i naturalistyczna. A mimo to, zabrakło mi tu trochę emocji - choć nieraz łapało mnie przerażenie podczas lektury, nie potrafiłam jakoś bardziej związać się z bohaterami.

Trudna i dość depresyjna. Surowa i naturalistyczna. A mimo to, zabrakło mi tu trochę emocji - choć nieraz łapało mnie przerażenie podczas lektury, nie potrafiłam jakoś bardziej związać się z bohaterami.

Smutna jak nie wiem co. Z jednej strony szkoda, że taka krótka, ale z drugiej, czułem te zimno i głód.

Smutna jak nie wiem co. Z jednej strony szkoda, że taka krótka, ale z drugiej, czułem te zimno i głód.

Bardzo smutna książka o ostatnim, wynikającym z przyczyn naturalnych, głodzie w Europie. W tej krótkiej historii poznajemy losy osób z kilku warstw społecznych, które obserwują jak otaczający je świat się rozpada.

Najbardziej poruszająca jest historia matki z dwójką dzieci, która próbuje je zabrać do Petersburga. Jest to daleka droga przez spustoszone głodem tereny. Podczas wędrówki spotykają rożnych ludzi - w tym takich, którzy chcą im pomóc, ale nie mają jak.

Książka jest napisana w naprawdę dobrym stylu i wciągająca, mimo wylewającego się z niej fatalizmu. Polecam.

Bardzo smutna książka o ostatnim, wynikającym z przyczyn naturalnych, głodzie w Europie. W tej krótkiej historii poznajemy losy osób z kilku warstw społecznych, które obserwują jak otaczający je świat się rozpada.

Najbardziej poruszająca jest historia matki z dwójką dzieci, która próbuje je zabrać do Petersburga. Jest to daleka droga przez spustoszone głodem tereny....

Bardzo surowa i przygnębiająca proza, która pozostawia mało miejsca na nadzieję. Dużo scen przemocy i naturalistycznych opisów, przeplatanych gdzieniegdzie bardziej poetyckimi rozmyślaniami. Dla mnie trochę za dużo było przeskoków narracyjnych pomiędzy postaciami, które co prawda zaczęły się rozjaśniać i łączyć, ale dopiero w końcówce- wcześniej głównie irytowały. Warto chociażby dla przybliżenia realiów historycznych związanych z ostatnią tego typu naturalną klęską głodu w Europie, o której sam miałem wcześniej znikome pojęcie.

Bardzo surowa i przygnębiająca proza, która pozostawia mało miejsca na nadzieję. Dużo scen przemocy i naturalistycznych opisów, przeplatanych gdzieniegdzie bardziej poetyckimi rozmyślaniami. Dla mnie trochę za dużo było przeskoków narracyjnych pomiędzy postaciami, które co prawda zaczęły się rozjaśniać i łączyć, ale dopiero w końcówce- wcześniej głównie irytowały. Warto...