W głowie mordercy. Zbrodnia, prawo i medycyna okiem psychiatry sądowego

“Jeżeli sprawca cierpi na zaburzenia psychiczne, rozróżnienie ‘chory czy zły’ ma fundamentalne znaczenie dla określenia winy. Czy nasz powierzchowne podejście jest usprawiedliwione? Jaką część odpowiedzialności należy przypisać złoczyńcy z pierwszych stron gazet, a ile można zrzucić na karb choroby psychicznej? W podjęciu tej decyzji pomocna jest opinia psychiatry sądowego. Kierując się nią, sąd orzeka, czy oskarżony jest winny, czy powinien trafić do szpitala zamiast do więzienia…’Chory’ na ogół oznacza psychozę, ‘zły’-zaburzenie osobowości.”

“Kierując oddziałem psychiatrycznym, odniosłem znacznie więcej sukcesów niż porażek. Ale moje serce nie chciało słuchać głowy i nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że czasami izoluję ludzi, zamiast ich leczyć. Że obracam klucz w niewłaściwą stronę. Czy przez te wszystkie lata wyczerpujących studiów nie stałem się kimś w rodzaju utytułowanego strażnika więziennego? “
Książka “W głowie mordercy. Zbrodnia, prawo i medycyna okiem psychiatry sądowego” to wspomnienia doktora psychiatrii sądowej - Sohoma Dasa. Interesuje mnie podobna tematyka i ten pamiętnik czytało mi się bardzo dobrze, jednak muszę przyznać, że tytuł nie do końca oddaje treść tej pozycji. Zresztą kto, poza samym mordercą - a i to niepewne - może wiedzieć, co też siedzi w jego głowie.

Doktor Das dosyć bezpośrednio i z humorem dzieli się historiami z piętnastu lat pracy, szczegółowo opisując niektóre z najbardziej ekstremalnych, poruszających i dziwacznych przypadków. Podoba mi się jego dystans oraz fakt, że w swoich zapisach nie kreuje się na wszechwiedzącego superbohatera.

Autor szczerze opowiada o swoich błędach i wątpliwościach, rzeczywiście jest to bowiem dyscyplina, gdzie trudno mówić o stuprocentowej pewności. Das zauważa również, że czasem prawdziwa pomoc pacjentom jego kliniki nie jest w zasadzie możliwa, są to w większości przypadki, których nie da się skutecznie wyleczyć.

Jego praca prowadzi go do więzień o zaostrzonym rygorze i bezpiecznie zamkniętych oddziałów szpitalnych, a także do sal sądowych, gdzie składa zeznania w charakterze biegłego.

Sohom Das wraca myślami do osób i przypadków, które z różnych względów, najmocniej zostały mu w pamięci, i to przede wszystkim w jego głowę tu zaglądamy. Pamiętnik psychiatry stawia jednak szereg interesujących pytań, a ponieważ napisany jest ręka człowieka, którego zawód jest jednocześnie pasją - spotkanie z tym tytułem nie było czasem straconym.

“Jeżeli sprawca cierpi na zaburzenia psychiczne, rozróżnienie ‘chory czy zły’ ma fundamentalne znaczenie dla określenia winy. Czy nasz powierzchowne podejście jest usprawiedliwione? Jaką część odpowiedzialności należy przypisać złoczyńcy z pierwszych stron gazet, a ile można zrzucić na karb choroby psychicznej? W podjęciu tej decyzji pomocna jest opinia psychiatry sądowego....

Książka, która z jednej strony okazała się pewnym rozczarowaniem, z drugiej okazała się przyjemnie interesującym "czytadłem".

Rozczarowaniem było to, że spodziewałam się i nastawiłam na treść opartą i skupiającą się przede wszystkim na analizie stanów psychicznych morderców. Jakiś konkretnych przypadków, poddanym szczegółowej diagnozie, rozległemu opisowi co skłoniło ich do pewnych działań i ewentualnie u których z nich występowała choroba psychiczna. Błędnie myślałam, że książka będzie dotyczyć "zdrowych" przypadków i analizy ich wypaczeń. Tu natomiast mamy głównie opowieść o osobach chorych psychicznie oraz samą historię autora.

Dostaniemy tu przede wszystkim opowieść lekarza od jego początków, przez wszystkie etapy jakie musiał przejść do momentu, w którym jest obecnie. Wejdziemy na oddziały zamknięte i do więzień. Przyjrzymy się całkiem sporej ilości przypadków (niestety żadnemu z nich nie zostało poświęcone zbyt wiele miejsca) i dowiemy o całkiem sporym przekroju różnorakich zaburzeń.

Kiedy już zmieniłam nastawienie i przywykłam do tematu o jakim czytam, czytało mi się dobrze. Przystępny język, wtręty żartów (trochę czarny humor, który mnie akurat nie razi) sprawiał, że książka była przyjemną formą spędzenia czasu.

Książka, która z jednej strony okazała się pewnym rozczarowaniem, z drugiej okazała się przyjemnie interesującym "czytadłem".

Rozczarowaniem było to, że spodziewałam się i nastawiłam na treść opartą i skupiającą się przede wszystkim na analizie stanów psychicznych morderców. Jakiś konkretnych przypadków, poddanym szczegółowej diagnozie, rozległemu opisowi co skłoniło ich...

Szczerze mówiąc utknęłam gdzieś w połowie. Nie mogłam się skupić, trochę za dużo chaosu, odstawiłam- jeszcze do niej wrócę. Za dużo prywatnych rzeczy, za mało tego co interesujące. Zgadzam się z opiniami, że w książce jest mało o psychopatach, a więcej o psychiatrii.

Szczerze mówiąc utknęłam gdzieś w połowie. Nie mogłam się skupić, trochę za dużo chaosu, odstawiłam- jeszcze do niej wrócę. Za dużo prywatnych rzeczy, za mało tego co interesujące. Zgadzam się z opiniami, że w książce jest mało o psychopatach, a więcej o psychiatrii.

Książka jest podzielona na trzy części, a w każdej z nich omawiani są różni pacjenci Das'a. Jest ich dość dużo i zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej skoncentrować się nieco bardziej szczegółowo na mniejszej liczbie przypadków, zamiast uwzględniać ich tak wiele.

Ogólnie lektura to ciekawy wgląd w psychiatrię sądową i skłoniła mnie do głębszego zastanowienia się nad osobami, które popełniły przestępstwa, cierpiąc na choroby psychiczne. Media szybko przedstawiają ich jako złe osoby, a książka Das'a pozwala spojrzeć na nich z nieco innej strony.

Jednak... czytało się przyjemnie, ale tak naprawdę nie dowiedziałam się niczego nowego w zakresie prawa i kryminalistyki. Nie jestem pewna, czy sięgnęłabym po tę książkę, gdybym zdawała sobie sprawę, że tak bardzo odejdzie ona od tytułu i wkroczy w historię życia osobistego autora. Ciągle chciałam przejść do tych spraw i tego, co doktor Das zrobił z tymi złymi i/lub szalonymi ludźmi i jak zamierza przedstawić swoje ustalenia sądowi.

Książka jest podzielona na trzy części, a w każdej z nich omawiani są różni pacjenci Das'a. Jest ich dość dużo i zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej skoncentrować się nieco bardziej szczegółowo na mniejszej liczbie przypadków, zamiast uwzględniać ich tak wiele.

Ogólnie lektura to ciekawy wgląd w psychiatrię sądową i skłoniła mnie do głębszego zastanowienia się nad...

Sohom Das, psychiatra sądowy, to kolejny człowiek, który postanowił podzielić się z ludźmi swoją historią kariery, prezentując tym samym interesujące przypadki napotkane na swojej drodze. Mordercy, zbrodniarze, psychopaci, gwałciciele, a to wszystko oczami psychiatry sądowego, który niejednokrotnie stawał na sali sądowej, aby wydać odpowiednią ekspertyzę, mogącą mieć istotny wpływ na wyrok oskarżonego. „W umyśle mordercy” to książka, która na pewno przybliży Wam tajniki pracy Dasa, aczkolwiek mam względem niej kilka drobnych, subiektywnych zarzutów.
Lubię zgłębiać tajniki niektórych zawodów, a zdecydowanie psychiatria łapie się na listę moich zainteresowań. Z przyjemnością czytałam o tym, jak autor piął się po stopniach kariery, jak się rozwijał, jak dokonywał pewnych wyborów, jak radził sobie z nowymi wyzwaniami. Opisywane przypadki morderców są jak najbardziej interesujące, intrygujące i różnorodne, aczkolwiek niejednokrotnie odczuwałam pewien niedosyt. Brakowało mi mocniejszego portretu psychologicznego danych osób, choć rozumiem, że psychiatria to nie psychologia, więc w sumie Sohom Das nie do końca tym się miał zajmować. Z resztą w pewnym momencie bardzo dobrze wyjaśnia różnice pomiędzy psychiatrią a psychologią. Mimo wszystko i tak chwilami odczuwałam pewne braki – chciałabym bardziej zgłębić historię niektórych przypadków.
Nie przypadły mi do gustu niestety te fragmenty, które autor poświęcał swojemu życiu osobistemu. Rozumiem, że jest dumny ze swojej rodziny, ze swoich dzieci i z tego, jak udało mu się łączyć karierę z życiem rodzinnym, ale ja jednak nie przepadam za takimi prywatnymi wzmiankami, które tutaj pojawiały się dosyć często i były chwilami chyba… zbyt osobiste. Chyba nie każdy lubi czytać o tym, jak małe dzieci robią w pieluchę – poza tym jest to totalnie zbędne jeśli weźmiemy pod uwagę tematykę owej książki. Ani to nie rozluźniało atmosfery, ani nie było tutaj potrzebne. Spokojnie można było to po prostu pominąć lub też wykorzystać to „miejsce” na mocniejsze rozbudowanie niektórych historii pacjentów.
Sohom Das na pewno ma lekkie pióro i potrafi z pasją opowiadać o swojej pracy, ale generalnie ta książka jako true crime sprawdza się średnio. Plus za przystępność i dobre opisanie realiów pracy psychiatry sądowego, plus za ciekawostki i mrożące krew w żyłach fragmenty, minus za chwilowe przysłowiowe „lanie wody” i mocne wzmianki z życia prywatnego. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, ale zdecydowanie na rynku znaleźć można lepsze książki z tego gatunku.

Instagram: bookeaterreality

Sohom Das, psychiatra sądowy, to kolejny człowiek, który postanowił podzielić się z ludźmi swoją historią kariery, prezentując tym samym interesujące przypadki napotkane na swojej drodze. Mordercy, zbrodniarze, psychopaci, gwałciciele, a to wszystko oczami psychiatry sądowego, który niejednokrotnie stawał na sali sądowej, aby wydać odpowiednią ekspertyzę, mogącą mieć...

Bardzo lubię takie książki. Ciekawy pamiętnik lekarza, który zdecydował się zostać psychiatrą sądowym.

Bardzo lubię takie książki. Ciekawy pamiętnik lekarza, który zdecydował się zostać psychiatrą sądowym.

Reportaże i historie true crime to gatunki, po które staram się sięgać możliwie jak najczęściej. Bardzo lubię tego zagłębiać się w tego typu lekturach. Wiele razy wspominałam już, że mocno intryguje mnie ludzka psychika oraz to, co przyczynia się do tego, że człowiek decyduje się popełnić zbrodnie. W książce „W głowie mordercy. Zbrodnia, prawo i medycyna okiem psychiatry sądowego” Sohom Das dzieli się z czytelnikami historiami ze swoich piętnastu lat pracy, dość szczegółowo opisując niektóre z ekstremalnych i poruszających przypadków.

Doktor Sohom Das jest psychiatrą sądowym. Na co dzień zajmuje się leczeniem i rehabilitacją osób, z których wiele napada, ratuje, gwałci, a nawet zabija. W swojej pracy bardzo często odwiedza więzienia o zaostrzonym rygorze, czy też szpitale psychiatryczne, jest również uczestnikiem rozpraw sądowych w charakterze biegłego. Jego praca to głównie zagłębienie się w umysły przestępców oraz próba zrozumienia ich działania, by w przyszłości zapobiec kolejnym przestępstwom z ich udziałem.

„W głowie mordercy. Zbrodnia, prawo i medycyna okiem psychiatry” to forma pamiętnika, w której autor ukazuje nam, jak wygląda życie psychiatry sądowego, dzieli się z nami wspomnieniami z całej kariery, doświadczeniami z pacjentami tymi mniej i bardziej niebezpiecznymi. Książka napisana jest prostym i lekkim w odbiorze językiem, pomimo używanej przez autora dość trudnej terminologii, książkę czyta się dobrze i nie ma problemu ze zrozumieniem używanych przez autora pojęć. Sięgając po tę książkę, oczekiwałam trochę innej lektury, niemniej jednak uważam, że czas, jaki dla niej poświęciłam, nie był stracony. Wspomnienia spisane przez Sohoma Dasa to bardzo ciekawa opowieść, która obala mity związane z pracą psychiatry sądowego. Jeżeli interesuje Was psychiatria sądowa, i to, jak naprawdę wygląda praca psychiatry sądowego, to zachęcam Was do lektury.

Reportaże i historie true crime to gatunki, po które staram się sięgać możliwie jak najczęściej. Bardzo lubię tego zagłębiać się w tego typu lekturach. Wiele razy wspominałam już, że mocno intryguje mnie ludzka psychika oraz to, co przyczynia się do tego, że człowiek decyduje się popełnić zbrodnie. W książce „W głowie mordercy. Zbrodnia, prawo i medycyna okiem psychiatry...

Autor wprowadza nas w tajniki swojej pracy - psychiatry sądowego, gdzie wraz z jego opowieścią poznajemy morderców, gwałcicieli, osoby zaburzone, w psychozie. Z racji wykonywanego zawodu bardzo często odwiedza więzienia, szpitale psychiatryczne, zamknięte oddziały oraz występuje w sądach jako biegły. Wielokrotnie w karierze musiał zastanawiać się, co wpływa na okrucieństwo przestępców, by zapobiec takim przypadkiem w przyszłości.

Książka nie jest reportażem, to raczej pamiętnik z całej kariery, wspomnienia opisane na kartach, może po części spowiedź i spojrzenie w głąb swojej kariery, życia, doświadczeń. Sohom Das posługuje się tutaj trudną terminologią, jednak pióro ma tak lekkie, że nie stanowi to problemu. Jego opowieść jest ciekawa, obala wiele mitów, otwiera oczy, pozwala zagłębić się nie tylko w umysł psychopaty, jak i psychologa.

Autor wprowadza nas w tajniki swojej pracy - psychiatry sądowego, gdzie wraz z jego opowieścią poznajemy morderców, gwałcicieli, osoby zaburzone, w psychozie. Z racji wykonywanego zawodu bardzo często odwiedza więzienia, szpitale psychiatryczne, zamknięte oddziały oraz występuje w sądach jako biegły. Wielokrotnie w karierze musiał zastanawiać się, co wpływa na okrucieństwo...

Na samym początku zaznaczę, że tytuł tej książki jest nietrafiony i może wprowadzać czytelników w błąd. Kiedy zaczęłam czytać tę publikację, myślała, że to będzie reportaż, w którym znajdę historię morderców rozebrane na czynniki pierwsze pod kątem psychologicznym. No nie do końca tak jest. To raczej pamiętnik autora, jego spojrzenie wstecz na pracę. Przyznam, że na początku odbiłam się od tej książki, poczułam się trochę nabita w butelkę, bo nie tego oczekiwałam, ale postanowiłam dać autorowi szansę i przekonać się, co będzie miał mi do powiedzenia.

Ta książka pokazuje, jak wygląda praca psychiatry sądowego, z jakimi przypadkami się mierzy. Autor opowiada o przypadkach ze swojej pracy. Pokazuje, jak duża odpowiedzialność na nim ciąży. Osoby chore psychicznie potrafią przecież wyprowadzić w pole nawet najwybitniejszych specjalistów. Jeśli liczycie na to, że przeczytacie o motywach, jakie kierują mordercami, to będziecie musieli obejść się smakiem. Dostaniecie tutaj zaledwie zarys. Owszem, zdarzają się ciekawostki i mrożące krew w żyłach fragmenty, ale zdecydowanie więcej jest tu o autorze niż o reszcie, na którą liczyłam.

Sohom Das ma lekkie pióro, tego mu nie mogę odebrać. Chociaż pojawiają się tutaj terminy związane z medycyną, nie miałam poczucia, że czytam podręcznik, z którego niewiele rozumiem. Za to autor ma ode mnie dużego plusa. Wie, kiedy coś trzeba szerzej wytłumaczyć, a kiedy można sobie pozwolić na odrobinę humoru.

Plus należy się autorowi za to, że obala mity związane z tym, jak wygląda praca psychiatry sądowego. Filmy i seriale pokazują to, co będzie dobrze się oglądało. Autor mówi o tym, z czym to się je naprawdę.

Nie powiem, że żałuję czasu spędzonego z tą książką, choć dostałam coś innego, niż myślałam, że dostanę. Trochę dużo było tutaj opisów dotyczących samego autora. Moim zdaniem książka nie utraciłaby zbyt wiele, gdyby je wyciąć i skupić się na przypadkach morderców.

Na samym początku zaznaczę, że tytuł tej książki jest nietrafiony i może wprowadzać czytelników w błąd. Kiedy zaczęłam czytać tę publikację, myślała, że to będzie reportaż, w którym znajdę historię morderców rozebrane na czynniki pierwsze pod kątem psychologicznym. No nie do końca tak jest. To raczej pamiętnik autora, jego spojrzenie wstecz na pracę. Przyznam, że na...

Autor postawił sobie niełatwy cel do osiągnięcia. Wiele głosów krytycznych na portalu uświadamia nam że niefortunnie dobrał tytuł, z czego wzięło się rozczarowanie czytelników. To reportaż, a raczej autobiografia odmierzana poszczególnymi kazusami. śledzimy drogę zawodową od zafascynowania przestepczością, mocnymi tekstami raperów o przemocy i przestępstwach, przez studia lekarskie wraz z kursem farmakologii i stażem w więzieniu. Ciepło wspomina pierwszego mentora i moment w którym zainteresował się posadą biegłego sądowego. często odwiedzał Old Bailey, potem udało się mu otworzyć własną praktykę. Sprawa morderczyni Yasmin Khan, która udusiła swojego dwuletniego bratanka to był swoisty chrzest bojowy. Ciekawe, że do tragedii doszło bez żadnego sygnału, nagły epizod psychotyczny zrujnował zycie całej rodziny.
Mordercy, podpalacze (Jordan Dorian niewłaściwie leczony, Charlie molestujący nastolatki, Josef Jefferson co ukradł manekina sklepowego i żyje w oparach absurdu.
Na deser zaś pacjentka wykazująca liczne zaburzenia, a może sprytna manipulantka która chce wykorzystać niepoczytalność do uniknięcia kary.
Konkluzja do wielu przypadków jest jedna: tak naprawde nie wiadomo co się dzieje w głowie przestępcy.
Najwięcej informacji dostajemy o systemie penitencjarnym i organizacji opieki psychiatrycznej w Anglii czy Ameryce Pólnocnej. Przydługie dywagacje na temat (nie) funkcjonowania tych instytucji zajmujących się diagnozowaniem stanu pacjentów czy przebiegu wywiadów, terapiach czy leczeniu farmakologicznym mogą znużyć czytelnika. Z niektórymi teoriami autora można polemizować, na przykład ostro potępia kryminalistyczne profilowanie jako pseudonaukę.

Autor postawił sobie niełatwy cel do osiągnięcia. Wiele głosów krytycznych na portalu uświadamia nam że niefortunnie dobrał tytuł, z czego wzięło się rozczarowanie czytelników. To reportaż, a raczej autobiografia odmierzana poszczególnymi kazusami. śledzimy drogę zawodową od zafascynowania przestepczością, mocnymi tekstami raperów o przemocy i przestępstwach, przez studia...