Anielka

Przyjemna treść, która maluje uśmiech na mojej twarzy, gdyż Bolesław Prus pisze z poczuciem humoru. Autor ośmiesza zachowania i przywary szlachty. Tytułowa Anielka jest sympatyczna i dobra – lubię ją. Chcę w przyszłości wrócić do tej powieści obyczajowej.

Nie rozumiem tak niskich ocen czytelników – być może pozostaje w nich uraz z lat szkolnych, gdy połączone siły nauczycieli i rodziców przymuszały do czytania niechcianych, nieciekawych w tak młodym wieku staroświeckich lektur – a przecież tutaj warsztat pisarski Bolesława Prusa jest bardzo dobry.

Przyjemna treść, która maluje uśmiech na mojej twarzy, gdyż Bolesław Prus pisze z poczuciem humoru. Autor ośmiesza zachowania i przywary szlachty. Tytułowa Anielka jest sympatyczna i dobra – lubię ją. Chcę w przyszłości wrócić do tej powieści obyczajowej.

Nie rozumiem tak niskich ocen czytelników – być może pozostaje w nich uraz z lat szkolnych, gdy połączone siły...

Czytane lata temu, jeszcze w szkole. Pamiętam jak ciężko mi szło... Na plus, że z perspektywy dziecka...

Czytane lata temu, jeszcze w szkole. Pamiętam jak ciężko mi szło... Na plus, że z perspektywy dziecka...

,,Anielka" jako lektura w szkole podstawowej była moją dziecięcą traumą. Zbyt trudna, zbyt skomplikowana, dłużąca się. Nie wiele z niej rozumiałam i męczyłam się okropnie próbując zapamiętać postacie i wydarzenia, które w niej występowały. Bałam się strasznie odpytywania bo wiedziałam, że nie jestem w stanie opowiedzieć na lekcji o co w tej książce chodziło. Teraz gdy jestem już od dawna dorosła postanowiłam zmierzyć się z ,,Anielką" jeszcze raz i sprawdzić czy rzeczywiście była to tak trudna lektura czy po prostu była zbyt trudna dla dwunastoletniej dziewczynki jaką wtedy byłam. Dziś właśnie skończyłam słuchać audiobooka i muszę powiedzieć, że tym razem książka bardzo mi się podobała. Nie nudziła ani przez chwilę, nie męczyła tak jak w podstawówce, wszystkie postacie były ciekawe i dobrze zarysowane, a cała historia opowiedziana interesująco. Wysłuchałam z przyjemnością i stwierdziłam, że nie jest to po prostu pozycja dla dziecka lecz dla osoby dorosłej.

,,Anielka" jako lektura w szkole podstawowej była moją dziecięcą traumą. Zbyt trudna, zbyt skomplikowana, dłużąca się. Nie wiele z niej rozumiałam i męczyłam się okropnie próbując zapamiętać postacie i wydarzenia, które w niej występowały. Bałam się strasznie odpytywania bo wiedziałam, że nie jestem w stanie opowiedzieć na lekcji o co w tej książce chodziło. Teraz gdy...

Historia życia i śmierci psa Karusia, choć stanowi tu tylko wątek poboczny, moim zdaniem jest szczególnie cenna, ponieważ jego przykład może służyć do tłumaczenia, dlaczego kastracja naszych domowych pupili jest tak ważna.

Historia życia i śmierci psa Karusia, choć stanowi tu tylko wątek poboczny, moim zdaniem jest szczególnie cenna, ponieważ jego przykład może służyć do tłumaczenia, dlaczego kastracja naszych domowych pupili jest tak ważna.

Sama mini powieść nie jest ani odkrywcza, ani pasjonująca. Przyświecają jej typowe pozytywistyczne idee. Na uwagę, i to jedynie w pierwszej części utworu (przed tym nim zachoruje) zasługuje tytułowa Anielka. Taki mix Pollyanny, Sary z „Małej Księżniczki” i Ani z „Ani z Zielonego Wzgórza”.
Przedwcześnie dojrzała, zamknięta w świecie swoich wyobrażeń i przemyśleń, zrozpaczona zachowaniem dorosłych i zagubiona w świecie, w którym przyszło jej żyć.

Nie pamiętam, czy kiedykolwiek czytałam „Anielkę” w całości. Na pewno czytałam fragment o psie Karusku w podręczniku do polskiego. I ten fragment, tak jak historia Lampo z książki Pisarskiego, był moim najbardziej bolesnym wspomnieniem literackim z dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak serce pękało mi z bólu, gdy towarzyszyłam Karuskowi podczas jego poszukiwań Anielki.

I tak jak przed laty, teraz też najbardziej w tej króciutkiej powieści wstrząsnął mną los psa. Niepowodzenia rodziny, kiepska sytuacja matki i dzieci po bankructwie, krętactwa ojca i jego dwulicowość nie zrobiły na mnie takiego wrażenia, jak ta psia miłość, wierność, tęsknota i szaleńcza próba odnalezienia swojej pani.


WYZWANIE CZYTELNICZE VI 2023
Przeczytam książkę z bohaterem dziecięcym
Przeczytane w 1987 i 2023

Sama mini powieść nie jest ani odkrywcza, ani pasjonująca. Przyświecają jej typowe pozytywistyczne idee. Na uwagę, i to jedynie w pierwszej części utworu (przed tym nim zachoruje) zasługuje tytułowa Anielka. Taki mix Pollyanny, Sary z „Małej Księżniczki” i Ani z „Ani z Zielonego Wzgórza”.
Przedwcześnie dojrzała, zamknięta w świecie swoich wyobrażeń i przemyśleń,...

#WYZWANIELC 2023 - Czerwiec

Po latach wróciłam do tej książki, w ramach wyzwania czytelniczego LC. Przyznam szczerze że nie pamiętałam o czym jest ta książka i Kim jest tytułowa "Anielka". Fajnie było sobie przypomnieć tę lekturą, natomiast nie powaliła mnie ona na kolana.. Przeczytałam, żeby przeczytać i tyle.

#WYZWANIELC 2023 - Czerwiec

Po latach wróciłam do tej książki, w ramach wyzwania czytelniczego LC. Przyznam szczerze że nie pamiętałam o czym jest ta książka i Kim jest tytułowa "Anielka". Fajnie było sobie przypomnieć tę lekturą, natomiast nie powaliła mnie ona na kolana.. Przeczytałam, żeby przeczytać i tyle.

Pierwsza część zaciekawia, nie brak zdarzeń i zalążków do ciekawych wątków, potem jakby zabrakło pomysłu jak to wykorzystać, druga część się dłuży i jest ckliwo-łzawa.

Pierwsza część zaciekawia, nie brak zdarzeń i zalążków do ciekawych wątków, potem jakby zabrakło pomysłu jak to wykorzystać, druga część się dłuży i jest ckliwo-łzawa.

Szkoła pozostawiła po sobie niezatarte znamię na nowelach czy to Prusa, czy Konopnickiej czy innych pozytywistów. Dlatego wysiłek dorosłych, powracających do nowel powinien być nagradzany za sam w sobie.
Daleko byłoby pisać, iż Anielka jest powalającym na kolana utworem, który będzie przeze mnie zapamiętanym do końca życia. W porównaniu np. z Placówką, Anielka jest dużo słabsza tak merytorycznie jak i językowo. Utwór przeciąga się i sprawia wrażenie nieznośnego w swojej formie i rozwlekłości. Akcja płynie (bo nawet nie toczy się),bardzo powoli i usypia. Moment przełomowy jest długo wyczekiwany i nie stanowi punktu krytycznego utworu.
Wydaje mi się, że obecnie Anielka nie jest w kanonie lektur szkolnych - to i dobrze. Raczej nie będą za nią tęsknić moi rówieśnicy, a młodsi też nie odczują braku tego utworu w swojej palecie literatury.

Szkoła pozostawiła po sobie niezatarte znamię na nowelach czy to Prusa, czy Konopnickiej czy innych pozytywistów. Dlatego wysiłek dorosłych, powracających do nowel powinien być nagradzany za sam w sobie.
Daleko byłoby pisać, iż Anielka jest powalającym na kolana utworem, który będzie przeze mnie zapamiętanym do końca życia. W porównaniu np. z Placówką, Anielka jest dużo...

Rzeczywistość polskiego ziemiaństwa oczami dziecka. Lektura, która trzeba było przeczytać. Klasa społeczna, której już nie literatura klasyczna w całej okazałości.

Rzeczywistość polskiego ziemiaństwa oczami dziecka. Lektura, która trzeba było przeczytać. Klasa społeczna, której już nie literatura klasyczna w całej okazałości.

Anielka- tytułowa bohaterka, której zawalił się świat. Opowieść na początku przypomina sielankę, ale z czasem wszystko zaczyna się walić.
Jest to również krytyka nierozsądnego zarządzania majątkiem i folwarkiem -Jan zamiast próbować rozwiązać problemy, ucieka w świat marzeń (ostatecznie ucieka od żony i dzieci i wiążę się z inną kobietą).
Zakończenie wyciska łzy- szkoda mi Anielki i tego co ją spotkało.Jest to lektura szkolna do której warto było wrócić po latach.

Anielka- tytułowa bohaterka, której zawalił się świat. Opowieść na początku przypomina sielankę, ale z czasem wszystko zaczyna się walić.
Jest to również krytyka nierozsądnego zarządzania majątkiem i folwarkiem -Jan zamiast próbować rozwiązać problemy, ucieka w świat marzeń (ostatecznie ucieka od żony i dzieci i wiążę się z inną kobietą).
Zakończenie wyciska łzy- szkoda...