Sydonia. Słowo się rzekło

„Kobieta myśląca samodzielnie myśli niewłaściwie”...
W świecie zdominowanym przez mężczyzn bezpieczniej jest być niewiastą. Tą, która nie wie. Wiedźma, ta, która wie, jest panią samej siebie. Nie pozwala, by inni decydowali za nią. Wiedźmą trzeba się urodzić.
Dobrze, że nie da się cofnąć czasu. Inaczej niejedna z nas zapewne poszłaby z dymem.

„Kobieta myśląca samodzielnie myśli niewłaściwie”...
W świecie zdominowanym przez mężczyzn bezpieczniej jest być niewiastą. Tą, która nie wie. Wiedźma, ta, która wie, jest panią samej siebie. Nie pozwala, by inni decydowali za nią. Wiedźmą trzeba się urodzić.
Dobrze, że nie da się cofnąć czasu. Inaczej niejedna z nas zapewne poszłaby z dymem.

Książka została podzielona na dwie części. Ta pierwszą można nazwać biografią tytułowej Sydoni, gdzieniegdzie przeplataną losami książąt pomorskich z dynastii Gryfitów. Choć w większości autorka podołała temu zadaniu to zdarzały się fragmenty gdzie losy Sydonii zaczynały nużyć. Ot kolejny proces sądowy, kolejni książęta dochodzą do władzy i umierają. Czasami traciłem z oczu kierunek, do jego historia Sydonii zmierzała.
Druga część to proces samej Sydonii, oskarżonej o czary. Tu jest zdecydowanie lepiej. Pojawia się nowa perspektywa na wiele wydarzeń opisanych w części pierwszej, wiele kart zostaje odkrytych. I choć sama historia nie kończy się happy endem to jest dużym hołdem zarówno dla samej Sydonii, jak i wszystkich kobiet, które zostały skazane na śmierć jako czarownice.

Książka została podzielona na dwie części. Ta pierwszą można nazwać biografią tytułowej Sydoni, gdzieniegdzie przeplataną losami książąt pomorskich z dynastii Gryfitów. Choć w większości autorka podołała temu zadaniu to zdarzały się fragmenty gdzie losy Sydonii zaczynały nużyć. Ot kolejny proces sądowy, kolejni książęta dochodzą do władzy i umierają. Czasami traciłem z oczu...

Jestem fanką Elżbiety Cherezińskiej. Na początku zajęło mi chwilę, aby wejść w nie-piastowski klimat, ale potem było już łatwo.
Historia Sydonii mnie poruszyła. Trochę przypomina kryminał, bo wszystkie wątki łączą się w całość na samym końcu. Fabuła jest ciut nierówna, najpierw dynamiczna akcja, potem rozwlekły wykład historyczny, potem znowu gwałtowne zwroty, ale bardzo się cieszę, że ta książka powstała.
To historia autentycznej Sydonii von Bork, oskarżonej o czary w XVII-wiecznym Szczecinie. Autorka stworzyła fabułę w oparciu o autentyczne dokumenty, ale dorzuciła sporo fikcji, zgodnie z modelem powieści historycznej.
Bardzo dużo dowiedziałam się o historii Pomorza i obyczajowości ludzi żyjących na przełomie XVI i XVII wieku. Sama postać Sydonii jest fascynująca. Pani Cherezińska ożywiła ją, zapragnęłam porozmawiać z Sydonią, zapytać, kogo naprawdę kochała i dlaczego wybrała takie zakończenie swojego życia?

Jestem fanką Elżbiety Cherezińskiej. Na początku zajęło mi chwilę, aby wejść w nie-piastowski klimat, ale potem było już łatwo.
Historia Sydonii mnie poruszyła. Trochę przypomina kryminał, bo wszystkie wątki łączą się w całość na samym końcu. Fabuła jest ciut nierówna, najpierw dynamiczna akcja, potem rozwlekły wykład historyczny, potem znowu gwałtowne zwroty, ale bardzo...

Moje pierwsze spotkanie z autorką, jak najbardziej udane. Mamy tutaj fabularyzowaną historię autentycznej postaci XVII-wiecznej szlachcianki, od młodości aż do śmierci w podeszłym wieku. Jeśli ktoś liczy na opowieść przesiąknięta magią to srodze się rozczaruje. Śledzimy losy najzwyklejszej kobiety i tylko ostatnich 30 stron to proces o czary. I dopiero wtedy naszym oczom ukazuje się zupełnie inny obraz Sydonii. To, co do tej pory zostało subtelnie zawoalowane, teraz uderza nas oczywistością. Mam wrażenie że autorka chce nas przekonać, że w tym przypadku inkwizycji udało się schwytać prawdziwą wiedźmę.
Szalenie ciekawa i wciągająca, zaskakuje dbałością o szczegóły historyczne miejsc, ubrań i zwyczajów.

Moje pierwsze spotkanie z autorką, jak najbardziej udane. Mamy tutaj fabularyzowaną historię autentycznej postaci XVII-wiecznej szlachcianki, od młodości aż do śmierci w podeszłym wieku. Jeśli ktoś liczy na opowieść przesiąknięta magią to srodze się rozczaruje. Śledzimy losy najzwyklejszej kobiety i tylko ostatnich 30 stron to proces o czary. I dopiero wtedy naszym oczom...

Na przełomie XVI i XVII stulecia Księstwo Pomorskie przeżywało swój złoty wiek, a przez Europę przetaczała się fala polowań na czarownice. "Sydonia. Słowo się rzekło" Elżbiety Cherezińskiej to wciągająca powieść historyczna ukazująca tragiczną historię Sydonii von Bork, kobiety oskarżonej o czary i straconej w 1620 roku w Szczecinie. Portret Sydonii, namalowany słowem przez autorkę, to przejmująca opowieść o niezależnej kobiecie, która nie dała zamknąć się w sztywnych ramach swojej epoki. Poprzez postać Sydonii, Cherezińska obnaża również okrucieństwo i niesprawiedliwość polowań na czarownice. Autorka rekonstruuje historię najsłynniejszej pomorskiej czarownicy, sięgając do starych akt procesowych. Książka wywołuje u czytelnika szereg emocji, od współczucia i empatii po gniew i frustrację.
Fascynująca powieść, którą warto przeczytać.

Na przełomie XVI i XVII stulecia Księstwo Pomorskie przeżywało swój złoty wiek, a przez Europę przetaczała się fala polowań na czarownice. "Sydonia. Słowo się rzekło" Elżbiety Cherezińskiej to wciągająca powieść historyczna ukazująca tragiczną historię Sydonii von Bork, kobiety oskarżonej o czary i straconej w 1620 roku w Szczecinie. Portret Sydonii, namalowany słowem przez...

Jescze nigdy nie zawiodłem się na żadnej książce historycznej autorstwa Cherezińskiej.Sydonia to potwierdza.Niezwykle głęboki sposób przedstawienia postaci Sydonii ,jej bliskich a także stosunków politycznych na Pomorzu.Wzbraniałem się przed zwiedzeniem Szczecina-teraz chętnie go odwiedzę i pospaceruję śladami bohaterów powieści.

Jescze nigdy nie zawiodłem się na żadnej książce historycznej autorstwa Cherezińskiej.Sydonia to potwierdza.Niezwykle głęboki sposób przedstawienia postaci Sydonii ,jej bliskich a także stosunków politycznych na Pomorzu.Wzbraniałem się przed zwiedzeniem Szczecina-teraz chętnie go odwiedzę i pospaceruję śladami bohaterów powieści.

Uwielbiam Cherezińską za tę książkę i kocham Sydonię von Borck :)

Uwielbiam Cherezińską za tę książkę i kocham Sydonię von Borck :)

Pierwsza część mnie zmęczyła, gdyby nie siłe postanowienie mogłabym nie dotrwać do końca. Za to druga część rewelacja. Ostatecznie polecam.

Pierwsza część mnie zmęczyła, gdyby nie siłe postanowienie mogłabym nie dotrwać do końca. Za to druga część rewelacja. Ostatecznie polecam.

Książka niewątpliwie wartościowa, niemniej jednak męczyłam się czytając ją. Styl pisania jest jakiś reporterski bardziej, niż literacki, suchy i obojętny. Bohaterka też właściwie nie budzi sympatii, od początku wiadomo co ją spotka i powodowało u mnie konieczność nabrania do niej dystansu, żeby przeczytać książkę do końca. Poszerzyłam jednak swoją wiedzę o Księstwie Pomorskim, a temat prześladowania kobiet w aspekcie historycznym zawsze mnie interesował. Koniec końców - warto było się pomęczyć.

Książka niewątpliwie wartościowa, niemniej jednak męczyłam się czytając ją. Styl pisania jest jakiś reporterski bardziej, niż literacki, suchy i obojętny. Bohaterka też właściwie nie budzi sympatii, od początku wiadomo co ją spotka i powodowało u mnie konieczność nabrania do niej dystansu, żeby przeczytać książkę do końca. Poszerzyłam jednak swoją wiedzę o Księstwie...

Pełen podziw za cały research, jakiego z pewnością wymagała ta książka. Mnie osobiście wciągnęła dopiero, kiedy Sydonia zaczęła mówić swoim głosem. Wcześniej jakoś nie potrafiłam poczuć tej kobiety. Przygnębiająco działało na mnie to, że właściwie wszyscy byli tu negatywnymi postaciami, dopiero w ostatnim kawałku znalazło się kilka osób o ludzkich odruchach i to sprawiło, że czytało mi się lepiej. Scena z kryzami pod koniec zupełnie niespodziewanie sprawiła, że łezka zakręciła mi się w oku. To nie jest książka w moim typie, ale nie żałuję poświęconego jej czasu, bo myślę, że we mnie zostanie, przynajmniej w jakimś sensie. A ta okładka? Jedna z najbardziej fascynujących, jakie widziałam.

Pełen podziw za cały research, jakiego z pewnością wymagała ta książka. Mnie osobiście wciągnęła dopiero, kiedy Sydonia zaczęła mówić swoim głosem. Wcześniej jakoś nie potrafiłam poczuć tej kobiety. Przygnębiająco działało na mnie to, że właściwie wszyscy byli tu negatywnymi postaciami, dopiero w ostatnim kawałku znalazło się kilka osób o ludzkich odruchach i to sprawiło,...