Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawiodłam się ogromnie, nie doczytałam nawet do połowy. A szkoda, bo raz że okładka jest przepiękna, a dwa, fabuła ma dobry potencjał (niestety zmarnowany). A wszystko przez jednego z głównych bohaterów, Knoxa. Ja rozumiem, że to jego charakter, ale jak dla mnie jest on zbyt wulgarny. Ja wiem, że jest tu motyw grumpy x shunshine, ale błagam, z umiarem. Nie przesadzajmy.

Niech was nie zmyli piękna okładka, bo sam środek jest okropny. O ile na początku właśnie dobrze się zapowiadało i momentami było nawet zabawnie, im dalej w las, tym gorzej. Spicy sceny, (których się tak obawiałam, bo słyszałam, że w tej książce są), były po prostu nie do przebrnięcia. Myślę, że książka dużo by zyskała, gdyby tych scen nie było.

Ocena: ⭐⭐/5
(dawno tak nisko nie oceniłam żadnej książki 😩😩)

Książka dla czytelników 18+

Zawiodłam się ogromnie, nie doczytałam nawet do połowy. A szkoda, bo raz że okładka jest przepiękna, a dwa, fabuła ma dobry potencjał (niestety zmarnowany). A wszystko przez jednego z głównych bohaterów, Knoxa. Ja rozumiem, że to jego charakter, ale jak dla mnie jest on zbyt wulgarny. Ja wiem, że jest tu motyw grumpy x shunshine, ale błagam, z umiarem. Nie...

Książka opowiada o szesnastoleniej wiedźmie, Selestrze, uwięzionej w wieży na zamku. Przygotowuje się ona do przejęcia magicznych mocy swojej matki i stania się prawą ręką króla Serytha. Wiedźmy z jej rodu są zmuszone od wieków przysięgą krwi do wykradania ludzkich dusz i zapewnienia tym samym nieśmiertelności królowi tyranowi. W tym celu organizowany jest Festiwal Przepowiedni, w którym ludzie w zamian za przepowiednię o swojej śmierci mogą otrzymać jedno życzenie.

Kiedy Nox decyduje się wziąć udział w Festiwalu, losy jego i Selestry niespodziewanie się splatają.

Jeśli mam być szczera, powiem wam tak, niestety dość wynudziłam się na tej książce. Fabuła w pewnym momencie stała się przewidywalna. Okej, był jakiś cel, do którego bohaterowie dążyli, w tym wypadku zabicie króla i przeżycie festiwalu. Żeby nie było tak łatwo, musieli oczywiście po drodze parę razy prawie zginąć. No i pojawił się typowy chwyt pisarski w fantastyce, czyli deus ex machina, który polega na tym, że pojawia się nagle jakieś bóstwo i daje głównej postaci moce, dzięki którym ma pokonać "tego złego". Nie podobało mi się jeszcze, że z przyjaciela Noksa, Micaha, autorka zrobiła takiego zrzędliwego i wiecznie marudzącego, którego zdanie w ogóle nie było brane pod uwagę i tylko gdzieś się tam pałętał i był piątym kołem u wozu.

Nadal jednak była to książka dobra, tyle, że bez przesady. Świetna pozycja, jeśli ktoś chce zacząć przygodę z fantastyką.

Książka opowiada o szesnastoleniej wiedźmie, Selestrze, uwięzionej w wieży na zamku. Przygotowuje się ona do przejęcia magicznych mocy swojej matki i stania się prawą ręką króla Serytha. Wiedźmy z jej rodu są zmuszone od wieków przysięgą krwi do wykradania ludzkich dusz i zapewnienia tym samym nieśmiertelności królowi tyranowi. W tym celu organizowany jest Festiwal...

To była książka o... Niczym. Dosłownie. Nie miałam pojęcia, że można napisać 600 stron o niczym (szkoda zmarnowanej weny i czasu). To książka, która nie zasługuje na to miano, powinna zostać tam, gdzie jej miejsce - na Wattpadzie. Oczywiście, zdarzają się świetne książki, które były wcześniej na Watt, ale niektóre "dzieła" nie powinny w ogóle ujrzeć światła dziennego. Sięgnęłam po nią wyłącznie z ciekawości, bo chciałam się dowiedzieć, o co tyle szumu w bookmediach i... Nie wiem. Naprawdę nie rozumiem fenomenu, może już jestem za stara :p (mam 24 lata na karku). Cieszę się, że jej nie kupowałam, tylko pożyczyłam od przyjaciółki (ona jeszcze nie czytała). Książka jest pełna wulgarnych tekstów na poziomie inteligencji podstawówki "o, napiszę przekleństwo, ale jestem fajna", przekleństwa używane niemal jak przecinki. I oczywiście nie mogło zabraknąć sławnego "warknęłam gardłowo".

Bardzo mi się nie podobało. Najgorsza książka roku. Nie polecam, totalnie nie mój klimat.

To była książka o... Niczym. Dosłownie. Nie miałam pojęcia, że można napisać 600 stron o niczym (szkoda zmarnowanej weny i czasu). To książka, która nie zasługuje na to miano, powinna zostać tam, gdzie jej miejsce - na Wattpadzie. Oczywiście, zdarzają się świetne książki, które były wcześniej na Watt, ale niektóre "dzieła" nie powinny w ogóle ujrzeć światła dziennego....