Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli okładka "Ten wieczny mrok" skradła Wasze serca( te detale!) to treść również znajdzie tam miejsce!

Powiem szczerze nie spodziewałam się znaleźć tak wiele piękna i mroku w tej książce. To niesamowita fantastyka, która jest niepodobna do niczego już znanego, która ma swój własny pełen magii, magów, czarownic i potworów świat. Spotkamy tu strzygi, kelepie, demony siejące zamęt i zniszczenie jak i jednorożce. Świat przedstawiony jest mroczny i bardzo klimatyczny.

Na tym tle mamy dwóch skrajnie różnych bohaterów- przekletego Ankou, który nocą tropi demony a za dnia zamyka się w swym czarnym karawanie i zamienia w szkielet. I tak dzień dnia przez wiele, wiele lat. Po drugiej stronie mamy Florę, która cudem unika masakry, jednak zostaje odebrane jej to, co było dla niej świętością- czystość, i dziewczyna boryka się z traumą a jednoczenie napędza ją pragnienie odnalezenia przyjaciółki.

W tej lirycznej opowieści ze wspaniale poprowadzonym motywem drogi znajdują się takie tematy jak przepracowanie traumy, feminizm, siła przyjaźni, uzdrawianie, czarny humor, śmiech i zły. Do tego poświęcenie, odrzucenie przez społeczność ( mag burzy Atonais) oraz klątwę i próby, których ukończenie może spełnić życzenie...

Autorka niesamowicie płynnie prowadzi całą opowieść. Bardzo podobalo mi się budowanie prawdziwej relacji Flory i Ankou. Ich powolne zaufanie, zapoczątkowane dobiciem targu, odnalezienie wspólnego mianownika ich losów, chęć wywołania uśmiechu na twarzy drugiej osoby aż w końcu moment próby, którego żadne z nich się nie spodziewało.

Książka dobra zarówno dla początkujących czytelników mrocznej fantastyki jak i spragnionych powiewu mrocznej świeżości wyjadaczy gatunku.

Ta historia jest wciąż ze mnie żywa. Wciąż mam ochotę płakać i się śmiać. To zachwycające ile prawd można zawrzeć w tak krótkiej książce

Jeśli okładka "Ten wieczny mrok" skradła Wasze serca( te detale!) to treść również znajdzie tam miejsce!

Powiem szczerze nie spodziewałam się znaleźć tak wiele piękna i mroku w tej książce. To niesamowita fantastyka, która jest niepodobna do niczego już znanego, która ma swój wł...

Rozwiń

Zwiń

Tak miało być. Po wielu zawałach serca autorka w końcu pozwoliła mi zapłać oddech i ukoić nerwy po słowie "koniec".

Ale alee! Zanim to nastąpiło to jak zawsze zostałam uwikłana w polityczną gonitwę pełną tajemnic, sekretów, prób zaufania i lojalności oraz podwójnych tożsamości.

Chloe Gong tak pięknie opisuje losy bohaterów, że przez książkę się płynie a opowiadana historia staje się żywa w umyśle czytelnika.

I chociaż Nikczemny myśliwy podobał mi się najmniej z całej serii i był najbardziej ckliwy to bawiłam się świetnie. Bardzo dużo tu emocji, zaufania, poświęcenia. Wiele rozmów o przeszłości i błędach, strachu przed stratą i wybaczania.

Ta seria po tym jak wiele emocji i palapitacji serca mi zapewniła zasłużyła na takie właśnie zakończenie. Nic bym nie zmieniła, razem z bohaterami odetchnęłam pełną piersią. Mi więcej tu już nie trzeba.


Kiedyś na 100% zrobię reread, bo duszny i pełen tajnych agentów Szanghaj bardzo mi się spodobał.

Tak miało być. Po wielu zawałach serca autorka w końcu pozwoliła mi zapłać oddech i ukoić nerwy po słowie "koniec".

Ale alee! Zanim to nastąpiło to jak zawsze zostałam uwikłana w polityczną gonitwę pełną tajemnic, sekretów, prób zaufania i lojalności oraz podwójnych tożsamości....

Rozwiń

Zwiń

To już 5 część o przygodach POPR-u spod samiuśkich Tater. Tęskniłam za nimi, a szczególnie za moimi dwoma ulubieńcami Sculem i Agrestem lol...

Ten tom chwycił mnie mocno za serce, płakałam przyznaję się. Zaczyna się głośno, bo do Chaty pod Wierchami przyjeżdża kolega Michała, dwie kobiety o złotym sercu a sam Michał... wyjeżdża do jakieś partnerki. Niestety słodką atmosferę przerywa atak wandali na ścieżce górskiej i ścianie schroniska.

Złapanie rozrabiaków staje się priorytetowym zadaniem POPR-ańców. Jaki będzie finał? Czy ktoś ucierpi a psia paczka pozostanie razem?

Niesamowicie piękna opowieść dla dużych i małych. Opowiada o wierze we własne możliwości, poświęceniu dla sprawy, odwadze i przeznaczeniu, które czeka za rogiem. I elo ziom, pojawia się znów mój ziomek Agrest. Kolo nie ma spiny, gdy misiu zapodaje rytm.

Bawiłam się świetnie. Bylam pewna, że to już ostatnia część, ale pani Anna pokazała, że koniec jest nowym początkiem. Jakbym miała polecić Wam jedną książkę pełna wartościowego przesłania to byłby ten tytuł.

To już 5 część o przygodach POPR-u spod samiuśkich Tater. Tęskniłam za nimi, a szczególnie za moimi dwoma ulubieńcami Sculem i Agrestem lol...

Ten tom chwycił mnie mocno za serce, płakałam przyznaję się. Zaczyna się głośno, bo do Chaty pod Wierchami przyjeżdża kolega Michała, dwie kobiety...

Rozwiń

Zwiń

Tę książkę zesłał mi wszechświat. Trafiła w idealny moment i skradła serce.

Jest to prosta historia, zgadzam się, że ma vibe Igrzysk Śmierci i Rywalek.

Turniej, proszę państwa tu jest dobrze opisany turniej, który faktycznie ma znaczenie a nie jest tylko tłem łatających dziurę.

Podobało mi się to, że bohaterka to konkretna dziewczyna, która nie robi maslanych oczu, nie kokietuje tylko potrafi przyłożyć i nie udaje cnotki. Autorka świetnie oddala to jak życie we więzieniu wpłynęło na jej wybory, zachowanie i język. Jest to szara moralnie bohaterka i chwała jej za to.

Mamy tu poruszony motyw miłości rodzeństwa, pozbawienia wolności, kar cielesnych, argancji lepiej urodzonych, przyjaźni, tajemnicy i obłudy.

Nie jest to wybitne rozbudowana książka, ale dala mi wzyzysko to, czego moja czytelnicza dusza pragnęła.

Narracja prowadzona jest z w perspektyw. A bohaterowie zarówno pierwszo jak i drugoplanowi mają swoje cele, sekrety i intencje. Nie ma tu słodyczy i lukru. Jest pot, łzy, brutalność i pociąg fizyczny. Oraz niezwykle ważna tożsamość, która jest zagadka. Intryga przeplata się z walką o przetrwanie. Iluzja z intuicją.

Potrzebuję 2 tomu na już.

Tę książkę zesłał mi wszechświat. Trafiła w idealny moment i skradła serce.

Jest to prosta historia, zgadzam się, że ma vibe Igrzysk Śmierci i Rywalek.

Turniej, proszę państwa tu jest dobrze opisany turniej, który faktycznie ma znaczenie a nie jest tylko tłem łatających dziurę.

Podob...

Rozwiń

Zwiń

O jeju. Ciężko zebrać mi słowa po tej książce. Porusza serce, doprowadza do łez, bawi i daje nadzieję.

Piękna. Po prostu piękna.

Mamy tu dwie osie czasowe- w jednej poznajemy Joshuę, któremu zmarła młoda żona i jest pogrążony w rozpaczy, a w drugiej narratorem jest Lauren, żona Josha, która przybliża czas sprzed jej śmierci, gdy choroba pojawiła się w jej życiu. Pięknym łącznikiem między tymi 2 strefami są listy, które Lauren zostawiła mężowi na 12 pierwszych miesięcy po przegranej chorobie. Po jednym liście na miesiąc.

Bardzo dobrze jest tu pokazany ból po stracie ukochanej osoby, to jak trudno wstać z łóżka, zjeść coś, wyjść z domu. Jak żałoba zamyka ludzi na świat. Kontrastem do tego jest postawa Lauren, która chce czerpać z ostatnich chwil życia garściami. Przeżyć je jak najwspanialej.

Będzie smutno, będzie wesoło. Zamyślicie się i zaśmiejecie. Będzie to metoda prób i błędów. Ale wszystkie one poprowadzą ku życiu.

O jeju. Ciężko zebrać mi słowa po tej książce. Porusza serce, doprowadza do łez, bawi i daje nadzieję.

Piękna. Po prostu piękna.

Mamy tu dwie osie czasowe- w jednej poznajemy Joshuę, któremu zmarła młoda żona i jest pogrążony w rozpaczy, a w drugiej narratorem jest Lauren, żona Josha, ...

Rozwiń

Zwiń

To jedna z nielicznych premier, na które czekałam jak dziecko na świętego Mikołaja. 2 tom zakończył się tak, że kapcie mi spadły z wrażenia a popękane serce czekało na plasterek.

W 3 tomie jeju ile się dzieje! Jest to porządna cegła, ale przecież są tu opisane losy Bryce, Hunta, Ruhna, Baksjana, Ithana (ten akurat mnie wkurzał), Thariona i jeszcze kilku innych. I zanim spotkają się w kulminacyjnym momencie to każdy idzie własną ścieżką, którą trzeba opisać.

Ponad 1000 stron przeczytałam w ekspresowym tempie. I chociaż mam niedobór relacji Bryce z Nestą, to kocham ten tom równie mocno jak poprzednie.

Jest drastycznie ( ręką....), są tortury, proba zaufania, dezercja, wielki kawał historii, jak zwykle ogrom tajemnic i ich wpływ na kolejne działania. Ale jest też piękna i trudna relacja Lidii i Ruhna, jak również Athalara i Bryce, których miłość pomagała utrzymać się im na powierzchni.

W ogóle ten tom to ukłon w stronę Lidii. Jej historia porusza i jest rachunkiem sumienia. Ile człowiek może poświęcić i jak bardzo ukryć własne ja.

Ithanowi i Tharionowi momentami miałam ochotę potrząsnąć. Kręciłam głową na ich poczytania. Chociaż jeden i drugi chciał zachować się uczciwie.

Dla mnie na tym tomie mogłaby się zakończyć ta seria. Nie wiem jakie plany ma autorka, ale pozamykała najważniejsze wątki, wytyczyła nowe trasy. Jestem usatysfakcjonowana.

I scena na koniec. Moje wewnętrzne dziecko oszalało.

Kocham Księżycowe Miasto najmocniej ze wszystkich serii Maas. I nikt ani nic tego nie zmieni

To jedna z nielicznych premier, na które czekałam jak dziecko na świętego Mikołaja. 2 tom zakończył się tak, że kapcie mi spadły z wrażenia a popękane serce czekało na plasterek.

W 3 tomie jeju ile się dzieje! Jest to porządna cegła, ale przecież są tu opisane losy Bryce, Hunta, Ruhna, ...

Rozwiń

Zwiń

Zagmatwany tytuł, nie za długa opowieść, jakieś czarownice, świece i przypadkowe zgony. Szczerze mówiąc nie nastawiałam się na efekt wow i dzięki temu byłam mile sakoczona.

To barwna, pełna wiejskiego gwaru komedia pomyłek okraszona ludzkimi problemami i świecami.

To takie Ranczo w wersji sabatowej. Jestem zachwycona lekkością pióra autorki i pomysłem na historię. Na kartach tej krótkiej opowieści przemyciła ludzkie problemy, potrzebę wsparcia, jedności i tego jak cienka jest granica między składaniem rąk przy ołtarzu a udaniem się do szeptuchy czy na sabat. Bo jak wiadomo ksiądz na wszystko nie zaradzi. Co najwyżej rano będzie w lekkim szoku.

Poza śmiechem jest trochę drastycznie, ale i życiowo. Sny, kolorowe świece, oczyszczanie swojego wewnętrznego ja. I w tym wszystkim Tekla ze swoją rodziną wariatów, której wymyka się z rąk podjęta z dobroci serca sprawa.

I kot. Kot tu jest ważny. A dlaczego to już sami musicie się przekonać.

Zagmatwany tytuł, nie za długa opowieść, jakieś czarownice, świece i przypadkowe zgony. Szczerze mówiąc nie nastawiałam się na efekt wow i dzięki temu byłam mile sakoczona.

To barwna, pełna wiejskiego gwaru komedia pomyłek okraszona ludzkimi problemami i świecami.

To takie Ranczo w wers...

Rozwiń

Zwiń

Ja kocham ten tom, ale , no właśnie ale. 2 część jest inna niż 1. Jedni będą narzekać inni będą zachwyceni.

Krwawe Przeznaczenie w moim odczuciu skupia się bardziej na emocjach, relacjach między bohaterami, na małych gestach i skrupulatnym wypełnianiu zadań w oczekiwaniu na coś wielkiego. Dużo się dzieje, ale jakby nie ma tych emocji co podczas turnieju z Sekterów Władców, adrenaliny, ale za to poznajemy bohaterów od środka, ich motywacje, intencje, emocje. To jakby część na rozbieg przed 3 tomem który zmiażdży. Tutaj owszem kilka razy puls miałam 200 ( ostatnie ok 30 stron raniło mi serce...) ale miało to taki bardziej duchowy wymiar.

Pozornie bohaterowie idą według wskazówek bogów, jednak gubią się po drodze, tracąc nabyte już uczucia, wykonując polecenia bogów i kaprysy losu zostają pozbawieni miłości, życia. Wystawieni na wiele prób testują swoje zaufanie.Ten tom jest bardzo metaforyczny, głęboki. Tylko trzeba dać mu szansę i zagłębić się w nim.

W tym tomie bliżej poznajemy Lorcana. Lorcan jest dupekiem i szanuję, że autorka go nie wybiela, nie przechodzi nagłej przemiany. Jak sam mówi książce, nic nie uszkodzi my mózgu gorzej niż jego matka. Z takim rodzicem naprawdę ciężko być normalnym, uśmiechniętym bohaterem.

Mam niedobór Elathy i boga śmierci. Ten duet aż się prosił o własne, mroczne show!

Dlatego będą fani tej głębi ale i antyfani, którzy pragną ciągłej akcji i adrenaliny.

Smocze kryształy Krwawe Przeznaczenie ma w sobie motyw drogi. Najpierw poprzez niewolę z bohaterkami podążamy po granicach swojej godności, po granicach więzi ze smokiem. Dalej wędrując poznajemy intencje bohaterów, ich indywidualny stosunek do przepowiedni, oświecenie jakiego są w stanie dokonać dla dobra innych. I chociaż czasem można wpaść w wulkan emocji i pomyłek to wszystko to jest częścią większej całości. Nie chcę zdradzać Wam szczegółów, ale naprawdę warto zwolnić tempo, żeby zrozumieć zamiary i poczynania bohaterów.

Ja kocham ten tom, ale , no właśnie ale. 2 część jest inna niż 1. Jedni będą narzekać inni będą zachwyceni.

Krwawe Przeznaczenie w moim odczuciu skupia się bardziej na emocjach, relacjach między bohaterami, na małych gestach i skrupulatnym wypełnianiu zadań w oczekiwaniu na coś wielkieg...

Rozwiń

Zwiń

Aż chce się zacytować klasyka "Proszę Państwa, oto miś " tylko misia zamieńmy na niesamowicie smaczną lekturę. Tak, smaczną, bo to była uczta dla zmysłów, kwintesencja dostojego kryminału w lordowskich włościach.

Małgosia Starosta pokazała, że świetnie odnajduje się w dżentelmeńskich kuluarach i aż prosi się o 2 tytuł poza królową komedio kryminalnych . Conajmniej księżna kryminałów ze smakiem i dostojnością.

Detektyw z bolesną przeszłością, prośba od dawnej znajomej, rodzina, gdzie każdy jest z innej bajki i teza do udowodnienia. A i testament. A jak wiadomo gdzie testament i rodzina tam iskrzy.

Bawiłam się wyśmienicie, a klimat opowieści mnie zauroczył. Stopniowe odkrywanie kart, pozornie pobocznych tajemnic na koniec dało spójną i szokującą całość.

Uwielbiam i szanuję u autorki to, że w jej książkach nic nie jest przypadkowe, rzucone tak o. Tutaj każdy gest, każde słowo ma znaczenie.

Jeśli lubicie nieoczywiste kryminały w lordowskiej otoczce to ten tytuł jest dla Was.

Aż chce się zacytować klasyka "Proszę Państwa, oto miś " tylko misia zamieńmy na niesamowicie smaczną lekturę. Tak, smaczną, bo to była uczta dla zmysłów, kwintesencja dostojego kryminału w lordowskich włościach.

Małgosia Starosta pokazała, że świetnie odnajduje się w dżentelmeń...

Rozwiń

Zwiń

Głos w głowie/ opętanie- jestem kupiona. Więcej Mk mówić mie trzeba. Tak też było w przypadku tej książki.

Wielbię motyw obcej istoty w głowie. Te wszystkie wewnętrzne dialogi, konflikty interesów, zaufanie i kontrola.

W BBA tomie 1 mamy ten motyw plus tajemniczy Alademia ksztalcaca egzorcystów, różne rasy demonów, kluby dla mroczny istot i Leaf, której ciało i umysł próbuje przejąć demon. No wlanie próbuje, ale dziewczyna okazuje się wyjątkowo odpornym egzemplarzem i całkowite opętanie nie jest realne.

Kocham tę historię i jak tlenu potrzebuję 2 tomu. To co się tam dzieje to istny rollercoaster akcji! ( już nigdy nie będę olewała dziwnych dźwięków spod łóżka...). Potyczki z demonami, knowania, szemrane interwsy, wiele mrocznych i ciekawych tworów.

A bohaterowie! Zarówno głowni jak i drugoplanowi są różnorodni, dobrze napisani i nikt nie jest potraktowany po macoszemu. Każdy dostał chcooa, swoje 5 minut, które niekiedy spowodowało opadnięcie szczęki na podłogę. Zero <3

Relacja Leaf z Lore to coś niesamowitego. Ich wzajemne poznawanie się, docieranie, stawianie granic i dialogi to chyba najlepsze momenty książki.

Bałam się trochę motywu hate/love, bo słabo pasował mi do klimatu darc academy. Aaale! Tu nienawiść Falco nie jest skierowana bezpośrednio do Leaf, tylko do będącego w niej Lora.

Rozdziały napisane są z perspektywy Falco, Leaf i siłą rzeczy Lore. Na końcu książki znajduje się kilka stron z podręcznika dla uczących się egzorcystów.

Ogólnie w pewnym momencie wątek Lora staje sie motorem napędowym historii, złożonym wątkiem, którego się nie spodziewałam a który jest super poprowadzony i dobrze przemyślany.

A samo zakończenie sprawi, że będziecie z niecierpliwością czekać na kontynuację, bo atmosfera się mocno zagęszcza...

Głos w głowie/ opętanie- jestem kupiona. Więcej Mk mówić mie trzeba. Tak też było w przypadku tej książki.

Wielbię motyw obcej istoty w głowie. Te wszystkie wewnętrzne dialogi, konflikty interesów, zaufanie i kontrola.

W BBA tomie 1 mamy ten motyw plus tajemniczy Alademia ksztalcaca eg...

Rozwiń

Zwiń