Jesteśmy społecznością, która kocha książki

8,5/10

Czegoś mi tutaj zabrakło, choć sama nie jestem w stanie określić czego.

Każdemu kto widział serial Wikingowie bardzo łatwo wyobrazić sobie kreowany świat, ale autorka zaopatrzyła go w wątek nadprzyrodzony fantastyczny bazujący na darach od nordyckich bóstw wobec ich magicznych dzieci. Bardzo ważnym aspektem są też przepowiednie i wszystko to razem dało coś świeżego po popularnych ostatnio smokach i fae.

Freya i jej droga są doskonale poprowadzone. Jej charakterek ujawnia się już na początku, ale z czasem z pogodzonej z losem wieśniaczki zmienia się w odważną kobietę chcącą decydować o samej sobie, a jedyne co ją powstrzymuje to obawa o najbliższą rodzinę.

Romans był przy tym wszystkim bardzo satysfakcjonujący, autorka buduje napięcie i przeciąga jego wybuch, choć z tyłu głowy ciągle miałam myśl o tym, jaka relacja oficjalnie ich łączy i trochę mi to przeszkadzało.

Końcówki związanej z Bjornem domyślałam się już od połowy książki, bo te tropy były słabo zatarte, ale był też dwie rzeczy, które mnie zaskoczyły.

Jak na tak bardzo wyczekiwaną przeze mnie książkę, a w dodatku autorki, którą bardzo lubię z fabułą osadzona w świecie nordyckiej mitologii i Wikingów, czytałam ją dość długo, ale to chyba bardziej przez moje własne rozproszenie a nie fakt, że fabuła nie była wciągająca. To nie będzie książka z topiki tego roku, ale na pewno będę kontynuować tę sagę.

8,5/10

Czegoś mi tutaj zabrakło, choć sama nie jestem w stanie określić czego.

Każdemu kto widział serial Wikingowie bardzo łatwo wyobrazić sobie kreowany świat, ale autorka zaopatrzyła go w wątek nadprzyrodzony fantastyczny bazujący na darach od nordyckich bóstw wobec ich magicznych dzi...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze było wreszcie trafić na romans, który naprawdę mi się spodobał i ciekawe ujęcie motywu drugiej szansy, jeśli zaliczyć dzieciństwo bohaterów jako tę pierwszą, niewykorzystaną szansę. Jednocześnie jest tu obecny motyw zemsty, który uwielbiam.

Autorka poświęciła sporo rozdziałów na stworzenie podwalin charakterów, zwłaszcza Christiana i to jak wydarzenia z przeszłości go ukształtowały jeszcze lepiej smakuje, gdy siedzimy w głowie dorosłego bohatera. Świetnym dopełnieniem są tu jego przyjaciele - są we trzech wulgarni, bezczelni i bezpośredni, ale wciąż mają klasę, a ich humor jest inteligentny.

Relacja Arii i Christiana rozwija się powoli, bazując nie na wzniosłych opisach, ale na werbalnych pojedynkach - a wzięty adwokat i topowa specjalistka od PR-u są w tym doskonali. Jednocześnie czytelnik nie może się doczekać momentu, kiedy ona pozna o nim prawdę. Wplecenie w ich romans motywu z "Pokuty" wyszło fantastycznie.

Na pewno sięgnę po następne książki z tej serii.

Dobrze było wreszcie trafić na romans, który naprawdę mi się spodobał i ciekawe ujęcie motywu drugiej szansy, jeśli zaliczyć dzieciństwo bohaterów jako tę pierwszą, niewykorzystaną szansę. Jednocześnie jest tu obecny motyw zemsty, który uwielbiam.

Autorka poświęciła sporo rozdziałów na st...

Rozwiń

Zwiń

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To przede wszystkim kobieta, która chce doświadczyć ludzkich emocji: atencji, miłości, a z czasem także samotności. Jest też boginią, ale zbyt słabą, by jej zdanie się liczyło. Jest za dobra na standardy bogów, ale i na tyle zła, aby obawiali się jej śmiertelnicy. To idealnie szara moralnie postać, której można kibicować, albo czuć do niej niechęć.

To, co ponownie jest na plus to pióro M. Miller, która bezbłędnie, pięknym jeżykiem potrafi opisać nawet najbardziej obrzydliwe i przykre momenty tworząc czasami opis zachwycający, a czasami wręcz perwersyjny, kiedy zderza subtelność z obrzydlistwem.

Były też momenty, które mnie nużyły, a wręcz przygnębiały, zwłaszcza w doświadczeniach macierzyństwa. Myślałam, że w tej historii będzie dużo więcej Odyseusza i jego sprytu, on jednak okazał się być tylko pewnym jej etapem, tak jak żywot śmiertelnika jest etapem życia bogini.

To na pewno powieść wart poświęconego jej czasu, jednak nie zachwyciła mnie tak jak Pieśń o Achillesie.

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy autorka jednego z moich ulubionych romansów zabrała się za romantasy z czarownicami i wampirami, pomyślalm: co może pójść źle?

Niestety zawiodłam się. Cała relacja romantyczna poszła do przodu za szybko, po 40% wystrzelono najlepsze naboje z tropami, główni bohaterowie właściwie nie stanowili dla siebie wyzwania.

Tajemnice dotyczące Renana, które mogłby być zagadką do rozwikładnia, rozpracowania dla jego czarownicy - która była śledczą - zostały jej podane na tacy ustami ukochanego. Sam Renan też bez charyzmy. Zaborczość to nie charyzma.

Nie mówię już nawet o wykreowanym świecie, bo najciekawszy wątek Zaćmienia i jak ono wpływało na czarownice wjechał dopiero na sam koniec, czego żałuję. Wątek kryminalny prawie mnie nie obszedł.

Tu był potencjał, piękne wydanie, alenza szybko, za słodko i za prosto.

Kiedy autorka jednego z moich ulubionych romansów zabrała się za romantasy z czarownicami i wampirami, pomyślalm: co może pójść źle?

Niestety zawiodłam się. Cała relacja romantyczna poszła do przodu za szybko, po 40% wystrzelono najlepsze naboje z tropami, główni bohaterowie właściwie ni...

Rozwiń

Zwiń

Już pierwszy tom tej dylogii urzekł mnie swoją oryginalnością, systemem magicznym i klimatem. Druga część jako bezpośrednia kontynuacja spodobała mi się pod względem wypełnienia misji równie mocno, a dzięki rozszerzeniu perspektywy na innych bohaterów może nawet bardziej.

To, co jest wartością dodaną tego tomu to oczywiście postać Elma. Aż żałuję, że nie było go więcej w Oknie i z niecierpliwością wyglądałam każdego jego rozdziału, nie tylko dlatego, że autorka zafundowała mu świetny wątek romantyczny, ale i dla samego siedzenia w jego głowie - fantastyczna postać: błyskotliwa, dowcipna, inteligentna, ale również złamana.

Romans, mimo że nie jest on główną osią fabuły, jest poprowadzony idealnie, jak na tak krótką książkę. Jednocześnie Elm i Ione nie byli bezużyteczni, mieli swoje zadanie do wykonania i rzeczy do odkrycia. I tu muszę się poskarżyć na drugą parę - Elspeth i Ravyn nie dostali swojego czasu prawie w ogóle, bo wszystko odebrał im Koszmar .

Elspeth uwięziona we własnym umyślę, z ciałem przejętym przez Koszmar została sprowadzona do postaci pobocznej, której głównym zadaniem jest ukazywanie czytelnikowi przeszłość króla Shepherda i te fragmenty trochę mnie nudziły. Misja odnalezienia dwunastej karty kręciła się przede wszystkim wokół Koszmaru i Ravyna, a samo dziedzictwo kapitana w ogóle mnie nie zaskoczyło.

Finał mnie usatysfakcjonował, całą dylogię gorąco polecam i na pewno będę śledzić jej autorkę.

Już pierwszy tom tej dylogii urzekł mnie swoją oryginalnością, systemem magicznym i klimatem. Druga część jako bezpośrednia kontynuacja spodobała mi się pod względem wypełnienia misji równie mocno, a dzięki rozszerzeniu perspektywy na innych bohaterów może nawet bardziej.

To, co jest war...

Rozwiń

Zwiń