Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odważna i trudna. Taka przede wszystkim jest dla mnie ta książka. Bardzo łatwo bowiem o ocenę nie książki, a sposobu życia opisanych w niej, samotnych matek. Jestem od tego bardzo daleka.
To, co chwyciło mnie w tej książce, to jej surowość i (znowu, odważnie!) wielokrotne przyznanie się do tego, że owszem, samotne rodzicielstwo ma wpływ na dzieci. Nie da się tego wpływu uniknąć, nie można również przewidzieć, z jakimi konsekwencjami to będzie się wiązało dla dzieci.
Przekrojowa, wielobarwna. Pokazałabym ją mamom, które są na początku drogi samodzielnego rodzicielstwa.

Odważna i trudna. Taka przede wszystkim jest dla mnie ta książka. Bardzo łatwo bowiem o ocenę nie książki, a sposobu życia opisanych w niej, samotnych matek. Jestem od tego bardzo daleka.
To, co chwyciło mnie w tej książce, to jej surowość i (znowu, odważnie!) wielokrotne przyznanie się d...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli masz cień wrażenia, że ta książka jest dla Ciebie- to ją kup. Koniecznie. Dziś.
Czytając miałam wrażenie, że autorka pisze o mnie. Znalazłam tam OGROM swoich objawów. Tych oczywistych ale też tych, których w ogóle nie połączyłabym z ADHD.
Błyskotliwa, szorstka, z reporterską dokładnością pokazuje, czym jest zaburzenie, które ma wiele twarzy.
Dla mnie jednak przede wszystkim: uwalniającą. Uff, więc to nie tylko ja tak mam. Czyli to może być ADHD, a nie moje lenistwo/niezgrabność/głupota/ruchliwość?
Dla wszystkich tych, którzy podejrzewają, że nie są neurotypowi. Niech będzie motywacją do przyjrzenia się sobie.
Babo od polskiego- jeszcze raz, dziękuję Ci za nią.

Jeżeli masz cień wrażenia, że ta książka jest dla Ciebie- to ją kup. Koniecznie. Dziś.
Czytając miałam wrażenie, że autorka pisze o mnie. Znalazłam tam OGROM swoich objawów. Tych oczywistych ale też tych, których w ogóle nie połączyłabym z ADHD.
Błyskotliwa, szorstka, z reporterską dokła...

Rozwiń

Zwiń

Dlaczego tak niewiele jest we współczesnej literaturze polskiej, tak dobrych powieści?
Bawiłam się świetnie, podziwiając kunszt Anny Dziewit-Meller.
Słodko- gorzka, sielska i jednocześnie brutalnie polska.
Z każdą kolejną stroną autorka coraz bardziej bawi się formą i narracją powieści, pozwalając czytelnikowi wierzyć, że ma na kształt zakończenia, jakiś wpływ. Doskonały zabieg.
Po Górze Tajget myślałam, że może być trudno utrzymać poziom. Nie było.
Pływałam w jeziorze Juno z ogromną przyjemnością, nabierając chęci na własną pisarską przygodę- a to zawsze dobrze wróży książce. Trudno było mi się oderwać nie ze względu na wartką akcję i mnogość wydarzeń, ale dlatego, że Juno jest tak dobrze napisane.

Dlaczego tak niewiele jest we współczesnej literaturze polskiej, tak dobrych powieści?
Bawiłam się świetnie, podziwiając kunszt Anny Dziewit-Meller.
Słodko- gorzka, sielska i jednocześnie brutalnie polska.
Z każdą kolejną stroną autorka coraz bardziej bawi się formą i narracją powieści,...

Rozwiń

Zwiń

W tej książce jest tyle spokoju i ciepła ile można go mieć we własnym domu. Swojej twierdzy, miejscu, gdzie jest nam błogo, gdzie rozwieszamy pranie i układamy puzzle.
Jednocześnie, dokładnie tak jak w komfortowym domu- to w nim rozgrywa się ból, płacz i lęk.
Nigdy nie czytałam tak niejednoznacznej książki. Ciepłej i komfortowej, a jednocześnie bolesnej i smutnej.
Trzeba to poczuć, przeczytać samemu. Ale jest, nie zawaham się użyć tego słowa, cudowna.

W tej książce jest tyle spokoju i ciepła ile można go mieć we własnym domu. Swojej twierdzy, miejscu, gdzie jest nam błogo, gdzie rozwieszamy pranie i układamy puzzle.
Jednocześnie, dokładnie tak jak w komfortowym domu- to w nim rozgrywa się ból, płacz i lęk.
Nigdy nie czytałam tak nieje...

Rozwiń

Zwiń

Duże zaskoczenie, na plus. Historia płynie przez różnych, pozornie niepowiązanych bohaterów, których łączy... lęk.
Trudna, bolesna I napisana w taki sposób, że miałam poczucie, że autorka wie, jak używać słów. A to rzadka sztuka ostatnio...
Temat ważny, mam wrażenie nadal przemilczany.
Chociaż dla mnie przede wszystkim to książka o lęku o dzieci. Paraliżujący lęk współczesnego ojca zestawiony z nieludzką krzywdą dzieci w trakcie II wojny. Przerażające i bolesne połączenie.

Duże zaskoczenie, na plus. Historia płynie przez różnych, pozornie niepowiązanych bohaterów, których łączy... lęk.
Trudna, bolesna I napisana w taki sposób, że miałam poczucie, że autorka wie, jak używać słów. A to rzadka sztuka ostatnio...
Temat ważny, mam wrażenie nadal przemilczany.
...

Rozwiń

Zwiń

Znowu! Carley Fortune stworzyła książkę, która jest wakacjami w pigułce.
Czytając, przenosiłam się nad jezioro. Widziałam wodę pomiędzy wysokimi drzewami i Fern dryfującą na plecach na środku jeziora. Widziałam Fern i Willa siedzących na pomoście. Czułam zapach cytrynowych cukierków i mocnej, czarnej kawy. Czy nie o to chodzi w czytaniu? Żeby książkę poczuć wszystkimi zmysłami, a do tego z przyjemnością otwierać jej karty i spotykać się z bohaterami, jak ze starymi znajomymi?
Czyta się ją wszystkimi zmysłami.
Jeżeli potrzebujesz wakacji na już, to chcesz sięgnąć po tę książkę.

Znowu! Carley Fortune stworzyła książkę, która jest wakacjami w pigułce.
Czytając, przenosiłam się nad jezioro. Widziałam wodę pomiędzy wysokimi drzewami i Fern dryfującą na plecach na środku jeziora. Widziałam Fern i Willa siedzących na pomoście. Czułam zapach cytrynowych cukierków i moc...

Rozwiń

Zwiń

Trudna, bolesna historia o samotności mężczyzny, który traci żonę w strasznych okolicznościach. W tle konflikt na Bliskim Wschodzie.
Egzotyczna, bo trudno sobie wyobrazić, że nasz współmałżonek wysadza się wśród tłumu ludzi. Jednocześnie bardzo aktualna i uniwersalna pod względem przeżywanej tragedii. Bardzo dobra.

Trudna, bolesna historia o samotności mężczyzny, który traci żonę w strasznych okolicznościach. W tle konflikt na Bliskim Wschodzie.
Egzotyczna, bo trudno sobie wyobrazić, że nasz współmałżonek wysadza się wśród tłumu ludzi. Jednocześnie bardzo aktualna i uniwersalna pod względem przeżywa...

Rozwiń

Zwiń