Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie znam kontrkandydatów do Nagrody im. Kapuścińskiego, ale jeśli zwyciężyła ta książka to musiało być słabo. Owszem, niektóry teksty są świetne, jak ten o więzieniu wynajętym przez Mela Gibsona na potrzeby filmu, ale reszta ledwo średnia. Ale całość raczej mocno średnia. Oczywiście obraz Meksyku, jaki się wyłania z tekstów Fernandy Melchior jest upiorny. Nie wiem jak można znieść taką dawkę brutalności i przemocy.
Podobno wcześniejsze książki autorki są lepsze. Tak twierdzi Dorota Masłowska. A ja jej wierzę.

Nie znam kontrkandydatów do Nagrody im. Kapuścińskiego, ale jeśli zwyciężyła ta książka to musiało być słabo. Owszem, niektóry teksty są świetne, jak ten o więzieniu wynajętym przez Mela Gibsona na potrzeby filmu, ale reszta ledwo średnia. Ale całość raczej mocno średnia. Oczywiście obra...

Rozwiń

Zwiń

Jakie to uczucie odkryć nowego pisarza, który wprawia w drżenie duszę?
Niepowtarzalne. I rzadkie. Książka „Jalo” Iljasa Churi zalegała u mnie na półce od 2014 roku. Dopiero wyjazd do Libanu sprawił, że szukając pisarek i pisarzy z tego kraju odkryłam Iljasa Churi na zakurzonej półce we własnej biblioteczce. I to się nazywa ODKRYCIE!
„Jalo” to książka wybitna. A Iljas Churi jest autorem, który pisze niezrównanie, to prawdziwy mistrz opowieści, mądry gawędziarz potrafiący zaglądać człowiekowi w głąb serca.
Trudno krótko napisać o czym jest ta książka, bowiem, jak każda powieść wybitna, „Jalo” opowiada o człowieczeństwie w jego rozmaitych płaszczyznach i złożoności. O tym jak kształtuje nas to, z czego wychodzimy, o mechanizmach pamięci, o niekończącej się spirali przemocy, a wreszcie o miłości, która nie oczyszcza, nie wyzwala, ale jest losem, krzyżem, który każdy z nas niesie. Jest to też książka o Libanie, jego tragicznej historii, skomplikowaniu, rozdarciu, o przemocy i przesycającej tamtejszą ziemię duchowości.
Jalo nie jest łatwym bohaterem, jak każdy człowiek, jest trochę dobry, trochę zły. Łatwo go na początku zakwalifikować i ocenić, ale im dalej angażujemy się w opowieść tym bardziej ocena wymyka się, rozmywa, nic nie jest czarno-białe.
Iljas Churi snuje opowieść, a ona pączkuje, meandruje, zakręca, przyspiesza i zwalnia jak górski strumień. „Jalo” to jest książka misternie napisana, czuła, przejmująca. Wspaniały pisarz, piękna książka. Polecam z serca.

Jakie to uczucie odkryć nowego pisarza, który wprawia w drżenie duszę?
Niepowtarzalne. I rzadkie. Książka „Jalo” Iljasa Churi zalegała u mnie na półce od 2014 roku. Dopiero wyjazd do Libanu sprawił, że szukając pisarek i pisarzy z tego kraju odkryłam Iljasa Churi na zakurzonej półce we wła...

Rozwiń

Zwiń

Najpierw spektakl („The Employees” w reżyserii Łukasza Twarkowskiego, Teatr Studio), potem książka. Spektakl mnie oszołomił, dlatego sięgnęłam po książkę. Chciałam pobyć dłużej w tej intelektualnej i emocjonalnej przestrzeni. Spektakl jest niezwykły, ale książka również bardzo nietypowa. Składa się z wypowiedzi, których kontekstu musimy się domyślać. Narracji brak. Rzecz dzieje się się na statku kosmicznym, który z dala od ziemi i bez nadziei na powrót, eksploruje obcą planetę. Ktoś sprawuje kontrolę. Ktoś organizuje i nadzoruje członków załogi. Nie spoleruję. To punkt wyjścia.
Kto jest człowiekiem? A kto tylko przypomina człowieka? I gdzie jest ta cienka granica? Co znaczy być człowiekiem? Czy sztuczne twory podobne do ludzi mogą mieć sny i emocje? Jak na członków załogi wpływają zbierane z powierzchni obcej planety obiekty?
Książka generuje bardzo dużo ważnych i fascynujących pytań, które w przestrzeni dobrego s-f żyją od dawna. Zmieniają się jednak konteksty, bo opisywana rzeczywistość wydaje się być coraz bliżej nas. Sztuczna inteligencja wzbudza u jednych ekscytację, u innych przerażenie. Obie strony łączy to, że nie wiedzą (nie wiemy) co będzie, w którą stronę to pójdzie. Książka „Załoga. Protokół z przyszłości” jest specyficzna, wymaga od czytelnika/czytelniczki sporo wyobraźni. I dla mnie jest to fascynujące. Musimy poskładać historię ze strzępków, fragmentów, różnych punktów widzenia. Myślę, że spektakl bardzo mi w tym pomógł. Nie wiem jak by to było gdybym wzięła książkę bez wprowadzenia. Tak czy siak, bardzo fajna czytelnicza przygoda. Coś nowego.

Najpierw spektakl („The Employees” w reżyserii Łukasza Twarkowskiego, Teatr Studio), potem książka. Spektakl mnie oszołomił, dlatego sięgnęłam po książkę. Chciałam pobyć dłużej w tej intelektualnej i emocjonalnej przestrzeni. Spektakl jest niezwykły, ale książka również bardzo nietypowa. S...

Rozwiń

Zwiń

Proste i klarowne , ale nie prostackie czy naiwne, wprowadzenie w filozofię stoików. W czasie czytania interpetacji pism Seneki autorstwa Davisa Fiebera automatycznie nasuwają się dwie refleksje. Po pierwsze, że natura ludzka i świat wcale się tak bardzo nie zmieniły od dwóch tysięcy lat. Po drugie, że dobre życie (cokolwiek to znaczy, tu: w ujęciu stoików) jest w zasięgu ręki, ale zasadniczo rzadko po nie sięgamy. Marnujemy czas, jesteśmy aspołeczni, dbamy jedynie o własny ogródek, bez umiaru gonimy za blichtrem, dobrami materialnymi, sławą i przyjemnościami. I pewnie tak już będzie póki ludzkość trwa. Książkę Davida Fiebera polecam, ale bardziej polecam sięgać do oryginału. Nie widzę większego powodu, by czytać Senekę przez filtr kogokolwiek, choćby najbardziej błyskotliwego.

Proste i klarowne , ale nie prostackie czy naiwne, wprowadzenie w filozofię stoików. W czasie czytania interpetacji pism Seneki autorstwa Davisa Fiebera automatycznie nasuwają się dwie refleksje. Po pierwsze, że natura ludzka i świat wcale się tak bardzo nie zmieniły od dwóch tysięcy lat. ...

Rozwiń

Zwiń