Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Jeśli mogłabym wybrać dla każdego z was jedną książkę sci-fi do przeczytania, to podałabym właśnie Kwiaty dla Algernona (a później potajemnie podrzuciła jeszcze Park Jurajski, ale ciiiii).
Generalnie, lubię mieć swoje ulubione serie wydawnicze i Wehikuł Czasu od wydawnictwa Rebis zdecydowanie się do nich zalicza.

Kwiaty dla Algernona to fascynująca lektura, która ewoluuje i to w dosłownym znaczeniu tego słowa. Pomijając fakt, że historia się rozwija (co jest dość naturalnym procesem), to również sposób jej prowadzenia się zmienia. I to nie są kosmetyczne zmiany. Co więcej, to nie są niepotrzebne zmiany! Te zmiany stanowią integralną część i wynikową fabuły, w którą uwikłany jest główny bohater (i nie, nie jest to tytułowy Algernon, dla niego są tylko kwiaty).

Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły, bo nie o to chodzi w tej recenzji, ale dotyka ona kwestii wyobrażeń o pragnieniach osób z niepełnosprawnością intelektualną. Nie będę ukrywać, robi to w dość niedelikatny sposób. Wydaje mi się, że książki (szczególnie sci-fi) z minionych dekad (w tym przypadku są to lata 60. XX wieku) potrafią nam sporo powiedzieć o wrażliwości społecznej (są trochę jej odbiciem). To zdecydowanie jest Wehikuł Czasu (wink, wink). Osobiście chcę wierzyć, że zrobiliśmy przynajmniej krok do przodu jako ludzkość w tym zakresie.

Ale wracając do książki. Nie jest subtelna w przekazie. Nie musicie się martwić, że nie wyłapiecie tego filozoficznego natchnienia, które jest tak eteryczne, że aż trudne do uchwycenia. Na-ah, to filozoficzne natchnienie zostanie wam rozpłaszczone na twarzy, jak… Coś co bardzo łatwo rozpłaszcza się na twarzy przy dużej prędkości (na przykład naleśnik).
A kiedy wpadniecie w tryby rozmyślań na temat potrzeb społecznych i intelektualnych… Kiedy zaczniecie się zastanawiać co daje człowiekowi szczęście, czy warto być lubianym, a może lepiej mieć wiedzę i moc – wtedy, moi drodzy, będzie już za późno.
Przepadniecie tak jak ja…

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Jeśli mogłabym wybrać dla każdego z was jedną książkę sci-fi do przeczytania, to podałabym właśnie Kwiaty dla Algernona (a później potajemnie podrzuciła jeszcze Park Jurajski, ale ciiiii).
Generalnie, lubię mieć swoje ulubione serie wydawnicze i Wehikuł...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia Kontrolowana

ROMANTASY! I to w dodatki takie, tylko i wyłącznie pisane capslockiem (krzyczane). Mam wrażenie, że Czwarte Skrzydło to jest THE ROMANTASY! Książka, która miała więcej edycji niż dorosły człowiek zębów, a ja sięgnęłam po nią w audiobooku w ramach pakietu bibliotecznego Legimi (za wszelką cenę próbowałam nie ulegać tym pięknym, malowanym brzegom).
I co? Zaraz po skończeniu sięgnęłam po drugi tom.

Przyznaję, trochę chciałabym się bawić gorzej przy tej książce, bo absolutnie dostrzegam jej wady (i chciałabym znaleźć się w gronie osób piszących super kontrowersyjne recenzje na temat super popularnej książki). Co do wad. Postacie były często stereotypowe (tak Vi, mówię tu głównie o tobie i o tym jaka jesteś „malutka”), ich rozwój ograniczony, a wątek romantyczny schematyczny. I ja to wszystko wiem.

A z drugiej strony, wiem też, że dekadę młodsza wersja mnie szalałaby za tą książką. Obecna wersja mnie… Dobrze się bawi i docenia. Są smoki, napięcie między głównymi bohaterami, zwroty akcji rodem z kasowych seriali (przewidziałam, że będą, ale nie przewidziałam jakie) – wszystko, czego dusza zapragnie.

To, co totalnie szczerze ta książka robi dobrze i wszystko powinniśmy to do cenić, to używanie feminatywów (polskie tłumaczenie robi to dobrze, nie wiem jak to wygląda w oryginale), wprowadzenie ogromnej reprezentacji osób querrowych oraz reprezentacja osób z niepełnosprawnościami. Dla mnie to naprawdę wartościowy aspekt, nawet jeśli książka jest nastawiona tylko na dobrą zabawę. Warstwa fabularna może mierzyć się z wieloma problemami, ale przynajmniej nie są to problemy z wykluczeniem społecznym znane tak dobrze z naszego świata.

Osoby, które w swoich wyborach książkowych poszukują wątków enemies to lovers również się nie zawiodą. Podobnie zresztą jak Ci, których najbardziej przyciąga romans w fantastycznych historiach (uwaga, książka, ze względu na obrazoburcze opisy kwalifikuje się jako +18) i smoki.

Polecam jako lekturę, przy której można się oderwać od naszej rzeczywistości. Książka, nawet jeśli traktuje o szkole wojskowej, to wojna, w której biorą udział smoczy jeźdźcy jest na tyle odrealnionym i ufantastycznionym tematem, że ja naprawdę, czytając, nie odczuwałam na tym polu żadnego dyskomfortu.

Bookstagram: Entropia Kontrolowana

ROMANTASY! I to w dodatki takie, tylko i wyłącznie pisane capslockiem (krzyczane). Mam wrażenie, że Czwarte Skrzydło to jest THE ROMANTASY! Książka, która miała więcej edycji niż dorosły człowiek zębów, a ja sięgnęłam po nią w audiobooku w ramach pakietu...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powolnie rozwijający się romans w jednej z najwspanialszych metropolii na świecie (ocena subiektywna, w tym przypadku jestem Team Helena – kto czytał ten wie). Tajemnicza sprawa sprzed lat nakręcająca fabułę. Otoczka śmietanki towarzyskiej i biznesowej. Czy to brzmi jak plan?
Ja myślałam, że nie do końca… A później przeczytałam.

I ostatecznie się nie zawiodłam, bo książka jest poprawna. Jasne, nie zaprzeczę, na początku ciężko mi było sympatyzować z głównymi bohaterami i ich problemami pierwszego świata: oh nie, moja rodzina już nie je brunchu; mój nowy smoking, który muszę włożyć zostanie dostarczony wprost do mojego mieszkania… I te klimaty, rozumiecie... Ostatecznie okazuje się jednak, że miłość jest na tyle uniwersalnym tematem, że w pewien sposób zżyłam się i nawet kibicowałam głównym bohaterom.

Co więcej, na dużego plusa zasługuje wykreowanie głównego bohatera. Ma swój charakter, tego nie można mu odmówić, ale absolutnie nie emanuje od niego toksyczna męskość. Czy był w moim typie? Hmm… Ale… Serio, ja bardzo doceniam. Tak samo jak doceniam ostrzeżenia dotyczące trudnych tematów, które pojawiają się w książce. Szanuję.

Momentami miałam problem z niezręcznością tekstu. Raz wyłapałam błąd edytorski, momentami dialogi wydawały mi się dość sztywne. Charaktery głównych postaci były budowane na zasadzie przeciwieństw, ale nie czułam w tym przesady. Miałam wrażenie, że część bohaterów i sytuacji to przeklejone klisze, które są już dobrze znane i mniej lub bardziej przeze mnie lubiane. W ostatecznym rozrachunku, stwierdzam, że można wsiąść na karuzelę tej powieści i kręcić się razem z bohaterami całkiem nieźle się przy tym bawiąc!

Muszę to pochwalić, bo się uduszę! Sceny zbliżeń głównych bohaterów były opisane naprawdę, naprawdę dobrze! Chociaż bardzo naturalistyczne (żaden szczegół nie został pominięty), to podane w zaskakująco smaczny i nieżenujący sposób. Nie było ich dużo, ale dzięki temu były trochę bardziej wyczekiwane. Autorce udało się uniknąć powtórzeń i niezręczności w ich opisywaniu, z którymi spotkałam się w innych romansach i osobiście jestem bardzo wrażliwa na tę kwestię, więc tym bardziej ją doceniam.

Czytając nie da się odejść od porównań do Szekspirowskiej sztuki, ba, bohaterowie sami do niej nawiązują! Więc jeśli lubicie Romea i Julię, tutaj macie naprawdę godną kolejną iterację tej historii.

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powolnie rozwijający się romans w jednej z najwspanialszych metropolii na świecie (ocena subiektywna, w tym przypadku jestem Team Helena – kto czytał ten wie). Tajemnicza sprawa sprzed lat nakręcająca fabułę. Otoczka śmietanki towarzyskiej i biznesowej. ...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia Kontrolowana

Z czym kojarzy się Omnifagus? Z czymś absolutnie okropnym? Lepkim i wijącym? Trochę obrzydliwym? …a może z absolutnie niczym?
Cóż, odpowiedź zdaje się być niejasna, dlatego zapraszam serdecznie na recenzję, która spróbuje przybliżyć czym jest fikcja dziwności przedstawiona przez Rafała Nawrockiego w serii opowiadań zebranych w tym zbiorze.

Zauważyłam, zagłębiając się w przedstawiane historie, że autor zdecydowanie próbował zbudować tajemniczą mitologię świata na wzór i podobieństwo Lovecrafta (nie lubię prozy Lovecrafta). Ale to może tylko moje wrażenie… Narracja, mimo że prowadzona w ciekawy sposób, momentami mnie przerastała. Była zbyt ciężka, wulgarna i „brudna”. I nie tylko w dialogach wymienianych przez bohaterów. Osobiście dziwnie się z tym czułam, trochę niekomfortowo.

To, co moim zdaniem działało fenomenalnie, to krótka forma opowiadań spiętych kompozycyjną klamrą, która tworzy oddzielną historię. Uwielbiam podobne zabiegi! Taka struktura może wydawać się nietypowa, dlatego długość opowiadań jest kluczowa. Gdyby były dłuższe, mogłabym zacząć zadawać niewygodne pytania dotyczące narracji. Tutaj poziom dziwności i niedopowiedzeń był odpowiedni i spełniał moje oczekiwania.


Dodatkowo, Rafał Nawrocki doskonale malował obrazy swoim tekstem. Jego opisy są tak żywe, że mogłam niemal zobaczyć to, co (chyba) chciał przedstawić. Jakość opowiadań w zbiorze była zróżnicowana, ale ogólnie oceniam ją pozytywnie. Moim ulubionym opowiadaniem było to o ogródkach działkowych (zawsze czułam, że te miejsca są podejrzane).

I jeszcze jedno! Na końcu znajduje się omówienie miejsc, w których dzieje się akcja każdego z opowiadań! Gdybym wiedziała od początku (ogarnęłam temat przy trzecim opowiadaniu), to na pewno od razu bym do nich zajrzała.

Ogólnie polecam, dla mnie ta przygoda była początkiem fascynacji wierd fiction w dorosłym życiu.

Bookstagram: Entropia Kontrolowana

Z czym kojarzy się Omnifagus? Z czymś absolutnie okropnym? Lepkim i wijącym? Trochę obrzydliwym? …a może z absolutnie niczym?
Cóż, odpowiedź zdaje się być niejasna, dlatego zapraszam serdecznie na recenzję, która spróbuje przybliżyć czym jest fikcja dziw...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Taylor Jenkins Reid, królowa wrzucania nas w „wymyślone jak prawdziwe historie” zrobiła to ponownie! To znaczy, z mojej perspektywy ponownie. To druga książka (po historii Evelyn Hugo), po którą zdecydowałam się sięgnąć. I znów się nie zawiodłam. Evelyn miała wycinki brukowców, Daisy ma opinie krytyków. I fantastycznie! Bo zostajemy w konwencji, ale ją urozmaicamy.

Tym razem wychodzimy jeszcze szerszy obraz sytuacji. Zamiast dwutorowej (względem czasu akcji narracji), pojawiają się perspektywy postaci uwikłanych w wydarzenia. Dynamika historii z perspektywy dwóch głównych bohaterów (w tym tytułowej Daisy) jest świetna, wciągająca! Niestety, reszta pozostaje lekko w tyle. Szczerze przyznam, że trochę się gubiłam wśród imion i perspektyw na samym początku.

Ostatecznie stwierdzam, że mnogość perspektyw nadała całości historii dobry klimat. Tym razem to zagranie się sprawdziło, a fakt, że obserwujemy te same sytuacje (koncerty, trasy) i otrzymujemy ich różne interpretacje, nadaje dodatkowego waloru.
To Wszystko jest jak cofnięcie się o kilka kroków od znanej nam rzeczywistości (singli, płyt, okładek, wywiadów, nagród), do tajemniczej krainy motywacji do pisania tekstów i emocji podczas ich tworzenia. I dociera do nas ile tak właściwie nigdy do ciebie nie dociera…

Kiedy zaczynałam z książką, zastanawiałam się, czy nie wolałabym przeczytać biografii faktycznie istniejącego w historii zespołu (wiele z nich, myślę, mogłoby mnie zainteresować). Ostatecznie sięgnęłam jednak po historię The Six – sztucznego tworu powstałego w głowie autorki. I bardzo dobrze. Nieprawdziwe, być może uproszczone i „kontrolowane” warunki dla laika niezwiązanego ze środowiskiem muzycznym (takiego jak ja), to brak narażenia na tryby chaosu prawdziwej rzeczywistości, które mogłyby okazać się niezrozumiałe.
W tym przypadku autorka trzymała wszystko w ryzach, pozwalając poznać klarowna wersję historii. Bez zniekształceń, na którą podatna jest ludzka pamięć i niedopowiedzianych lub pominiętych niewygodnych fragmentów. Wszystko w mocy autorki.

Końcówka… Cóż, nie jest zła. Nie jest tak dobra jak u Evelyn, ale niech was to nie zniechęci!

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Taylor Jenkins Reid, królowa wrzucania nas w „wymyślone jak prawdziwe historie” zrobiła to ponownie! To znaczy, z mojej perspektywy ponownie. To druga książka (po historii Evelyn Hugo), po którą zdecydowałam się sięgnąć. I znów się nie zawiodłam. Evelyn ...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powieść, której klimat niesamowicie igra z moralnością, zarówno naszą (czytelników), jak i głównej bohaterki. Kuang świetnie balansuje na granicy (i to nie jednej). Wywołuje refleksje nad etyką ludzkich działań i pokazuje, jak może funkcjonować psychika osoby, której na pozór udało się uniknąć odpowiedzialności za wątpliwe moralne postępowanie.

Nie ukrywam, jestem i zawsze byłam typem czytelnika, który uwielbia być zaskakiwany pomysłami na historie. Tak już mam… A w tej książce aż roi się od pomysłów na różne opowieści (w końcu wszystko kręci się wokół autorek książek). I ja w tym wszystkim byłam jak: o kurde, ale bym to czytała!

Co więcej, zanurzenie się w kulisy rynku wydawniczego (nawet, zgaduję, lekko podkoloryzowanego) było fascynującym doświadczeniem. Precyzyjne wypunktowanie mechanizmów działania tego świata dodatkowo wzbogaciło fabułę i pozwoliło spojrzeć na tę branżę z zupełnie nowej perspektywy (z drugiej strony lustra).

Niektóre fragmenty znakomicie współgrały z moim doświadczeniem zawodowym (praca biurowa). Ja naprawdę wiem, co to znaczy, kiedy po wymianie kilku maili dochodzi do włączenia w konwersację przełożonych, kierowników, czy dyrektorów (oczywiście „do wglądu”). To jak pójście na noże, otwarte wypowiedzenie wojny, a czasem zadanie ostatecznego ciosu. W książce bardzo dobrze dało się odczuć napięcie towarzyszące tym chwilom.

Zachwyciła mnie autentyczność zawiści odczuwanej przez główną bohaterkę. Sposób, w jaki próbuje ją racjonalizować i zrozumieć. To było niezwykle przekonujące i wzbudzało we mnie wiele emocji. Myślę, że to nie jest łatwo pisać o nienawistnych uczuciach w taki sposób. Z jednej strony obrzydliwy, z drugiej tak autentyczny, że aż wprawiający w dyskomfort.

Całokształt powieści skłania do refleksji nad naturą kłamstwa i prawdy. Czy te dwie kwestie naprawdę są tak jednoznaczne rozdzielne i się wykluczają? Autorka świetnie buduje tę narrację, stawiając czytelnika przed dylematami moralnymi. Czy życie w kłamstwie to życie z piętnem? A może to w ogóle nie kłamstwo? Może skoro wszyscy wierzą w rzeczywistość dookoła to tylko otacza nas półpłynna i niedopowiedziana prawda?

"Co gdyby rynek wydawniczy był historią sensacyjną?" - pytanie, które pozostaje w mojej głowie po lekturze. I myślę, że już samo to pytanie powinno zachęcić do sięgnięcia po Yellowface!

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powieść, której klimat niesamowicie igra z moralnością, zarówno naszą (czytelników), jak i głównej bohaterki. Kuang świetnie balansuje na granicy (i to nie jednej). Wywołuje refleksje nad etyką ludzkich działań i pokazuje, jak może funkcjonować psychika ...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Dzisiaj przeniesiemy się w czasie do epoki, w której wizje spotkań z życiem pozaziemskim były dziwne, fascynujące i rozkwitały jako zupełnie nowy motyw w literaturze i popkulturze. Nie będę ukrywać, jestem podekscytowany dzieleniem się z wami recenzją książki, z której motywu wykluło się wiele innych dzieł kultury. To trochę jak zaglądanie do ukrytego od lat źródła. Zajrzałam do tego źródła/ nowego wydania Inwazji Porywaczy Ciał. I co tam znalazłam?

Dziwność, dziwność i po trzykroć dziwność! I jednocześnie pewną… Typowość dla swoich czasów? Nie zrozumcie mnie źle, im mocniej związuję się z literaturą popularno-naukową XX wieku, tym łatwiej się w niej odnajduję. A co mam na myśli mówiąc o typowości? Cóż, historia została po raz pierwszy opublikowana w latach 50. więc możecie się spodziewać omdlewających kobiet i smętnych głównych bohaterów działających pomimo przeciwności losu i lęku o własne życie.

Książka otwiera przed nami wrota motywu obcej cywilizacji podstępnie (no i z czasem też zupełnie oficjalnie) kolonizującej mieszkańców Ziemi. Ale ale… Wbrew pozorom, historia do końca pozostaje bardzo tajemnicza. Nie dostajemy wielu odpowiedzi. Właściwie powód samej kolonizacji zostaje ledwie napomknięty.
Muszę w tym momencie zrobić jedną dygresję. Kiedy przeczytałam o absorbowaniu przez obcych wody z powietrza (i nabieranie przez to masy) wyobraziłam sobie figurki dinozaurów, które wrzucało się do kubka z wodą na noc i rano wspomniana figurka (nomen omen po zaabsorbowaniu wody) podwajała swoją objętość. Nie mogłam wyrzucić tego obrazu z głowy! Cudowna literatura science fiction! Właśnie po takie skojarzenia do niej zaglądam!

Kończąc podpowiem, że po książkę naprawdę warto sięgnąć. Jako po źródło. Doświadczenie. Zwłaszcza, że mamy do niego taki piękny i łatwy dostęp! Myślę, że warto poznać historię motywu, który na dobre i na zawsze zakorzenił się w naszej kulturze.

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Dzisiaj przeniesiemy się w czasie do epoki, w której wizje spotkań z życiem pozaziemskim były dziwne, fascynujące i rozkwitały jako zupełnie nowy motyw w literaturze i popkulturze. Nie będę ukrywać, jestem podekscytowany dzieleniem się z wami recenzją ks...

Rozwiń

Zwiń