Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Magiczna Zielona Góra.

Lubicie antykwariaty? Ja osobiście bardzo! To fascynujące skarbnice wiedzy i białych kruków, często na wskroś przesiąknięte zapachem i atmosferą dawno minionych czasów. Z reguły nic groźnego w antykwariacie nam nie grozi... Czasem zdarza się jednak, że antykwariat jest także miejscem niebezpiecznym i pełnym... magii! Zupełnie jak w niewinnie wyglądającym, zielonogórskim "Antykwariacie pod Salamandrą", za którego drzwiami Adam Przechrzta zaprosi nas na pełną emocji wycieczkę do istniejącego tuż pod naszym nosem magicznego świata. Wystarczy tylko przejść przez portal, zyskać nieco mocy i umiejętności, a możliwości magicznej republiki staną przed nami otworem :)

"Antykwariat pod Salamandrą" otwiera nowy cykl autora: Mons Viridis Magicus. Ta intrygująca, łacińska nazwa oznacza dosłownie tyle, co "Magiczna Zielona Góra". Do magii i łaciny będziemy musieli na kolejnych stronach przywyknąć: łacińsko-średniowieczno-starożytne inspiracje znacząco wpłynęły na ostateczny kształt koncepcji autora, który w procesie kształtowania magicznego uniwersum całymi garściami czerpał z historycznych doświadczeń zachodnioeuropejskiej (i nie tylko) cywilizacji.

Zielona Góra to w wizji Adama Przechrzty miasto winnic, starych kamienic i spokoju. Ale także magicznych portali, wojen klanowych i krwawych rozgrywek między magami. Życie jej z pozoru zwykłego mieszkańca, Janusza Magnuszewskiego, toczyło się dotąd spokojnie i przewidywalnie. Śmierć jego ojca zmieniła jednak wszystko. Żałoba jeszcze się nie kończy, gdy na głowę Janusza spada cała lawina wieści, które wywracają jego rzeczywistość do góry nogami.

Ojciec Janusza był magiem, jego śmierć wcale nie była wypadkiem, a piwnice antykwariatu skrywają tajemnice. Fascynujące i całkowicie śmiercionośne. Do magicznego (a jakże!) mieszkania Magnuszewskiego wprowadza się zupełnie obca kobieta, a on sam rozpoczyna karierę maga bojowego. Spuścizna zabitego ojca nie daje Januszowi żadnego wyboru. Musi stanąć do walki, jeśli chce szukać sprawiedliwości. Albo zwyczajnie - przeżyć.

Magiczna republika wciąga Janusza w swoje tryby, czy sam zainteresowany sobie tego życzy, czy nie. Magnuszewski (vel Ianus Magnus) na naszych oczach odkrywa swoje magiczne predyspozycje i zdolności, zostaje oficjalnie obywatelem magicznej republiki, a następnie zyskuje władzę zarządcy miejskiego portalu prowadzącego do magicznego Głębokiego Świata - portal znajduje się bowiem w piwnicy jego antykwariatu!

Takich portali istnieje w Europie znacznie więcej. Magicznie pojęty kontynent podzielony jest na magiczne państwa z własną organizacją polityczną, wojskową, sądowniczą i dyplomatyczną. Portale wiodące do Głębokiego Świata odgrywają w nim ogromną rolę, są bowiem źródłem mocy dla każdego obywatela. Dlatego powierzona Januszowi rola zarządcy (w praktyce władcy) zielonogórskiego portalu wiąże się z tak wielką odpowiedzialnością.

Januszowi powierzono także kompetencje sędziego ziemskiego oraz prawo do sprowadzenia na teren Zielonej Góry magicznych osadników, którzy mają być jego zwolennikami. Oczywiście początkującego maga bez praktycznych umiejętności nikt by się nie słuchał, a zatem Janusz wytrwale trenuje i regularnie zwiększa swą moc przez wizyty w Głębokim Świecie, w czym pomaga mu ciotka, narzeczona wprost z weneckiej republiki oraz... magicznie ożywiona i regularnie z nim rozmawiająca personifikacja świadomości i pamięci jego zmarłego ojca.

Ku czemu to wszystko zmierza? Pozornie ku zaprowadzeniu na terenie miasta ładu i porządku, jednak to nie wszystko - na drodze Janusza pojawiają się bowiem jawni i utajeni wrogowie, napastnicy z wrogiego republice mongolskiego chanatu, a także większe i mniejsze zamachy na jego życie, które w nieunikniony sposób poprowadzą Magnuszewskiego w stronę konieczności rozwiązania zagadki śmierci ojca (nie była ona bowiem przypadkowa). Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Janusz spotka na swej drodze jednych i drugich - zarówno w rzeczywistym świecie, jak również pod murami ukrytej za portalem, średniowiecznej Magicznej Zielonej Góry.

"Mons Viridis Magicus" to historia, w której magia miesza się z rzeczywistością, a osią fabuły jest dobrze wszystkim znany fabularny koncept w stylu "from zero to hero". Trudno uciec od porównań do pomysłu Rowling na to, w jaki sposób świat magów istnieje tu obok świata ludzi, jednak koncepcja Adama Przechrzty niczego z pomysłu Rowling nie powiela - przeciwnie, autor cegiełka po cegiełce buduje własne uniwersum i dostosowuje je do realiów współczesnego nam świata.

Pewne podobieństwo do tego, co już było, istnieje za to gdzie indziej. Dotyczy ono postaci głównego bohatera, Janusza Magnuszewskiego, który w ogólnym zarysie bardzo przypomina innego bohatera Przechrzty, Olafa Rudnickiego. Olaf był alchemikiem, Janusz jest magiem, jednak obaj zostają zmuszeni do wzięcia udziału w rozgrywkach możnych tego świata; obaj zaczynają od zera, doskonalą się i z biegiem czasu biorą coraz większy udział w rozgrywających się globalnie wydarzeniach. Czy to zarzut? W zasadzie nie. Podobieństwa do głównego bohatera "Materia Prima" & "Materia Secunda" i do sposobu jego stopniowego kreowania są jednak w "Mons Viridis Magicus" w sposób wyraźny widoczne.

Musicie też wiedzieć, że najnowszy cykl to nie magiczna wersja alternatywnej historii (i rzeczywistości) jaką dostaliśmy w "Materia Prima" i "Materia Secunda", lecz osadzone we współczesności urban fantasy, gdzie wszystko rozgrywa się na naszych oczach w bardzo dynamiczny sposób. Magiczny świat Przechrzty istnieje równolegle obok rzeczywistego i trawią go bardziej lub mniej otwarte konflikty. Główną ich osią wydaje się być tląca się ciągle (mniej lub bardziej otwarcie) wojna między republiką, a mongolskim chanatem. Niemniej jednak wątek jakiegoś globalnego starcia (globalnego lub chociaż o zasięgu europejskim) nie został jeszcze w magicznym świecie wskazany przez autora w sposób wyraźny i jednoznaczny. Narazie jesteśmy świadkami odbywanej przez Janusza drogi, w trakcie której usiłuje on zapewnić bezpieczeństwo Zielonej Góry w wymiarze realnym i magicznym. Jako wprowadzenie do nowego uniwersum w zupełności to póki co wystarcza.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję!

#antykwariatpodsalamandrą #monsviridismagicus #adamprzechrzta #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #debiut #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #sensacja #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Magiczna Zielona Góra.

Lubicie antykwariaty? Ja osobiście bardzo! To fascynujące skarbnice wiedzy i białych kruków, często na wskroś przesiąknięte zapachem i atmosferą dawno minionych czasów. Z reguły nic groźnego w antykwariacie nam nie grozi... Czasem zdarza się jednak, że antykwariat j...

Rozwiń

Zwiń

Mrok w kryminale retro.

Ciemność... Wszyscy ją znamy - każdej nocy staje ona przed nami niczym namacalna suma lęków przed tym, co może czyhać w mroku. Ciemność wpisana jest także w istotę ludzkiej natury, która w konfrontacji z wewnętrznym i zewnętrznym mrokiem może albo zwyciężyć, albo doprowadzić człowieka do obłędu. Koncepcja Ciemności (nie bez powodu pisanej przez wielkie "C") to podstawa znakomitego debiutu Andrzeja Pupina - jego "Szepty Ciemności" to nie tylko świetny kryminał w stylu retro, ale także mroczna opowieść o ciemności tego świata z iście bogartowskim bohaterem w roli głównej, którego nie sposób nie polubić już od pierwszej strony.

Co jakiś czas zdarzają się debiuty, które zdecydowanie przykuwają uwagę. Są one niczym żonglujące konwencjami, książkowe gamechangery, zwracające nasze myśli w zupełnie nową stronę. „Szepty Ciemności” Andrzeja Pupina łącząc wątki historyczne i fantastyczne z konwencją kryminału w stylu noir przedstawiają nam polskie i światowe dwudziestolecie międzywojenne z zupełnie nowej (a jakże! - mrocznej) perspektywy.

Lata 20-te XX wieku to w koncepcji Andrzeja Pupina hybryda znanej nam z kart historii rzeczywistości z czasów po Wielkiej Wojnie oraz realiów z zupełnie nowym, mrocznym zagrożeniem w roli głównej. Mowa o Ciemności - i to przez duże "C". Pierwszy raz pojawiła się ona po bitwie pod Verdun; zabrała życie tysięcy żołnierzy, cywilów i stopniowo spowiła cały świat, doprowadzając swe ofiary do śmierci i obłędu. Tak bowiem działa na ludzi Ciemność - wystawieni na jej wpływ nieszczęśnicy doznają mrocznych wizji i popadają w szaleństwo, skutkiem którego stają się żądnymi krwi bestiami. Zabijają i giną, spychając cywilizację w otchłań mroku i stopniowego unicestwienia. W efekcie - już po Verdun - ludzkość zaczęła skupiać się w enklawach światła. Prowincjusze ściągają do miast, wszyscy unikają mroku nocy i nikt przy zdrowych zmysłach nie zostaje na zewnątrz po zmroku, poza życiodajnym kręgiem światła.

W tak skonstruowanych realiach przenosimy się do Warszawy lat 20-tych. Świat skurczył się do miejskich enklaw stłoczonych w zasięgu życiodajnego światła. Zwykła, dobrze znana ciemność stała się Ciemnością - nieznaną siłą spychającą ludzi w otchłań obłędu i sprowadzającą nieuchronną śmierć na każdego, kto wyjdzie poza obszar światła. Tuż obok śmiercionośnego niebezpieczeństwa nadal tętni jednak życie. Niezmiennie pieniądze przechodzą z rąk do rąk, w knajpach strumieniami leje się zakazany koniak, a w luksusowych burdelach czekają zupełnie inne przyjemności.

W tym świecie żyje Jerzy Kowalski - weteran trzech wojen, były żołnierz i prywatny detektyw z konieczności. Poszukiwania zaginionej dziedziczki znakomitego rodu od początku wydawały mu się śliską sprawą. I najchętniej odmówiłby przyjęcia tego zlecenia, gdyby nie absurdalne wręcz wynagrodzenie. "Strzeżcie się Greków, nawet gdy przynoszą dary". Jerzy powinien był o tym pamiętać...

Jerzy przyjmuje na naszych oczach dwa zlecenia. Jedno pochodzi od niejakiego "Księcia" - bossa warszawskiego półświatka, którego prostytutki zaczynają ginąć w mrocznych, nader dziwnych okolicznościach. Równoległe zlecenie dla Jerzego pochodzi od Barbary Maciejewskiej, córki krajowego potentata oświetleniowego - kobieta mocno niepokoi się sprawą zaginięcia najlepszej przyjaciółki, Wandy Brzozowskiej; zadanie Jerzego polega na odnalezieniu kobiety (lub chociaż na ustaleniu, co się z nią tak naprawdę stało). W tle mamy grę wywiadów, nieustającą walkę z Ciemnością i napiętą sytuację geopolityczną, w której każdy chce uzyskać nad resztą graczy wyraźną przewagę.

Obie sprawy zaprowadzą Jerzego zaiste na skraj mroku. Kowalski będzie musiał uciec znad jego krawędzi w grze, w której stawką jest o wiele więcej niż tylko jedno ludzkie życie. Po drodze czekają na niego potężni wrogowie, kryminalne zagadki oraz nieunikniona konfrontacja z na wskroś przesiąkniętym złem światem elit, które w poszukiwaniu wrażeń zwracają się ku wynaturzonym, okultystycznym kultom.

Lektura jest po prostu świetna! Trudno nie być zdziwionym jej wysokim poziomem zważywszy na to, że mówimy o debiutancie. Brawo! Takie debiuty zdecydowanie chce się czytać jak najczęściej (przede wszystkim wtedy, gdy - tak jak w tym przypadku - w ogóle nie wyglądają jak dzieło debiutanta!). "Szepty Ciemności" z miejsca zachwycają oryginalnym pomysłem na fabułę i sposobem, w jaki autor łączy ze sobą wątki historyczne, fantastyczne oraz kryminalne. Celnie wybrana konwencja w stylu noir unosi się nad powieścią niczym opiekuńczy duch i/lub blask słońca, którego tak bardzo brakuje nocą w ogarniających wszystko Ciemnościach.

Warto też zwrócić uwagę na spajającą wszystko w całość postać głównego bohatera, który bez wątpienia ma w sobie coś z filmowych kreacji Bogarta i z książkowego Sama Spade'a. Bardzo dobrze widać na jego przykładzie szereg pozytywnych odniesień do dawnego stylu pisania czarnych kryminałów (Dashiell Hammett i Philip Marlowe są chyba najbardziej trafnymi przykładami tego, co mam w tej chwili na myśli), a sam Kowalski z miejsca budzi sympatię swoim stylem bycia, a także głębią swych przeżyć i traum, którym musi on na co dzień stawiać czoła.

Żeby nie było jednak za słodko - jest mała rzecz trochę na minus ;) Nie chcę zanadto spoilerować, ale trochę zgrzyta scena, w której były wojskowy (a więc dość dobrze wyszkolony m.in. w walce gość) daje się w pewnym domku myśliwskim zaskoczyć przeciwnikowi niczym amator... Przywołana scena to niuans, bez większego wpływu na całość, niemniej jednak... jest. I w porównaniu do całej reszty niestety odstaje :( ...

Mrok, groza, tajemnice i zagadki wylewają się po prostu z tej książki i jest to niewątpliwie jej największa zaleta. W trakcie lektury nie sposób się nudzić. Opowiedziana historia działa na wyobraźnię, zapada w pamięć, a na koniec chce się jeszcze więcej - końcowy (dobrze pojęty) niedosyt to chyba najlepsza rekomendacja tego, czy warto sięgnąć po tę książkę.

Świetną wiadomością jest także to, że "Szepty..." to dopiero początek - to pierwszy tom dużo szerzej zakrojonej opowieści, czekać nas więc będzie jej ciąg dalszy! Nie wiem jak Wy, ale ja będę na niego czekać naprawdę niecierpliwie.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję!

#szeptyciemności #andrzejpupin #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #debiut #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #sensacja #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Mrok w kryminale retro.

Ciemność... Wszyscy ją znamy - każdej nocy staje ona przed nami niczym namacalna suma lęków przed tym, co może czyhać w mroku. Ciemność wpisana jest także w istotę ludzkiej natury, która w konfrontacji z wewnętrznym i zewnętrznym mrokiem może albo zwyciężyć, albo d...

Rozwiń

Zwiń

Bohater z cienia.

Każda opowieść - nie tylko książkowa - ma swojego bohatera. To on (lub ona) walczy z przeciwnościami losu, rozwija swoje umiejętności, staje oko w oko z wrogami i na końcu zwycięża. Co jednak, jeśli taki właśnie bohater... ginie przy pierwszej możliwej okazji? Czy wraz z jego śmiercią wszystko staje się stracone? Okazuje się, że niekoniecznie! "Los pokonanych" autorstwa Kel Kade to przykład opowieści, w której śmierć głównego bohatera wcale nie oznacza dla wszystkich ostatecznej klęski - to jedynie okazja do tego, żeby z fabularnego cienia wychynął na światło dzienne zupełnie nowy bohater!

Nie wiadomo, czy nowa główna postać jest lepsza od Wybrańca, któremu przeznaczono wielkość - z całą pewnością jest jednak o wiele od niego ciekawsza! I o wiele zabawniejsza: trudno wszak się nie śmiać widząc mieszkającego do niedawna w puszczy leśnika, paradującego po pałacach możnych w towarzystwie głowy zmarłego przyjaciela, z którą rzeczony leśnik toczy w obecności innych stały dialog ;)

No ale wypada zacząć od genezy tego, o co w tym wszystkim chodzi. Początkowy Wybraniec, Mathias (zwany w przepowiedniach Zgubą Światłości), przeżył 26 lat w zapadłej wiosce na krańcu świata, czujnie strzeżony przez arcyczarodziejkę. Przepowiednie zostały odczytane, a jego los przypieczętowany - oto wyruszy za chwilę w drogę, by uratować świat przed nadciągającą Zagładą; stawi za moment czoła magom, potworom z innych światów, a nawet bogom. I zwycięży.

Niestety nasz dzielny bohater pada martwy już w pierwszej zasadzce, pierwszego dnia swojej wędrówki. Arcyczarodziejka nie jest w stanie go skutecznie ochronić. Nie pomaga też obecność najlepszego przyjaciela Mathiasa, leśnika Aaslo, który postanawia dołączyć do niego podczas wyprawy. Wszystko na nic... Pozostaje jedynie powiadomić króla, że Wybraniec nie żyje. Misji tej podejmuje się Aaslo; na dowód śmierci Mathiasa wiezie ze sobą jego odciętą głowę.

Podróż leśnika pełna jest niebezpieczeństw i niespodziewanych spotkań (zarówno z możnymi tego świata, jak również z magami i ze zwykłymi złodziejami), a w jej trakcie narasta w Aaslo przekonanie, że nie można poddać się nadchodzącej zagładzie bez walki. Dlaczego świat ludzi ma być jedynie igraszką w rękach bogów? Z jakiego powodu ludzie mają biernie poddać się nadchodzącej ciemności i śmierci - bo tak zdecydowali bogowie? O, nie! Aaslo w żadnym wypadku nie zamierza na to pozwolić!

Kto i co mu pomoże? Na pewno garść nowo poznanych towarzyszy. Nie zaszkodzi też pakt z jednym bóstwem, odrobina magicznej mocy i łapa smoka z innego wymiaru, która od czasu pewnej potyczki zastąpi ramię leśnika. No i będą jeszcze nieocenione rady płynące z ust odciętej głowy Mathiasa ;) Jeśli zbierzemy to wszystko do kupy, to okaże się, że sytuacja ludzkości wcale nie jest aż tak beznadziejna :)

Znana nam już za sprawą cyklu o Rezkinie pisarka Kel Kade funduje publice zupełnie nową opowieść, która bazuje na sprawdzonym już po wielokroć koncepcie "from zero to hero". To także bardzo fajnie przemyślana powieść drogi i mroczne fantasy, w którym nad światem wisi nieprzemijające widmo zagłady. Jak dla mnie wszystko jest tutaj super i na swoim miejscu :)

W trakcie lektury często zachwyca łatwość, z jaką autorka żongluje literackimi wątkami. Rzekoma nieuchronność losu oraz przewrotność bóstw traktujących ludzkość jak swą prywatną zabawkę dobrze komponuje się z całością fabuły i świetnie uzasadnia złość oraz niezgodę Aaslo na to, co ma czekać jego i cały jego świat. Podjęta przez leśnika rękawica i rzucenie bogom wyzwania z miejsca sprawiają, że kibicuje się mu ze wszystkich sił.

Jestem niezmiernie ciekawy jak ta historia potoczy się dalej. Kade przerywa ją w arcyciekawym momencie i trudno będzie spokojnie czekać na ciąg dalszy - przerywanie historii w takiej chwili to nieomal zbrodnia! ;) Niemniej jest to też celowy zabieg obliczony na zwiększenie zainteresowania. Moją uwagę Kel Kade z całą pewnością w ten sposób zyskała.

Fabryko - dziękuję :)

#lospokonanych #kelkade #tajneproroctwo #magia #fantastyka #czytamfantastykę #dobraksiążka #czytamksiążki #cosnapolce #bookstagram #bookreview #recommendedbooks #bookreview #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Bohater z cienia.

Każda opowieść - nie tylko książkowa - ma swojego bohatera. To on (lub ona) walczy z przeciwnościami losu, rozwija swoje umiejętności, staje oko w oko z wrogami i na końcu zwycięża. Co jednak, jeśli taki właśnie bohater... ginie przy pierwszej możliwej okazji? Czy wraz z...

Rozwiń

Zwiń

Mrok nad Iwagoto.

Julie Kagawa po siedmiomiesięcznej przerwie zabiera nas znów do Cesarstwa Iwagoto, w którym trwa wyścig z czasem i walka o ocalenie świata przed siłami, które za wszelką cenę chcą przywołać smocze bóstwo i posłużyć się jego mocą do własnych, mrocznych celów. "Dusza Miecza" zdecydowanie spełnia pokładane w książce nadzieje (mocno rozbudzone po lekturze pierwszego tomu trylogii). Opowieść o magicznym smoczym zwoju, związana z nim złowroga przepowiednia, hordy demonów prosto z Jigoku i pełne ułudy lisie czary składają się na naszych oczach w całość, która wygląda na papierze co najmniej obiecująco! W praktyce sprawdza się ona równie dobrze - i to wcale nie za sprawą lisich czarów.

Otchłań demonów i domena śmiertelników to dwa różne światy, które z zasady nie powinny się przenikać. Czasem jednak tak się w konwencji fantasy dzieje, a Julie Kagawa z upodobaniem kontynuuje książkowy eksperyment (rozpoczęty w "Cieniu Kitsune"), w którym owo połączenie następuje. I trzeba przyznać, że cały projekt prezentuje się dzięki tej koncepcji niesamowicie interesująco! A także - co widać zwłaszcza w "Duszy Miecza" - zdecydowanie coraz bardziej mrocznie wraz z każdą kolejną częścią cyklu.

"Znajdź Świątynię Stalowego Pióra. Stań do walki z Hakaimono, zamknij go na powrót w mieczu i zwróć wolność Tatsumiemu. Przekaż swój fragment zwoju czekającym na niego strażnikom. I to będzie koniec." Nic prostszego, prawda? Wyścig do bram Świątyni Stalowego Pióra trwa.

Yumeko, młodziutka zmiennokształtna kitsune, niesie do świątyni bezcenny fragment Zwoju Tysiąca Modlitw, by uchronić świat przed powrotem potężnego, niosącego zagładę smoka. Demon Hakaimono pragnie zwoju, by uwolnić się po tysiącach lat niewoli i… siać zagładę. Zamknięty w ciele młodego Tatsumiego, nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel. Gdy ścieżki Yumeko i opętanego Tatsumiego przetną się ponownie, w cesarstwie zapanuje chaos.

Z bohaterami cyklu rozstaliśmy się pod koniec pierwszego tomu w dość dramatycznych okolicznościach - zaklęty w magicznym mieczu demon Hakaimono przemógł wolę dzierżącego oręż wojownika Klanu Cienia, Tatsumiego, i opanował jego duszę. Pierwszy Oni Jigoku na wolności to kiepska perspektywa nie tylko dla Yumeko i jej towarzyszy, ale też dla całego cesarstwa...

Na domiar złego Hakaimono sprzymierza się z czarnoksiężnikiem Genno - śmiertelnikiem, który przed czterema wiekami zniewolił demoniczne hordy i z piekielną armią nieomal pokonał cesarstwo. Teraz Genno powraca; co prawda pozbawiony cielesnej powłoki, jako zjawa, lecz znów na czele demonicznej armii trzymanej w ryzach za pomocą magii krwi. Hakaimono dobija z Genno targu: zdobędzie dla czarnoksiężnika wszystkie części smoczego zwoju, Genno przywoła smoka i odzyska ciało oraz brakującą mu, znaczną część mocy, a w zamian za to Genno uwolni jestestwo demona od czaru wiążącego Pierwszego Oni z będącym jego więzieniem mieczem (Hakaimono nie może sam przywołać smoka, demony są do tego niezdolne).

W tym miejscu warto przypomnieć legendę, będącą punktem wyjścia dla całej dotyczącej zwoju historii. Pewnego razu żył śmiertelnik, który posiadł tajemny zwój o wielkiej mocy. Za jego sprawą przyzwał smoczego Wielkiego Kami, spełniającego jego dowolne życzenie. Od tamtej pory co tysiąc lat każdy kolejny posiadacz zwoju tysiąca modlitw ma prawo znów przyzwać Wielkiego Kami prosto z morskich odmętów - każdy kto tego dokona ma prawo liczyć na spełnienie kolejnego życzenia. A te mogą być różne; zarówno dobre, jak i tragiczne w skutkach dla całej krainy.

Podsumowując: trwa wyścig. Z czasem i z własnymi słabościami. Z jednej strony Yumeko i jej towarzysze pragną odnaleźć wszystkie fragmenty zwoju i uniemożliwić przyzwanie Wielkiego Kami przez siły zła (jednocześnie mając na celu uwolnienie duszy Tatsumiego od panoszącego się z niej demona), z drugiej zaś strony demon Hakaimono także poszukuje fragmentów smoczej modlitwy, mając na celu chęć uwolnienia się od czaru pętającego go z mieczem Kamigoroshi. Sam Genno także - jak się okaże - nie próżnuje i ma własne plany do zrealizowania...

Co z tego wszystkiego wyniknie? Z pewnością sporo zwrotów akcji i zaskakujących rozwiązań, których Julie Kagawa nie będzie nam skąpić. Warto sprawdzić jak to wszystko się dalej potoczy!

Jeśli zastanawiacie się nad tym, czy sięgnąć po tę książkę, to pytanie na początek jest proste: Lubicie lisy? Na przykład takie, które są bardzo mocno związane z japońską mitologią? Jeżeli tak, to nie ma sensu dodatkowo przekonywać Was do książki Julie Kagawa. Lecz jeśli chcielibyście jakiejś dodatkowej zachęty do sięgnięcia po "Duszę Miecza", to zróbcie tak: zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie ulotnego ducha japońskich tradycji, unoszącego się niczym potężne kami na skrzydłach opowieści, w której prawda miesza się z fałszem, dobro ze złem, a przybyłe na ziemię prosto z czeluści Jigoku demony walczą zaciekle z każdym strażnikiem tajemnicy, która - jeśli wydrzeć ją ludziom - pogrzebie wraz ze sobą ostatnią nadzieję tego świata. Na wszystko to spogląda zaś Jinkei, bóg miłosierdzia i trwożliwie szepczące między sobą duchy leśnych kami - zbyt słabych, by coś w tej opowieści zmienić, a jednak niewypowiedzianie pięknych w swej słabości. Czujecie ten klimat? Porywa, nie? Oj, tak - i to mocno!

Największym atutem lektury jest (w dalszym ciągu, podobnie jak w przypadku tomu numer jeden) barwne i fantastycznie dopracowane w detalach zanurzenie całej historii w japońskiej mitologii i w świecie dalekowschodnich wierzeń, które Julie Kagawa przybliża nam dosłownie na wyciągnięcie ręki. Fabuła książki sama w sobie jest świetna, jednak to dalekowschodni klimat wylewający się z każdej strony jest tutaj głównym punktem programu.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję :)

#duszamiecza #cieńkitsune #juliekagawa #fabrykasłów #magia #fantastyka #mitologiajapońska #japońskiedemony #czytamfantastykę #dobraksiążka #czytamksiążki #cosnapolce #bookstagram #bookreview #recommendedbooks #bookreview #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Mrok nad Iwagoto.

Julie Kagawa po siedmiomiesięcznej przerwie zabiera nas znów do Cesarstwa Iwagoto, w którym trwa wyścig z czasem i walka o ocalenie świata przed siłami, które za wszelką cenę chcą przywołać smocze bóstwo i posłużyć się jego mocą do własnych, mrocznych celów. "Dusza ...

Rozwiń

Zwiń

Kości zostały rzucone.

Być może pamiętacie - i macie we wdzięcznej pamięci - zeszłoroczną "Córkę Kości" Andrei Stewart. Jeśli tak, to pewnie sięgnięcie (a może już sięgnęliście?) po jej kontynuację, "Cesarzową Kości". Ja na pewno nie będę Was od tego zamiaru odwodził :) Przeciwnie: będę tylko i wyłącznie Was do tego zachęcał :)

Jak można najkrócej podsumować drugi tom cyklu "Tonące Cesarstwo"? Na pewno jako bardzo dobrą kontynuację odsłony numer jeden, która na szczęście uniknęła "klątwy drugiego tomu". Wszelkie ewentualne obawy o poziom lektury są zbędne: Andrea Stewart nie tylko zachowała jakość, unikalność i wszystkie pozytywne przymioty cyklu, ale była także w stanie na tyle rozbudować całą opowieść (w tym zwłaszcza relacje głównych bohaterów), że można śmiało dyskutować nad tym, czy aby "Cesarzowa Kości" nie jest książką lepszą od swej poprzedniczki.

W cyklu mamy na ten moment trzy główne wątki - a więc trójkę najważniejszych bohaterów. Andrea Stewart przedstawia nam perspektywę każdego z nich, a każda jest różna od poprzednich i bardziej od pozostałych tajemnicza (zwłaszcza patrząc na wszystko z perspektywy Nisong!).
"Całe swoje życie poświęciłam, by zdobyć uznanie i miłość ojca. A jednak w chwili próby zrozumiałam, że bardziej chcę żyć, niż żeby mnie kochał. Jestem Lin. I jestem cesarzową."
"Gdy przybyłem na Cesarską, z krwawiącym sercem i gniewem toczącym duszę, chciałem tylko uwolnić ludzi od Festiwali Trybutu. Ona jednak już to zrobiła. Moje przekonania rozwiały się jak plewy na wietrze. Zostałem z niczym. Jestem Jovis. Przemytnik. Zdrajca. Gwardzista cesarzowej."
"Stworzyli mnie, porzucili, pragną śmierci mojej i mojego ludu. Z chęcią odwzajemnię to ostatnie. Będę patrzeć jak cesarstwo płonie. Jestem Nisong. Byłam cesarzową."

Tak wiele tu wątków, tak wiele różnych kulturalnych i historycznych motywów oraz nawiązań do rzeczywistości (a także, tak swoją drogą, do innych literackich fikcji)! Trudno to w kilku słowach posklejać w jedną całość, ale spróbujmy. Warto zacząć od kontekstu, a tym jest niewątpliwie nawiązanie (częste w ostatnim czasie u fabrycznych autorów) do Dalekiego Wschodu - istniejące w powieści Cesarstwo Feniksa przypomina mi hybrydę Chin i Japonii; skojarzenia z Chinami mam z uwagi na podobieństwa rządzącej w książce dynastii Sukai do historycznego stylu prowadzenia rządów w Państwie Środka, a z Japonią przez wzgląd na to, że Cesarstwo Feniksa położone jest na wyspach (bardzo specyficznych tak na marginesie, bo wszystkie one po prostu sobie pływają po Bezkresnym Morzu i bynajmniej nie tkwią w miejscu jak przystało na porządne, grzeczne wyspy).

Cesarstwo Feniksa istnieje według oficjalnej wersji po to, by chronić ludność przed dawnym wrogiem, którym są Alanga. Sukai pokonali kiedyś zarówno ich, jak również ich magię, a obecnie uzasadniają konieczność istnienia cesarstwa możliwością przebudzenia się złowrogich sił. A JAK Sukai zamierzają to zrobić? Otóż za pomocą magii kości, która działa w ten sposób, że każdemu ośmioletniemu obywatelowi cesarstwa przeprowadza się małą trepanację czaszki, wydłubując dłutem fragment kości zza prawego ucha, a każdy taki odłamek ma zostać po nasączeniu go magią zużyty (tj, może on, lecz wcale nie musi być (z)użyty; wszystko zależy od tego, czy cesarz go akurat potrzebuje - jeśli nie, to leży on sobie w zamkniętej szufladzie jako znakomite narzędzie zastraszania i utrzymywania ludności w posłuchu) jako materiał napędzający magiczne konstrukty służące m.in. do walki...

Jak to często bywa (o czym uczy nas historia), Cesarstwo Feniksa pod pozorem ochrony swej ludności stworzyło coś na kształt systemu totalitarno-autorytarnego, gdzie całą władzę ma w rękach jednostka, a to w oczywisty sposób prowadzi do społecznych nierówności, niesprawiedliwości oraz do buntu. W powieści Stewart bunt podnoszą tzw. Bezkostni: sprzeciwiająca się instytucji cesarstwa organizacja dążąca do obalenia aktualnej władzy.

Na naszych oczach nowa cesarzowa, Lin, usiłuje przywrócić w tym wszystkim ludzką sprawiedliwość. Rezygnuje z Festiwali Trybutów, odchodzi od magii kości i odwiedza kolejne wyspy cesarstwa pragnąc raczej porozumieć się z ich mieszkańcami, aniżeli stawiając ich przed efektami dyktatu jednostki. Nie do końca poprawia to jednak sytuację - kolejne wyspy pogrążają się w oceanie...

Dodatkowo - jak już wspomniano - budzą się dawne artefakty złowrogich Alanga. Sytuacja rodzi mnóstwo wątpliwości także dlatego, że (równolegle) Lin i Jovis zyskują nowe moce. Czy to zasługa towarzyszących im Mephi'ego i Thrany? Kto to w końcu jest kim? Skąd grozi rzeczywiste, największe zagrożenie? I jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Nisong, pałająca rządzą zemsty dawna cesarzowa?

Stewart rozbudowuje zaczęte w pierwszym tomie wątki i znacząco je wzbogaca. Pozornie komplikuje to sprawę (i całą opowieść), a jednak zyskując nowe warstwy staje się ona tym bardziej interesująca. Walka o sprawiedliwość społeczną, konieczność obrony przed Alanga, dramatyczna niepewność względem tożsamości tychże Alanga, dodatkowy wątek w postaci rządzy zemsty ze strony dawnej cesarzowej - wszystko to wzajemnie się ze sobą na kartach powieści przenika i miesza, zwiększając dynamikę zdarzeń i całej narracji. Co ważne, nie ma w tym żadnego chaosu - książkę czyta się znakomicie!

"Córka Kości" i "Cesarzowa Kości" mają coś, co je zdecydowanie na tle innych książkowych premier wyróżnia: GŁĘBIĘ. I nie jest to tylko głębia pomysłu na kolejny fantastyczny świat i na sposób jego przedstawienia, lecz jest to głębia całościowej koncepcji autorki, dzięki której czytelnik czuje się rozerwany między tym, czy kibicować niekochanej córce, pozbawionemu ukochanej przemytnikowi, niewinnie uroczemu, magicznemu stworzeniu, czy walczącemu o kres cesarskiej tyranii ruchowi oporu; do wyboru, do koloru! Można jednak zrobić coś jeszcze lepszego i kibicować wszystkim tym wątkom naraz. Dzięki temu dowiemy się na koniec, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi - a zapewniam, że nikt, kto sięgnie po tę książkę, nie będzie w stanie uciec od żądzy poznania odpowiedzi na to najważniejsze ze wszystkich pytanie.

Fabryko - dziękuję!

#cesarzowakości #tonącecesarstwo #andreastewart #magiakości #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Kości zostały rzucone.

Być może pamiętacie - i macie we wdzięcznej pamięci - zeszłoroczną "Córkę Kości" Andrei Stewart. Jeśli tak, to pewnie sięgnięcie (a może już sięgnęliście?) po jej kontynuację, "Cesarzową Kości". Ja na pewno nie będę Was od tego zamiaru odwodził :...

Rozwiń

Zwiń

Turniej magów.

Czwarta część przygód magicznego wybrańca z blizną na czole zabierze nas raz jeszcze do Hogwartu, który w czwartym roku nauki Harry'ego zamieni się w arenę Turnieju Trójmagicznego - prastarych magicznych zawodów, które są tyleż prestiżowe, co niebezpieczne. "Harry Potter i Czara Ognia" to niezapomniana podróż w świat magii, którą przeżyjemy w pięknej oprawie graficznej zapewnionej przez Wydawcę w niepowtarzalnej edycji domów.

W tym roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart rozegra się Turniej Trzech Czarodziejów (zwany także Turniejem Trójmagicznym), na który przybędą uczniowie z Bułgarii i Francji. Zgodnie z prastarymi regułami w turnieju uczestniczyć ma trzech uczniów - reprezentantów każdej ze szkół, wybranych przez Czarę Ognia. Dziwnym zbiegiem okoliczności wybranych zostaje czterech... Co z tego wynika dla Harry'ego, jego przyjaciół i całego świata czarodziejów, dowiecie się z lektury 780 stron czwartego tomu Harry`ego Pottera!

Czwarta odsłona serii z całą pewnością jest zapowiedzią nadchodzącego w świecie czarodziejów mroku. Nieunikniony powrót Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wstrząśnie fundamentami bezpieczeństwa wszystkich, którzy się do niego nie przyłączą... Tymczasem jednak więzy przyjaźni nabierają u naszych bohaterów coraz większej mocy, a trudne doświadczenia hartują ich ducha sprawiając, że chyba nigdy wcześniej nie byli oni tak zjednoczeni przeciw nadchodzącemu zagrożeniu.

Potter to ukochany czarodziej świata i nic nie wskazuje na to, aby w bliższej lub dalszej przyszłości ten stan rzeczy miał się zmienić. Omawiane jubileuszowe wydanie bardzo dobrze potwierdza tę tezę – czy byłby bowiem sens wznawiać coś, co nie cieszy się w dalszym ciągu niesamowitą popularnością? Samo wydanie jest naprawdę wyjątkowe. Media Rodzina przygotowało jego cztery wersje - każda w barwach innego z domów Hogwartu. Mamy więc edycję Gryffindor, Slytherin, Hufflepuff oraz Ravenclaw. Ja miałem przyjemność mieć w rękach edycję Gryffindor :) Wydanie jest fantastyczne: czerwone barwy (w tym brzegi kartek!), pełne detali godło, w środku zaś tradycyjne już w tej edycji ciekawostki (tym razem na temat Hargida oraz magicznych portretów Hogwartu). Całość jest na dodatek wspaniale zilustrowana.

Harry Potter to bez wątpienia seria, która odmieniła świat. Nie tylko świat książek i fantastyki, ale także realia całej popkultury. Ci z Was, którzy pamiętają wyczekiwanie na kolejne części serii i kolejki pod księgarniami w dniach premiery dobrze wiedzą, co mam na myśli. Potter do spółki z Rowling zaczarowali nas na zawsze - i czar ten trwa nieprzerwanie już od ponad dwudziestu lat!

Dla fanów Harry'ego to wydanie to absolutne MUST HAVE! A jeśli jakimś cudem jeszcze tej książki nie czytaliście i nie wiecie kim jest Harry Potter (abstrakcja, ale wszystko jest możliwe - również to, że ktoś tego gościa nie zna)... to macie świetną okazję aby te braki nadrobić :)

Gorąco polecam!

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

#HarryPotteriCzaraOgnia #edycjadomów #HarryPotter #JKRowling #Magia #MediaRodzina #Hogwart #Gryffindor #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Turniej magów.

Czwarta część przygód magicznego wybrańca z blizną na czole zabierze nas raz jeszcze do Hogwartu, który w czwartym roku nauki Harry'ego zamieni się w arenę Turnieju Trójmagicznego - prastarych magicznych zawodów, które są tyleż prestiżowe, co niebezpieczne. "Harry Pott...

Rozwiń

Zwiń

Harry po raz trzeci.

Harry’ego Pottera nikomu przedstawiać raczej nie trzeba. Chłopiec, Który Przeżył czaruje nas swą magią nieprzerwanie od ponad dwudziestu lat, i to nawet pomimo faktu, iż jego książkowa historia została już przez J.K. Rowling zamknięta. Nie oznacza to jednak, że cokolwiek z mocy tej magii gdzieś się zatraciło – wprost przeciwnie. Świadczy o tym niesłabnące zainteresowanie i pamięć fanów. Stąd też niezwykle cieszy wznowienie kolejnej (już trzeciej) części przygód Harry’ego wydane w niepowtarzalnej, przepięknie wydanej przez Media Rodzinę w edycji domów. Zajrzyjmy zatem raz jeszcze do "Harry'ego Pottera i więźnia Azkabanu".

Z pilnie strzeżonego więzienia ucieka niebezpieczny przestępca. Kim jest? Co go łączy z Harrym? Dlaczego lekcje przepowiadania przyszłości stają się dla bohatera udręką? W trzecim tomie przygód Harry`ego Pottera poznajemy nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, oglądamy Hagrida w nowej roli oraz dowiadujemy się więcej o przeszłości profesora Snape`a. Wyprawiamy się również wraz z trzecioklasistami do obfitującego w atrakcje Hogsmeade, jedynej wioski w Anglii zamieszkanej wyłącznie przez czarodziejów. Kto o Potterze do tej pory nie słyszał, ten nabierze po tej lekturze przekonania, że omija go coś, czym interesują się wszyscy.

Harry, Ron i Hermiona przeżyją w tej części wiele niezapomnianych przygód, a także otrą się o śmierć, co jednak tylko ich wszystkich do siebie zbliży. Jeśli w serii książek o Harry’m jest poza magią coś pięknego, to jest to z całą pewnością wspaniała historia przyjaźni tej trójki – wspaniale jest móc obserwować, jak z każdą częścią jej więzy są coraz silniejsze!

Trzecia część serii przez wielu fanów uważana jest za jedną z najlepszych - dzieje się tak nie bez przyczyny. Poza rozwijanym systematycznie przez Rowling uniwersum dostajemy tu bowiem ogrom nowych wątków i działających na wyobraźnię pomysłów (Zmieniacz Czasu!), które podsycają legendę i czar całej serii.

Potter to ukochany czarodziej świata i nic nie wskazuje na to, aby w bliższej lub dalszej przyszłości ten stan rzeczy miał się zmienić. Omawiane jubileuszowe wydanie bardzo dobrze potwierdza tę tezę – czy byłby bowiem sens wznawiać coś, co nie cieszy się w dalszym ciągu niesamowitą popularnością? Samo wydanie jest naprawdę wyjątkowe. Media Rodzina przygotowało jego cztery wersje - każda w barwach innego z domów Hogwartu. Mamy więc edycję Gryffindor, Slytherin, Hufflepuff oraz Ravenclaw. Ja miałem przyjemność mieć w rękach edycję Gryffindor :) Wydanie jest fantastyczne: czerwone barwy (w tym brzegi kartek!), pełne detali godło, w środku zaś tradycyjne już w tej edycji ciekawostki (tym razem na temat zaklęcia Patronusa). Całość jest na dodatek wspaniale zilustrowana.

Dla fanów Harry'ego to wydanie to absolutne MUST HAVE! A jeśli jakimś cudem jeszcze tej książki nie czytaliście i nie wiecie kim jest Harry Potter (abstrakcja, ale wszystko jest możliwe - również to, że ktoś tego gościa nie zna)... to macie świetną okazję aby te braki nadrobić :)

Gorąco polecam!

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

#HarryPotteriWięzieńAzkabanu #edycjadomów #HarryPotter #JKRowling #Magia #MediaRodzina #Hogwart #Gryffindor #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Harry po raz trzeci.

Harry’ego Pottera nikomu przedstawiać raczej nie trzeba. Chłopiec, Który Przeżył czaruje nas swą magią nieprzerwanie od ponad dwudziestu lat, i to nawet pomimo faktu, iż jego książkowa historia została już przez J.K. Rowling zamknięta. Nie oznacza to jednak, że cokolw...

Rozwiń

Zwiń

Dolegliwe Poczucie Niezasługiwania.

Co się tak naprawdę liczy w życiu? Sukces? Współczesny świat zdaje się nam mówić, że właśnie on - i tylko on - się liczy. A jednak powstaje pytanie: czy ten, kto osiągnął sukces jest rzeczywiście kimś lepszym od tego, któremu nie było dotąd dane zasmakować władzy, sławy i bogactwa? Jeśli z kolei nie liczy się sukces i jego efekty, to... co się liczy? Świetne pytanie. Spróbuje nam na nie odpowiedzieć Robin Sharma - uczyni to na łamach swej najnowszej książki pt. "Tego nie kupisz za pieniądze. 8 nawyków, które wzbogacą twoje życie".

Punktem wyjścia dla rozważań autora (co sam podkreślił) było obserwowane przez Sharmę zjawisko Dolegliwego Poczucia Niezasługiwania. Autor definiuje je jako stan, w którym ktoś, kto nie osiągnął dotąd sukcesu czuje się kimś gorszym, mniej ważnym, a w konsekwencji niezasługującym na jakiekolwiek dobre rzeczy. Do wspomnianego stanu doprowadza ludzi według Sharmy współczesna kultura konsumpcjonizmu, w której jedyną wartością jest odniesienie sukcesu.

Błąd. Prawdziwe bogactwo to wszak znacznie więcej niż gotówka w banku, drogie samochody w garażu i luksusowe wakacje w dalekich krajach. Zbyt wielu materialnie bogatych ludzi jest zaskakująco biednych, jeśli chodzi o rzeczy, które naprawdę mają znaczenie.

W najnowszej książce Robina Sharmy „Tego nie kupisz za pieniądze”, w krótkich esejach, poznajemy ścieżkę i życiową filozofię jednego z najważniejszych współczesnych ekspertów w dziedzinie rozwoju osobistego. Te krótkie opowieści z życia Sharmy są formą lekcji, z których możemy wyciągnąć prostą mądrość – prawdziwym bogactwem nie są pieniądze.

Bogactwem według Sharmy jest umiejętność doskonalenia samego siebie, spoglądanie na świat z serdecznością i wyrozumiałością, budowanie bliskich relacji i otaczanie się przyjaciółmi. Czerpanie energii z doświadczania życia i poznawania ludzi oraz podejmowanie prób zmieniania świata na lepsze. To pomaganie innym, praktykowanie wdzięczności i uważności, kolekcjonowanie przeżyć, a nie przedmiotów.

Krótko mówiąc: według autora dużo ważniejsze od wartości doczesnych są wartości duchowe, których - jak sam tytuł książki wskazuje - nie kupimy za pieniądze. Przytoczona prawda jest poniekąd oczywista, a jednak czasem o niej zapominamy, a dzieje się tak za sprawą tego, co zaczynamy jako ludzkość powszechnie przewartościowywać w hierarchii potrzeb i skali osobistego spełnienia. Zakrawa to na pewne kuriozum, lecz tak właśnie jest...

Sharma zdziera maskę tej obłudy i przywraca właściwe rozumienie spraw i ludzkich potrzeb. Niesamowicie przykry jest fakt, że czasem trzeba napisać książkę o rzeczach oczywistych. Niemniej jednak żyjemy w czasach, w których tytuły takie jak najnowsza książka Robina Sharmy są coraz bardziej potrzebne.

Kompania Mediowa - dzięki!

#tegoniekupiszzapieniądze #8nawykówktórewzbogacątwojeżycie #robinsharma #kompaniamediowa #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Dolegliwe Poczucie Niezasługiwania.

Co się tak naprawdę liczy w życiu? Sukces? Współczesny świat zdaje się nam mówić, że właśnie on - i tylko on - się liczy. A jednak powstaje pytanie: czy ten, kto osiągnął sukces jest rzeczywiście kimś lepszym od tego, któremu nie było dotąd dane zasmako...

Rozwiń

Zwiń

Fakty w miejsce mitów.

Czy nasza cywilizacja zjada powoli własny ogon? Dlaczego pomimo powszechnego dostępu do wiedzy tak mało wiemy o wszystkim, co nas otacza? Czy mamy świadomość tego "Jak naprawdę działa świat"? Proponowany tytuł można śmiało nazwać jeszcze jedną książką spod szyldu "kim jesteśmy i dokąd zmierzamy", jednak w przypadku dzieła Vaclava Smila nie ma mowy o błądzeniu po omacku między tezami i faktami - autor doskonale wie, o czym pisze. I właśnie dlatego należy mu się chwila naszej uwagi.

Jeszcze nigdy w naszej historii nie dysponowaliśmy tak wieloma informacjami na wyciągnięcie ręki, a mimo to większość z nas nie wie, jak naprawdę działa świat. Dzięki tej książce poznacie i zrozumiecie siedem najbardziej fundamentalnych aspektów, od których zależy nasze przetrwanie i dobrobyt. Począwszy od produkcji energii i żywności, poprzez surowce i globalizację, aż po wszelkie zagrożenia, nasz wpływ na środowisko naturalne i jego przyszłość – książka „Jak naprawdę działa świat” to bardzo potrzebna konfrontacja mitów z rzeczywistością. Bo żeby skutecznie rozwiązywać problemy, musimy najpierw poznać i zrozumieć fakty.

Smil nie jest ani optymistą, ani pesymistą. Jest naukowcem. Opierając się na najnowszych badaniach naukowych i stawiając czoła źródłom dezinformacji – od Yuvala Noah Harariego po Noama Chomsky’ego – odpowiada na najdonioślejsze pytanie naszego stulecia: czy jesteśmy nieodwołalnie skazani na zagładę, czy może nasza przyszłość jest jednak bardziej optymistyczna?

Profesor Vaclav Smil zabiera czytelników na pasjonującą wyprawę, której celem jest odkrywanie faktów. Podsuwając nam zaskakujące dane statystyczne i prezentując pouczające infografiki, zachęca do otrząśnięcia się ze stanu intelektualnej niewiedzy - wszystko po to, by odkryć rządzące światem prawidłowości.

Smil błyskotliwie łączy wiedzę naukową i historyczną ze zdrowym rozsądkiem, poruszając niezwykle szerokie spektrum zagadnień, które przedstawia w formie krótkich, ale treściwych rozdziałów. A owo spektrum zagadnień jest zaiste szerokie, obejmuje bowiem takie dziedziny jak demografia, ekonomia, przemysł spożywczy, rolnictwo, historia, przyroda, czy ekologia. Wszystko po to, by odpowiedzieć na arcyważne pytanie: Czy nie zmierzamy aby ku własnej zagładzie?

Jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie książka nie przynosi. Niemniej jednak zestaw danych, faktów i tez pokazany nam przez Smila co najmniej zastanawia. Może jednak warto zmienić coś w tej naszej wspaniałej cywilizacji?

Polecam!

Insignis - dzięki!

#jaknaprawdędziałaświat #vaclavsmil #insignis #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Fakty w miejsce mitów.

Czy nasza cywilizacja zjada powoli własny ogon? Dlaczego pomimo powszechnego dostępu do wiedzy tak mało wiemy o wszystkim, co nas otacza? Czy mamy świadomość tego "Jak naprawdę działa świat"? Proponowany tytuł można śmiało nazwać jeszcze jedną książką spod...

Rozwiń

Zwiń

Cyberpunk + miłość.

Wizji świata przyszłości znajdziemy w książkach, filmach i w szeroko pojętej popkulturze całe mnóstwo. Niektóre z nich przerażają, jeszcze inne skłaniają do refleksji, a niewielka część tych wizji potrafi autentycznie wzruszyć. A co byście powiedzieli na lekturę, która jednocześnie Was przerazi, skłoni do refleksji i wzruszy? "Piękni, lśniący ludzie" Michael Grothaus to niesamowicie mocne książkowe uderzenie, które łącząc w sobie cyberpunka i historię o miłości po prostu wbije Was tym połączeniem w fotel!

Nasz świat za kilkadziesiąt lat…
…to zwykły świat, pełen autonomicznych samochodów, szybujących po niebie dronów i pracujących w burgerowniach robotów. Są dwa supermocarstwa, trwa cyfrowa zimna wojna, ale wszelkie konflikty rozgrywają się gdzieś tam, za oceanem… Ludzie budzą się, idą do pracy, jedzą kolację. Wszystko jest tak, jak być powinno.

Ale nie dla siedemnastoletniego Johna, geniusza technologii, cudownego dziecka z rozbitej rodziny. John ma pewną tajemnicę. W jego życiu wszystko zaczyna się zmieniać, gdy pewnego chłodnego wieczora wchodzi do małego tokijskiego bistro prowadzonego przez byłego zapaśnika sumo. Mieszka tam osobliwy pies z kulistą głową wraz ze swoją właścicielką – enigmatyczną kelnerką Neotnią.

Neotnia też coś ukrywa – sekret, który wywróci nieszczęśliwe życie Johna do góry nogami. Sekret, który przeniesie ich z neonowych ulic Tokio do tragicznej przeszłości Hiroszimy i zaśnieżonych gór Nagano. Sekret, który pokaże, że nasz świat wcale nie jest zwykły – i na zawsze go odmieni…

"(...) Nie urodziłem się z żadnego konkretnego powodu, tak samo jak ty czy tamten student. Nikt nie rodzi się po to, żeby zrealizować określone zadanie. Jeśli sami chcemy odnaleźć w swoim życiu sens, musimy stworzyć go sami. Z robotami jest inaczej - sens ich istnienia jest z góry znany."

To bardzo dobry cytat - w zasadzie żywa ilustracja prawdy o tym, czego ta książka w ogóle dotyczy. Mowa o sensie życia, jego celu i o istocie człowieczeństwa. Czy ciągle znamy te pojęcia? A może są nam one już (boleśnie!) obce? Dokąd jako ludzkość zmierzamy, co chcemy osiągnąć ciągle upraszczając nasze życie i odzierając je tym samym z piękna międzyludzkich interakcji?

Michael Grothaus bardzo celnie punktuje całą naszą współczesność i wszystkie przywary dzisiejszej cywilizacji, która w ciągłym pędzie naprzód zatraca powoli samą siebie. Historia chłopca, który zakochuje się w dziewczynie, która bynajmniej prawdziwą dziewczyną z krwi i kości nie jest (prędzej z obwodów scalonych i śrubek...) to jedynie pretekst do pokazania czegoś więcej: destrukcyjnego trendu zaprzeczania własnemu człowieczeństwu.

Czy ta lektura coś zmieni? Zapewne nie. Jest jednak znakomitą okazją do chwili zadumy nad tym, w jakim świecie żyjemy i kim wszyscy powoli się stajemy. Czy to właściwa droga dla ludzkości? Rzecz do przemyślenia.

Gorąco polecam!

Insignis, StoryLight - dzięki!

#pięknilśniącyludzie #michaelgrothaus #storylight #insignis #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Cyberpunk + miłość.

Wizji świata przyszłości znajdziemy w książkach, filmach i w szeroko pojętej popkulturze całe mnóstwo. Niektóre z nich przerażają, jeszcze inne skłaniają do refleksji, a niewielka część tych wizji potrafi autentycznie wzruszyć. A co byście powiedzieli na lekturę, która...

Rozwiń

Zwiń