Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zrobi wszystko, by ktoś odpowiedział za tę niepotrzebną śmierć.”.

Żałoba po stracie bliskich osób to wyjątkowo trudne przeżycie. Komisarz Olga Balicka stara się odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wrócić do pracy i po prostu nie myśleć. Sprawa, do której zostaje przydzielona, nie jest prosta i dodatkowo porusza ją jako matkę i kobietę. Młoda ciężarna, która umiera w szpitalu na sepsę. Zrozpaczony mąż składa zawiadomienie do prokuratury, pewny, że do tragedii doszło na skutek zaniedbań lekarzy. Sytuacja komplikuje się, gdy lekarz będący wtedy na dyżurze zostaje znaleziony martwy na progu własnego domu. To jednak nie jedyne śledztwo, z którym muszą zmierzyć się śledczy. Czy uda się odkryć prawdę, kiedy tak wielu zaciera ślady i myli tropy?

Katarzyna Wolwowicz sięgnęła po temat trudny i dość głośny w ostatnich czasach. Do dziś pamiętam protesty odbywające się w całym kraju pod hasłem „Ani jednej więcej”. Tutaj jednak cała sprawa jest bardziej złożona, chociaż intensywność odczuwanych emocji jest równie silna. Grzęźniemy w wirze ludzkich historii i dramatów, zastanawiając się nad poczuciem moralności, empatii i etyki osób, dla których te cechy powinny być wartością nadrzędną. Rozbudowane wątki medyczne przedstawione w realistyczny sposób wywołują dreszcz przerażenia i poczucie, że w tym przypadku to nie tylko literacka fikcja. Autorka ma lekki styl, który sprawia, że nie można się oderwać nawet na moment. Udowadnia również, że nawet szósty tom serii potrafi trzymać poziom i zaciekawić czytelnika. Uważam nawet, że z każdą kolejną książką jest jeszcze lepiej. Zakończenie nie pozostawia wątpliwości, że kolejny tom zapewni nam wiele emocji, na które już teraz czekam.

„Zrobi wszystko, by ktoś odpowiedział za tę niepotrzebną śmierć.”.

Żałoba po stracie bliskich osób to wyjątkowo trudne przeżycie. Komisarz Olga Balicka stara się odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wrócić do pracy i po prostu nie myśleć. Sprawa, do której zostaje przydzielona, nie jest p...

Rozwiń

Zwiń

„Czasem ten jeden, pozornie nic nieznaczący, element może wprawić w ruch skomplikowany mechanizm. Jeśli dobrze kojarzę, nazywamy to efektem domina.”.

Julia nigdy nie zaznała matczynej miłości. Wychowana przez ojca i dziadków, łaknie ciepłych uczuć. Starała się być silna, mimo że w jej wnętrzu wszystko krzyczało. Coraz trudniej jest jej panować nad emocjami i tęsknotą, której nie da się ukoić. Zakłada kolejne maski obojętności, niepewna, w ilu rolach przyjdzie jej zagrać. Zrozumienie znajduje w oczach Agnieszki, chociaż dzieli je wiele, to właśnie w niej ma oparcie. Spoiwem ich przyjaźni staje się sekret, który może zniszczyć wszystko…

„Marionetka” to wielowątkowa opowieść o sile manipulacji, gdzie „cienie rzucane przez teraźniejszość są o wiele bardziej niebezpieczne od demonów przeszłości.” Przepełniona emocjami, drażniącym niepokojem wydzierającym się z kart powieści. Stopniowo zagłębiałam się w losy Julii i bliskich jej osób. Odczuwałam towarzyszące jej emocje, rozterki, niepokój. Przeszłość spleciona z teraźniejszością uwydatnia niszczycielską moc sekretów, błędów i ich bolesnych konsekwencji. Mamy również możliwość poznania perspektywy pozostałych kluczowych postaci. Patrzymy na świat oczami cierpiącego ojca, męża, przyjaciółki, a także śledzimy wydarzenia z perspektywy czteroletniego Alanka. Ta dziecięca niewinność, zagubienie, trafiały we mnie najmocniej. Zręcznie prowadzona fabuła z każdą stroną nabiera coraz większego tempa, staje się coraz bardziej złożona, gęsta i mniej przewidywalna. Znając wcześniejsze książki Sylwii Bies, myślałam, że uda mi się rozgryźć całą intrygę, jednak finalnie dałam się zaskoczyć.

„Czasem ten jeden, pozornie nic nieznaczący, element może wprawić w ruch skomplikowany mechanizm. Jeśli dobrze kojarzę, nazywamy to efektem domina.”.

Julia nigdy nie zaznała matczynej miłości. Wychowana przez ojca i dziadków, łaknie ciepłych uczuć. Starała się być silna, mimo że w jej wnę...

Rozwiń

Zwiń

„Każdy człowiek ma we własnej książce strony, które chciałby usunąć”.

Zdzisław Mokryna ma wiele takich stron, o których chciałby zapomnieć, przekreślić lub wyrwać ze swojej pamięci. Emerytowany policjant zaszywa się więc w małej sennej mieścinie w centralnej Polsce, gdzie próbuje zacząć wszystko od nowa. Często spędza czas w niewielkiej pizzerii, stopniowo zaprzyjaźniając się z właścicielem Kamilem i jego rodziną. Ich niespodziewana bliskość pogłębia się podczas długich rozmów o życiu, bolesnych doświadczeniach i marzeniach. Sytuacja zmienia się, gdy znikają dwie córki Kamila. Zdzisław, wyczując rozpacz rodziców, postanawia pomóc i angażuje się w śledztwo.

„Bo w niektórych książkach wśród czekających na zapisanie białych kartek zupełnie niespodziewanie czają się potwory.”.

Początek toczy się niespiesznie, wprowadzając nas w niewielką społeczność Rykowa. Obserwujemy rodzącą się przyjaźń, wsłuchujemy w historie, które mimo upływu czasu nadal uwierają. Można pomyśleć, że autor z premedytacją usypia naszą czujność, by po chwili rozpalić wszystkie zmysły.
Nie spodziewałam się, że ta książka wywoła we mnie tak wiele emocji. Tragedia, która dotyka rodzinę Kamila porusza, a rozpacz i emocje są wręcz namacalne. W napięciu pochłaniałam kolejne rozdziały, próbując rozwiązać zagadkę porwania, świadoma, że z każdym dniem szansa na pomyślne wieści gaśnie. Warstwa obyczajowa jest mocno rozbudowana, ale nie przykrywa tej kryminalnej. Darda zwraca uwagę na działania panstwa w obliczu podobnych tragedii, trafnie punktując obecny system. Postacie nakreślone realistycznie, ze wszystkimi niedoskonałościami i słabościami. Nie brakuje trudnych tematów, które poruszają i skłaniają do przemyśleń. Pierwsze spotkanie z twórczością autora uważam za bardzo udane, a Wam serdecznie polecam.

„Każdy człowiek ma we własnej książce strony, które chciałby usunąć”.

Zdzisław Mokryna ma wiele takich stron, o których chciałby zapomnieć, przekreślić lub wyrwać ze swojej pamięci. Emerytowany policjant zaszywa się więc w małej sennej mieścinie w centralnej Polsce, gdzie próbuje zacząć w...

Rozwiń

Zwiń

„Niektóre miejsca są po prostu złe. Niczym soczewka skupiają promienie cierpienia i szaleństwa…”

Łatwo byłoby dodać kontynuację tego cytatu, że niektórzy ludzie również są z gruntu źli i tylko takich powinniśmy się obawiać. Łukasz Wroński przypomina nam jednak, że do zła zdolni są zwyczajni ludzie, a często wynika to z pokusy lub po prostu danej sytuacji. W „Cieniu Bestii” i przytoczonych historiach sugestywnie przedstawia psychikę oprawców. Oparte na faktach krótkie opowieści przerażają i silnie oddziałują na wyobraźnię. To pierwsza książka, przy której pomyślałam, że jest dla mnie za mocna. Czytałam ją długo, ze ściśniętym sercem, odkładając po kilku opowiadaniach, jednak zawsze powracałam. Nie zliczę, ile razy otwierałam szeroko oczy na skalę okrucieństw, krzywiąc się z obrzydzenia, zastanawiając się, czy zło ma jakieś granice, bo tutaj przekraczana była każda. Książka dzieli się na trzy części, przedstawiając różne typy oraz motywacje seryjnych i wielokrotnych morderców. Znajdziecie tu historie, o których było głośno, jak i te mniej znane. Każdy z rozdziałów kończy zdjęcie oprawcy i kilka podstawowych faktów. Nie jest to książka dla każdego, dlatego polecam ją czytelnikom o stalowych nerwach.

„Niektóre miejsca są po prostu złe. Niczym soczewka skupiają promienie cierpienia i szaleństwa…”

Łatwo byłoby dodać kontynuację tego cytatu, że niektórzy ludzie również są z gruntu źli i tylko takich powinniśmy się obawiać. Łukasz Wroński przypomina nam jednak, że do zła zdolni są zwyczaj...

Rozwiń

Zwiń

„Na co dzień obok nas mogą dziać się straszne rzeczy, o których nigdy się nie dowiemy. I to jest przerażające.”.

Często obserwujemy, że życie pisze najbardziej dramatyczne i porażające scenariusze. Wydarzenia, które szokują, mrożą krew w żyłach i łamią serce. Jacek Piekiełko przedstawia nam jedną z najgłośniejszych historii kryminalnych współczesnych Czech – sprawę „Dzieci z Kuřim”, opowiadając nam własną interpretację zdarzeń. Nie znałam wcześniej tej historii, dlatego tym mocniej we mnie trafiła. Spokojny początek wprowadza nas w życie Veroniki, samotnej matki dwójki chłopców. Kobieta mimo trudów, stara się zapewnić dzieciom ciepły, kochający dom. Wszystko zmienia się, gdy poznaje Aničke, doświadczoną przez los trzynastolatkę…

Brak mi słów, by opisać wszystkie uczucia, które towarzyszyły mi podczas lektury. Początkowe niedowierzanie mieszało się z łamiącym smutkiem, ale i złością, że takie wydarzenia faktycznie mogły mieć miejsce. Przedstawione opisy okrucieństwa są niewyobrażalne. Spełnienie chorych wizji, z pełną premedytacją realizowanych w zaciszu domowym. Absolutnie nie dziwi mnie, że autor zainspirował się akurat tym tematem. Sama po skończeniu książki jeszcze długi czas przeglądałam dostępne w sieci artykuły. To przerażający dramat, który tylko przez przypadek ujrzał światło dzienne. Mocna książka, zapadająca w pamięć.

„Na co dzień obok nas mogą dziać się straszne rzeczy, o których nigdy się nie dowiemy. I to jest przerażające.”.

Często obserwujemy, że życie pisze najbardziej dramatyczne i porażające scenariusze. Wydarzenia, które szokują, mrożą krew w żyłach i łamią serce. Jacek Piekiełko przedstawia n...

Rozwiń

Zwiń

„Przeszłość nigdy nie znika. Mimo upływu lat ciągle potrafi człowiekowi porządnie dopieprzyć.”.

Pojawił się znikąd. Był cierpliwy, zdeterminowany, z jasno określonym celem. Mianował się Aniołem Stróżem, by strzec i likwidować tych, którzy zatruwają życie Marcina Zakrzewskiego. Pierwszą ofiarą był „Parol” Szewczak, zamordowany na jednym z wrocławskich osiedli. Nadkomisarz, który przybył na miejsce zbrodni, od razu rozpoznaje byłego kolegę. Odbiera również telefon, którego treść paraliżuje. Teraz wie, że ktoś śledzi każdy jego krok, że ktoś nad nim czuwa…

Coraz śmielej rozkoszuję się w powieściach Mieczysława Gorzki. Są one nieprzewidywalne, pełne zwrotów akcji i bolesnych kadrów z przeszłości. Nasączone goryczą, która staje się coraz bardziej dotkliwa wraz z upływem czasu. Zawiła zagadka kryminalna budziła wiele pytań i absorbowała całą moją uwagę. Analizując każdą wskazówkę, gubiłam się w domysłach i misternie uknutych poszlakach. Był moment, kiedy przez chwilę myślałam, że rozgryzłam wszystkie odpowiedzi, lecz autor szybko wyprowadził mnie z błędu. Napięcie sączy się powoli, eskalując w końcowych rozdziałach. Przed nami roztacza się barwna galeria postaci – tych dobrych, złych i skomplikowanych. Oczywiście, główną uwagę przyciąga nadkomisarz Zakrzewski, jego przeżycia i prowadzone śledztwo. Podziwiam jego indywidualizm, zadziorność i podejście do życia.
Zakończenie wyborne, nawet teraz, pisząc te słowa, niektóre ze scen rysują się w mojej wyobraźni. Gorąco zachęcam do poznania twórczości autora.

„Przeszłość nigdy nie znika. Mimo upływu lat ciągle potrafi człowiekowi porządnie dopieprzyć.”.

Pojawił się znikąd. Był cierpliwy, zdeterminowany, z jasno określonym celem. Mianował się Aniołem Stróżem, by strzec i likwidować tych, którzy zatruwają życie Marcina Zakrzewskiego. Pierwszą of...

Rozwiń

Zwiń

„Tajemnice nie lubią być odkrywane i robią wszystko, by pozostać w ukryciu jak najdłużej. Ileż to razy ktoś przechodzi obok jakiejś niepozornej rzeczy, dziury w płocie, dziwnie wyrośniętego drzewa lub pęknięcia w ścianie, nim ku swojemu zaskoczeniu zauważy drobiazg wiodący do sekretu?”.

W gąszczu zarośli, w zapomnianej szopie czai się zło. Skryte przed ludzkim wzrokiem, uśpione, lecz nadal czujne. Wśród cuchnącego, oblepiającego brudu pod spłowiałym brezentem znajduje się czarny samochód. Siejąca strach Wołga, która wyczuwając świeżą, dziecięcą krew budzi się do życia. W sennej letniej miejscowości nikt już nie może czuć się bezpiecznie. Tajemnicze wydarzenia, zniknięcia i grupa młodych przyjaciół, którzy muszą samodzielnie stawić czoła realnemu zagrożeniu, złu w najczystszej postaci.

Legenda czarnej wołgi od lat wzbudza niepokój i przyprawia o ciarki. Nie dziwi więc, że autorzy tak chętnie sięgają po motyw znany z dziecięcych koszmarów i nastoletnich lat. Maciej Lewandowski oferuje nam o wiele więcej, bo nie tylko przywołuje dawne wspomnienia, ale także pokazuje, co by było, gdybyśmy kiedyś nie posłuchali rodziców i zbliżyli się do czarnej wołgi. "Grzechót", dzięki obrazowym opisom z łatwością wpływa na naszą wyobraźnię i utrzymuje w ciągłym napięciu. Już od pierwszych stron czułam, że będę zadowolona, ale to, co działo się w kolejnych rozdziałach, zaskoczyło mnie totalnie. Odczułam ten mrok niespiesznie wydzierający się z kart powieści, intensywny odór strachu i tajemnicy. Polubiłam te odważne dzieciaki, które mimo swoich lęków starały się zatrzymać to, co nieuniknione. Ich młodzieńczą ciekawość, niepozbawioną jeszcze wrażliwością, a przede wszystkim przyjaźń i wzajemną pomoc. Nie sposób uniknąć porównań do „Stranger Things” czy twórczości mistrzów grozy, w tym samego Stephena Kinga. Zresztą już na samym wstępie autor zaznacza, że między innymi właśnie te historie go zainspirowały. Dobrze wiedzieć, że na naszym rynku mamy autora, który w niczym nie odstaje od tych największych i w równym stopniu wywołuje dreszczyk emocji.

„Tajemnice nie lubią być odkrywane i robią wszystko, by pozostać w ukryciu jak najdłużej. Ileż to razy ktoś przechodzi obok jakiejś niepozornej rzeczy, dziury w płocie, dziwnie wyrośniętego drzewa lub pęknięcia w ścianie, nim ku swojemu zaskoczeniu zauważy drobiazg wiodący do sekretu?”.

W...

Rozwiń

Zwiń

"Kiedy jest ci dobrze, powinnaś siedzieć cicho i nie mówić o tym światu, bo ki diabeł ci to szczęście zabierze."

Wspomnienia bywają ulotne, zacierają się i tracą swój wyrazisty charakter. Są jednak takie, które zapisują się w sercu i pojawiają w najmniej oczekiwanych momentach. Zasuszony liść bluszczu sprawia, że Marianna powraca w myślach do chwil spędzonych z mężczyzną, którego kiedyś kochała. Odżywają dawne emocje, zarówno te dobre, jak i te przepełnione żalem i tęsknotą. Wybory, które doprowadziły ją do tego momentu, tej chwili zadumy i refleksji nad życiem.
"A gdyby tak zamknąć jeszcze raz oczy i zastanowić się, czy naszym życiowym celem nie powinno być po prostu szczęście?"
Czy odnajdzie w sobie sił, by ponownie otworzyć swoje serce? Czy odważy się odczarować przeszłość?

Często zapominamy, że tylko od nas zależy co zrobimy z własnym życiem i niezależnie którą drogę obierzemy musi to być tylko i wyłącznie nasza decyzja. Zapach ulotnych czereśni opowiada nam właśnie o takich życiowych wyborach, gdy to "co powinniśmy" walczy z tym skrywa się na dnie duszy. Odwiecznym dylematem, czy podążać za sercem, czy słuchać rozumu. Obserwujemy dwie poruszające historie, które przeplatają się ze sobą, tworząc obraz szczerej, młodzieńczej miłości. Dzieli je wiele lat. Przenosząc się do 1930 roku śledzimy losy Elsy Zellmer pochodzącej z zamożnej rodziny o niemieckich korzeniach, która wbrew bliskim wyszła za mąż za miłość swojego życia Maksymiliana, syna zubożałych polskich patriotów. W 1996 roku jej prawnuczka również przeżywa miłosne dylematy.

To opowieść utkana z emocji, pełna ciepła i wrażliwości. Autorka nie ubarwia życia, przedstawia je dokładnie takim, jakie właśnie jest: składające się z tych radosnych, ale i gorzkich chwil. Zawiera wiele życiowych drogowskazów i prawd, o których często zapominamy. Napisana lekkim i wyrazistym stylem, porusza istotne, a także trudne tematy.
Muszę jeszcze wspomnieć o przepięknym wydaniu, które zdobią barwione brzegi, ale i ilustracje kończące każdy rozdział.

"Kiedy jest ci dobrze, powinnaś siedzieć cicho i nie mówić o tym światu, bo ki diabeł ci to szczęście zabierze."

Wspomnienia bywają ulotne, zacierają się i tracą swój wyrazisty charakter. Są jednak takie, które zapisują się w sercu i pojawiają w najmniej oczekiwanych momentach. ...

Rozwiń

Zwiń

"Pierw­szy raz od dłuż­sze­go czasu czuła się nie­pew­nie, nie miała kon­tro­li nad tym, co się dzie­je, a naj­gor­sza była nie­pew­ność."

Wykłady profesor Katarzyny Wilczyńskiej cieszą się ogromną popularnością. Można powiedzieć, że jest u szczytu swojej zawodowej kariery, prowadząc badania nad rozpoznawaniem kłamstw. Wszystko się zmienia, gdy otrzymuje tajemniczą kopertę od znajomego rektora jednej z krakowskich uczelni. Wśród badań i dokumentów znajduje się karteczka z ostrzeżeniem "Nie ufaj nikomu". Te kilka słów niepokoją tym bardziej, że wkrótce otrzymuje informację o śmierci profesora. Kobieta angażuje się w śledztwo, chcąc odkryć prawdę. Komuś, jednak bardzo zależy, by jej przeszkodzić...

Manipulacja jest literackim debiutem Kate Gibson i trzeba przyznać, że całkiem udanym. Początkowo podeszłam do lektury bez szczególnych oczekiwań, zainteresowana głównie wątkiem medycznym. Wkrótce jednak spostrzegłam, że w skupieniu pochłaniam kolejne rozdziały, próbując rozwiązać kolejne niewiadome. Dostajemy sporą dawkę sensacji, kryminału, a nawet thrillera. Dzieje się wiele, choć czasem miałam wrażenie, że zbyt wiele. Mnogość wątków nie pozwalała na głębszą analizę, a w połączeniu z badaniami naukowymi potrafiła delikatnie przytłoczyć. Sama intryga kryminalna jest rozbudowana i wciągająca, a tytułową manipulację mogłam odczuć na każdym kroku. Kreacje postaci nakreślone wyraziście i barwnie, a pierwszy plan zdecydowanie należy do profesor Wilczyńskiej. Bezkompromisowa i charyzmatyczna zwraca uwagę nie tylko swoim temperamentem, ale i nietypową specjalizacją. Zakończenie sugeruje kontynuację, na którą już teraz czekam.

"Pierw­szy raz od dłuż­sze­go czasu czuła się nie­pew­nie, nie miała kon­tro­li nad tym, co się dzie­je, a naj­gor­sza była nie­pew­ność."

Wykłady profesor Katarzyny Wilczyńskiej cieszą się ogromną popularnością. Można powiedzieć, że jest u szczytu swojej zawodowej kariery, prow...

Rozwiń

Zwiń

“To naprawdę niesprawiedliwe, że człowiek nie mógł sobie wymyślić własnego świata, zapisać go i po prostu do niego wskoczyć. Znając jednak ludzką naturę, nawet gdyby ta wymyślona kraina była idealnym miejsce, zamieszkujący ją ludzie na pewno bardzo szybko zamieniliby ją w piekło.”

Niezamieszkany dotąd apartamentowiec na obrzeżach Warszawy, wydaje się być idealnym miejscem, by w ciszy i skupieniu dokończyć pisanie powieści. Co prawda budynek nie został oddany do użytku, ale jest w pełni funkcjonalny, dlatego Iza, korzystając z propozycji przyjaciela wprowadza się do jednego z mieszkań. Liczy, że w spokoju wywiąże się z umowy wydawniczej, a także na chwilę zapomni o dręczących ją wspomnieniach z przeszłości. Wiele smutku i błędnych wyborów było ostatnio w jej życiu. Niestety, już pierwszej nocy dzieje się coś, co sprawi, że odczuje lodowaty dreszcz przerażenia i zacznie wątpić w słuszność swojej decyzji.

Nie spodziewałam się, aż tylu emocji. Namacalnego wręcz napięcia, niespiesznie wydzielającego się z kart powieści. Spoglądamy na świat oczami kobiety, której życie rozsypało się na drobne kawałeczki. Czujemy tę gorycz, smutek, tęsknotę. Wsłuchujemy się w nie milknące echa przeszłości, które rozbrzmiewają coraz większym żalem. Iza ukojenie znajduje w pisaniu, uciekając w kreowaną przez siebie literacką fikcję "Gdy wystukuję pierwsze zdanie, ono zamienia się w kulę śnieżną, której nie da się zatrzymać..". Nie jest to postać, którą można by łatwo obdarzyć sympatią. Wzbudza raczej współczucie, czasem irytację, ale przede wszystkim zaciekawienie. Każdy kolejny element układanki, który odkrywamy pociąga za sobą kolejny tworząc zaskakującą, misternie uknutą intrygę. Co ciekawe, mamy bezpośredni wgląd, w tworzoną przez Izę fabułę thrillera. Daje to intrygujący motyw książki w książce, który osobiście bardzo lubię. Dawno nie używałam tego sformułowania, ale tutaj zakończenie dosłownie wbija w fotel i pozostawia w lekkim oszołomieniu.

“To naprawdę niesprawiedliwe, że człowiek nie mógł sobie wymyślić własnego świata, zapisać go i po prostu do niego wskoczyć. Znając jednak ludzką naturę, nawet gdyby ta wymyślona kraina była idealnym miejsce, zamieszkujący ją ludzie na pewno bardzo szybko zamieniliby ją w piekło.”

Niezami...

Rozwiń

Zwiń