Jesteśmy społecznością, która kocha książki

ta książka potwierdza to, co dotychczas myślałam o pisarstwie Bijan - sprawdza się dobrze w krótkich formach, bazujących na ciekawym, ale nierozbudowanym pomyśle oraz klimacie, a przez długość nie widać zaburzeń struktury i zbyt pospiesznego zamykania fabuły w najbardziej wydumany i niewiarygodny ze wszystkich możliwych sposób.

połowa książki to budowanie całkiem przyjemnego klimatu rodem z 'Nawiedzonego domu na wzgórzu', który w okolicach Halloween sprawdza się idealnie, poznawanie bohaterów i, niestety, moje przewracanie oczami na ich zachowania, które z akapitu na akapit przechodzą w różne skrajności - od dojrzałych (auto)psychoanaliz, po naiwne, głupie zachowania dwunastolatków. trudno wczuć się w fabułę, jeśli od początku razi nas skrótami i nierealistycznymi elementami, które mamy zaakceptować, bo tak (trójka niepełnoletnich wysłana samotnie do Szkocji na plan, oddanie telefonów, ignorowanie przez matkę, kopanie grobów itd.). tak, wiem, plot twist wszystko wyjaśnia - ale zanim dojdę do ostatniej strony, muszę uwierzyć w fundament świata przedstawionego, a nie myśleć, że to zbyt głupie, naiwne i nieprzemyślane.

sensacyjne zakończenie i życiorysy bohaterów to to samo, co przy 'Muchomorach' - szybko, zanim dotrze do nas, że to bez sensu, nagromadzenie absurdów i zbyt wielu pomysłów w jednej historii. umiemy już budować klimat i pisać bardzo filmowe sceny, ale ze strukturą, wiarygodnością i wyważeniem historii jest problem. efektem są fabuły podobne do R. Sagera - tak wymyślne, że aż śmieszne.

ta książka potwierdza to, co dotychczas myślałam o pisarstwie Bijan - sprawdza się dobrze w krótkich formach, bazujących na ciekawym, ale nierozbudowanym pomyśle oraz klimacie, a przez długość nie widać zaburzeń struktury i zbyt pospiesznego zamykania fabuły w najbardziej wydumany i niewiarygodny ze wszystkich możliwych sposób.

połowa książki to budowanie całkiem...

* słuchana po angielsku

* słuchana po angielsku

Jerzy Jarniewicz zabrał mnie w cudowną podróż po mojej ulubionej dekadzie w historii: czasie kontrkultury, złotych latach zbuntowanej młodzieży, pragnącej wykrzyczeć swoim rodzicom i dziadkom ich błędy i przemilczenia, epoce niewinności, nadziei, brutalności i wiary w społeczeństwo obywatelskie. czyta się to fantastycznie (jak zresztą wszystko, co Jarniewicz pisze), a ogromnym plusem jest to, że obok postaci i wydarzeń bardzo znanych (Woodstock, Joni Mitchell, protesty studenckie, Stonewall, Wietnam), swoje miejsce w tym zbiorze znalazły też postacie i zdarzenia mniej znane i przemielone przez popkulturę, jak np. Joan Baez, Pauline Boty czy Hell's Angels. zaskoczył mnie rozdział o psychiatrii, ale jest on przeciekawy i dobrze wpisuje się w narrację o czasach odzyskiwania/walki o godność, nawet, jeśli dzisiaj nauka prezentuje się nieco inaczej.

autor reprezentuje perspektywę współczesną i patrzy na wydarzenia ze zrozumiałym dystansem, nie boi się oceniać ich krytycznie bądź negatywnie, jednak w jego pisaniu czuć fascynację, melancholię, czułość w stosunku do tematów, o których pisze, utopii, za którą tęskni.

przepiękna była to dekada, choć zakończona tak nagle i boleśnie.

jeśli mam się czepiać to - oprócz tego, że jeszcze wiele sylwetek i ważnych wydarzeń zostało do poruszenia i jest to książka bardzo amerykocentryczna - brakuje mi tutaj zdjęć, obrazujących to, co opisuje autor. każdy rozdział zaczyna się pasującą do niego fotografią, ale opisy konkretnych kadrów czy scen aż się proszą o wklejenie ich między akapity.

Jerzy Jarniewicz zabrał mnie w cudowną podróż po mojej ulubionej dekadzie w historii: czasie kontrkultury, złotych latach zbuntowanej młodzieży, pragnącej wykrzyczeć swoim rodzicom i dziadkom ich błędy i przemilczenia, epoce niewinności, nadziei, brutalności i wiary w społeczeństwo obywatelskie. czyta się to fantastycznie (jak zresztą wszystko, co Jarniewicz pisze), a...