Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na drodze Iana Malcolma staje bogaty paleontolog, Richard Levin. Wierzy on, że gdzieś na świecie dinozaury mogły przetrwać wielkie wymieranie. Prosi on Malcolma o pomoc, na co ten niechętnie się zgadza. Wkrótce do Levina docierają informacje o dziwnych znaleziskach nietypowych zwierząt na wybrzeżu Kostaryki. Wyrusza on w podróż, a gdy zostaje ogłoszone jego zaginięcie, jego współpracownik wyrusza mu na pomoc.

Niewiele jest książek, które czyta się tak, jakby oglądało się film sensacyjny. Taki, który przynosi rozrywkę, pozwala wciągnąć się w historię i naprawdę wejść w ten „kinowy” świat, nawet jeśli nie ma tam jakiejś szczególnej głębi. A jednak Michael Crichton zrobił to skutecznie zarówno w swoim „Parku Jurajskim”, jak i w jego kontynuacji, w „Zaginionym świecie”.
To dla mnie książka, która nie przywiązuje mnie może jakoś szczególnie do bohaterów, nie zachwyca głębią, czy pięknym słowem, ale sprawia, że po prostu chce się ją czytać dalej, choćby przez względy czysto rozrywkowe. To historia, która weszła do popkultury już tak mocno, że dzisiaj nie powinna wzbudzić większych zaskoczeń u osób, które przynajmniej kątem oka widziały ekranizację książek Crichtona, ale w dalszym ciągu zaskakująco dobrze się ją czyta.
Książka jest opisywana jako techno-thriller, czy też akcyjna powieść SF i osobiście zgadzam się z obydwoma tymi stwierdzeniami. Warto tylko dodać, że to jest dreszczowiec właśnie na poziomie wysokobudżetowego kina akcji. Wiemy, że bohaterowie trafiają do niebezpiecznej sytuacji, pojawiają się tu ataki wielkich dinozaurów i scenki, w których występuje krew, jednak autor nie epatuje opisami krwi, czy śmierci. Wszystko jest raczej zachowane w dość przygodowym tonie, przyjaznym dla tych, którzy nie chcą czytać zbyt dużo o drastycznych czy dołujących szczegółach.
Jeśli jednak chciałabym od „Zaginionego świata” trochę więcej to chciałabym, aby książka nieco więcej powiedziała mi o bohaterach. Oczywiście Ian Malcolm jest bohaterem, który (częściowo przez wzgląd na ekranizację) stał się ikoniczny. Jest też raczej jednym z lepiej napisanych bohaterów Crichtona z tego cyklu, który po prostu jest dość wyrazisty i zapada w pamięć. Pozostali bohaterowie jednak trochę zlewają się w jedną masę, która musi poradzić sobie z sytuacja, w której się znalazła. Nie mają szczególnie wyrazistych relacji, czy charakterów, a wydaje mi się, że gdyby autor skupił się na nic trochę bardziej, „Zaginiony świat” mógłby mieć na mnie większy wpływ emocjonalny,
Warto tu dodać, że autor zdawał się odrobić tu pracę domową, jeśli chodzi o warstwę naukową książki. Oczywiście, jak to z fantastyką bywa, pewne zawieszenie niewiary jest potrzebne, a że książka została wydana po raz pierwszy w 1995 roku to jestem przekonana, że część z wiedzy w niej zawarta jest już przeterminowana. Niemniej, pojawia się tu trochę monologów bohaterów o popularnonaukowym charakterze, które w naprawdę dość zrozumiały sposób poruszają ciekawe zagadnienia. I zdecydowanie jest to pewna warstwa dodana do tej książki. Nie mówię, że „Zaginiony świat” należy traktować jako jakiś podręcznik do nauki, ale na pewno pojawiające się w nim zagadnienia mogą zainteresować czytelnika i zachęcić do dalszego pogłębienia wiedzy w jakimś temacie, czy też po prostu rozpocząć pewne dyskusje.
Naprawdę cieszę się, że dałam Crichtonowi szansę. Ta dylogia była dla mnie przyjemną przygodą i wydaje mi się, że dla wielu innych też taką może w dalszym ciągu być. W końcu kto nie ma ochoty na podróż do świata pełnego dinozaurów?

Na drodze Iana Malcolma staje bogaty paleontolog, Richard Levin. Wierzy on, że gdzieś na świecie dinozaury mogły przetrwać wielkie wymieranie. Prosi on Malcolma o pomoc, na co ten niechętnie się zgadza. Wkrótce do Levina docierają informacje o dziwnych znaleziskach nietypowych zwierząt na ...

Rozwiń

Zwiń

Rosie rozpoczyna studia prawnicze w Anglii, oddalonej od jej rodzinnego Chicago o o setki kilometrów. Tam spotyka dawno nie widzianą siostrę bliźniaczkę oraz jej grupę znajomych. Wśród nich znajduje się bogaty i niezmiernie irytujący Zayden Williams, również student prawa.

Po „Clone” Aleksandry Negrońskiej zabrałam się głównie przez popularność tej książki, tak by po prostu wiedzieć, o czym się mówi. Jak po wielu „hitach Booktoka” spodziewałam się po niej najgorszego. Ostatecznie powieść zaskoczyła mnie całkiem pozytywnie, choć nie ukrywam, że nie udało jej się uciec od jednego z najczęstszych problemów tego typu literatury. W moim odczuciu główną wadą tej powieści jest po prostu… cholerna nuda.
W tym przypadku naprawdę rozumiem, skąd wzięła się popularność tej historii. Po pierwsze, ta powieść to po prostu realizacja bardzo popularnej fantazji. Główna bohaterka to zwyczajna dziewczyna, która trochę z przypadku zostaje zaproszona do bogatego środowiska, w którym wszyscy chcą spędzać z nią czas, są dla niej mili i uczynni, nie zważając na jej pochodzenie. Jej życie zmienia się w bajkę, tak jakby stała się współczesną księżniczką. To popularny motyw w filmach i książkach, wymagający pewnego zawieszenia niewiary ze strony czytelnika, ale z drugiej strony bardzo kuszący, bo w końcu kto nie chciałby być tak zaopiekowany, jak Rosie w „Clone”?
Po drugie, jak na tego typu książkę autorce udało się stworzyć całkiem wyraziste postacie, których zachowania być może czasem wydają się nieco przerysowane, ale ich historie, charaktery i wzajemne relacje naprawdę dość dobrze składają się w całość. Często problemem tego typu powieści jest toksyczność jakiegoś bohatera, która jest przedstawiana jako zaleta. W „Clone” bohaterowie popełniają błędy, nie są idealni, wręcz czasem zahaczają o bycie irytującymi, ale jednocześnie sami sobie te błędy wytykają, zauważają je, a potem za nie przepraszają i obiecują poprawę. To w połączeniu ze stosunkowo naturalnie brzmiącymi dialogami daje zaskakująco pozytywny efekt.
Przyznaję jednak – Rosie okazała się dla mnie naprawdę irytującą protagonistką. To dziewczyna, która jest często po prostu niemiła, i to bez większej potrzeby. Zdarza jej się bez potrzeby obrażać innych. Uznaje, że ktoś jest wkurzający, nawet z tą osobą nie rozmawiając. Zdecydowanie nie jest to więc „moja” postać, ale z drugiej strony, rozumiem że było to czasem potrzebne fabularnie.
Zalety „Clone” nie są w stanie dla mnie przysłonić głównej wady tej powieści. Ta książka to typowa teen drama, w której właściwie nie ma za bardzo fabuły. O ile początek czytało mi się dość sprawnie, bo postacie przedstawione przez autorkę są dość barwne, o tyle szybko okazało się, że to wszystko nie zmierza do niczego zaskakującego nawet w najmniejszym stopniu. Przynajmniej nie dla mnie. Fabuła tej książki polega na rozmowach bohaterów, ich często zbędnych kłótniach i przepychankach. Dla mnie to jednak zdecydowanie zbyt mało. Nie utożsamiam się z tymi bohaterami na tyle, by z chęcią wejść w ten ich świat, a bez żadnej tajemniczy, czy zaskoczenia powieść nie była w stanie utrzymać w pełni mojej uwagi i po prostu zaczęła mnie męczyć i nudzić.
Oczywiście to nie jest też powieść idealna na innych poziomach. Autorka często bardzo mocno skupia się na opisie wyglądów bohaterów, tego co i w jaki sposób noszą. Wydaje mi się też, że sam system nauczania nie jest przedstawiony zbyt realistycznie. Ale jak już wspominałam, odbieram tę książkę jako pewną fantazję i jestem w stanie w trakcie lektury takich książek do pewnego stopnia zawiesić niewiarę.
Jeśli to, co opisałam wyżej, wydaje się być czymś dla Was to jasne, myślę, że „Clone” można szansę dać. To książka, która realizuje podobne fantazje, co „Rodzina Monet”, tylko po prostu robi to trochę lepiej i sprawniej. Ja jednak po kolejne tomy raczej nie sięgnę, a przynajmniej nie będę się z tym śpieszyć.

Rosie rozpoczyna studia prawnicze w Anglii, oddalonej od jej rodzinnego Chicago o o setki kilometrów. Tam spotyka dawno nie widzianą siostrę bliźniaczkę oraz jej grupę znajomych. Wśród nich znajduje się bogaty i niezmiernie irytujący Zayden Williams, również student prawa.

Po „Clone” Ale...

Rozwiń

Zwiń

Wywodząca się z niewielkiej, pustynnej osady Zirra zbiera cenny surowiec, białopył. Po powrocie jednej z wypraw odkrywa, że jej siostra została porwana. Kobieta wyrusza więc na jej poszukiwanie, a na jej drodze staje były kapitan poszukiwany listem gończym.

Niełatwo jest mi trafić na tradycyjne high fantasy, które byłoby przynajmniej zjadliwe. „Pieśń pustyni” Grzegorza Wielgusa na szczęście okazało się całkiem sprawnym kawałkiem przygody, choć nie pozostaje bez wad.
Moja główna uwaga co do tej książki jest taka, że… nie poczułam się wciągnięta. Kiedy czytałam, to czytałam, jakoś to leciało. Ale kiedy odkładałam „Pieśń pustyni” chociaż na chwilę to okazywało się, że wcale nie mam ochoty do niej wracać. Miałam też problem z immersją i z zawieszeniem niewiary. Niby wszystko tu grało, a jednak bezustannie miałam poczucie, że autorowi jednak nie udało się mnie oszukać i wprowadzić w pełni w swój świat. To są jednak odczucia bardzo personalne i tak naprawdę trudno na ich bazie wydać „obiektywny” osąd co do książki.
To książka generalnie napisana całkiem sprawnie, z dobrym ciężarem w słowie. Czasem jednak coś po prostu tutaj nie grało. Na przykład, postacie zaskakująco często mówią same do sobie. I o ile to np. ma sens w przypadku przebywającej samotnie na pustyni Zirry, o tyle już niekoniecznie działa, kiedy ktoś samodzielnie wyważa drzwi płonącego budynku i komentuje do siebie taką sytuację. Czasem też ekspozycji wydaje się zbyt dużo, bywa że w dialogach brakuje odrobiny CZEGOŚ, abym faktycznie mogła poczuć chemię między bohaterami. Nie wszystkie wątki są też na równi interesujące, a czasem historii brakuje odpowiedniego tempa.
Niemniej, „Pieśń pustyni” czyta się bez większego bólu. Widać, że autor ma wiedzę, którą na kartach powieści wykorzystuje. Styl powieści, jak i sam świat nie są zbytnio udziwnione, pozwalając odnaleźć się w typowych dla gatunku motywach, ale z drugiej strony nie są aż tak wtórne, aby to przeszkadzało w lekturze.
Podoba mi się też główna relacja pomiędzy Zirrą a Karamisem. Bardzo często w popularnych książkach fantasy w sytuacji, kiedy samotna kobieta spotyka samotnego mężczyznę od razu autor zaczyna pisać romans. Tutaj jest wprawdzie lekko zasygnalizowany, ale powieść wcale się na nim nie skupia. Protagoniści mają po prostu ważniejsze sprawy na głowie, niż rozmyślanie o miłostkach i w ich sytuacji to jest po prostu całkiem realistyczne. Acz ponownie, w dialogach tych postaci brakuje mi jednak odrobiny chemii i jakiegoś takiego… życia.
„Pieśń pustyni” kojarzy mi się trochę z „Opowieściami Piasków” Krzysztofa Piskorskiego, zarówno pod względem tematyki (i tu, i tu mamy w końcu pustynię), i jakości. Bo obydwie te historie są całkiem solidne, ale po prostu widać, że czegoś w nich tu jeszcze brakuje.

Wywodząca się z niewielkiej, pustynnej osady Zirra zbiera cenny surowiec, białopył. Po powrocie jednej z wypraw odkrywa, że jej siostra została porwana. Kobieta wyrusza więc na jej poszukiwanie, a na jej drodze staje były kapitan poszukiwany listem gończym.

Niełatwo jest mi trafić na trad...

Rozwiń

Zwiń