Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Samuel Bjørk – „Hitra” to thriller, który przeczytałam bez większej ekscytacji.

Hitra to niewielka norweska wyspa słynąca z połowu łososi. Mieszka na niej jedna z najbogatszych rodzin w kraju, która przygotowuje się do ślubu najstarszego dziedzica. Jednak kilka dni przed ślubem na wyspie dochodzi do morderstwa. Na starej barce ginie nastolatka, a ślad prowadzi do niewyjaśnionego zniknięcia 8-letniego chłopca sprzed trzech lat.

Jak te zbrodnie są ze sobą powiązane?

Czy na wyspie kryje się seryjny morderca?

Śledztwo prowadzą detektywi Holger Munch oraz Mia Krüger z Oslo. Przy pomocy lokalnej policji będą musieli dotrzeć do mieszkańców, zamkniętych i podejrzliwych na obcych. Czy im się to uda i czy znajdą sprawcę?

Historia morderstwa i reszty akcji nieco zagmatwana. Powolna akcja, nieśpieszne śledztwo, dowody, świadkowie… Jak dla mnie pojawia się zbyt wiele postaci, które nic nie wnoszą do akcji. Często są to postacie marginalne, do których nawet nie przywiązujemy wagi. Duża ilość detektywów, podejrzanych, w tle kolejne sprawy i problemy. Jednak, choć autor próbuje je w pewien sposób połączyć to mimo wszystko nie są w stanie nas jakoś na dłużej zainteresować. Niby zakończenie zaskakujące, ale jak dla mnie w ogóle niemające sensu. Bezsensowny motyw, który jakby został na siłę wymyślony przez autora aby zaskoczyć czytelnika. Przez całą książkę toczy się sprawa o morderstwo, przesłuchiwani są świadkowie a na koniec winni zbrodni znalezieni od tak… przez co cała historia wydaje się płytka i nijaka.

„Hitra” to kolejny tom z cyklu, gdy detektywi Mia i Munch muszą rozwiązać zagadkę kryminalną. Jednak nie trzeba czytać wcześniejszych pozycji, aby odnaleźć się w tej części. Niemniej ta pozycja nie zachęciła mnie do lektury wcześniejszych pozycji mimo, że ich nie czytałam. Może jest to typowy skandynawski kryminał, jednak mnie nie przekonał.
M.B.
Szkolny Klub Recenzenta

Samuel Bjørk – „Hitra” to thriller, który przeczytałam bez większej ekscytacji.

Hitra to niewielka norweska wyspa słynąca z połowu łososi. Mieszka na niej jedna z najbogatszych rodzin w kraju, która przygotowuje się do ślubu najstarszego dziedzica. Jednak kilka dni przed ślubem na wyspie...

Rozwiń

Zwiń

„How does it feel?” Jeneane's O'riley to pierwszy tom z serii Światło i Mrok. Książka należy do ostatnio mocno rozwijającego się gatunku romantasy, czyli połączenia fantasy z romansem. Jest to bardzo ciekawe połączenie, które gwarantuje czytelnikom fascynujące światy i istoty oraz baśniowy klimat jednocześnie zapewniając dużo rozrywki dzięki wątkowi romantycznemu.

Główna bohaterka Callie Peterson jest biolożką i całe swoje życie poświęciła poszukiwaniu ciem tak zwanych księżycówek. Zdaje sobie sprawę, że traci swoją młodość na coś, co innym wydaje się nieistotne, jednak dla niej te małe zwierzątka są najważniejsze. Okazuje się, że populacja motyli znacznie się zmniejsza w związku, z czym dziewczyna musi odnaleźć rzadką odmianę grzybów, aby pomóc motylom. W trakcie tych poszukiwań los Callie gwałtownie się zmienia, jej życie staje się zagrożone a wyzwania, które na nią czekają, przekroczą wszelkie wyobrażenia.

Książka zdecydowanie warta polecenia fanom elfów i mrocznych klimatów. Mnie zaintrygowała wykreowanym światem i fantastycznymi istotami, jednak uważam, że autorka posługuje się zbyt infantylnym językiem, w porównaniu do tego, jak poważne tematy podejmuje. Zdążało się to głównie na początku książki, później język trochę się zmienia. Być może był to celowy zabieg, jednak dla mnie było to irytujące. Podsumowując to pozycja, na którą warto zwrócić uwagę, chociażby ze względu na wyjątkowo bujnie opisaną przyrodę.
Julia S.
Szkolny Klub Recenzenta

„How does it feel?” Jeneane's O'riley to pierwszy tom z serii Światło i Mrok. Książka należy do ostatnio mocno rozwijającego się gatunku romantasy, czyli połączenia fantasy z romansem. Jest to bardzo ciekawe połączenie, które gwarantuje czytelnikom fascynujące światy i istoty oraz baśniowy...

Rozwiń

Zwiń

Myślę, że każdy oglądał w dzieciństwie różne bajki. Ja byłam zwolenniczką „Klubu Winx” czy „Mia i ja”. Pamiętam, że w tej drugiej było pełno proroctw. Dużo magii, świat wymyślony, fantastyczny. Super tematyka! Powiem szczerze, że do dzisiaj zdarzy mi się obejrzeć.

Po otrzymaniu tej książki, pierwsze co mnie zaciekawiło, to wygląd. Czerwone strony i czarna okładka! Od razu czuć czarną magię. Podczas jej czytania ta magia była ze strony na stronę jeszcze bardziej odczuwalna.

Historia opowiada o dwóch chłopcach, dwójce przyjaciół, będących dla siebie jak bracia. Mathias miał zostać przyszłym burmistrzem, za to Aaslo był leśnikiem, nie znam chyba osoby, która kochała tak bardzo to, co robi! Obcowanie z florą i fauną sprawiało mu niesamowitą radość! Wszystko było super. Jednak to co dobre, szybko się kończy... Nadszedł dzień, który zmieni ich życie...

Babka, opiekunka Mathiasa, nagle okazuje się być czarodziejką! Jak w bajce, prawda? Jednak to nie bajka. Dla chłopców to szara rzeczywistość. Czy wyobrażasz sobie, jak nagle twoja babcia, ta kochana staruszka, gotującą obiady, miałaby zostać wróżką? Ja bym chyba nie umiała „przetrawić" tej informacji, mimo że kocham bajki całym sercem. „Tajne proroctwo”- sam tytuł zobowiązuje. A więc - wydarzy się coś niedobrego. I tak też było.

W jednym dniu życie chłopców obróciło się o 180°. Zwłaszcza Aaslo. Dowiedział się, że jego najbliższy przyjaciel za chwilę ma wyjechać i już nie wrócić. Czy to nie straszne? W sekundę miał stracić przyjaciela, więcej go nie zobaczyć tylko przez to, że rodzina Mathiasa postanowiła ukryć tajemnicę. Co byś czuł, gdyby najbliższa ci osoba nagle oznajmiła, że wyjeżdża? Brak czasu na pożegnanie, brak czasu na wyjaśnienia. Po prostu koniec. Jak to mówiła Szymborska: „Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma”.

Uwielbiam książki fantasty, a ta zdecydowanie wciąga od pierwszej strony! Ciekawe, jak potoczyły się dalsze losy przyjaciół? Biegnij szybko po tę książkę! Gwarantuję Ci, że emocje ukazane w niej skłonią Cię do głębokich refleksji na temat, jak ważny jest czas. Czas, który przemija. Czas, który mogliśmy poświęcić na zabawę, a nie na kłótnie. Pamiętajmy, żeby nie marnować czasu w życiu, bo kiedyś może nam go zabraknąć. Jedyne, co mogę obiecać, to świadomość, że czytając tę książkę nie stracisz czasu na głupoty!
S.P.
Szkolny Klub Recenzenta

Myślę, że każdy oglądał w dzieciństwie różne bajki. Ja byłam zwolenniczką „Klubu Winx” czy „Mia i ja”. Pamiętam, że w tej drugiej było pełno proroctw. Dużo magii, świat wymyślony, fantastyczny. Super tematyka! Powiem szczerze, że do dzisiaj zdarzy mi się obejrzeć.

Po otrzymaniu tej książk...

Rozwiń

Zwiń

Informacja, że Vaishnavi Patel zajmujące się prawami obywatelskimi, feminizmem i antykolonializmem, podsuwała wyobrażenie o kolejnej książce pełnej „zgranych” motywów i tekstów. Poza tym, nie za bardzo zachęcała myśl, że może to być kolejna przeróbka starożytnego eposu indyjskiego, a więc – lekka nuda.

Jednak moją ciekawość wzbudził tytuł książki, gdyż nasunęły mi się skojarzenia z Indiami, egzotycznym i tajemniczym światem. Natomiast Kajkeji okazała się postacią bardzo ciekawą, ponieważ w jej osobowości pojawiły się cechy właściwie wykluczające się. Wydało się to nawet sztucznym pomysłem na stworzenie bohaterki. Jednak, podczas lektury powieści sprawa powoli wyjaśniała się.

Dziewczyna nie jest pokorną i bezwolną kobietą z Indii (jak to często ukazuje się w Europie), lecz usamodzielnia się, co przysparza jej wielu wrogów. W wyniku swoich „feministycznych” działań Kajkeji więcej traci, niż zyskuje, gdyż odwraca się od niej mąż, ma problemy z synem i traci brata, a do tego nie potrafi zapobiec wojnie. Czy rachunek strat i zysków okaże się korzystny dla Kajkeji? Jeśli doczytacie tę powieść do końca, odpowiecie sobie na to pytanie.

Akcja książki rozwija się dość powolnie, można nawet powiedzieć - „leniwie", trzeba uzbroić się w odrobinę cierpliwości, ale za to możemy poznać mnóstwo elementów kultury indyjskiej, mentalności mieszkańców, relacji rodzinnych i społecznych. Na pewno wzbogacicie swoją wiedzę o tym ogromnym, barwnym i ciekawym kraju.


Polecam tę powieść na długi weekend, nadaje się do czytania fragmentami, z tzw. „doskoku”, w wolnych chwilach pojawiających się w różnych momentach dnia.
ZJ
Szkolny Klub Recenzenta

Informacja, że Vaishnavi Patel zajmujące się prawami obywatelskimi, feminizmem i antykolonializmem, podsuwała wyobrażenie o kolejnej książce pełnej „zgranych” motywów i tekstów. Poza tym, nie za bardzo zachęcała myśl, że może to być kolejna przeróbka starożytnego eposu indyjskiego, a więc ...

Rozwiń

Zwiń

Książka jest wznowieniem wydanej w 2003 r. publikacji, wybitnego polskiego historyka Andrzeja Friszke (autor specjalizuje się w historii najnowszej Polski, jest profesorem nauk humanistycznych), który decyduje się, jak sam pisze na ten krok, aby przypomnieć raz jeszcze stopniowo zapominany kurs z najnowszej historii Polski. Autor przyznaje się jeszcze do jednej motywacji, próbie pokazania najnowszych dziejów Polski nie skupiając się przesadnie na wybranych zagadnieniach, czy dekadach, ale starając się przekrojowo ukazać najważniejsze wydarzenia minionego wieku, i trzeba zauważyć, że stara się to robić w sposób stonowany, w miarę obiektywny.

Ważne jest to, że w drugim wydaniu autor weryfikuje dane statystyczne, uzupełnia wiadomości (jednak trzeba też zauważyć, że nie zawsze tak się dzieje, np.: w rozdziale „Polska podbita”, poświęconym II wojnie i okupacji, nie pojawia się określenie „Zbrodnia pomorska”, a termin ten już wszedł do języka opisującego wojenną historię Polski).

Warto podkreślić, że historyk stara się przedstawiać wydarzenia polityczne, ukazując również szerokie tło przemian społecznych, podejmuje próbę jak najbardziej obiektywnego przedstawienia faktów i wydarzeń. Nie stroni od trudnych tematów (antysemityzm, „narodowe spory”), podkreśla złożoność problemów i postaw, które tworzą naszą narodową historię, starając się zachować dystans i skupiając się na tym, co najważniejsze.

Książka jest podzielona na rozdziały, poczynając od okresu II wojny światowej, solidny wykład dotyczący władz Polskiego Państwa Podziemnego, kształtowania się władzy komunistycznej, gruntowne przedstawienie historii stalinizmu w Polsce, poprzez kolejne dekady i miesiące symbole aż do zmian systemu w 1989 r. i próby bilansu lat 1939-1989.

Ten ostatni rozdział jest ważną próbą oceny i wyjaśnienia trudnych zagadnień z naszej XX-wiecznej historii, gdzie autor stara się pokazać poza zagadnieniami politycznymi, niezwykle istotne uwarunkowania społeczne, co dodatkowo podnosi wartość tej oceny. Syntetyczne ujęcie rozdziału jest kolejnym potwierdzeniem warsztatu pracy tego historyka.

Książka może stanowić uzupełnienie kursu historii najnowszej dla zainteresowanych tym okresem naszych dziejów. Jest napisana językiem, który nie powinien sprawić kłopotów młodemu pokoleniu.

Warto po nią sięgnąć, jeśli nie starczy nam wytrwałości do przeczytania całości, warto ją dawkować, chociażby po to, aby zapoznać się warsztatem pracy tego wybitnego historyka. Andrzeja Friszke uczy nas jak mówić o historii, aby nie popadać w zbytni patos, przy zachowaniu próby obiektywnego spojrzenia na jakże trudne zagadnienia naszej narodowej historii.
TANKRED
Szkolny Klub Recenzenta

Książka jest wznowieniem wydanej w 2003 r. publikacji, wybitnego polskiego historyka Andrzeja Friszke (autor specjalizuje się w historii najnowszej Polski, jest profesorem nauk humanistycznych), który decyduje się, jak sam pisze na ten krok, aby przypomnieć raz jeszcze stopniowo zapominany...

Rozwiń

Zwiń

Mieliście kiedyś problemy ze wzrokiem? Kilka lat temu była straszna moda na noszenie okularów. Każdy chciał je mieć. Niektórzy kupowali tzw. zerówki, jednak znam osoby, które specjalnie psuły sobie wzrok, żeby je nosić. Przyznam się, że też byłam w tej grupie osób. Jednak, gdy przyszło co do czego, to nie było już tak super, jak może się wam wydawać. Trzeba je codziennie czyścić, dbać o nie itp. Przez głupotę z biegiem lat wada wzroku zaczęła mi się pogarszać. Bez okularów ciężko zauważyć mi wiele rzeczy i mówię żartem, że jestem „ślepa jak kret”. A co, gdyby na prawdę być ślepym jak przysłowiowy kret? Co byś zrobił ty i twoi bliscy, gdybyś miał nagle stracić wzrok?

Taka nieszczęśliwa sytuacja przydarzyła się tytułowej bohaterce. Grozi jej utrata wzroku... 10-letniej dziewczynce... Wyobrażasz sobie nie widzieć w wieku 10 lat? Całe życie przelatuje, a ty tego nie widzisz... Nie widzisz jak dorastasz... Jesteś ograniczony... W takich sytuacjach piekielnie ważne jest wsparcie bliskich. Mona takowe otrzymała.

Jej rodzina bardzo się o nią martwi, zwłaszcza jej dziadek Henry, bardzo ekscentryczny człowiek. Postanawia nie zwlekać i nauczyć dziewczynkę jak najwięcej, zanim ten wzrok straci. Postanawia on co środę zabierać ją do muzeum. Mija rok... Mona zwiedziła wiele miejsc, wiele muzeów. Dziewczynka odkrywa wspaniałą siłę ukrytą w sztuce! Czy ta siła pozwoli jej walczyć? Czy wrócą jej chęci do życia? Dziadek zrobi wszystko, żeby tak właśnie było!

Ta książka to niesamowita opowieść o życiu! Uczy nas, jak ważne jest wsparcie drugiej osoby w trudnych chwilach. W niektórych momentach nawet łezka kręciła mi się w oku! Jedna z lepszych powieści o życiu, jakie czytałam! Bardzo, ale to bardzo uczy o życiu!

Nie wiesz, co przeczytać? Biegnij po tę książkę, zrób sobie herbatkę, rozsiądź się wygodnie, przyszykuj chusteczki i czytaj! Gwarantuję Ci, że na pewno spodoba się, jeśli rozumiesz życie, jeśli wiesz, jak ważne ono jest.

Serdecznie zachęcam do przeczytania! Na pewno książka nie zanudzi, a wręcz odwrotnie – mega Cię wciągnie!
S.P.
Szkolny Klub Recenzenta

Mieliście kiedyś problemy ze wzrokiem? Kilka lat temu była straszna moda na noszenie okularów. Każdy chciał je mieć. Niektórzy kupowali tzw. zerówki, jednak znam osoby, które specjalnie psuły sobie wzrok, żeby je nosić. Przyznam się, że też byłam w tej grupie osób. Jednak, gdy przyszło co ...

Rozwiń

Zwiń

W książce „Wielki Świat” Pierre Lemaitre przenosi czytelnika do zmagającej się powojennymi realiami Francji, gdzie bohaterzy muszą stawiać czoła piętrzącym się problemom.

Wielowątkowa akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach, a autor płynnie przeskakuje z jednego miejsca do drugiego, po drodze zabierając nas do Paryża, Sajgonu oraz Bejrutu, gdzie mieszka właściciel słynnej fabryki mydła - Louis Pelletier.

To właśnie jego dzieci znajdują się na pierwszym planie powieści. Na blisko 600 stronach Pierre przedstawił 30 lat z życia tej barwnej rodziny, porywając przy tym każdego, kto zdecydował się sięgnąć po tę lekturę, na ścieżkę pełną złożonych sekretów i przemyślanych intryg. Postacie są rozbudowane, a wydarzenia przedstawione w książce rozległe i już od samego początku widać, że pisarz ma lekkie pióro, co sprawia, że lekturę czyta się szybko, nawet mimo jej obszerności.
Który z przedstawionych motywów zaciekawi cię najbardziej? Niewybaczalna zbrodnia popełniona przez najstarszego z braci, dynamicznie rozwijająca się dziennikarska kariera drugiego, a może prowadzone przez dwojga z rodzeństwa śledztwo?

Jednak jedno jest pewne - jeśli uwielbiasz zagadki, szczególnie te, w których ważną rolę odgrywa rodzina, „Wielki Świat” będzie idealny dla ciebie.
Natalia
Szkolny Klub Recenzenta

W książce „Wielki Świat” Pierre Lemaitre przenosi czytelnika do zmagającej się powojennymi realiami Francji, gdzie bohaterzy muszą stawiać czoła piętrzącym się problemom.

Wielowątkowa akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach, a autor płynnie przeskakuje z jednego miejsca do drugiego, po ...

Rozwiń

Zwiń

Interesuje cię historia i obyczaje? Ja od serca powiem, że tak! Uwielbiam uczyć się, jak to było kiedyś. Jednak moim (i myślę - nie tylko moim) problemem jest to, że strasznie nie lubię czytać książek o takiej tematyce. Zapytasz więc, czemu piszę tę recenzję, skoro tak bardzo tego nie lubię? Zdziwię cię i chyba sama siebie też – to jedna z nielicznych książek historyczno-obyczajowych, która szczerze bardzo mnie zainteresowała i podobała mi się! Sam tytuł skłania do sięgnięcia po nią. „Pożegnanie z ojczyzną”, co to właściwie oznacza? Ja rozumiem to jako 3 sprawy:

1. Opuszczanie kraju ze względu na przeprowadzkę do innego kraju,

2. Przymusowe pożegnanie się z ojczyzną, tak jak przez wojnę musieli zrobić to Ukraińcy,

3. Śmierć.

Czemu śmierć? Odwołam się do sytuacji, która wydarzyła się w moim mieście. Zginęła młoda dziewczyna – czternastoletnia, moja rówieśniczka... Ona też opuściła swoją ojczyznę, odeszła, zostawiła swój kraj i - miejmy nadzieję - znajduje się teraz w lepszym miejscu. Miała też plany na przyszłość jak każdy, jak Polacy, o których mowa w książce. Oni też mieli plan na przyszłość, ale przegrali wojnę z Rosją. I co teraz? Nie wiadomo. Każdy kolejny dzień może być dla nich ostatnim, znamy w końcu potęgę Rosji.

W pewnym momencie powieści na drodze Marii - dobrej przyjaciółki Księżnej Heleny Radziwiłlowej - staje pułkownik Markow, przeczuwa ona, że życie nie jest takie kolorowe i los może w najbliższym czasie rzucić ich w wir zdarzeń, które zaważą na ich życiu.

Co możemy z tego rozumieć? Jesteś arystokratą czy biedakiem, w jednym i drugim przypadku możesz stracić życie. Nieważne, ile masz pieniędzy - jeśli Bóg zawoła cię do siebie, to umierasz.

Czy chcemy umrzeć? Ja nie chce! Czy tamci Polacy chcieli? Nie! Czy dziewczynka, o której wspomniałam, chciała? Nie! Czy Ukraińcy chcieli umierać z wiedzą, że ich kraj, ich ojczyzna jest atakowana? Nie!

Spójrzmy na to z drugiej strony, opuszczając ojczyznę, możemy sięgnąć po lepsze życie. Może ono stać się nagle kolorowe i pełne barw. Zamieszkamy w wymarzonym miejscu. Bajka, prawda? Każdy by chciał takiej historii.

Dzisiaj jest historią, wczoraj jest historią, każdy dzień zapisuje się w historii. Każdy dzień jest cenny i trzeba go doceniać!

Po przeczytaniu tej książki doszłam do wniosku, że powieści tego typu wcale nie są nudne. Uczą nas o życiu. Każdy dzień jest chwilą, którą powinniśmy wykorzystywać, powinniśmy żyć, jakby ten dzień był ostatnim, gdyby nagle trzeba było opuścić ojczyznę.

Mogę zapewnić, że czytając tę książkę, głęboko pomyślisz nad sensem życia, o tym, że nie wszystko jest dobre albo złe, a świat nie ma wyłącznie czarnych lub białych barw.

Nawet jeśli nie interesowały cię wcześniej takie tematy, spróbuj przeczytać. Historia o życiu to najpiękniejsza historia. Książka dostarczy ci wiele emocji, ja też nie wiedziałam, że takie książki są w porządku, dopóki po nią nie sięgnęłam.

Serdecznie zachęcam, na pewno ci się spodoba!
S.P.
Szkolny Klub Recenzenta

Interesuje cię historia i obyczaje? Ja od serca powiem, że tak! Uwielbiam uczyć się, jak to było kiedyś. Jednak moim (i myślę - nie tylko moim) problemem jest to, że strasznie nie lubię czytać książek o takiej tematyce. Zapytasz więc, czemu piszę tę recenzję, skoro tak bardzo tego nie lubi...

Rozwiń

Zwiń

Na pewno kiedyś myślałeś o wyjeździe na jakiś obóz z nadzieją na chwilowy spokój od rodziców i tej samej codziennej rutyny. Więc, co powiesz na podróż na obóz musicalowy, na którym możesz zawalczyć o bilet na Broadway? A może jednak wolisz pojechać na obóz komputerowy, który w planie ma naukę wielu ciekawych języków? Lecz na tę edukację językową, mimo wszystko, powinieneś wziąć poprawkę, bo czeka Cię codzienne granie w gry wideo.

A tak właściwie to po co wybierać, skoro możesz znaleźć się na obydwu obozach w tym samym czasie, czytając książkę Irminy Marii „Dream Lake”.

Była to moja pierwsza styczność z tą autorką, więc nie miałam żadnych większych oczekiwań, lecz teraz, kiedy już przeczytałam tę powieść, mogę ją z całego serca polecić. Autorka zabiera czytelników do świata Margo, utalentowanej muzycznie różowowłosej dziewczyny i Tobiego, który jest typowym nerdem i najchętniej schowałby się w książkach.

Powieść ma w sobie coś tak porywającego, że czyta się ją „jednym tchem”, a z postaciami da się tak bardzo zżyć, że po dokończeniu książki chciałoby się ją dalej czytać. Jest to zdecydowanie idealna pozycja dla fanów utworów typu wakacyjne „love story” oraz osób lubiących niespodziewane zwroty akcji. Powieść ta również porusza bardzo ważne tematy, takie jak konflikty rodziców wpływające na dziecko oraz wybór między karierą a miłością.

Mam nadzieję, że dzięki mojej recenzji sam sięgniesz po tę książkę i będziesz chciał odkryć losy jej bohaterów!
Nadia P.
Szkolny Klub Recenzenta

Na pewno kiedyś myślałeś o wyjeździe na jakiś obóz z nadzieją na chwilowy spokój od rodziców i tej samej codziennej rutyny. Więc, co powiesz na podróż na obóz musicalowy, na którym możesz zawalczyć o bilet na Broadway? A może jednak wolisz pojechać na obóz komputerowy, który w planie ma na...

Rozwiń

Zwiń

„Domowa Pyra” to kolejna wspaniała odsłona przygód z serii „Smaczna Banda i Emocje” autorstwa Jory'ego Johna, która tym razem prowadzi nas w podróż do wnętrza domu kartofla o imieniu Pyra. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Pyra ma wszystko, czego tylko dusza może zapragnąć: wygodną kanapę serwującą przekąski i napoje oraz mnóstwo ekranów dostarczających rozrywki i emocji. Jednak czy to naprawdę jest wszystko, czego potrzebuje?

Autor przytacza nam historię, która skłania do refleksji nad wartością prawdziwych kontaktów i bliskości z naturą w świecie pełnym ekranów i technologii. Gdy nagle zabraknie prądu, Pyra musi zmierzyć się z wyzwaniem spędzenia dnia na łonie przyrody. To właśnie wtedy odkrywa, że ekran nie może zastąpić ciepłego uścisku przyjaciela czy radości płynącej z obcowania z naturą.

John zręcznie ukazuje w swej opowieści znaczenie równowagi między technologią a rzeczywistym życiem, przypominając nam, że choć ekran może być kuszący, to prawdziwa przyjemność i spełnienie płyną z relacji z innymi ludźmi i otaczającym nas światem. Dodatkowym atutem książki są pełne humoru ilustracje autorstwa Pete'go Oswalda, które doskonale oddają charakterystyczny styl opowieści i dodają dodatkowej warstwy zabawy dla czytelników.

„Domowa Pyra” to doskonała lekcja dla dzieci (i dorosłych!) o znaczeniu równowagi, empatii i prawdziwej przyjaźni. Ta pouczająca i rozśmieszająca opowieść z pewnością zostanie zapamiętana na długo przez młodych czytelników i ich opiekunów.

Serdecznie polecam!
M.J.
Szkolny Klub Recenzenta

„Domowa Pyra” to kolejna wspaniała odsłona przygód z serii „Smaczna Banda i Emocje” autorstwa Jory'ego Johna, która tym razem prowadzi nas w podróż do wnętrza domu kartofla o imieniu Pyra. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Pyra ma wszystko, czego tylko dusza może zapragnąć: wygodną kanap...

Rozwiń

Zwiń